Rice Anne - Godzina Czarownic - 1.pdf - dawidzuk77

ANNA RICE

Godzina Czarownic

The witching hour

Tom 1

Przełożyła: Anna Czajkowska

Wydanie polskie: 1994

I deszcz myślą barwiony,

I uderzenie gromu będące przypomnieniem.

Stan Rice

Doktor ocknął się, przerażony. Znowu przyśnił mu się ten stary dom w

Nowym Orleanie. Raz jeszcze ujrzał kobietę w bujanym fotelu i mężczyznę z

brązowymi oczami.

I nawet teraz, w cichym pokoju hotelowym, wysoko ponad Nowym Jorkiem,

ogarnęły go znane uczucia: niepewność i lęk. Znów rozmawiał z brązowookim

mężczyzną. Tak, pomóż jej. Nie, to tylko sen. Chcę się z niego obudzić.

Doktor usiadł na łóżku. Ciszy nie mącił żaden dźwięk oprócz niskiego

pomruku klimatyzatora. Dlaczego przyszło mu to do głowy teraz, w pokoju

hotelu Parker Meridien? Przez moment nie mógł się otrząsnąć ze wspomnienia

tego starego domu. Przed oczami miał tamtą kobietę – jej pochyloną głowę,

pusty wzrok. Nieomal słyszał bzyczenie owadów obijających się o siatkę na

starym ganku. Zaś mężczyzna o brązowych oczach mówił nie otwierając ust.

Niby woskowa lalka obdarzona życiem...

Nie. Przestań.

Doktor wstał z łóżka, bezszelestnie przemierzył dywan i stanąwszy przy

nieskazitelnie białych zasłonach, popatrzył na czarne jak sadza dachy domów i

światła neonów rozbłyskujące na ceglanych murach. Między chmurami

widocznymi ponad przeciwległą ponurą, betonową fasadą prześwitywał już

blask wczesnego poranka. Tu nie ma ani morderczego upału, ani usypiającego

zapachu róż i gardenii...

Stopniowo zbierał myśli.

Raz jeszcze wrócił myślą do Anglika napotkanego przy barze w hotelowym

hallu. To właśnie przywołało wspomnienia – słowa tego człowieka, który rzekł

do barmana, iż właśnie przyjechał z Nowego Orleanu, i że to rzeczywiście

miasto duchów. Tak, ów Anglik, sympatyczny człowiek, prawdziwy, zdawać by

się mogło, dżentelmen ze Starego Świata, w wąskim garniturze w paski, z

zegarkiem na złotym łańcuszku przymocowanym do kieszeni kamizelki. Gdzie

w naszych czasach można spotkać kogoś podobnego? – o wyraźnej melodyjnej

intonacji brytyjskiego aktora i jasnych, młodych oczach.

Wtedy, w hallu, doktor odwrócił się do niego i rzekł:

– Ma pan rację co do Nowego Orleanu. Ja sam widziałem tam ducha i to

wcale nie tak dawno temu... – Potem przerwał, zawstydzony i wlepił wzrok w

kryształowy kieliszek burbona, na którego dnie ostro załamywało się światło.

Brzęczenie much pośród lata; woń lekarstw. Aż tyle thorazyny? Czy to aby

nie pomyłka?

Anglik jednakże wykazał pełne szacunku zaciekawienie. Zaprosił doktora na

wspólny obiad. Powiedział, że zbiera takie opowieści. Przez moment doktor

walczył z pokusą. Na zjeździe nie działo się nic ciekawego, a ten mężczyzna

przypadł mu do gustu, wzbudził natychmiastowe zaufanie. Hall hotelu Parker

Meridien był miłym, wesołym, pełnym światła, ruchu i ludzi miejscem, tak

odległym od ponurego zakątka Nowego Orleanu, od tego spoczywającego w

podzwrotnikowym upale, smutnego, starego miasta przeżartego sekretami.

Doktor jednak nie potrafił opowiedzieć tej historii.

– Jeśli kiedyś zmieni pan zdanie, proszę zadzwonić – rzekł Anglik. –

Nazywam się Aaron Lightner. – Potem wręczył doktorowi wizytówkę, na której

widniała nazwa jakiejś organizacji. – Zbieramy, jeśli można tak powiedzieć,

historie o duchach – naturalnie te prawdziwe.

TALAMASCA

Obserwujemy

Zawsze jesteśmy w pobliżu

Było to osobliwe motto.

Tak, to właśnie przywołało wspomnienia. Aaron Lightner i jego dziwaczna

wizytówka z europejskimi numerami telefonów, ten Anglik, człowiek

wyruszający jutro na Wybrzeże, żeby się spotkać z mężczyzną z Kalifornii,

który niedawno utonął i został przywrócony do życia. Doktor czytał o tej historii

w nowojorskich gazetach – chodziło o jednego z tych typów, którzy przeżywają

śmierć kliniczną i wracają ujrzawszy „światło.

O tym topielcu też dyskutowali, doktor z Anglikiem.

– Widzi pan, on twierdzi, że zdobył zdolności parapsychiczne – wyjaśniał

rozmówca. – A to nas oczywiście interesuje. Podobno pojawiają mu się obrazy,

kiedy dotyka różnych przedmiotów gołymi rękami. My nazywamy to

psychometrią.

Doktor był wyraźnie zaciekawiony. Sam słyszał o kilku podobnych

pacjentach, zawałowcach, jeśli pamięć go nie zawodzi, którzy wrócili do życia,

a jeden z nich twierdził nawet, że poznał przyszłość. „Życie po śmierci. W

pismach naukowych można znaleźć coraz więcej artykułów dotyczących tego

fenomenu.

– Tak – potwierdził Lightner. – Ten temat został najlepiej zbadany przez

lekarzy, szczególnie kardiologów.

– Był chyba parę lat temu taki film – przypomniał sobie doktor – o kobiecie,

która powróciła z umiejętnością uzdrawiania. Bardzo wzruszający.

– Podchodzi pan do tego bez uprzedzeń – powiedział wyraźnie uradowany

Anglik. – Na pewno nie chce mi pan opowiedzieć o swoim duchu? Marzę o tym,

żeby tego posłuchać. Wylatuję dopiero jutro, przed południem. Ach, co bym dał,

żeby usłyszeć pańską opowieść!

Nie, tylko nie to. W żadnym wypadku.

A teraz, samotny w pełnym cieni hotelowym pokoju, doktor znowu

odczuwał lęk. Gdzieś tam, w Nowym Orleanie, w zakurzonym korytarzu cyka

zegar. Zdawało mu się, że słyszy szuranie stóp swej pacjentki, kiedy

Rice Anne - Godzina Czarownic - 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: