Mika WALTARI - Komisarz Palmu_3 - Tak mówią gwiazdy, panie komisarzu.pdf - KSIĄŻKI DO CZYTANIA - jo-chom

Mika WALTARI



Cykl z komisarzem Palmu

Tom III

T AK MÓWIĄ GWIAZDY ,

PANIE KOMISARZU

Księgozbiór DiGG



2012

acznę od panny Kaino Pelkonen. Lat czterdzieści dziewięć, jak sama

powiedziała. Była urzędniczka ubezpieczalni. Rankiem ostatniego dnia

września, zanim jeszcze wschodzące słońce rozjaśniło jej nowoczesną

kawalerkę przy ulicy Obserwatoryjnej, szkocki terier Dobry Druh, z rodu

Abercombie-Cooke, powoli otworzył oczy i zaczął popatrywać dobrotliwie na

swoją śpiącą panią. Tuż przed godziną szóstą piesek ostrożnie wyszedł ze

swojego kosza, podreptał do wezgłowia łóżka, przysiadł na tylnych łapach i

wbił spojrzenie w przymknięte powieki panny Pelkonen. Po kilku minutach

owego hipnotyzowania pojawił się pożądany rezultat. Kobieta westchnęła i

otwarła oczy, napotykając od razu, zaledwie dziesięć centymetrów od swojej

głowy, intensywne, nieruchome spojrzenie wiernego psa. Widząc, że jego pani

już się obudziła, Dobry Druh przystąpił do zwyczajowych czułostek. Zaśmiał

się bezgłośnie i przelotnie cmoknął kobietę w policzek, ale nie zaszczekał. Z

biegiem lat nauczył się respektować obowiązujący w kamienicy regulamin.

Uszlachetniana przez pokolenia krew niosła i tę informację, że wczesnym

rankiem małe pieski powinny raczej siedzieć cicho.

Gdy zaczyna się ta opowieść, panna Pelkonen i jej szkocki terier są już, że tak

powiem, bardzo ze sobą zżyci i zdążyli zaakceptować nawzajem swoje nawyki.

Dobry Druh nie okazywał więc zniecierpliwienia, kiedy jego pani parzyła sobie

w kuchni zwyczajową poranną kawę, której starczało na dwie filiżanki. A gdy

wyszła z łazienki, gdzie po odprawieniu niezbędnych rytuałów nałożyła sobie

na usta i blade policzki róż, Dobry Druh czekał już przy drzwiach, trzymając

smycz w zębach.

Kiedy schodzili cichutko po schodach, szary i wilgotny helsiński świt dopiero

budził się ze snu. O tej porze dnia panna Pelkonen wzdragała się nawet

korzystać z windy, aby łoskot nie zbudził czasem któregoś z mieszkańców. Z

racji posiadania psa nasłuchała się już dosyć gróźb i obelg. Co prawda w

regulaminie nie napisano wprost, że w kamienicy nie wolno trzymać psów,

jednak z drugiej strony, jak na zebraniu spółdzielni mieszkaniowej podkreślił

rozeźlony prawnik z ostatniego piętra, nie napisano w nim również, że

mieszkańcom kamienicy wolno je posiadać.

Tak oto zaczynała się dla panny Pelkonen codzienna droga przez mękę. Z

niewypowiedzianą ulgą kobieta stwierdziła, że drzwi bramy są ciągle

zamknięte na klucz, oznaczało to bowiem, że dozorca jeszcze nie wstał z łóżka.

Nie żeby panna Pelkonen, czy raczej jej Dobry Druh w najśmielszych

marzeniach odważył się choćby wyobrazić sobie załatwianie naturalnych psich

potrzeb, nawet tych najbardziej przelotnych, na skrawku trawy

rozpościerającym się przed okazałą fasadą domu. Dozorca miał jednak swoje

zasady i na widok panny Pelkonen wychodzącej z psem nieodmiennie warczał.

Ulica była wyludniona i cicha. Nie było nawet jeszcze roznosiciela gazet.

Panna Pelkonen odetchnęła głęboko z ulgą i już bez oporów pozwoliła

pociągnąć się swemu psu na żwirową alejkę wiodącą na szczyt Wzgórza

Obserwatorium.

Tam Dobry Druh się zatrzymał i znów skierował szlachetne spojrzenie na

swoją panią. Panna Pelkonen rozejrzała się szybko, po czym wypięła smycz z

obroży, puszczając psa swobodnie na trawę, między drzewa i krzewy. Tu i

ówdzie na ziemi leżały mokre żółte liście, było jednak zupełnie bezwietrznie,

wilgotno i szaro.

Panna Kaino Pelkonen, mając lat czterdzieści dziewięć i odrobinę sztucznego

różu na bladych policzkach, zdawała sobie sprawę, że spuszczając psa ze

smyczy i pozwalając mu swobodnie biegać po parku, łamie wszystkie przepisy.

Dwie filiżanki kawy rozgrzały ją jednak i ośmieliły. Z przekorą powiodła

wzrokiem dokoła, choć dobrze wiedziała, że o tak wczesnej porze nie zobaczy

nigdzie ani zamiatacza, ani stróża.

Bywało, że parkowy stróż ordynarnie ją sklął, a ten i ów pacnął miotłą jej

ukochanego psa. Te przykre doświadczenia sprawiły, że panna Pelkonen

najchętniej wstawała jeszcze przed szóstą, a w cudowne letnie poranki nawet i

o czwartej, by móc ze spokojem wyprowadzić Dobrego Druha na spacer. Nie

mogła się pogodzić ze złem ludzkiej natury ani niesprawiedliwością miejskich

rozporządzeń, bo przecież psy również płaciły podatki, i to uczciwiej i

niezawodniej niż niejeden człowiek. Mogła co najwyżej uniknąć przykrości,

poświęcając ostatnie godziny nocnego spoczynku.

Panna Pelkonen szła więc alejką ku obserwatorium, a zachwycony, choć

powstrzymujący się dzielnie od szczekania Dobry Druh biegał między

krzewami. Od czasu do czasu zatrzymywał się i szybkim spojrzeniem

sprawdzał, czy jego pani się nie zgubiła. Nasyciwszy się smętnym zapachem

gleby i wilgotnych liści w parku, panna Pelkonen skierowała kroki w stronę

pomnika Rozbitków. Co prawda w powietrzu stała jeszcze mgła, kobieta miała

jednak nadzieję zobaczyć złotą zorzę słońca, wschodzącego za portem i

Katajanokką

. Niejeden raz oglądała tam cudowny wschód zupełnie sama, choć

daleko na placu Targowym ruch zaczynał się już o tak wczesnej porze.

Tamtego dnia jednak promienie słońca rozmyły się w szarym brzasku.

Rozwidniało się tylko, pożółkłe i pordzewiałe liście na drzewach powoli

nabierały barw, a trawa zieleniała. Panna Pelkonen patrzyła na port, podczas

gdy jej pies z niesłabnącym zapałem prowadził prywatne poszukiwania w

Niewielka dzielnica Helsinek położona na wąskim skrawku lądu we wschodniej części pierwotnego

centrum miasta, od której oddzielona jest kanałem (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza)

okolicznych krzakach.

I jeżeli rzeczywiście

, jak lubi powtarzać komisarz Palmu w

chwilach słabości, to trudno o bardziej trafne zestawienie imienia i nazwiska

dla naszej bohaterki

nomen est omen

. Panna Pelkonen była zarówno nieśmiała, jak i

tchórzliwa, do czego zresztą uczciwie się w duchu przyznawała. Z początku

przerażały ją te poranne spacery po wyludnionym parku. Nie tylko dlatego, że

ktoś mógłby ją nakryć na spuszczaniu psa ze smyczy. Panna Pelkonen bała się

również koczujących w parku bezdomnych pijaków.

Czasem jednak słońce wychylało się zza horyzontu tak pięknie, że kobieta

zupełnie zapominała o strachu i z uśmiechem na ustach wyobrażała sobie, że

któregoś dnia o tej właśnie, bardzo wczesnej godzinie porannej zupełnie

przypadkowo natknie się w tym parku na pewnego pana, pogrążonego w

myślach naukowca lub poetę, który aż podskoczy na jej widok... i... i tak dalej.

W tamtej chwili posunięte już dość daleko marzenia panny Pelkonen

przerwało jednak dobiegające z krzaków donośne szczekanie jej

niezawodnego towarzysza, Dobrego Druha. Jazgotliwe ujadanie zmąciło

parkową ciszę tak brutalnie, że skamieniała ze strachu kobieta nie miała

najmniejszych wątpliwości, że jej pies zbudził całe Helsinki. Coś się stało. To

nie był skowyt bólu, ale Dobry Druh musiał się czegoś bardzo przestraszyć.

Terier wystrzelił z krzaków i rzucił się pędem w stronę swojej pani. Jego

ciepłe, brązowe spojrzenie było teraz wyblakłe i szkliste. Wściekle szczekając,

Dobry Druh podbiegł do panny Pelkonen, aby ją wezwać w krzaki, po czym

popędził pierwszy z powrotem i znów zawrócił. Na szczęście nic mu się nie

stało. Po prostu znalazł coś, co go okropnie nastraszyło. Dobry Druh był psem

bardzo wrażliwym.

Widząc przerażenie swojego ulubieńca, panna Pelkonen sama przestała się

bać. Zganiła go cicho za szczekanie i ruszyła za nim w stronę kępy krzaków,

rozsuwając witki na boki. Wilgotne liście czepiały się jej sukienki. Na ziemi pod

krzewami dostrzegła zdarte podeszwy męskich butów, dwie wystające ze

spodni nogi oraz wywiniętą na lewą stronę połę płaszcza. Leżący twarzą do

ziemi mężczyzna zaciągnął sobie jesionkę na tył głowy. Pijak. Oczywiście

panna Pelkonen od razu pomyślała, że to jakiś bezdomny ochlapus. Może przez

te znoszone zelówki. Albo pozycję, w jakiej leżał mężczyzna. No i miała wręcz

nieodparte wrażenie, że w rześkim jesiennym powietrzu unosi się wyraźny

odór alkoholu.

Pies przestał szczekać. Dobry Druh, dzielny przyjaciel, warknął i szarpnął

leżącego za nogawkę, nim jego pani zdążyła go powstrzymać, zaraz jednak

odskoczył i podwinąwszy ogon, zaskomlał i jął żałośnie popatrywać na pannę

Pelkonen.

Dobry Druh nie zdołał zbudzić śpiącego. Panna Pelkonen przemogła więc

2 Kaino

po fińsku znaczy „nieśmiały, wstydliwy”,

pelko

zaś „strach, lęk”.

Mika WALTARI - Komisarz Palmu_3 - Tak mówią gwiazdy, panie komisarzu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: