1961. Jan XXIII - List Inde a primis.pdf - Encykliki (do 1961 roku) - Ariolla

JAN XXIII

LIST APOSTOLSKI

INDE A PRIMIS

Jego świątobliwości papieŜa JANA XXIII

do czcigodnych braci Patriarchów, Prymasów, Arcybiskupów, Biskupów

oraz innych Ordynariuszów Ŝyjących ze Stolicą Apostolską w jedności:

o rozszerzaniu naboŜeństwa ku czci PrzenajdroŜszej Krwi Pana Naszego

Jezusa Chrystusa

Czcigodni Bracia

Pozdrowienie i Błogosławieństwo Apostolskie

Od pierwszych miesięcy sprawowania naszego urzędu apostolskiego, raz po raz

nadarzała się nam sposobność a troskliwy i spokojny głos nasz często był wyrazem

głębokich naszych przeŜyć zachęcać wiernych, jeŜeli chodzi o codzienne praktyki

poboŜne, by zwracali się z gorącym wezwaniem do objawów Boskiego Miłosierdzia

Pana, okazanego poszczególnym duszom ludzkim, Kościołowi świętemu oraz całemu

światu, którego Chrystus Pan jest Odkupicielem i Zbawicielem. Chcemy mówić o

szczególnej czci PrzenajdroŜszej Krwi Jego.

Ten rodzaj poboŜności stał się naszym zwyczajem juŜ od zarania naszego

dzieciństwa, gdyśmy w rodzinnym domu przebywali. Jeszcze dzisiaj z wielkim

wzruszeniem, wspominamy odmawianie litanii do PrzenajdroŜszej Krwi, w miesiącu

lipcu, pod przewodnictwem naszych rodzicieli.

Apostolskiemu wezwaniu posłuszni: "Miejcie tedy pieczę o siebie samych i o całą

owczarnie, nad którą was Duch święty ustanowił biskupami, abyście kierowali

Kościołem BoŜym, własną jego krwią nabytym" (Dz. Ap. 20, 28), uwaŜamy, Ŝe do

szczególnych a rozlicznych prac naszego urzędu pasterskiego naleŜy po pierwsze"

czuwanie nad czystością nauki a następnie skrzętne rozpoznawanie prawidłowego

rozwoju poboŜnych praktyk religijnych, jako oznak kultu liturgicznego i prywatnego.

Tym powodowani, osądziliśmy za stosowne wezwać braci naszych, aby swe myśli

skierowali na ten nierozerwalny węzeł, jakim z dwoma innymi, wśród wiernego ludu

bardzo rozpowszechnionymi naboŜeństwami, mianowicie naboŜeństwem do

Najświętszego Imienia Jezus i Najświętszego Serca Jezusa, winien być połączony

religijny kult, oddawany PrzenajdroŜszej Krwi Słowa Wcielonego, która ,,za wielu na

odpuszczenie grzechów jest wylana" (Mt. 26, 28).

Zaiste, jeŜeli dobrze się zastanowimy, kult liturgiczny Kościoła zawsze całkowicie

zgodny jest z wyznawaniem zasad wiary, stad powiedzenie: "lex credendi legem

statuat supplicandi" (cfr. Mediator Dei AAS v. XXX/1947, str. 54). Trzeba tedy uznać,

Ŝe o tyle wszelkie formy poboŜności są wprowadzane w Ŝycie, o ile wypływają one z

czystych źródeł prawdziwej wiary, jak równieŜ i to, Ŝe rozmaite rodzaje tej

poboŜności są ze sobą zawsze zgodne. Jak bowiem konieczną jest rzeczą, by te

formy poboŜności, które uwaŜane są za pierwszorzędne i nader stosowne do

zdobycia świętości, były zawsze miedzy sobą zgodne a nigdy nie były sprzeczne, tak

równieŜ słuszną jest rzeczą, by te formy poboŜności, które są specjalne a mniejszej

wagi, czy to jeŜeli chodzi o ogólne mniemanie, czy to o zwyczaje, ustąpiły tym

naboŜeństwom, które bardziej ułatwiają osiągnięcie zbawienia dla wielu, zbawienia

dokonanego przez Tego, który jest "pośrednikiem między Bogiem a ludźmi,

Chrystusem Jezusem, który wydał samego siebie na okup za wielu". (1 Tym 2, 56).

JeŜeli więc wierni Chrystusowi z rzetelnej wiary i zdrowej poboŜności czerpią swe

wzloty duchowe i praktykę Ŝyciową, na pewno wtedy mają to "sentire cum Ecclesia" i

tkwią w Chrystusie Jezusie, przez miłość i wymianę modlitw, tkwią w Chrystusie

Jezusie, powtarzamy, NajwyŜszym Kapłanie i Twórcy najwspanialszej religii, która od

Niego nazwę, godność i moc otrzymała.

JeŜeli teraz spokojnie tylko spoglądniemy na przedziwny rozwój jakiego dokonał

Kościół Katolicki na polu poboŜności liturgicznej w zbawiennym uzgadnianiu jej z

rozwojem samej nauki wiary, w zgłębianiu prawd BoŜych jest niewątpliwie bardzo

pocieszającą rzeczą stwierdzenie faktu, Ŝe w ciągu wieków nam bardzo bliskich,

Stolica Apostolska bardzo często oraz w sposób całkowicie jasny te trzy formy

poboŜności, o których była mowa, potwierdzała i polecała. I chociaŜ te rodzaje

poboŜności juŜ od czasów średniowiecza były praktykowane przez wiele dusz

poboŜnych a potem rozpowszechniane w róŜnych diecezjach, Zakonach,

Zgromadzeniach Zakonnych, niemniej jednak konieczną rzeczą było, aby powaga

Stolicy Apostolskiej wypowiedziała się, Ŝe te formy poboŜności zgodne są z nauką

katolickiej wiary i Ŝe mogą być one wprowadzone w całym Kościele.

Wystarczy wspomnieć, Ŝe juŜ od szesnastego wieku nasi poprzednicy ubogacili

duchowymi przywilejami naboŜeństwo do Najświętszego Imienia Jezusa, którego

niestrudzonym apostołem we Włoszech, juŜ sto lat przedtem był św. Bernardyn ze

Sieny. Na cześć tego Najświętszego Imienia Jezusa najpierw ułoŜono tekst Mszy św. i

pacierzy kapłańskich, a potem litanię, która takŜe, zatwierdzona została (cfr. AAS v.

XVIIIa. 1866 str. 509). Niemniejszymi przywilejami obdarzyli rzymscy papieŜe

naboŜeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, którego kult w przedziwny sposób

rozszerzył się, czego jedna z głównych przyczyn były objawienia Najświętszego Serca

Jezusowego dane św. Małgorzacie Marii Alacoque (cfr. oficjum z uroczystości Najśw.

Serca Jezusowego, II Nokt. lekcja V). A jak wspaniałe i jednomyślne było mniemanie

papieŜy wobec tej formy poboŜności, niech świadczy fakt, Ŝe spodobało się im,

dziwnie zgodnym duchem, wyjaśnić naturę, bronić słuszności, oraz zachęcić wiernych

do praktykowania tego naboŜeństwa, nowymi aktami urzędowymi, których

ukoronowaniem są trzy przesławne encykliki, traktujące o tym przedmiocie

(encyklika: Annum Sacrum, Akta Leona XIII, a. 1899. v. XIX, str. 71 n.; encyklika:

Miserentissimus Redemptor, AAS a. 1928, v. XX, str. 165 n.; encyklika: Haurietis

aquas, AAS a. 1956, v. XXXXVIII, str. 309 n.).

Ale równieŜ i naboŜeństwo do PrzenajdroŜszej Krwi Pana Jezusa, którego

przedziwnym apostołem był w ubiegłym wieku św. Gaspar del Bufalo (1) , kapłan

rzymski, zasłuŜyło sobie na aprobatę i łaskę Stolicy Apostolskiej. Wystarczy tylko

wspomnieć, Ŝe na polecenie papieŜa Benedykta XIV, ułoŜono tekst Mszy św. i

pacierzy kapłańskich na cześć PrzenajdroŜszej Krwi Boskiego Zbawiciela; Ŝe papieŜ

Pius IX, spełniając ślub, złoŜony Panu Bogu przez miasto Gaetę, to święto liturgiczne

na cały Kościół rozszerzył (cfr. dekret: Redempti sumus z dn. 10 sierpnia 1849 r.; cfr.

Arch. Św. Kongr. Obrzędów: Dekrety lat 18481849, f. 209). Wreszcie bł. pam.

papieŜ Pius XI, na wieczną rzeczy pamiątkę, z okazji pamiątki obchodu

dziewiętnastego stulecia Odkupienia, podniósł to święto do rytu podwójnego

pierwszej klasy, a to w tym celu, by jeszcze bardziej przyczynić się do rozkrzewienia

naboŜeństwa ku czci Krwi Zbawiciela i aby przez to jeszcze obfitsze owoce na

wiernych Kościoła Katolickiego spłynęły.

Idąc tedy śladami naszych poprzedników, aby naboŜeństwo do PrzenajdroŜszej Krwi

Baranka Niepokalanego, Chrystusa, coraz bardziej wzrastało i rozpowszechniało się,

potwierdzamy niniejszym litanię, ułoŜoną przez Świętą Kongregację Obrzędów (cfr.

AAS 1960, v. LII, str. 412 413) i odmawianie jej tak prywatne jak i publiczne,

szczególnymi odpustami ubogaconą, polecamy całemu światu katolickiemu (dekret

Św. Penitencjarii Ap. z dn. 3 marca 1960 r. cfr. AAS a. 1960, v. LII, str. 420).

Ufamy, Ŝe ten nasz akt, ustanowiony "w staraniu o wszystkie kościoły" (2 Kor 11,

28), właściwy naszemu NajwyŜszemu Pasterzowaniu, przyczyni się w tych tak

trudnych czasach, pełnych głębokich trosk duchowych do tego, Ŝe wierni

Chrystusowi, te trzy rodzaje poboŜności, któreśmy wyŜej z naleŜną pochwałą

wymienili, wielką czcią otoczą a przez to zawsze i wszędzie, skutecznie przyczynia się

do rozwoju Ŝycia religijnego.

Z okazji zbliŜającego się dnia uroczystości PrzenajdroŜszej Krwi Pana Naszego Jezusa

Chrystusa oraz miesiąca tejŜe Krwi Chrystusowej poświęconego, zapłaty naszego

wykupienia, okupu naszego zbawienia i Ŝycia wiecznego, niechaj wierni nad tym

rozmyślają i często przystępują do Sakramentów świętych. Tym światłem oświeceni,

które ze zbawczych pouczeń z ksiąg świętych i nauki Ojców oraz Doktorów Kościoła

pochodzą, niechaj wierni rozwaŜają, jak wielką i nieskończoną wprost mocą, bije ta

Krew prawdziwie PrzenajdroŜsza,

"Której kropelka z grzechu wszelakiego

oczyścić moŜe kaŜdego grzesznego"

jak to ustami Anielskiego Doktora śpiewa Kościół święty (hymn: Adoro te, devote), co

teŜ tak roztropnie podkreślił nasz poprzednik, papieŜ Klemens VI (bulla: Unigenitus

Dei Filius, z dn. 25 stycznia 1353 r. Denz R., 550).

Zaiste nieskończoną jest moc Krwi Chrystusa Boga i Człowieka oraz niepojęta równieŜ

miłość, która skłoniła Go do przelania tejŜe PrzenajdroŜszej Krwi. Wylał On Ją juŜ

dnia ósmego po narodzeniu, kiedy został obrzezany; później przelał Ją obficiej, gdy w

ogrodzie Getsemani "będąc w ucisku, dłuŜej się modlił" (Łk 22, 43), gdy ubiczowany i

cierniem ukoronowany został, gdy na Górę Kalwarii kroczył, gdzie teŜ do krzyŜa

przybity został. Wylał tę Krew PrzenajdroŜszą, gdy wreszcie głęboką raną bok Jego

otworzono, jako symbol tej samej Boskiej Krwi, która we wszystkich Sakramentach

świętych na wiernych spływa. JakŜeŜ tedy stosowną jest rzeczą, owszem nawet

najwyŜszym obowiązkiem wszystkich wiernych, by tę Krew, którą są odkupieni,

naprawdę z głęboką czcią adorowali i wdzięcznymi uczuciami miłości otaczali.

Wielce tedy odpowiednią i zbawienną rzeczą jest oddawanie czci Boskiej Kielichowi z

Krwią Nowego i Wiecznego Przymierza, szczególnie wtedy, kiedy ten kielich, podczas

Mszy świętej, podniesiony jest w górę oraz w czasie przyjmowania tej Krwi w

Komunii świętej, bo ta Krew przecieŜ nierozdzielnie złączona jest z Jego Ciałem.

Wtedy złączeni z kapłanem celebransem wierni mogą z całą szczerością w duszy

powtarzać te słowa, które on wypowiada w chwili przyjmowania Komunii świętej:

"Przyjmę kielich zbawienia i wzywać będę Imienia Pańskiego..." "Krew Pana Naszego

Jezusa Chrystusa niechaj strzeŜe duszy mojej na Ŝywot wieczny. Amen". W ten

sposób wierni, ilekroć tylko godnie do Komunii świętej przystępować będą, otrzymają

obfitsze owoce odkupienia, zmartwychwstania i Ŝycia wiecznego, jakie ofiarowana

Krew Chrystusowa "przez Ducha Świętego" (Hebr 9, 14) przysparza całemu

rodzajowi ludzkiemu. A posileni Ciałem i Krwią Chrystusa, staną się oni uczestnikami

tej Boskiej mocy, która zrodziła całe szeregi męczenników. Ta moc sprawi, Ŝe wierni

Chrystusowi łatwiej będą znosić trudy Ŝycia codziennego a nawet, gdy zajdzie tego

potrzeba, złoŜą swe Ŝycie w ofierze, w obronie cnoty chrześcijańskiej i sprawy

Królestwa BoŜego. Tym Ŝarem miłości zapaleni, powtarzać będą za św. Janem

Chryzostomem te słowa, które on, miłością owiany, w swych pismach pozostawił:

"Od tego stołu odchodzimy, jakoby lwy ogniem ziejące, straszni szatanom,

rozpamiętując, kto to jest naszą Głowa i jak wielką miłość nam okazał... Ta Krew

godnie przyjęta, czarta odstrasza, aniołów do nas przywołuje, samego Pana aniołów

sprowadza... Ta Krew przelana cały świat obmywa... To jest ta cena świata; to jest

cena, za którą Chrystus Pan Kościół kupił... To rozwaŜanie nasze namiętności

uśmierza... Dokąd Ŝe tedy będziemy do rzeczy doczesnych przywiązani? KiedyŜ się

obudzimy? Jak długo troskę o nasze zbawienie zaniedbywać będziemy?

Rozpamiętujmy tedy te dobra, których nam Pan udzielić raczył, bądźmy Mu za to

wdzięczni, chwałę Mu oddający nie tylko przez samą wiarę, ale przez uczynki"

(Homilia do św. Jana XLVI: Migne PG L1X, 260 261).

Oby ci wszyscy, którzy imieniem chrześcijanina przyozdobieni zostali, często ducha

swego tym wezwaniem ojcowskim pierwszego papieŜa karmili: "śyjcie w bojaźni w

czasie przebywania waszego, wiedząc, Ŝe nieskazitelnym złotem albo srebrem

zostaliście odkupieni, lecz cenną Krwią Chrystusa, jako niezmazanego i

niepokalanego Baranka" (1 Piotr 17 19). Oby teŜ dali chętny posłuch Apostołowi

narodów tak mówiącemu: "...nabyci jesteście za wysoka cenę. Chwalcie tedy i noście

Boga w ciele waszym" (1 Kor 6, 20).

JeŜeli wierni pójdą za tym wezwaniem i to uskutecznią, na pewno ich obyczaje będą

uczciwsze i godniejsze tak dalece, Ŝe dla innych staną się wzorem a szczególnie

dokonają tego, Ŝe Kościół Chrystusowy, bogatszy w cnotliwych wiernych, przyniesie

na tej ziemi wiele poŜytku dla całego rodzaju ludzkiego. A jeŜeli ludzie pójdą za

wezwaniem łaski Pana Boga, "który pragnie, aby wszyscy byli zbawieni" (1 Tym 2,

4), poniewaŜ wszystkich pragnął odkupić Krwią Jednorodzonego Syna Swego i

wszystkich do jednego Ciała Mistycznego, którego Głową jest Chrystus, jako członki

wzywa, jakimiŜ silnymi węzłami braterskiej miłości poszczególni ludzie, ludy i narody

wzajemnie się połączą i jakimŜe błogim pokojem cały świat zakwitnie, godny

naprawdę Boga i tej ludzkiej natury, która na obraz. i podobieństwo Boga Swego

stworzoną jest (cfr. Rodz 1, 26).

Św. Paweł Apostoł tymi słowami zawezwał do rozwaŜania tej godności chrześcijan,

którzy wywodzili się z śydów i skłonni byli do zachowywania przepisów Starego

Zakonu, chociaŜ był on tylko subtelną figurą i obrazem Nowego Przymierza: "Ale

przystąpiliście do góry Sion, do miasta Boga Ŝyjącego, niebieskiego Jeruzalem i do

chóru wielu tysięcy Aniołów, do kościoła pierworodnego, którzy zapisani są w niebie i

do Boga, sędziego wszystkich, do duchów sprawiedliwych i doskonałych, do Jezusa

Pośrednika Nowego Testamentu i do pokropienia Krwią, wołającą głośniej niŜ krew

Abla" (Hebr 12, 22 24).

Pełni ufności, Czcigodni Bracia, Ŝe ta nasza ojcowska zachęta, w sposób, jaki sami za

stosowny osądzicie, będzie udostępniona duchowieństwu i ludowi chrześcijańskiemu

Wam powierzonemu, oraz chętnie i z największą gorliwością wprowadzona w Ŝycie,

jako zadatek darów niebieskich, jako wyraz naszej ojcowskiej Ŝyczliwości, udzielamy

z całego serca Apostolskiego Błogosławieństwa tak wam samym, Czcigodni Bracia,

jak i trzodzie Waszej trosce powierzonej a szczególnie tym wszystkim, którzy naszym

Ŝyczeniom odpowiedzą z poboŜnym i gorliwym zapałem.

Dan w Rzymie u św. Piotra 30 lipca, w przeddzień uroczystości PrzenajdroŜszej Krwi

Pana Naszego Jezusa Chrystusa roku 1960, drugiego roku Naszego Pontyfikatu.

IOANNES PP. XXIII

Przypisy:

1. Apostoł naboŜeństwa do Krwi PrzenajdroŜszej w dziewiętnastym wieku, Gaspar del

Bufalo, urodzony w Rzymie dnia 6 stycznia 1786 r., był wychowany przez nader

poboŜną matkę, po chrześcijańsku. JuŜ w pierwszych latach swego Ŝycia dawał znaki,

Ŝe Pan Bóg powołał go do Ŝycia szczególnie apostolskiego. Chłopięciem jeszcze

będąc rozwaŜaniem tajemnicy naszego zbawienia tak się przejął i rozpalił w miłości

UkrzyŜowanego Zbawiciela, Ŝe pragnąc męczeństwa, przemyśliwał w swej prostocie,

jakby wymknąć się z domu na opowiadanie Ewangelii niewiernym. Lata młodzieńcze

przeszły mu w nauce, w czystości obyczajów, w ćwiczeniach poboŜnych; zaledwie

został wyświęcony na kapłana, począł w Rzymie bardzo gorliwie pracować nad

zbawieniem i uświęcaniem dusz nieśmiertelnych, ratowaniem ubogich, uświęceniem

kleru, jako teŜ nad rozszerzaniem czci i naboŜeństwa do PrzenajdroŜszej Krwi Pana

Jezusa. Przez obcych najeźdźców na Rzym został wygnany a następnie uwięziony, w

cichości więzienia dojrzał w nim zamiar załoŜenia, wraz z innymi wygnanymi a

poboŜnymi kapłanami, Stowarzyszenia Kapłanów, którzy by oddawali się świętym

misjom pod sztandarem Boskiej Krwi Zbawiciela. Odzyskawszy wolność, poświęcił on

w tym celu wszystkie swe siły, wśród niezmiernych trudów, niesłychanych cierpień z

heroiczną wytrwałością.

Przebiega on róŜne prowincje półwyspu włoskiego, porywając za sobą całe tłumy,

odrodzone we Krwi Jezusa Chrystusa, zanosząc wszędzie pokój, pociechę, zbawienie.

Chwała Boskiej Krwi Chrystusa Pana za staraniem św. Gaspara del Bufalo, oraz jego

synów duchownych, oŜywioną i rozszerzoną została aŜ w dalekie strony Ameryki.

Nagrodził mu to Pan Jezus śmiercią świętych, która nastąpiła w Rzymie dnia 28

grudnia 1837 roku. śycie jego prędko minęło, pośród pracy, umartwień, niewygód,

niebezpiecznych a wielce męczących podróŜy, poniesionych z miłości dla Jezusa

UkrzyŜowanego, lecz wnet teŜ był ukoronowany chwałą Błogosławionych, którą mu

przyznał Ojciec św. papieŜ św. Pius X dekretem z dnia 24 czerwca 1904 roku.

Uroczysta beatyfikacja odbyła się dnia 18 grudnia 1904 roku w bazylice św. Piotra na

Watykanie. Świętym ogłoszony został przez papieŜa Piusa XII, dnia 22 czerwca 1954

Źródło: Wiadomości Archidiecezjalne Warszawskie, 51 (1961) 67 72.

1961. Jan XXIII - List Inde a primis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: