334._Pacheco_Christine_-_Bogata_panna_i_hultaj.pdf

Christine Pacheco

Bogata panna i hultaj

Rozdział 1

Ace Lawson przykucnął na skrzydle samolotu. Usłyszawszy nadjeżdżający

samochód, podniósł głowę. Na płytę lotniska wjechała taksówka.

Dziesięć minut po czasie, pomyślał Ace, zerknąwszy na zegarek. Można się

było tego spodziewać. Ale opłacało się trochę poczekać, dodał w myślach na widok

wysiadającej z samochodu kobiety.

Podeszła do samolotu. W jednej ręce trzymała elegancką walizkę, w drugiej –

solidną, skórzaną teczkę. Jej długie, pomalowane na czerwono paznokcie widać

było z daleka. Krótka spódniczka ciasno opinała pupę, ukazując smukłe nogi w

jedwabnych rajstopach. Długie, kasztanowe włosy rozwiewał wiatr. Była

nieskazitelna. Od czubka skórzanych pantofelków aż po kołnierzyk jedwabnej

bluzki.

Ace zeskoczył na ziemię, oparł się o skrzydło swej cessny i przez ciemne okulary

przyglądał się pięknej dziewczynie. Powtarzał sobie, że jest jego klientką, że z

zarobionych na tym kursie pieniędzy opłaci rachunki i kupi leki dla potrzebujących,

a mimo to nie mógł oderwać oczu od kołyszącego ruchu jej bioder.

Uśmiechnął się do siebie. Doskonale wiedział, że jej nieskazitelny strój kobiety

interesu za kilka godzin zmieni się w pomięte szmatki. A rebelianci w Cabo de

Bello będą do niej celować dla przyjemności. W żaden sposób nie mógł na to

pozwolić.

– Ace Lawson? – zapytała. Głos miała trochę śpiewny i miły dla ucha.

– Zgadza się. – Uścisnął wyciągniętą dłoń. Była ciepła, gładka i zdrowa.

Zupełnie inna od wszystkich kobiecych dłoni, które ostatnio miał okazje ściskać. –

Spóźniła się pani.

Tak samo, jak moja była żona, dodał w myślach. Ona też się zawsze spóźniała.

– Przepraszam. – Jej służbowy uśmiech nie zmienił się ani na jotę.

Ace ciekaw był, czy odciski na jego dłoni zrobiły na niej jakiekolwiek wrażenie i

czy zauważyła jego brudne paznokcie. Dopiero co wrócił z rejsu. Powinien był się

wykąpać, napić piwa i zdrzemnąć, ale na żaden z tych luksusów nie mógł sobie w

tej chwili pozwolić.

– Nie wiedziałam, że zamierza pan wystartować dokładnie o dziesiątej.

– Chce pani lecieć w tym stroju? – zapytał. – Dam pani jeszcze pięć minut na

zmianę ubrania.

– A po co? – Przestała się uśmiechać i zaniepokojona spojrzała na krótką

spódniczkę i skórzane pantofelki na cieniutkich szpileczkach.

Rany, pomyślał Ace, ja w ciągu dziesięciu lat nie wydaję na ciuchy tyle, co ta

babeczka w ciągu miesiąca. Ile dobrego można by za te pieniądze zrobić dla ludzi.

– Wygląda pani jak okrągły milion dolarów, ale te pończoszki zaraz przykleją się

pani do nóg. W dodatku siedzenia w moim samolocie pożerają takie cuda na drugie

śniadanie. A obcasy... – Ace pokręcił głową.

– Obcasy też się panu nie podobają?

Nawet nie usiłował ukryć rozbawienia, widząc, jak próbuje wyciągnąć obcasik,

który tymczasem zdążył się prawie całkiem utopić w smarze.

– Ugrzęzły – oznajmił, jakby bez tego nie dało się tego zauważyć.

Kobieta się skrzywiła, a Ace – uśmiechnął.

– Ma pani pięć minut na przebranie się w coś wygodniejszego. – Ace postanowił

być wspaniałomyślny.

Nicole Jackson uniosła brwi i spojrzała na niego z wyższością. Bez trudu mógł

sobie wyobrazić, jak nieszczęśliwy podwładny wije się pod takim spojrzeniem.

Pewnie terroryzowała nim swoich ludzi, ale jego tylko rozśmieszyła.

– W mojej Cessie nie ma pierwszej klasy.

– Zauważyłam. – Krytycznie spojrzała na samolot.

Zirytował go jej ton i to spojrzenie. Ta cessna była wszystkim, co miał, całą jego

rodziną, włączając w to dzieci, których pragnął, ale dotąd się ich nie doczekał. W

ciągu kilku ostatnich lat oboje nie raz i nie dwa oblecieli świat dookoła. W

przeciwieństwie do znanych mu kobiet, Cessie nigdy go nie zawiodła.

– No to jak? Skorzysta pani z mojej propozycji czy nie? Zostały pani jeszcze

cztery minuty.

– Gdzie, pańskim zdaniem, miałabym się przebrać? – zapytała, patrząc mu

prosto w oczy.

– Na przykład tam – pokazał palcem stojącą za jego plecami drewnianą

budowlę.

– Przecież to ubikacja! – obruszyła się.

– Pokojówki też tam nie ma.

– Nie roześmiała się. Nawet się nie uśmiechnęła. Tylko brwi ułożyły się jej w

równiutką, bardzo wąską kreskę.

– Musimy zaraz wystartować – tłumaczył Ace, goniąc resztkami cierpliwości. –

Jeśli nie chce się pani przebrać, to proszę powiedzieć. Pomogę pani wsiąść do

samolotu.

– Co takiego?

– Ma pani strasznie wąską spódnicę. Albo będzie ją pani musiała podnieść do

góry, albo skorzystać z mojej pomocy przy wsiadaniu.

Miał nadzieję, że klientka w końcu nie zdecyduje się na zmianę stroju, ale ona

skinęła głową, choć widać było, że robi to z wielką niechęcią.

– Zajmie mi to około dziesięciu minut... – A widząc jego zrezygnowaną minę,

dodała: – Spróbuję się pospieszyć.

Chciała wyjąć obcas, który utknął w smole, ale jej się nie udało. Ace westchnął i

pochylił się. Ktoś przecież musiał jej pomóc. Zgrabna kostka Nicole doskonale

pasowała do jego dłoni.

– Nie trzeba, panie Lawson...

– Proszę mi mówić Ace.

Ich oczy spotkały się na ułamek sekundy.

– Jestem panu wdzięczna za pomoc.

– Proszę oprzeć dłonie na moich ramionach – polecił.

Skinęła głową i odłożyła teczkę. Ace był całkowicie nie przygotowany na

dotknięcie jej ciepłych i delikatnych palców. Udało mu się wyciągnąć bucik z

czarnej mazi, choć niestety zostało w niej kilka skrawków kosztownej skóry.

– Dziękuję. – Nicole wysunęła nogę z jego uścisku.

Ace przyglądał się, jak wkłada stopę do zniszczonego pantofelka. Bez słowa

wzięła teczkę i kołysząc biodrami, poszła w stronę ustępu.

No cóż, Ace Lawson po raz pierwszy tego dnia się uśmiechnął. Może jednak ta

podróż nie będzie taka zła, jak się zapowiadała, pomyślał.

Zaraz jednak spoważniał. W końcu była to tylko praca. Potem i tak będzie

musiał raz jeszcze wpaść na chwilę do Ameryki Środkowej.

Żeby czas się nie dłużył, wsiadł do samolotu i po raz drugi sprawdził wszystkie

urządzenia pokładowe. Starał się nie myśleć o tym, jak wygląda Nicole pod tym

swoim eleganckim strojem.

Pewnie nosi jedwabną bieliznę z mnóstwem koronek, pomyślał mimo wszystko.

A może w ogóle nie nosi stanika? No, nie! Muszę się porządnie wyspać. I

koniecznie wpaść do Rosie, jak będę w Kartagenie. Dość miałem jednej takiej

elegantki. Więcej mi nie potrzeba.

Nicole wróciła dokładnie po ośmiu minutach. Śnieżnobiałe adidasy ostro

kontrastowały z czarną nawierzchnią płyty lotniska. Doskonale dopasowane dżinsy

ciasno opinały jej zgrabną figurę. Ace'owi znów zaparło dech w piersiach. Otworzył

drzwi od strony pasażera i sięgnął po teczkę. Była bardzo ciężka.

– Co pani tam ma, na miłość boską? – zapytał zdziwiony, że taka drobna osóbka

nie miała najmniejszego problemu z udźwignięciem ponad

dwudziestokilogramowego ciężaru.

– Laptopa, baterie, telefon komórkowy, kalkulator, modem, dyskietki.

Ace nic nie powiedział, tylko wziął od niej walizkę. W porównaniu z nią teczka

wydała mu się niemal piórkiem. Wszystko to upakował w małym przedziale

bagażowym, znajdującym się za fotelami.

Kilka minut później kołowali już na pas startowy. Samolot nabierał szybkości.

Ace kątem oka spoglądał na siedzącą obok niego kobietę.

– Proszę zapiąć pas – polecił. Poderwał samolot do lotu i dopiero wtedy znów

poczuł się naprawdę wolny. Sprawdził wskaźniki zegarów i spojrzał na swoją

pasażerkę. Okazało się, że należała do tych, którzy nie słuchają rozkazów. Nie

zapięła pasów.

Oczy miała szeroko otwarte, nieprzytomne. Oddychała z trudem, a

wypielęgnowane paznokcie wbiła w fotel. Jedynym kolorem pozostałym na jej

twarzy był róż na policzkach. Ace w mgnieniu oka zrozumiał, że ma na pokładzie

osobę, u której objawy choroby morskiej pojawiają się, zanim jeszcze samolot na

dobre oderwie się od ziemi.

– Panno Jackson, czy dobrze się pani czuje?

Wydała z siebie jakiś dźwięk zbliżony do jęku.

Ace zdjął jedną rękę ze steru i zaczął szukać toreb niezbędnych na wypadek

choroby morskiej. Niestety, w schowku z mapami, czyli tam, gdzie być powinny,

nie było ani jednej.

Po twarzy jego pasażerki spływały krople potu.

– Chwileczkę – powiedział.

Szczycił się tym, że potrafił sobie poradzić w każdej sytuacji. Przelatywał przez

ogień, postrzelono go, wsadzono do więzienia za przestępstwo, którego nie popełnił,

a potem za inne, które popełnił. A tymczasem okazało się, że nie potrafi sobie

poradzić z czymś tak prostym i naturalnym. Choć może to nie sytuacja, lecz kobieta

wprawiła go w zakłopotanie.

– Niech to szlag! – zaklął, bez skutku grzebiąc w schowku na mapy.

Siedząca obok niego kobieta skuliła się i zamknęła oczy. Ponieważ Ace nie miał

w samolocie ani jednej niezbędnej w takich sytuacjach torby, musiał sprawić, aby

młoda dama jej nie potrzebowała.

– Panno Jackson – powiedział głośno i wyraźnie. – Proszę otworzyć oczy.

Zamrugała powiekami.

– Proszę głęboko odetchnąć. Pięć razy. Za każdym razem musi pani zatrzymać

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: