MacLean Alistair - Santoryn.pdf - MACLEAN Alistair - sewulka

ALISTAIR MACLEAN

Santoryn

Przełożył Ziemowit Andrzejewski

Głośnik na mostku fregaty “Ariadne” z trzaskiem obudził się do życia, dwakroć zabrzmiał

dzwonek, a potem rozległ się spokojny, modulowany, precyzyjny i niewątpliwie należący do

Irlandczyka głos O'Rourke'a. O'Rourke, powszechnie określany mianem meteorologa, był jednak

kimś zupełnie innym.

- Właśnie złapałem dziwnego klienta. Odległość czterdzieści mil, namiar 222.

Talbot wcisnął przycisk mikrofonu.

- Niebiosa nad naszymi głowami, chief, roją się od dziwnych klientów. Nad tym rejonem

Morza Egejskiego przecina się przynajmniej sześć korytarzy lotniczych. Samoloty NATO zaś, jak

wie pan zapewne najlepiej z nas, kręcą się tu wszędzie. Myśliwce bombardujące i pościgowce z

cholernej Szóstej Floty tędy lecą, kędy gna je wiatr. Moim zdaniem w połowie przypadków są

kompletnie zagubione.

- Ba! Ale ten chłoptyś wygląda naprawdę bardzo, bardzo dziwnie. - Głos O'Rourke'a, który

wydawał się nieporuszony niezbyt pochlebną wzmianką o Szóstej Flocie, skąd był czasowo

oddelegowany, brzmiał zwykłym spokojem. - Żadna z transegejskich linii lotniczych nie korzysta z

korytarza powietrznego, którym leci ten samolot. Na moim monitorze nie widzę w tym sektorze

żadnych maszyn natowskich. I Amerykanie by nas uprzedzili. Bardzo dobrze wychowane

towarzystwo, kapitanie. To znaczy ci z Szóstej Floty.

- Zgoda, zgoda.

Talbot był świadom, że Szósta Flota uprzedziłaby go o obecności w pobliżu “Ariadne”

któregoś ze swoich samolotów, czyniąc to zresztą nie tyle z uprzejmości, ile z powodu wymagań

regulaminowych. Fakt ten O'Rourke pojmował równie dobrze jak on. O'Rourke jednak był

żarliwym patriotą swej macierzystej floty. - To wszystko, co pan ma na temat tego chłopaczka?

- Nie. Jeszcze dwie rzeczy. Ten samolot zdąża po kursie z południowego zachodu na

północny wschód. Nie dysponuję żadnymi informacjami o jakimkolwiek samolocie, który mógłby

lecieć takim kursem. Po wtóre, jestem zupełnie pewien, że to wielka maszyna. Powinniśmy ją

zobaczyć za jakieś cztery minuty - jej kurs prostopadle przecina się z naszym.

- Czy rozmiar jest tak ważny, chief? Wszędzie mnóstwo wielkich maszyn.

- Lecz nie na czterdziestu trzech tysiącach stóp, ten zaś leci na takiej właśnie wysokości.

Zdolny jest do tego tylko concorde, a wiemy, że nie ma tu żadnego. To musi być maszyna bojowa.

- Niewiadomego pochodzenia. Bandyta? Zupełnie możliwe. Niech ją pan ma na oku.

Talbot rozejrzał się i uchwycił spojrzenie swego zastępcy, komandora-porucznika Van

Geldera. Van Gelder - niewysoki, bardzo rozrośnięty, mocno opalony i płowowłosy - zdawał się

dostrzegać w życiu źródło nieustającej uciechy. Przybliżając się do kapitana, też miał na twarzy

uśmiech.

- Zrobione, sir. Luneta i fotka do pańskiego albumu rodzinnego?

- Właśnie. Dziękuję.

“Ariadne” była wyposażona w niezwykłą i - dla profana - wręcz przytłaczającą mnogość

urządzeń nasłuchujących i podpatrujących; pod tym względem nie mógł z nią zapewne

konkurować jakikolwiek inny okręt będący w użyciu. Jednym z owych instrumentów było coś, co

Van Gelder określił mianem lunety. Chodziło w istocie o skonstruowaną przez Francuzów

kombinację teleskopu z aparatem fotograficznym, urządzenie z rodzaju takich, jakie wykorzystuje

się na satelitach szpiegowskich i jakie są w idealnych warunkach atmosferycznych zdolne

zlokalizować i sfotografować z wysokości dwustu pięćdziesięciu mil biały talerz. Ogniskowa

teleskopu miała niemal nieograniczony zakres regulacji; w tym przypadku Van Gelder użyje

prawdopodobnie rozdzielczości jeden do stu, czego efektem optycznym będzie pozorne

sprowadzenie intruza - jeśli w rzeczy samej był to intruz - na wysokość czterystu stóp. Na

bezchmurnym lipcowym niebie Cykladów nie przedstawiało to najmniejszego problemu.

Ledwie Van Gelder zszedł z mostka, gdy ocknął się kolejny głośnik; powtórzony podwójny

brzęczyk zaanonsował, że chce mówić kabina radiowa. Sternik, starszy marynarz Harlison,

pochylił się i dźgnął odpowiedni przycisk.

- Mam SOS. Sądzę, powtarzam: sądzę, że pozycja statku na południe od Thery. Nic więcej.

Duże zakłócenia. Z całą pewnością amator. Powtarza tylko: “Mayday, Mayday, Mayday”. -

Dyżurny radiooperator Myers zdawał się być poirytowany: każdy radiooperator - mówił ton jego

głosu - powinien być równie profesjonalny i sprawny jak on. - Ale poczekajcie minutkę. - Nastąpiła

pauza, potem znów odezwał się Myers: - Powiada, że tonie. Cztery razy powtórzył, że tonie.

- I to wszystko? - zapytał Talbot.

- To wszystko, sir. Zniknął z eteru.

- Wobec tego prowadź nasłuch na częstotliwości alarmowej 090 albo w pobliżu. Nie

możemy być dalej niż o dziesięć, dwanaście mil.

Sięgnął do manetki i przekręcił obroty silnika na pełną moc. “Ariadne”, wedle nowej mody,

miała zdublowany pulpit sterowniczy na mostku w maszynowni. W maszynowni zazwyczaj pełnił

wachtę tylko jeden marynarz w randze starszego palacza; działo się tak nie z rzeczywistej potrzeby,

lecz gwoli tradycji. Możliwe, iż samotny dyżurny krążył to tu, to tam z puszką smaru w dłoni,

bardziej jednak prawdopodobne, że siedział spokojnie, pogrążony w lekturze jednego ze

“świerszczyków”, w które tak hojnie zaopatrzona była instytucja, zwana biblioteką mechaników.

Pierwszy mechanik “Ariadne”, porucznik McCafferty, nie często trafiał w pobliże swego

królestwa. Będąc znakomitym specem w swoim fachu, utrzymywał, że ma alergię na opary ropy, i

z pełną wyższości wzgardą zbywał często powtarzane spostrzeżenie, iż za sprawą wysoce

efektywnego systemu wentylacji wykrycie w maszynowni najlżejszego zapachu paliwa jest sprawą

dosłownie niemożliwą. Tego popołudnia, jak zresztą zwykle o tej porze, można się było na niego

natknąć na pokładzie rufowym, gdzie usadowiony w krześle oddawał się swej ulubionej formie

relaksu - lekturze powieści kryminalnej, obficie przyprawionej romansem nie najwyższego lotu.

Odległy dźwięk silników wzmocnił się - “Ariadne” była zdolna do budzących uznanie

trzydziestu pięciu węzłów - i mostek zupełnie dostrzegalnie zaczął wibrować. Talbot sięgnął po

słuchawkę i połączył się z Van Gelderem.

- Złapaliśmy SOS. Z odległości dziesięciu, dwunastu mil. Proszę mi dać znać, kiedy

zlokalizuje pan tego bandytę, to wyłączę silniki.

Luneta, mająca wprawdzie amortyzację, która cudownie niwelowała najbardziej

fantastyczne szarpania i kołysania, była jednak zupełnie bezradna wobec najlżejszej wibracji i

zdjęcia wykonane w takich warunkach wypadały na ogół fatalnie.

Talbot przeniósł się na lewy nok mostka i podszedł do stojącego tam porucznika:

wysokiego, chudego jasnowłosego młodzieńca w grubych okularach na nosie i z nieodmienną

żałobą na twarzy.

- No i jak się to panu podoba, Jimmy? Potencjalny bandyta i tonący statek naraz. Nie sądzi

pan, że to lekarstwo na nudę długiego, upalnego, letniego popołudnia?

Porucznik popatrzył nań bez entuzjazmu. Porucznik lord James Denholm - Jimmym Talbot

nazywał go dla wygody - rzadko okazywał entuzjazm w jakiejkolwiek sprawie.

- Wcale mi się to nie podoba, kapitanie - omdlewająco machnął dłonią - albowiem burzy

ustalony rytm mych przyzwyczajeń.

Talbot uśmiechnął się. Denholma otaczała namacalna niemal aura arystokratycznego

zblazowania, która w pierwszych chwilach ich znajomości irytowała go i drażniła; stan ten nie

trwał jednak dłużej niż pół godziny.

Nic nie predestynowało Denholma do oficerskiej kariery w marynarce wojennej, jego zaś

wysoce niedoskonały wzrok automatycznie taką karierę w jakiejkolwiek marynarce świata

wykluczał. Denholm wszakże - dziedzic tytułu lordowskiego; którego krew ponad wszelką

wątpliwość zaliczała się do najbłękitniejszych z błękitnych - znalazł się na pokładzie “Ariadne” nie

dzięki koneksjom w najwyższych sferach społeczeństwa, lecz dzięki faktowi, że z całą pewnością

był tu właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Absolwent trzech fakultetów - ukończył

chwalebnie Oxford, UCLA i MIT - w dziedzinach inżynierii elektrycznej i elektroniki, zasługiwał

na miano, jeśli ktokolwiek na nie zasługuje, elektronicznego geniusza. Sam wszakże, uznając

podobne klasyfikacje za absurdalne, niczego podobnego nie twierdził.

Mimo swych paranteli oraz kwalifikacji akademickich Denholm był powściągliwy w

słowach i skromny do przesady. Owa małomówność sięgała tak daleko, że nie potrafił nawet

zdobyć się na odmowę i to właśnie z tego powodu dał się, mimo anemicznych zastrzeżeń,

zwerbować do marynarki wojennej, czego w żadnym razie nie musiał czynić. Zwrócił się teraz do

Talbota:

- Ten bandyta, kapitanie - jeśli to jest bandyta... cóż pan zamierza zrobić w jego sprawie?

- Nie zamierzam w jego sprawie zrobić nic.

- Jeśli wszakże jest bandytą, to znaczy, że szpieguje.

- Oczywiście.

- Zatem...

- Czego pan po mnie oczekuje, Jimmy? Że go zestrzelę? Czy może swędzą pana dłonie,

żeby wypróbować na nim to eksperymentalne działo laserowe?

- Boże, broń. - Denholm był szczerze przerażony. - Ani razu w życiu nie strzelałem w

afekcie. Błąd. Nie strzelałem w ogóle.

- Gdybym chciał go zestrzelić, maciupki pocisk naprowadzany termolokacyjnie

dostatecznie efektywnie spełniłby zadanie. Lecz my nie robimy takich rzeczy. Jesteśmy

cywilizowani. Poza tym nie prowokujemy incydentów międzynarodowych. To jest niepisane

prawo.

- Moim zdaniem jest to prawo niezwykle zabawne.

- Przeciwnie. Kiedy Stany Zjednoczone albo siły NATO odbywają manewry - jak właśnie

dzieje się to teraz - Rosjanie nie spuszczają ich z oka na ziemi, morzu czy w powietrzu. Kiedy

manewry mają oni, my postępujemy dokładnie tak samo. Trzeba przyznać, że prowadzi to do

sytuacji dwuznacznych. Nie tak dawno, kiedy US Navy odbywała ćwiczenia na Morzu Japońskim,

amerykański niszczyciel walnął i poważnie uszkodził rosyjski okręt podwodny, który w zapale

prowadzenia obserwacji podpłynął zbyt blisko.

- I nie sprowokowało to czegoś, co przed chwilą nazwał pan incydentem

międzynarodowym?

- Z całą pewnością nie. Niczyja wina. Wzajemne przeprosiny dwóch kapitanów i jakiś inny

rosyjski okręt odholował poszkodowanego kamrata do portu. Chyba do Władywostoku. - Talbot

odwrócił głowę. - Przepraszam, to wezwanie z kabiny radiowej.

- Znów Myers - rozległo się z głośnika. - “Delos”. Nazwa tonącej jednostki. Bardzo krótka

wiadomość - eksplozja, pożar, toną szybko.

- Prowadźcie nasłuch - powiedział Talbot. Popatrzył na sternika, który trzymał już lornetkę

MacLean Alistair - Santoryn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: