Miedzywojenna poezja Staffa i Leśmian.doc

7)MIĘDZYWOJENNA POEZJA LEOPOLDA STAFFA

Staff, poeta „trzech pokoleń”, debiutował w Młodej Polsce - w 1901 tomem SNY O POTĘDZE. Wówczas przechodził fazę nietzscheanizmu, dekadentyzmu, postawę franciszkańską i umiłowanie wsi aż po tendencje klasyczne.

Na międzywojenną twórczość składają się liczne tomy poetyckie, wśród których najważniejsze to:

-Ścieżki polne (1919);

-Ucho igielne (1927);

-Wysokie drzewa (1932);

-Barwa miodu (1936).

W wierszach z tych tomów potwierdza przywiązanie do tradycji kultury śródziemnomorskiej i do wartości wywodzących się z religii chrześcijańskiej. Tworzy poezje klasycystyczną: o regularnej wersyfikacji i strofice, dostojnym słownictwie i bogactwie odwołań do tradycji. Poezja ta przynosi także franciszkańską fascynację przyrodą: świat natury, stworzony przez Boga, jest źródłem nieustannego zachwytu nad pięknem życia.

Fascynacji przyroda towarzyszy przekonanie o harmonijnym związku natury i człowieka. Świat – dzieło Boże – to miejsce jedyne dla człowieka, na tym właśnie Bożym świecie może on nieustannie odkrywać bogactwo istnienia.

Franciszkańskie umiłowanie świata łączy się w liryce z przywiązaniem do ziemi ojczystej, jej krajobrazu, do geografii i przyrodniczej niepowtarzalności.

W dwudziestoleciu miał już ustaloną opinie poety dużego formatu – skamandryci uznawali go za swojego patrona. Tworzy w tym okresie poezję codzienności, pragnie wydobyć piękno z motywów powszednich i rodzimych. Przyjmuje jako jeden z motywów szarą codzienność miasta, lecz skupia swoją uwagę na temacie wsi, sławi wiejski pejzaż, prace w polu – tom „Ścieżki polne”. Wiersz Kartoflisko ukazuje właśnie rolników pracujących przy wykopach  - kartofle uderzające o wiadro brzmią jak „werble na odmarsz jesieni”. Poeta do tematów codziennych i prostych używa formy klasycznej, uzyskując w ten sposób efekt piękna i poezji.

W tomach WYSOKIE DRZEWA (1932) i BARWA MIODU (1936) Staff dąży do coraz większej zwięzłości środków wyrazu, zwraca się ku tematyce życia codziennego, zrywa z patetyczną metaforyką na rzecz codziennego konkretu. Pojawia się specyficzny rodzaj żartobliwego humoru, poeta akcentuje swoją postawę sceptyka.

8)POEZJA BOLESŁAWA LEŚMIANA

Debiutował w 1912.

Wśród wierszy możemy wyróżnić dwa nurty:

1)Utwory opisujące przyrodę, ludzkie przeżycia i uczucia.

2)Wiersze filozoficzne i refleksyjne, przesycone baśniową poetyka.

              Poeta oryginalny, indywidualny, twórca specyficznego świata poezji i filozofii heroicznego humanizmu – polega na bohaterstwie istnienia, poczuciu godności i odrębności człowieka. Z faktu, że człowiek jest świadom swojej śmiertelności i podejmuje trud życia – wynika duma i siła człowieka.

              Cechy typowe dla poezji:

-neologizmy (błyszczydła, Dusiołek);

-szczegółowość i konkretność obrazowania;

-motywy ludowe, baśniowe, fantastyczne;

-przeciwnik codzienności i szarego człowieka jako tematu poezji.

Interesowała go relacja Człowiek – Bóg, uważał, że właśnie ułomność i kalectwo są tymi wartościami, które odróżniają człowieka od Boga i stanowią o jego człowieczeństwie. Postrzega rzeczywistość jako podwójną, złożoną z dwóch sfer: realnej, materialnej – czyli człowieczej oraz wiecznej, duchowej – czyli boskiej.

              Często używa gatunku ballady, która rozgrywa się w bezkresie i bezczasie.

Tomiki:

*Łąka – 1920

*”Napój cienisty” – 1936

*”Dziejba leśna” – 1938.

i