kwartalnik 2 2008.pdf

Chrześcijańska Medytacja

KWARTALNIK ŚWIATOWEJ WSPÓLNOTY MEDYTACJI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

WWW.WCCM.PL • EDYCJA POLSKA, NR 2, MARZEC 2008

DROGA DO RZECZYWISTOŚCI WEDŁUG

OJCA JOHNA PROWADZI PRZEZ PARADOKS

przed śmiercią John Main

stawał się coraz bardziej unieruchomiony w swoim łóżku.

Pewnego dnia, kiedy wszedłem do jego pokoju, byłem

przerażony, kiedy zobaczyłem, że łóżko jest puste. Sto

różnych myśli przebiegło mi przez głowę, ale po chwili

ujrzałem go na podłodze po drugiej stronie łóżka. Upadł,

kiedy usiłował o własnych siłach dostać się do łazienki.

Kiedy pomagałem mu tam dojść, zobaczyłem, że przeciął

sobie czoło, a niewielka rana krwawiła. Byłem bardziej

roztrzęsiony niż on i kiedy już usadowiłem go w łóżku,

powiedziałem, że prawdopodobnie będziemy się z tego

później śmiali. Odpowiedział, że dlaczego nie mielibyśmy

się z tego śmiać teraz. I tak też uczyniliśmy. Przez kilka

następnych tygodni, kiedy zbliżał się do śmierci, widziałem

jak rana na jego głowie z każdym dniem coraz lepiej się

goi. Wydawało się dziwne, że umierający człowiek ma tak

dobre zdolności regeneracyjne. Dlaczego jego organizm

nie miał zdolności pokonać raka?

Były i inne paradoksy, które w tamtych tygodniach in-

tensywnie przeżywaliśmy w obliczu narastającej obecności

tajemnicy śmierci. Był paradoks życia tak intensywnie

przeżywanego w obecnym momencie, a jednak w innych

momentach świadomość, że czas jego życia kończy się tak

gwałtownie i widocznie. Był paradoks odczuwania radości

i wolności pośród smutku i nadchodzącego nieuchronnie

odejścia.

o nieprzeciętnej inteligencji przybywa w miejsce oddawa-

nia prawdziwej czci, pochylając się nad tajemnicą, która

nie może być całkowicie zrozumiana, a jedynie można

jej doświadczyć. Taylor odkrył apofatyczny wymiar poz-

nania – drogę niewiedzy – która uzupełnia naszą bardziej

zwyczajną katafatyczną drogę poznania poprzez pojęcia

i symbole. Kościół katolicki dostrzegł ten sam paradoks,

kiedy powiedział, że nie odrzuca „niczego, co jest prawdzi-

we albo święte w innych religiach”. Chrystus jest jeden

w swym uniwersalnym zbawczym działaniu wobec każdej

ludzkiej istoty, ale w „sposób tajemniczy” – taki, którego

w żaden sposób ani instytucja, ani dogmaty nie mogą

określić ani kontrolować.

Życie z paradoksem jest wyraźnie niewygodne. Lubi-

my i potrzebujemy bezpieczeństwa, przewidywalności

i wolimy mieć gotowe odpowiedzi, niż żyć z otwartymi

pytaniami. Charles Taylor sugeruje, że musimy po prostu

przyzwyczaić się do paradoksu we współczesnym świecie.

Niektórzy buddyści zastanawiają się nad możliwością

istnienia licznych absolutnych prawd, ale dodają: „nie

wiemy”. Współczesny świat konfrontuje nas z wieloma

waż prowadzi nas

do zrozumienia naszej własnej śmiertelności. Jest to dro-

ga służąca skupieniu naszej uwagi na śmierci. A może ona

tak czynić, ponieważ wyprowadza nas poza śmiertelność.

Jest drogą prowadzącą poza śmierć do zmartwychwsta-

nia, do nowego i wiecznego życia, którego źródłem

jest zjednoczenie z Bogiem.”

John Main OSB „Ścieżka medytacji”

przekład Janusz Salamon SJ, wyd. WAM, Kraków, 2007

Droga do rzeczywistości, jak nauczał Ojciec John,

wiedzie przez paradoks.

W swojej konferencji na początku Seminarium [Se-

minarium Johna Maina, Montreal, 2007 –przypis Re-

dakcji] Charles Taylor odniósł się do tego, że musimy

z pokorą uznać i zaakceptować religijną świadomość

współczesnego świata. Jest to paradoks bycia odda-

nym własnej religii i zakorzenienia w niej i jednocześnie

bycia pełnym szacunku i w pełni otwartym na prawdę

albo prawdy innych religii. Byliśmy świadkiem jak ﬁlozof

Z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocy życzy-

my Wam wytrwania w podążaniu ścieżką medytacji

i poruszeń serca z łaski Zmartwychwstałego

Redakcja Chrześcijańskiej Medytacji

Najdrożsi Przyjaciele, na kilka tygodni

„Medytacja to droga mocy, ponie-

EDYCJA POLSKA, NR 2, MARZEC 2008

podsumowującego kolejne

Seminarium Johna Maina, które odbyło się w ubiegłym

roku w Montrealu, budzi wiele reﬂeksji. I nie trudno

zgodzić się z tym, że życie człowieka upływa w poczuciu

wielości paradoksów, z jakimi zmagamy się, aby w końcu

pochylić nad nimi czoło i zamilknąć w medytacji.

Poniżej najświeższe informacje z życia WCCM.PL

Żeby ugruntować praktykę i rozszerzyć wiedzę

już w czerwcu jest możliwość wzięcia udziału w Szko-

le Medytacji (szczegóły w Kalendarium). Tym razem

w Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu będziemy

uczyć się od siebie nawzajem i od znanych nam już Gio-

vanniego Felicioniego i Stefana Reynoldsa oraz Łukasza

Gruszki – oblatów benedyktyńskich, że mówienie o me-

dytacji i pogłębia własną wiarę i umacnia innych. Szkoła

jest przeznaczona dla wszystkich medytujących - sys-

tematycznie lub mniej systematycznie. Serdecznie za-

praszamy do zgłaszania się.

W sierpniu odbędzie się kolejne Seminarium Johna

Maina. Tym razem jesteśmy zaproszeni do Mainz (Niem-

cy). Godnym podkreślenia jest, że jednym z prelegen-

tów będzie kardynał Walter Kasper, przewodniczący pa-

pieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan.

Jesienią natomiast spotkamy się w Warszawie

na sesji medytacyjnej prowadzonej przez o. Lauren-

ce’a Freemana, a także na konferencji w duchu dialo-

gu międzyreligijnego w związku z wydaniem książki

„Dobre serce” z komentarzami Dalajlamy do Ewange-

lii wygłoszonymi podczas Seminarium Johna Maina

w roku 1994.

Nasza strona www.wccm.pl jest obecnie aktualizo-

wana codziennie, mianowicie umieszczamy fragment

Ewangelii wraz z krótkim komentarzem, co stwarza

okazję do codziennej lektury Pisma Świętego. W każdy

piątek umieszczamy konferencję dotyczącą medytacji.

Teksty te są przygotowane również w wersji do druku.

Zachęcam do kompletowania ich w Segregatorze Szkoły

Medytacji i do wykorzystywania podczas spotkań grup.

Serdecznie zapraszam do lektury,

działania i medytacji,

życząc radosnych Świąt Wielkanocnych

Paulina Leśniak

koordynatorka WCCM.PL

paulina_szczecin@wccm.pl

paradoksami wynikającymi z szybkości zmian, w któ-

re jesteśmy uwikłani. Od początku ery przemysłowej tj.

od połowy XVIII wieku liczba ludności świata skoczyła

z 600 milionów do 6,6 miliarda. Cały czas rośnie w tem-

pie 70-80 milionów rocznie. Wzrost ekonomiczny wynosi

przeciętnie 5% rocznie – oczywiście nie jest równomierny.

Do tego w ostatnich latach nastąpiła 25% redukcja ilości

lodu na Antarktydzie. Istnieje wielka nierówność między

liczbą ludności i wzrostem ekonomicznym, co odbija się

w kryzysie ekologicznym. Tutaj mrocznym paradoksem

jest wzrost prowadzący do śmierci.

Kryzys ekologiczny sprawia, że w wyostrzony sposób

stajemy się świadomi tego, że nasza planeta jest małym

domem, współzależnym i nietrwałym – buddyści

tymi cechami deﬁniują pojęcie pustki, a chrześcijanie

rozumieją je jako przymioty stworzenia. Jeszcze większym

paradoksem jest to, że według uznanych ekonomistów

rozwiązanie tego, na co sądzimy, że jesteśmy skazani, nie

jest tak trudne. Wymaga to tylko 1% globalnej gospodarki

– ale także współpracy i poczucia jedności w byciu ludzką

rodziną, a nie rywalizującymi ze sobą plemionami. „Nasze

problemy zostały uczynione przez człowieka i mogą być

przez człowieka rozwiązane”, jak powiedział prezydent

Kennedy w 1961 roku. Wciąż jednak Stany Zjednoczone

wydają 600 miliardów dolarów na cele militarne, a wie-

lu polityków wykorzystuje terroryzm jako wymówkę dla

polaryzowania światowych sił prowadzących przeciws-

tawne polityki zagraniczne i ekonomiczne. Żyjemy w cza-

sach gwałtownej, nieubłaganej globalizacji, a jednakże

głód inności i unikalności nigdy nie był większy. Cór-

ka jednej z medytujących osób napisała ostatnio, że je-

dnym z jej głównych priorytetów w życiu jest to, by „być

miejscowym”. Interesująca wartość, aby zidentyﬁkować

się w coraz bardziej standaryzowanym „globalnym”

świecie Internetu, tanich podróży, kultury masowej

i rzeczywistości wirtualnej.

Na te wszystkie sposoby odwieczny ludzki paradoks by-

cia jednocześnie lokalnym i globalnym wydaje się być dużo

ostrzej odczuwany przez nas jako ludzi współczesnych niż

przez naszych przodków. Jego ekstremalna intensywność

i brak środków na poradzenie sobie z nim w ramach tra-

dycyjnych religii i zabezpieczeń socjalnych wytworzył wiek

niepokoju, powszechnego stresu, masowego konsump-

cjonizmu rozdzieranego strachem samotności. Aby stanąć

naprzeciw tego ekstremalnego pomieszania i cierpienia

zostaliśmy zmuszeni, by głębiej niż kiedykolwiek szukać

źródła i sensu. Balfour Mount wyjaśnia na wyrazistych

przykładach, jak śmierć - wielki paradoks wszelkich form

życia – może być dobrym nauczycielem sensu. Istnieje

sposób życia obcy myśleniu współczesnego konsumen-

ta, w którym pojęcie szczęścia („jakości życia”) ewidentnie

Oddając w Wasze ręce drugi numer

Chrześcijańskiej Medytacji dziękujemy

za ciepłe słowa wsparcia, jakie otrzymaliśmy

po wysłaniu pierwszego numeru.

Lektura listu o. Laurence’a Freemana,

EDYCJA POLSKA, NR 2, MARZEC 2008

nie zależy od ﬁzycznego dobrostanu, albo satysfakcji z zas-

pokojonego pragnienia. Cierpienie i radość nie wykluczają

siebie nawzajem. Możemy umrzeć uzdrowieni.

W obliczu śmierci ludzki umysł staje się teologiczny.

Rozpaczliwie szukamy sensu, aby uniknąć rozpaczy

i poszukujemy sposobów wyrażenia tego w słowach, któ-

re możemy dzielić z innymi. Wielka samotność wynikająca

z braku sensu może być łatwiej przeżywana tylko dzięki

temu, że wiemy, iż rozumiemy siebie nawzajem nawet

w obliczu tych okrutnych paradoksów życia. Sarah

Bachelard przyjrzała się bliżej naukom Ojców Pustyni

mówiącym, że modlitwa i te-

ologia – trwanie w ciszy Bos-

kiej tajemnicy i mówienie

o tej tajemnicy – są ze sobą

związane i ubogacają się

wzajemnie. Uznała,

że sposób w jaki John Main

rozumiał „doświadczenie”

i „wiarę”, to wkład w nowy

rodzaj języka o ostatecznym

znaczeniu, które wielu teolo-

gów akademickich cały czas

różni i dzieli. Wyeksponowała

to decydujące rozróżnienie,

które otwiera prawdziwą

teologię pomiędzy „wiarą”

a „wierzeniem”. Uwalnia

nas to od absurdalnego

zaprzeczania samemu so-

bie w usiłowaniu wierze-

nia w to, w co nakazano

nam wierzyć i poszukiwa-

nia doświadczenia, które

usprawiedliwi to wierzenie.

Otwiera nas na paradoks

doświadczenia, które prze-

kracza inne doświadczenia i w ten sposób otwiera nas na to,

co o. John Main nazywał owocami ducha manifestującymi

się w naszym codziennym życiu.

Yvon Theroux posłużyła się przykładami biblijnych

proroków, aby zilustrować jak zakorzenione w tradycji

i jednocześnie rewolucyjne (ten sam paradoks, który

pokazał Charles Taylor) było nauczanie Johna Maina o me-

dytacji - drodze dla współczesnych ludzi, by nauczyli się

żyć i przeżyć w pełnej wewnętrznych sprzeczności naturze

współczesnego świata. O. Joe Pereira posłużył się własnym

doświadczeniem medytacji w swej pracy związanej z uzdra-

wianiem i powracaniem do zdrowia. Pokazał, jak medyta-

cja pomaga nam wszystkim uwalniać się od wielu form

uzależnień, w które wciąga nas współczesny świat, abyśmy

uciekali od rzeczywistości i unikali paradoksów. Peter Ng

mówił o medytacji jako zintegrowanej duchowości po-

trzebnej do tego, aby zaradzić śmiertelnie groźnej nie-

równowadze, w którą współczesny materializm i szaleńczy

pęd popycha tak wielu ludzi. Kiedy mówił o swoich prio-

rytetach w gospodarowaniu czasem i jak broni siebie sa-

mego przed zatraceniem równoważącego mechanizmu

medytacji przypomniało mi się to, co Augustine Baker pisał

w książce, która zainspirowała Johna Maina, aby na nowo

odkryć tradycję, którą dziś praktykujemy i której uczymy

w Światowej Wspólnocie Medytacji Chrześcijańskiej. Baker

pisał dla zamkniętej wspól-

noty benedyktynek, których

był kapelanem, ale także

podkreślał to, że ludzie

świeccy na zewnątrz klaszto-

ru mogliby żyć życiem kon-

templacyjnym – jeżeli takie

wybiorą. Sądził, że nie muszą

wstępować do klasztoru

albo przyjmować ślubów

zakonnych, aby być kon-

templatykami. Oczywiście,

mówił, że będą potrzebne

pewne zmiany w ich stylu

życia, łącznie z rzadszym

wychodzeniem na obia-

dy i przyjęcia alkoholowe.

Mniej wychodzić na zew-

nątrz, aby głębiej wchodzić

w siebie.

Będziemy publikować

konferencje wygłoszone

na wspaniałym tegorocz-

nym Seminarium – wszy-

stkie zainspirowane są re-

fleksjami nad sposobem,

w jaki nauczanie Johna Maina promieniuje i rozszerza się

we współczesnym świecie i jak podejmuje współczesne

tematy. Chciałbym teraz zebrać razem niektóre z tych te-

matów dotyczących paradoksu, teologii, tradycji, uzdrawia-

nia i duchowości poprzez reﬂeksję nad ważnym aspektem

centralnej tajemnicy medytacji, jak odnosi się do niej o.

John Main i mistyczna tradycja chrześcijańska – znaczenia

teraźniejszości i obecnego momentu życia, tu i teraz.

Pozwólcie mi zacząć od przypomnienia Wam, jak

głęboko nauczanie Johna Maina zanurzone jest w tej tra-

dycji. Zostało to potwierdzone zaraz po jego śmierci prz-

ez jednego z największych wtedy uczonych zajmujących

się wczesną historią monastyczną i autora jednego z naj-

bardziej, dosłownie, radykalnych komentarzy Reguły św.

Giotto di Bondone, Malarstwo Białego Człoweka, W. Łysiak, Poznań 1997

EDYCJA POLSKA, NR 2, MARZEC 2008

Benedykta, ojca Adalberta de Vogue, mnicha z opactwa

La Pierre qui Vire, urodzonego 2 lata przed Johnem Mai-

nem. De Vogue przeczytał Konferencje z Gethsemani

Johna Maina i rozeznał, że opisywały odrodzenie tra-

dycji, którą zagubił zachodni monastycyzm. Powiedział

nawet, że wypełniały wolną przestrzeń w samej Regu-

le – mianowicie brak szczególnego nauczania metody

modlitwy serca.

W konferencji Maina rola mediatora odgrywana

przez Kasjana jest interesująca z kilku powodów. Prze-

de wszystkim, w wymiarze historycznym oferuje nam

przykład uciekania się do autora z okresu przed św. Be-

nedyktem w celu wzbogacenia i skorygowania tradycji

po św. Benedykcie. Jak Baker to już był zrobił – ale trochę

inaczej, jak zobaczymy – Main wraca do źródła Reguły,

aby wypełnić lukę w niej obecną, która jest otwar-

ta albo niedoskonale wypełniana przez tych, którzy

z niej korzystają. W innym wymiarze, przestrzennym,

to opowiadanie nieoczekiwanie kontynuuje wielką

misję mediatora, która przypada Kasjanowi. Na pierwszy

rzut oka nieocenioną posługą pełnioną przez Reguły

życia mnichów i Rozmowy z Ojcami było przenosze-

nie na Zachód mądrości, która była egipska, orienta-

lna i grecka. W przypadku Maina to spotkanie między

Wschodem a Zachodem wychodzi poza chrześcijański

Wschód i obejmuje pogański Daleki Wschód (The Mo-

nastic Studies 15, 1983).

Podczas gdy Kasjan jest pomostem między wscho-

dnim a zachodnim chrześcijaństwem, Main (mówi

de Vogue) buduje pomost między chrześcijańskim,

a niechrześcijańskim światem. Łaciński monastycyzm,

mówi dalej, został pozbawiony jakiejkolwiek formuły

modlitwy i oto dlaczego Rozmowa X ma znaczenie

świadka tak wielkiej wagi. W istocie, jedynie nauczanie

abba Izaaka przypomina mnichom Zachodu praktykę nie-

ustannej modlitwy, której nie byli w stanie wprowadzić

w życie. To gorzki paradoks, że większość najstarszych

świadectw takiej praktyki jest zapisana po łacinie i

że została ona zupełnie zapoznana przez świat łaciński.

Ale przykład Maina pokazuje, że fundament został

położony przez Kasjana nie na próżno. Dzięki autorowi

Rozmów modlitwa monologiczna, jak nazywali ją mnisi

na Wschodzie, należy już na zawsze do skarbów zachod-

niej tradycji i nic nie przeszkadza synom św. Benedykta,

by korzystać z niej dla własnego dobra, między nova et

vetera.6

De Vogue podkreśla to, co nazywa „absolutną

chrześcijańską autentycznością Maina”. Main pisał 25

lat temu, kiedy wiele osób mogło nie widzieć, jak jego

nauczanie zakorzenione jest w tradycji. Dzisiaj ukazywa-

nie tego jest często dużo mniej konieczne, ponieważ

Światowa Wspólnota Medytacji Chrześcijańskiej wykonała

swoje zadanie przypominając tradycję kościołom

chrześcijańskim. Do tej pory wpływ Johna Maina głęboko

przeniknął świadomość współczesnego chrześcijaństwa

i obudził świadomość, że kontemplatywność mieści się

w centrum wiary.

Charles Taylor przypomniał nam oryginalne znaczenie

słowa „rewolucja” – powracanie do początku – i o przekonaniu

wczesnych nowożytnych rewolucjonistów, że przywracali „pi-

erwotny” stan rzeczy. John Main mówił kiedyś o gorzkim

paradoksie społecznej rewolucji, która zawsze ponosiła

klęskę i prowadziła do powracania do tego, czego

usiłowała uniknąć. Jedyną trwałą rewolucją jest nawró-

cenie serca. Osiąga się ją nie siłą lub zewnętrznym

działaniem, ale radykalnym przekierowaniem uwagi

z siebie samego na tajemnicę Boga. Jedynie to pro-

wadzi do stałej i nieodwracalnej zmiany. On i tradycja

nazywają to ludzkim przeznaczeniem do theosis, prze-

bóstwienia.

To wskazuje, dlaczego medytacja może być postrze-

gana jako odpowiedź na współczesną potrzebę globalnej

duchowości. Nie jest to tym samym, co globalna religia,

która zatraciłaby zbyt wiele lokalnych bogactw. Zdrowa,

możliwa do zaakceptowania globalizacja nie powinna

wcielać, ale po „katolicku” szanować to, co lokalne. Glo-

balna duchowość wyraża wspólny element całego ludz-

kiego doświadczenia religijnego. Jest to podstawą ra-

dykalnej ludzkiej przemiany i sposobności do wspólnej

odpowiedzi na złożoność współczesnych globalnych

paradoksów. Medytacja łączy to co globalne, z tym,

co lokalne, ponieważ łączy jednostkę z rodziną, serce

z umysłem, to co wewnętrzne, z tym co zewnętrzne.

Słodkim paradoksem jest to, że w świetle tej

duchowości słowa, symbole i pojęcia różnych tradycji re-

ligijnych mogą stać się jednoczącymi różnicami bardziej

niż zagrażającymi podziałami. I tak – nawet głębszy to pa-

radoks – te słowa, myśli i pojęcia muszą być porzucone,

jeśli mają wykonać swoje zadanie zjednoczenia nas. C.S.

Lewis powiedział, że cała rzeczywistość jest ikonoklastycz-

na i zastosował tę uniwersalną prawdę w szczególności

do swojej chrześcijańskiej wiary:

Potrzebuję Chrystusa, a nie tylko czegoś, co pr-

zypomina Chrystusa. Naprawdę dobra fotograﬁa

może ostatecznie stać się pułapką, okropnością,

przeszkodą.

To śmierć – strata żony – poprowadziła go do spotka-

nia z wiarą. John Main, jak wszyscy z nas, także nauczył się

tego poprzez doświadczenie utraty, której doświadczył

w życiu. Ale w medytacji zastosował tę prawdę do swo-

EDYCJA POLSKA, NR 2, MARZEC 2008

jej wewnętrznej podróży i porównał prawdziwe znacz-

enie modlitwy do „roztrzaskania lustra” umysłu ego.

Jest to faktycznie niezwykle silny obraz w jego nauczaniu,

w którym woli mówić o polerowaniu, harmonizowaniu,

jednoczeniu, łączeniu. Ale nie jest tak, że nie doceniał

dyscypliny ascetyzmu łączącej się z duchowością. Ist-

nieje zatem dobra strona ciężkiej pracy. Wierzył także,

że kiedy już raz zaczęliśmy pielgrzymkę codziennej me-

dytacji, odnaleźliśmy podstawową ascezę ludzkiego

życia. To odkrycie uwolniło go od niepokoju tak wielu

religijnych ludzi, jak i gdzie kontrolować swe pragnie-

nia, albo im zaprzeczać. Możesz cieszyć się dobrymi

rzeczami w życiu ze spokojnym sumieniem. Jak rabbi,

który powiedział, że ostatniego dnia będziemy mu-

sieli zdać sprawę z każdej dopuszczonej przez Prawo

przyjemności, której nie przyjęliśmy. John Main wierzył

w życie pełnią życia. Kiedy już raz zacząłeś powtarzać

mantrę, znaczenie słów św. Augustyna, będących wielką

afirmacją chrześcijańskiej wolności staje się jaśniejsze:

„Kochaj i rób, co chcesz”.

Lustro, które roztrzaskaliśmy, to konsekwencja Upadku,

ponieważ to podzielony umysł, oddzielenie świadomości od

jej źródeł, więzienie i piekielnie bezgraniczna regresja samore-

ﬂeksji ego. Roztrzaskanie lustra przemienia to, co Ojciec John

nazywał „ciszą zapomnienia” w „ciszę pełnej świadomości”.

Medytacja, jako działanie ciszy rozbija lustro przez odłączenie

nas od każdego wyobrażenia, każdej myśli.

W innych konferencjach mówił o medytacji, jako

o procesie odkrywania samego siebie i samowiedzy.

Według chrześcijańskiej tradycji mistycznej samowied-

za to coś więcej niż jakieś wyobrażenia o nas samych.

To doświadczalny wgląd w najgłębszą naturę nas

samych, w którym odkrywamy, że jesteśmy – zarów-

no indywidualnie jak i zbiorowo – mikrokosmosem

stworzonego świata. Oto dlaczego medytacja staje

się duchowością, która tak bezpośrednio przemawia

do współczesnych trosk i oferuje drogę do rozwiązania

globalnych problemów. Dowiadując się kim jesteśmy,

znajdujemy rozwiązanie wobec tych wszystkich sił,

które wydają się oddzielać nas od naszej prawdziwej

jaźni. Ojciec John powiedział, że rozwiązanie naszych

złożonych współczesnych problemów musi być os-

tatecznie duchowe. Tak, jak powiedział św. Grzegorz

z Nyssy: „Masz w sobie to, co potrzebne jest, by objąć

boskość”. Paradoksalna relacja tego, co uniwersalne

do tego, co partykularne ma swe rozwiązanie w tajem-

nicy Boga, który mieszka w nas i wśród nas. Królestwo

Boże jest niedualne, jest falą i cząstką, jest wewnętrzne

i zewnętrzne, jest w samotności i we wspólnocie.

Medytacja tworzy wspólnotę z tego samego powodu.

W świetle doświadczenia medytacji widzimy nas samych

i innych jako zjednoczonych i już niewyobcowanych. Po-

tem działamy na podstawie tego, co postrzegamy.

Ta globalna duchowość ma wiele innych aspek-

tów, w które zagłębia się spójne i jednorodne naucza-

nie o. Johna. Tym aspektem, do którego odnosi się

najczęściej jest aspekt miłości – najbardziej uniwersalna

z ludzkich wartości i źródło znaczenia. To także centralny

paradoks, w którym tracimy, aby odnaleźć, puszczamy,

aby pochwycić. Miłość ma dynamikę Trójcy nawet

w swoich wczesnych stadiach rozwoju prowadzącego

do pełni agape. W Erosie i w Przyjaźni, w rodzinnej albo

romantycznej miłości, w sprawiedliwości społecznej albo

osobistym współodczuwaniu odkrywamy, że miłość sie-

bie samego, miłość bliźniego i miłość Boga są wyraźnie

zaznaczone, ale nierozdzielne. Wgląd psychologi-

czny i współczucie o. Johna poprowadziły go do tego,

aby odwrócić najczęściej religijnie usankcjonowaną

kolejność miłości. Na pierwszym miejscu umieścił

miłość siebie samego, ponieważ jak możemy kochać

innych, kiedy zamknięci jesteśmy w odrzuceniu same-

go siebie i nienawiści do siebie samego. Jak możemy

kochać Boga, którego nie widzimy, jeśli nie kochamy

braci i sióstr, które widzimy.

Jeszcze jednym aspektem tej uniwersalnej duchowości,

Olga Popova, Warszawa 1998.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: