Karol May - Gwiazda Mohawka.pdf - May Karol - gepart01

May Karol - Gwiazda Mohawka

Rozdział pierwszy

Jaguar

Shóamin *, trzymając w ręku długą leszczynową wędkę, patrzyła uważnie na

spływającego między kamieniami żywego zielonego konika, którego przymocowała

starannie do niewielkiego haczyka sporządzonego z kości.

Potok w tym miejscu snuł się leniwie, toteż owad niesiony prą-dem spływał

niezbyt szybko. Minął jedną przeszkodę, drugą; woda wyniosła go pod przeciwległy

brzeg, gdzie nagły uskok dna two-rzył kilkustopowej szerokości wir. Było tam

głęboko, a pod wy-krotem nierzadko znajdował kryjówkę duży pstrąg.

Puszczony na przynętę owad trzepotał się tak, jakby za chwilę miał wzlecieć w

powietrze. Zataczał coraz mniejsze kręgi, coraz szybsze. Linka i haczyk trzymały

go jednak mocno, w miarę więc jak zbliżał się do lejkowatego wiru - słabł, ruchy

jego stawały się coraz bardziej nieporadne, wir wciągał go z nieodpartą siłą w

głąb swej toni. Jeszcze chwila i zniknął pod powierzchnią wody.

Wzrok dziewczyny posmutniał. Spodziewała się w tym miejscu

dużej ryby. Pstrąga widocznie nie było, skoro nie chwycił zielone-

go skoczka na powierzchni. Uniosła lekko koniec wędki, by wyjąć

przynętę. Korzenie tkwiące w głębi nieraz już sprawiły jej brzyd-

* Shóamin (czyt. Szo-a-min) - Czarna Jagoda

ką niespodziankę. Nie miała zamiaru tracić tym razem ostatniego haczyka. Uniosła

kij jeszcze wyżej. Niewidoczny od paru chwil owad ponownie wynurzył się na

powierzchnię i w tym właśnie momencie ciemny, smukły kształt dużej ryby

wyprysnął niemal nad wodę.

Odruchowo szarpnęła wędziskiem. Na jego końcu czuła duży ciężar. Trzymała mocno,

po czym spróbowała podciągnąć do góry. Pstrąg jednak musiał być wyjątkowo

wielki. Nie dal się podnieść’ z dna. W zasięgu trzymającej go linki krążył

początkowo w głębi, potem zdecydowanie ruszył pod prąd.

Lękając się, że straci tak dużą rybę, dziewczyna uczyniła rów-nież kilka kroków

brzegiem. Wypuściła już cały zapas linki i wie-działa, że jedno gwałtowniejsze

szarpnięcie może ją zerwać. Wę-dzisko trzymała mocno, ale tak, by móc reagować

na każdy ruch ryby. Nie była jednak pewna, czy linka zdoła utrzymać tak duży

ciężar. Wolała nie ryzykować. Przesunęła się kilka kroków wzdłuż strumienia i

wypatrzywszy miejsce, gdzie brzeg łagodnie schodził nad wodę, przez parę chwil

jeszcze trzymała rybę w miejscu, pra-gnąc ją zmęczyć, po czym ostrożnie zaczęła

holować na wypatrzoną płyciznę. Jednocześnie sama wycofywała się równie

ostrożnie coraz dalej od brzegu. Wiedziała, że gdyby pstrąg dostrzegł nad wodą

najmniejszy ruch, rozpocząłby walkę na nowo.

Kryjąc się w cieniu pobliskiego krzewu ujrzała najpierw płetwę i długi oliwkowy

grzbiet, czarne cętki i czerwone kółka i za chwi-lę ryba znalazła się na

zielonej murawie.

Dziewczyna rzuciła wędkę i kilkoma skokami znalazła się nad wodą. Drobnymi,

chociaż silnymi rękoma ujęła swą zdobycz i szyb-ko przeniosła kilkanaście kroków

od brzegu.

Widocznie pstrąg oprzytomniał w tej chwili, bo rozpoczął na

trawie dziki taniec. Nie miał już jednak szans. Shóamin, roześmia-

nymi ze szczęścia oczyma, patrzyła na niego z zachwytem. Po raz

pierwszy udało jej się złowić tak dużą piękną sztukę. Przyklękła

obok i próbując usunąć ukryty w paszczy haczyk, przycisnęła ry-

bę do ziemi. Haczyk tkwił jednak bardzo głęboko. Nie mogła

^J^ć go palcami. Przytrzymując dalej swą zdobycz rozglądała

się pilnie wokół w poszukiwaniu jakiegoś patyka, którym mogła-

by sobie pomóc. Jak na złość, w pobliżu nie było najmniejszej

nawet gałązki. Puściła rybę, wyprostowała plecy i... znierucho-miała.

Z gęstwiny wysokich splątanych krzewów na skraj nadrzecznej łąki wysuwało się

długie cielsko wielkiego, dzikiego kota. Zwierz sunął tuż przy ziemi, wyciągając

przed siebie miękkimi ruchami potężne łapy. Wyprężony grzbiet wraz z wlokącym

się po ziemi puszystym ogonem tworzył jedną bardzo długą i prostą linię. Wzrok

zwierzęcia utkwiony był w dziewczynie. W zmrużonych ślepiach grały niebezpieczne

żółte ogniki. Sunął wolno, cal za calem, nieprzerwanie i pewnie jak

przeznaczenie.

Patrząc w jego szeroko rozstawione, błyszczące ślepia wiedziała, że to sam Duch

Śmierci stanął na jej ścieżce. Uniosła się z kolan. W blaskach nisko stojącego

słońca zalśniły jej czarne długie wło-sy. Na murawie położył się smukły cień

wiotkiej dziewczęcej postaci.

Nie bała się. Była dzieckiem puszczy i wiedziała, że za parę chwil powędruje

ścieżką swoich przodków. Wiedziała, że dziew-czyna nie oprze się groźnym pazurom

ni ostrym kłom drapieżcy. O ucieczce, nawet na drzewo, nie miała co myśleć.

Myśliwi mówi-li, że zwierzęta te wspinały się podobno nawet na najwyższe sos-ny.

Nie znała zaklęć, ktgre mogłyby odstraszyć sunącego po ziemi kota. Zaklęcia

znali tylko mężczyźni. Czekała więc, czekała od-ważnie i liczyła chwile, które

dzieliły ją od śmierci.

Zwierz tymczasem pełznął coraz wolniej. Zbliżył się na piętna-ście, potem na

dziesięć kroków i przywarował. Jego długi ogon drgnął, uniósł ku górze i

zachwiał złowieszczym ruchem; rozwarł szczęki odsłaniając pożółkłe, mocne kły. Z

gardzieli wydobył się groźny, przerywany pomruk przypominający odgłos dalekiego

grzmotu. Podciągnął pod siebie tylne łapy, potworną paszczę wy-sunął ku

przodowi. Pod futrem zagrały naraz wszystkie ścięgna, napięły się mięśnie.

Zwierz znieruchomiał na moment i skoczył...

W tej samej chwili za plecami dziewczyny coś gwałtownie za-

szeleściło. Silne ramię odsunęło ją do tyłu, śmigła postać przemk-

nęła obok niej. Ręka uzbrojona w błyszczący nóż wężowym ru-

chem wysunęła się do przodu. Mężczyzna pchnął zwierza prosto

w pierś, zwinął się między jego łapami i za chwilę po zielonej

murawie tarzały się w śmiertelnej walce dwa splecione z sobą

ciała. Ruchy zwierzęcia i człowieka były szybkie jak myśl. Pa-

trząca na nich dziewczyna widziała raz obnażone kły, to znów błyszczące ostrze

stalowego noża. W pewnej chwili człowiek, któ-ry cudem znalazł się na wierzchu,

pchnął szybko i głęboko. Wido-cznie broń jego dotarła do źródła życia, bo zwierz

znieruchomiał. Jeszcze parę razy ostrymi pazurami szarpnął ziemię i zamarł.

Dzika, gwałtowna walka trwała krótko, tak krótko, że dziew-

czyna nie zdołała wykonać jednego ruchu, a z ust jej nie uleciało

najmniejsze tchnienie. Dopiero teraz, gdy niespodziewany obrońca

uwolnił stopę spod przyciskającego ją swym ciężarem zwierza,

gdy wyszarpnął z jego boku zbroczony krwią nóż, pierś patrzącej

uniosło głębokie westchnienie. Na z lekka przybladłą twarz wystą-

pił rumieniec, a ręce ściśnięte dotąd kurczowo na piersi, opadły

wzdłuż boków.

Patrzyła bez słowa, ale z jej oczu tchnęło coś takiego, że męż-

czyzna poczuł, jak krew w jego żyłach popłynęła szybciej niż

w chwili, gdy tylko z nożem w ręku skoczył na atakujące dziew-

czynę zwierzę. Nie odezwał się jednak. Odwrócił wzrok, wytarł

o trawę swą broń i zatknął ją za prosty skórzany pas. Ominął

stojącą nieruchomo dziewczynę i wszedł do strumienia. Czystą

chłodną wodą obmył ciało i wyszedł na brzeg.

Shóamin, która zdążyła uspokoić się nieco, patrzyła teraz na

jego szerokie ramiona, silną pierś i mocne nogi, poorane ostrymi pazurami.

Widziała, jak z poszarpanych na piersiach i rękach ran sączą się strużki krwi.

Dostrzegła też, że jej obrońca to jeszcze młodzieniec. A on nie zdawał się

zwracać uwagi na swe rany.

Nie patrzył również na pokonanego drapieżnika. Spojrzał na leżą-

cego u stóp dziewczyny dorodnego pstrąga i coś na kształt uśmie-

chu przemknęło po jego twarzy. Nie mówił nic. Wiedział, że mło-

demu mężczyźnie, zwłaszcza obcemu, nie wypada rozmawiać z sa-

motną dziewczyną. Gdyby ktoś z jej wioski usłyszał taką rozmo-

wę, chociażby najbardziej błahą, on i ona mogliby mieć z tego

powodu kłopoty. Toteż cofnął się o kilka kroków, podniósł z ziemi

niewielkie zawiniątko oraz drewniany cybuch fajki umocowany

•na dwu rzemieniach, które widocznie złożył gotując się do walki,

i zawiesił na swych piersiach.

Dziewczyna zrozumiała. Młodzieniec, który pojawił się tak nie-

spodziewanie i tak odważnie stanął w jej obronie, odbywał daleką

•drogę. Zawieszony na piersiach, starannie wykonany cybuch

mówił, że jego posiadacz podąża długą ścieżką Ducha po czerwony kamień na główkę

fajki pokoju. Patrząc na jego pokrwawione cia-ło i leżącego bez życia zwierza

była przekonana, że przejdzie swą ścieżkę i w powrotnej drodze na jego piersi

znajdzie się fajka o główce z czerwonej gliny. Raz jeszcze spojrzała na niego i

na zniżające się słońce. Młodzieniec stał nieporuszenie, jakby na coś czekał.

Domyśliła się, że wobec nadciągającej nocy nie zamierzał wędrować dalej. Czekał

widocznie na to, co ona postanowi. Mogła wrócić sama do wioski; mogła poprosić,

by podążył za nią. Nie zastanawiała się. Szybko pobiegła nad strumień, gdzie

pozostawiła wiklinowy koszyk z wcześniej złowionymi rybami, oderwała ka-wałek

linki przytrzymującej haczyk tkwiący w paszczy żywego jeszcze pstrąga, wrzuciła

rybę do koszyka i skinęła na nieznajo-mego.

Prowadziła go wąską, ledwo widoczną ścieżką. I chociaż sama szła cicho, nie

słyszała jego kroków. Wiedziała jednak, że podąża za nią. Przez moment

zastanawiała się kim był, do jakiego należał narodu, jak długo mógł znajdować

się w podróży. Nie usiłowała jednak tego odgadnąć. Przyśpieszyła kroku. Do

wigwamu ojca pragnęła wróeić jeszcze przed zmierzchem, a słońce chyliło się już

nad wierzchołkami boru. Przecięła niewielką polankę, przes-koczyła wąski

strumyk, na moment zagłębiła się w modrzewiowy zagajnik i wychynęła na

niewielkim, trawiastym wzniesieniu. U jego stóp, o jakieś dwieście kroków w

dole, tuż nad brzegiem jeziora jaśniały ustawione w szerokim kręgu wigwamy.

Pokryte były dużymi płatami kory brzozowej. Stały także szałasy pełnią-ce

prawdopodobnie rolę schowków.

Mimo ciężaru koszyka dziewczyna pobiegła szybko po zboczu.

Podążający za nią mężczyzna zatrzymał się jednak i usiadł na

skrzyżowanych, podkurczonych nogach. Swym gestem, tam nad

potokiem, zaprosiła go wprawdzie, ale rozumiał, że nie wypada,

by nie zaproszony przez kogoś ze starszych wkraczał w obręb

świętego kręgu obozowych wigwamów. Patrzył jednak uważnie,

Było ich wiele. Wioska musiała być liczna. Miał doskonały wzrok,

toteż mimo znacznej odległości widział, że większość stanowią

wigwamy stożkowe. Były najpewniej zamieszkane przez najbar-

dziej liczących się w wiosce wojowników. Niektóre były zupełnie

nowe - błyszczały bielą kory. Inne, te bardziej szare, musiały być wzniesione

dawniej. Pociemniały od deszczu i słońca.

Pośrodku, na niewielkim placu, obok biało pomalowanego słupa, na znak, że wioska

nie prowadzi z nikim wojny, stał o wiele więk-szy od innych wigwam, w którym

musiały odbywać się narady.

Nad większością stożków i półokrągłych dachów, poprzez, specjal-

ne otwory, snuły się wprost ku niebu wąskie strużki błękitnego

dymu. W wiosce panował przedwieczorny ruch. Grupa malców,

naśladując dorosłych, wykonywała wojenny taniec wokół białego

słupa.

Siedzący na wzgórku obserwował tę scenę. W jego wiosce

mali

chłopcy również często tak się właśnie bawili. Z placu przeniósł

wzrok na wbiegającą do wioski dziewczynę. Nawet z tej odległości

mógł podziwiać jeszcze jej wdzięczne, młodzieńcze ruchy. I ko-

szyk - chociaż jak wiedział ciężki - nie wydawał się jej zbytnio

przeszkadzać. Musiała być silna. Patrzył z przyjemnością na jej

sylwetkę i opadające na plecy grube warkocze.

Weszła do trzeciego z kolei wigwamu. Nad jego górnym otwo-rem unosił się również

dym. Niemal namacalnie czuł miłą woń palonych w ognisku suchych gałęzi

brzozowych. Tylko one dawa-ły taki zapach.

Młodzieniec popadł w zadumę. Dziewczyna była piękna. Gdy

tam nad potokiem zarzucała wędkę, patrzył na nią z odległości kilkunastu kroków.

Widział radość i rumieniec na twarzy, gdy unosiła swą zdobycz znad wody. I

widział, jak twarz jej posza-rzała na widok cętkowanego drapieżcy. Drgnęło coś

wtedy w jego sercu i zrozumiał, że stoczy walkę, że musi ją stoczyć. Chociaż

pierwszy raz w życiu spotkał jaguara *, nie obawiał się. Nie miał wprawdzie pod

ręką swego oszczepu o twardym żelaznym grocie.

W daleką podróż nie zabierał również ostrego tomahawka. Nie był

wszak na wojennej wyprawie. Posiadał tylko nóż, broń, którą otrzy-

mał niegdyś od czarownika. Pamiętał jednak słowa z jakimi kilku-

* Jaguar - najgroźniejszy i największy drapieżnik amerykański nale-żący do rodziny kotów. Ślady

obecności jaguara w XVII w. w rejonie obecnej północnej granicy Stanów Zjednoczonych

potwierdzają kupcy fut-rzani, którzy dotarłszy do krainy Huronów przed 1649 r. spotkali między

jeziorami Huron, Ontario i Erie indiańskie plemię, którego mężczyźni odzie-wali się w skóry

jaguarów. ‘

nastoletniemu wówczas chłopcu, ten mądry, rozmawiający z ducha-mi mężczyzna,

wręczał ową broń: „W śnie swoim, synu, słyszałeś głos opiekuńczego ducha, który

mówił ci, iż nóż twój pożre naj-większego drapieżnika puszczy, a gdy to nastąpi,

serce twoje sta-nie ‘się sercem mężczyzny. Na dźwięk twego imienia drżeć będą ze

strachu wrogowie, a niedźwiedź, puma i ryś będą znikały ze ścieżki, po której

przejdą twoje mokasyny. Nazywam cię imie-niem Jaguar i daję ci ten nóż; Nie

rozstawaj się z nim nigdy, a stanie się twoim najwierniejszym przyjacielem”.

I od tamtego czasu młodzieniec nie rozstawał się z tą bronią. Nie zdarzyło mu

się jednak do tego popołudnia stanąć oko w oko z najsłynniejszym, chociaż bardzo

rzadko tak daleko na północy widywanym drapieżnikiem, który w fe odległe strony

zapuszczał się jedynie podczas wyjątkowo upalnego lata lub może wtedy, gdy tak

jak dzisiaj miał wypełnić wolę samego Wielkiego Ducha. Gdy młodzieniec ujrzał

go niespodziewanie, jak czołga się ku bez-bronnej dziewczynie, zrozumiał, że

nadeszła chwila, kiedy ma się spełnić przeżyty przed wieloma Zimami * sen i

słowa nieżyjące-go już czarownika.

Teraz, jak na mężczyznę przystało, siedział spokojnie i niepo-ruszenie, lecz

fala radości i dumy przepełniała jego serce. Dokonał czynu, jakim nie mógł się

poszczycić żaden mężczyzna jego wioski, a świadkiem tego czynu był ktoś, czyj

wzrok jaśniał niczym pło-mień wielkiego ogniska. I chociaż z dziewczyną nie

zamienił na-wet jednego słowa, oczy jej, gdy patrzyła na niego, powiedziały mu

więcej, niż mógł powiedzieć język jakiejkolwiek innej dziew-czyny na świecie.

Jasnoczerwona tarcza słońca kryła się za wierzchołkami jodło-wego boru, gdy

posłyszał szelest kroków. To nadchodzili wysłan-nicy wioski. Było ich pięciu.

Podeszli do miejsca, w którym ocze-kiwał i dopiero wtedy przystanęli. Nie

poruszył się. Patrzyli na niego kilka chwil, po czym trzej z zatkniętymi we

włosach orlimi piórami usiedli przed nim z godnością. Dwaj towarzyszący im

młodzieńcy stali w dalszym ciągu nieporuszenie.

Po dłuższej chwili milczenia najstarszy z pr

stował pochyloną z lekka postać i powiedział

• Zima - słowo to w języku Odżybuejów oznacza ca

2 -Gwiazda Mohawka

- Shóamin, córka Kamiennego Tomahawka - tu wskazał na jednego ze swych towarzyszy -

opowiedziała przygodę, jaka spotkała ją nad potokiem. Powiedziała też, czyje ramię stanęło

w obronie jej życia. Ludzie Moose * z radością witają tego, w któ-rego piersi mieszka serce

szarego niedźwiedzia, a ręka jest szybsza i pewniejsza od lotu strzały. Kimkolwiek jest i

skądkolwiek przy-bywa, witają go w swej wiosce z przyjaźnią, a jeśli przyjmie za-proszenie i

zechce zająć miejsce przy wielkim ognisku, lud. Łosi na zawsze zachowa w pamięci zaszczyt

jaki go spotkał. Czy nasz młody brat rozumie mowę Ostrego Noża?

- Jaguar rozumie mowę’ludu Łosi i cieszy się, że jego czyn zyskał uznanie doświadczonych

mężczyzn. Zaproszenie wodza przyjmuje z wdzięcznością tym bardziej, że na swej długiej

ścież-ce będzie mógł poznać lud, o którym, gdy był jeszcze małym chłopcem, opowiadała mu

jego matka.

Trzej wodzowie popatrzyli na niego z sympatią. Ostry Nóż, usłyszawszy imię

młodzieńca, z wyraźnym zaciekawieniem wpa-trywał się w jego twarz i chociaż nie

chciał okazać się niedyskret-ny, spytał:

- Nasz brat wymienił swoje imię. Czy mówi ono, że już kiedyś walczył z tym zwierzęciem i

pokonał je? Jest jeszcze bardzo młody?

- Nie, imię to nadał mu dawno temu czarownik narodu Mo-hawk **, ale zwierzę, którego imię

nosi, Jaguar spotkał na swej ścieżce pierwszy raz w życiu.

- Moose (czyt. Mu-us) - Łoś. Wszystkie plemiona odżybuejskie dzieli-ły się na liczne odrębne

grupy, z których każda zajmowała własne tereny łowieckie i żyła niezależnym od innych grup

życiem. Zgodnie z pieczoło-wicie przechowywaną tradycją wchodzący w skład takiej grupy

wierzyli, że pochodzą od bardzo dawnego, wspólnego przodka, którym najczęściej miało być

jakieś zwierzę, ptak lub ryba. Stąd wśród Odżybuejów większość takich grup lub wiosek nosiła

nazwy: Łosie, Lisy, Wilki, Kruki, Wydry, Piżmoszczury, Jelenie itp.

-* Mohawk - dosłownie „zjadacz ludzi”. Nazwa jednego z pięciu ple-mion żyjących

na południe i wschód od jeziora Ontario, tworzących Ligę Irokezów. Irokezi

często walczyli z plemionami odżybuejskimi i innymi algonkińskimi. Ich wojenne

wyprawy docierały na zachód aż do Gór Ska-listych, a na południu, jak podają

kroniki, do Północnej, a nawet Południo-wej Karoliny.

Czystą chlodną wodą obmyl cioto.,

Wódz z uznaniem pokiwał głową.

- W takim razie Jaguar zasługuje na jeszcze większe uznanie, niż myśleliśmy. Prosimy, by udał się

z nami teraz do wioski, a młodzi myśliwi, którzy towarzyszą wodzowi, pójdą nad potok i

przyniosą zwierzę. Ostry Nóż, Kamienny Tomahawk i Dzielne Serce - tu wskazał drugiego z

Karol May - Gwiazda Mohawka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: