Traktat lizboński - superpaństwo i triumf europejskiej neolewicy.pdf - Różne - Ryszkar

Traktat lizboński - superpaństwo i triumf

europejskiej neolewicy

Gdy przed kilku zaledwie laty Platforma Obywatelska ustami Jana Rokity wykrzyczała "Nicea

albo ś mier ć ", a Prawo i Sprawiedliwo ść wprost w swoim programie deklarowało odrzucenie

konstytucji europejskiej, mało kto spodziewał si ę , Ŝ e tak gładko przejdzie dzi ś ratyfikacja traktatu

lizbo ń skiego. Wszystko to robi wra Ŝ enie, jakby polska scena polityczna była zale Ŝ na od jaki ś

zewn ę trznych sił pr ą cych w kierunku superpa ń stwa europejskiego. Bo jak wytłumaczy ć skal ę

zagro Ŝ e ń deklarowanych przez Jarosława Kaczy ń skiego, Ŝ e Polska po traktacie lizbo ń skim mo Ŝ e

sta ć si ę z wolna "województwem Unii Europejskiej", i banalno ść dyskusji temu towarzysz ą cej?

Je ś li zagro Ŝ enie jest tak du Ŝ e, to temperatura sporów powinna rozgrza ć Polsk ę na obszarze od

Bałtyku po Tatry. Tymczasem dyskusja w Sejmie została ograniczona do minimum, Senat równie Ŝ

dokonał ratyfikacji w sposób niemy. Społecze ń stwo za ś nie zostało poinformowane w elementarny

cho ć by sposób, o co chodzi w tak skomplikowanych zapisach traktatu lizbo ń skiego.

O ile niesuwerenność polskich polityków moŜna tłumaczyć zaleŜnością większości polskich mediów od

kapitału zagranicznego oraz bezpośrednimi związkami naszego świata polityki z róŜnymi kręgami

międzynarodowymi, to czym wytłumaczyć bierność intelektualną całej rzeszy wykształconych ludzi w

Polsce, odpowiedzialnych za kształt opinii publicznej? OtóŜ stan naszej politycznej świadomości jest z

jednej strony kształtowany przez media, z drugiej - przez tzw. pieniądze unijne. Pamiętajmy, Ŝe główne

inwestycje publiczne w Polsce finansowane są z budŜetu UE i mało kto zadaje sobie trud, by zrozumieć,

Ŝe większość stamtąd pochodzących środków najpierw wpłaciliśmy do brukselskiego budŜetu z naszych

podatków. Powszechne mniemanie jest takie, Ŝe "Unia daje". KaŜda władza jest oceniana przez

wyborców przez pryzmat tego, co robi w dziedzinie gospodarczej. Skoro zaś władza w postaci UE daje

środki, to znaczy, Ŝe jest to władza dobra. W ten sposób na skutek wplątania nas przed kilku laty w

mechanizm brukselski nasi politycy pozbawili się prostych relacji ze społeczeństwem na płaszczyźnie

gospodarczej. Oczywiście jest to równieŜ związane z dofinansowaniem budŜetu UE przez kraje bogate,

np. Niemcy, które później zainwestowane pieniądze odbierają sobie w postaci centralizacji władzy w

Brukseli i zwiększonego wpływu na powstające superpaństwo. Zatem kolejne segmenty suwerenności

Polski i innych mniejszych krajów europejskich są skutecznie wykupywane przez rządy wielkich państw.

Suwerenność za autostrady

Mówienie przez naszych liderów politycznych, Ŝe ratyfikacja traktatu lizbońskiego jest konieczna, gdyŜ

w przeciwnym razie znaleźlibyśmy się poza Unią, to typowa demagogia. Przypomnijmy, Ŝe po tym, jak

Francja i Holandia odrzuciły traktat konstytucyjny w referendum, bynajmniej nie znalazły się poza

wspólnotą, a wręcz przeciwnie - ich rola w UE cały czas jest stabilna. Politycy metaforycznie chcą

powiedzieć coś innego - mówią, Ŝe jeśli odrzucimy traktat, zmniejszone zostaną dla nas dotacje. W tej

sytuacji wprost nasuwa się skojarzenie: suwerenność wyprzedawana jest dziś za autostrady.

Przypominam, Ŝe w 1939 roku Polacy sprzeciwiając się budowie eksterytorialnej autostrady na Pomorzu,

zdecydowali się poświęcić Ŝycie w obronie suwerenności. Bo suwerenność Polski, mówiąc patetycznie,

została odzyskana za cenę krwi, którą powinniśmy dziś szczególnie szanować. W przeciwnym razie

naleŜałoby przyznać rację polskim komunistom po 1945 roku, którzy o wiele lepiej wówczas rozeznali

"geopolityczną konieczność dziejową", wpisując się w program polityki sowieckiej w regionie. Zaś

Ŝołnierzy Polski Podziemnej naleŜałoby określić mianem niebezpiecznych szaleńców. CzyŜ nie tak

określa się dzisiaj polskich eurosceptyków?

Ratyfikację traktatu lizbońskiego przegłosowano w trzecią rocznicę śmierci Jana Pawła II. Wielu

polityków wprost w tych dniach powoływało się na nauczanie Ojca Świętego. Kiedy Polska wchodziła do

struktur UE, mówiono polskim katolikom, Ŝe staniemy się zaczynem religijnej i moralnej odnowy

Europy, Ŝe będziemy mogli ponownie zaszczepić na grunt Unii chrześcijańskie dziedzictwo. Tymczasem,

gdy przyszło do dyskusji na temat kształtu najpierw traktatu konstytucyjnego, a kilka lat później traktatu

lizbońskiego, nikt nawet nie zająknął się, by bronić chrześcijańskich czy klasycznych zasad na gruncie

prawa europejskiego. Wszystko, co wywalczyliśmy, to dołączenie do protokołu brytyjskiego w sprawie

Karty Praw Podstawowych, a więc zyskanie minimalnej ochrony naszego ładu moralnego w prawie przed

agresją unijnych ideologów. Tymczasem juŜ widać, jak tego typu wyłączenia są nieskuteczne. Sprawa

Alicji Tysiąc dowiodła, Ŝe trybunały europejskie nie respektują w praktyce suwerenności krajów

członkowskich w kwestiach moralnych.

Warto w tym miejscu przypomnieć potęŜny koniunkturalizm tzw. prawicowych elit politycznych w

kwestiach podstawowych na jeszcze innym przykładzie. Wszak rok temu istniała niepowtarzalna szansa

dania świadectwa przez Polskę Europie poprzez zapis konstytucyjny dotyczący ochrony Ŝycia od

poczęcia do naturalnej śmierci. Niestety, szansa ta została zaprzepaszczona jakby w pełni świadomie.

Podjęto analogiczną grę jak dzisiaj przy traktacie, polegającą na markowaniu dobrej woli w tej sprawie, a

ostatecznie doprowadzono do upadku projektu konstytucyjnej ochrony Ŝycia. Zatem ciągłe odwoływanie

się dzisiejszych parlamentarnych elit prawicowych do nauczania Jana Pawła II jest często duŜym

naduŜyciem.

Ofensywa nowej lewicy

Kolejny problem, który nasuwa się przy okazji ratyfikacji traktatu lizbońskiego, to pytanie o przyczynę

zgody w tej kwestii ugrupowań wydawałoby się leŜących na przeciwległych krańcach sceny politycznej.

Traktat poparły tak SLD, jak i PiS oraz PO. Czy entuzjazm eseldowskich kręgów nie powinien niepokoić

polityków prawicy? śeby dobrze opisać ten stan rzeczy, warto odwołać się do symbolicznej wizyty w

Polsce dwóch amerykańskich homoseksualistów, którzy przyjechali, by napomnieć Polaków do zmiany

polityki wobec homoseksualistów w Ŝyciu społecznym i rodzinnym. Jedna z feministek określiła ową

wizytę mianem współczesnej misji "Cyryla i Metodego" na nietolerancyjnej polskiej ziemi. To nie

przypadek, Ŝe wszystko to miało miejsce w kontekście ratyfikacji traktatu lizbońskiego. Wszak Karta

Praw Podstawowych, zdaniem większości prawników, idzie w kierunku uznania tzw. małŜeństw

homoseksualnych. Mamy notoryczny brak jakiegokolwiek zapisu o ochronie Ŝycia od poczęcia do

naturalnej śmierci. Słyszymy znów ciągłe nawoływanie instytucji europejskich do zmiany naszego

ustawodawstwa w kierunku demoralizatorskim. CzyŜ zatem ludzi polskiej prawicy nie powinno obudzić

symboliczne zestawienie wizyty amerykańskiej pary homoseksualnej z ratyfikacją traktatu?

Powoływanie się na Cyryla i Metodego przez propagatorów homoseksualizmu w Polsce o tyle jest

symptomatyczne, Ŝe współczesna lewica europejska, jak zawsze w historii, powołuje się na wymiar

zbawczy polityki. Nie chodzi tu jednak o współpracę z Kościołem w celu pomocy człowiekowi w dojściu

do wiecznego zbawienia. Chodzi o stworzenie raju na ziemi w postaci nowego socjalistycznego ładu.

Wiele na ten temat powiedziała mi moja niedawna wizyta w Trewirze (dzisiejsze Trier) w zachodnich

Niemczech. To niezwykle waŜne w schyłkowym okresie cesarstwa rzymskiego miasto jest znane z wielu

męczenników i świętych. Relikwie św. Macieja Apostoła, św. Heleny, przebogata średniowieczna

architektura - oto niezwykłe duchowe bogactwo Trewiru. Z drugiej strony, jest to równieŜ miejsce

narodzin Karola Marksa. Przypomnijmy, Marks był filozofem i ideologiem, który w sposób zasadniczy

wpłynął na kształt historii XX wieku. Tymczasem w Trewirze nie widać potępienia ideologii

komunistycznej. Wręcz przeciwnie - funkcjonuje tam muzeum Karola Marksa, opisujące skalę jego

wpływu na dzieje polityki w świecie. Wbrew temu, co moglibyśmy oczekiwać, nie ma tam informacji o

ogromie zbrodni komunistycznych. Wręcz przeciwnie - mamy do czynienia z potępieniem

prześladowców komunizmu i propagatorów tzw. ruchu robotniczego (w trewirskim muzeum do ruchu

paramarksistowskiego zaliczona została równieŜ polska "Solidarność"). Zbrodnie komunistyczne

pokazano w sposób marginalny, ograniczając ich zasięg do Azji Południowo-Wschodniej za czasów

rządów Pol Pota. Co waŜne, muzeum to wizytowały kluczowe postaci socjaldemokracji niemieckiej:

Willy Brandt, Helmut Schmidt. Cytowane ich wypowiedzi w Ŝaden sposób nie są związane z

jednoznacznym potępieniem marksizmu i komunizmu. Dowodzi to w sposób znaczący, dokąd zmierza

współczesna lewica europejska, w tym polska. Chodzi o wcielenie idei neomarksistowskiej, obecnej w

pismach dziesiątków współczesnych europejskich i światowych teoretyków socjalizmu, tym razem na

sposób "demokratyczny". Sukcesy w tej dziedzinie odniosła lewica europejska, ukształtowana w latach

sześćdziesiątych dwudziestego wieku przez tzw. rewolucję kulturalną. MłodzieŜ studencka niosła

wówczas podczas demonstracji portrety Marksa czy Mao Tse-tunga. Potem był tzw. pochód przez

instytucje w róŜnych krajach zachodnich, który zaowocował rewolucją seksualną, obyczajową i prawną.

To właśnie pod wpływem lewicy europejskiej i amerykańskiej wprowadzono prawną moŜliwość aborcji,

eutanazji, zawierania homoseksualnych "małŜeństw" i adopcji dzieci. To z tych kręgów wyszła

gigantyczna demoralizacja w postaci tzw. wychowania seksualnego. Efektem tych działań było rozbicie

rodziny i tradycyjnych więzi społecznych - od Kościoła począwszy, a na małŜeństwie kończąc. Czy ktoś

zastanawiał się, jaką rolę spełniają w społeczeństwach europejskich takie instytucje jak rzecznik praw

dziecka, rzecznik do spraw równego statusu kobiet i męŜczyzn itd.?

Po prostu ideologom nowej lewicy chodzi o zatomizowanie społeczeństwa, "wyzwolenie" go ze starych

więzów i upaństwowienie wszelkich relacji społecznych. Upaństwowienie wychowania, upaństwowienie

religii, rodziny, kultury. Gdy to się wszystko ziści, będzie moŜna mówić, w ich mniemaniu, o stworzeniu

nowego raju na ziemi na wzór marksistowski. Oczywiście najwaŜniejsze jest, aby zawładnąć ludzką

świadomością, w sposób decydujący oddziaływać na kulturę zachodnią. Dlatego socjaliści propagują,

gdzie mogą, neomarksistowskie "wyzwolenie uciskanych mniejszości". Nawołują do "wyzwolenia"

dzieci spod władzy rodziców, małŜonków spod więzów nierozerwalności małŜeństwa, mniejszości

seksualnych spod władania natury itp. A wszystko po to, aby doprowadzić do zrealizowania sekciarskiej,

moŜna by rzec, idei budowy socjalistycznego raju na ziemi. Nam, Polakom, nie trzeba przypominać, Ŝe

lewica marksistowska w klasycznym wydaniu równieŜ starała się zafundować Europie "raj na ziemi" w

czasach komunizmu. Skończyło się to totalitarnym piekłem.

W stronę totalitaryzmu

Na gruncie polskim postkomunistyczna lewica przeŜywa ogromny kryzys. Koalicja Lewica i Demokraci

rozpadła się, poparcie społeczne wciąŜ maleje. SLD tymczasem radykalizuje się, coraz bardziej zbliŜając

się do ideologii Sławomira Sierakowskiego i środowiska "Krytyki Politycznej", wprost nawiązującej do

programu nowej europejskiej lewicy. Symboliczne oprowadzanie po Sejmie pary amerykańskich

homoseksualistów przez Ryszarda Kalisza wiele mówi o kierunku, w którym zmierza SLD. Jego wpływ

na Ŝycie publiczne ograniczony był w ostatnich latach na skutek olbrzymiego brzemienia postkomunizmu

oraz korupcji toczącej to środowisko. Dziś szybki powrót do władzy polskich postkomunistów jest dość

mało prawdopodobny. Dlatego z taką siłą wspierają wszelkie procesy unifikacyjne w Europie, gdyŜ

wiedzą doskonale, Ŝe projekty wychodzące spod pióra biurokratów europejskich i większości

europejskich rządów są praktyczną realizacją marzeń neomarksistowskiej lewicy. Zatem Polska tak

skutecznie pozbywająca się w ostatnich czasach postkomunistów ze sceny politycznej, dziś jest poddana

ciągłemu oddziaływaniu socjalistycznej Unii Europejskiej. Projektowane superpaństwo ma mieć wszak

wymiar ideologicznie i realnie ściśle lewicowy. I z tego równieŜ powinni sobie zdawać sprawę ci, którzy

określają się mianem prawicowców. Czy ktoś zastanawiał się np., dlaczego UE tak daleko idzie w

budowie szczegółowości rozwiązań prawnych? Ano dlatego, Ŝe w wizji socjalistycznej wszystkie

dziedziny Ŝycia po najdrobniejsze szczegóły muszą być upaństwowione. Niegdyś obserwowałem w

samorządzie zachowanie róŜnych działaczy postkomunistycznych. Ich uwikłanie w PRL, nieraz róŜne

korupcyjne powiązania nie przeszkadzały im traktować tzw. procedur demokratycznych na sposób

sakralny. Dopieszczali te procedury niemal do perfekcji, spełniając w ten sposób niemalŜe coś w rodzaju

lewicowej liturgii, w domyśle wierząc, Ŝe te procedury i instytucje wyzwalają człowieka. Ich podejście

np. do dobroczynności ma do dziś charakter wyłącznie doczesny. Wszystko ma wyzwalać człowieka li

tylko tu, na ziemi, nie dając mu wymiaru ostatecznego. Tak teŜ podchodzą do sprawy socjaliści

europejscy. Jeśli zatem chcą być uczciwi ci, którzy zachęcali katolików do głosowania za Unią

Europejską, niech dziś wzywają polskie władze do walki o chrześcijański, a nie sekciarsko-socjalistyczny

wymiar instytucji unijnych i unijnego prawa.

Warto w tym miejscu dodać, Ŝe lewicowe metody działania i rządzenia zawsze zmierzają do jakiejś

formy totalitaryzmu. Wynika to z samych monistycznych załoŜeń filozofii głoszonej przez te środowiska.

Przypatrzmy się, jak realizowane są tzw. hasła demokracji w kontekście ratyfikacji traktatu. Aby nie

dopuścić do odrzucenia traktatu w referendum, jak to miało miejsce przed kilku laty w Holandii i Francji,

zmieniono nazwę dokumentu. Wola narodów nie ma tu Ŝadnego znaczenia. Dobrze to dziś widać na

przykładzie Wielkiej Brytanii, gdzie ponad 80 proc. Brytyjczyków opowiada się przeciwko ratyfikacji.

Zrobiono wszystko, aby ratyfikacja nastąpiła w drodze parlamentarnej. U nas, w Polsce, gdy ratyfikacja

na drodze parlamentarnej na chwilę wydawała się zagroŜona, juŜ chciano zmieniać ustawę, by moŜna to

było zrobić na drodze referendalnej, gdyŜ ta droga miała rzekomo zapewnić ratyfikację. I gdzie tutaj jest

poszanowanie "procedur" i "zasad demokracji"? W Niemczech i we Francji istnieje "zagroŜenie"

orzeczenia niezgodności traktatu z porządkiem konstytucyjnym. Idzie się więc w kierunku zmiany

konstytucji. Widzimy zatem, Ŝe definicja demokracji w ujęciu ideologów i praktyków nowego

europejskiego ładu jest bardzo specyficzna. "Demokratyczne" jest to, co słuŜy realizacji idei

superpaństwa. Wszystko, co się temu sprzeciwia, jest antysemickie, ksenofobiczne, fundamentalistyczne

itp.

W objęciach nowego imperium

Oczywiście ratyfikacja traktatu lizbońskiego ma jeszcze jeden, niezwykle waŜny dla Polski, wymiar.

Chodzi mianowicie o kontekst geopolityczny. Zwiększenie siły głosu Niemiec w UE automatycznie

prowokuje pytanie o nasze bezpieczeństwo. Skupienie polskiej opinii publicznej w ostatnich latach na

tzw. zagroŜeniu rosyjskim moŜe być o tyle chybione, Ŝe dostajemy się pod bezpośrednie władanie

zupełnie innego niŜ moskiewskie imperium. Tak, publicyści zachodnioeuropejscy po podpisaniu traktatu

lizbońskiego przez przywódców państw ogłosili, Ŝe powstaje nowe imperium. Zatem ciągłe odwoływanie

się do zagroŜenia rosyjskiego jest usprawiedliwione w kontekście historycznym (czasy Związku

Sowieckiego), zupełnie zaś zaciemniające obraz rzeczywistości obecnej. Przypomina to nieco sytuację

Polski osiemnastowiecznej, gdy Sejm Rzeczypospolitej na sposób niemy "ratyfikował" pierwszy rozbiór

Polski, a potem następowały "ratyfikacje" kolejnych, niektórzy wyraŜali zadowolenie, bo - jak

twierdzono - Turcja nas juŜ nigdy nie zaatakuje. I rzeczywiście, Turcja aŜ do dnia dzisiejszego nas nie

zaatakowała. Ale nasi sąsiedzi - i owszem. Owa ślepota polityczna ówczesnych polityków moŜe

przypominać dzisiejsze zawołanie: wejdźmy do superpaństwa europejskiego, to Rosja nas juŜ nigdy nie

zaatakuje. Obyśmy nie musieli niedługo boleśnie konstatować, Ŝe zabezpieczać się powinniśmy przed

atakiem zupełnie innych sił i zupełnie innych państw.

Dr Mieczysław Ryba

Traktat lizboński - superpaństwo i triumf europejskiej neolewicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: