Romanse sprzed lat 040 - Quin Julia- Rodzina Bridgerton 03 - Kuszaca propozycja.pdf - romanse sprzed lat - MAKIPB

JULIA QUINN

Kusząca propozycja

Z angielskiego przełoŜyła Anna Reszka Cheyenne na pamiątkę lata we

Frappucino.

I Paulowi, choć lubi oglądać w telewizji operację na otwartym sercu, podczas

gdy my jemy spaghetti.

Prolog

Wszyscy wiedzieli, Ŝe Sophie Beckett jest bękartem.

SłuŜący równieŜ, ale mimo to kochali ją, odkąd przybyła do Penwood Park w

wieku trzech lat, kruszynka w za duŜym płaszczu, pewnej deszczowej lipcowej

nocy zostawiona pod drzwiami. A poniewaŜ ją kochali, udawali, Ŝe jest, jak

powiedział szósty hrabia Penwood, osieroconą córką starego przyjaciela. Nie

waŜne, Ŝe dziewczynka miała jego zielone oczy i ciemnoblond włosy, kształt

twarzy po nieŜyjącej matce hrabiego, a uśmiech po jego siostrze. Nikt nie chciał

zranić uczuć małej ryzykować wyrzucenia z pracy zwracając uwagę na te

drobiazgi.

Richard Gunningworth nigdy nie rozmawiał o Sophie i jej pochodzeniu. Nie

zdradził, co było w liście, który ochmistrzyni znalazła tamtej nocy w kieszeni

dziewczynki. Zaraz po przeczytaniu wrzucił go do kominka i patrzył, jak kurczy się

w ogniu, a następnie kazał przygotować dla malej pokój. Od tamtej pory widywali

się kilka razy do roku, kiedy hrabia przyjeŜdŜał z Londynu. Zawsze mówił do niej

„Sophia", a ona do niego „milordzie".

Co najwaŜniejsze, ona sama wiedziała, Ŝe jest bękartem. Zachowała niewiele

wspomnień z poprzedniego Ŝycia, ale pamiętała długą podróŜ przez całą

Anglię i słowa babci, kaszlącej i bardzo chudej, która mówiła jej, Ŝe teraz będzie

mieszkać z tatusiem. A najbardziej wryły się w jej pamięć chwile, kiedy stała w

deszczu na schodach, a babcia z ukrycia obserwowała, czy wnuczka zostanie

wpuszczona do domu.

Gdy hrabia wziął ją za bródkę i uniósł jej twarz do światła, oboje w jednej chwili

domyślili się prawdy.

Wszyscy znali sekret, ale o nim nie rozmawiali i byli zadowoleni z takiej

sytuacji.

Póki Richard Gunningworth nie zdecydował się oŜenić.

Sophie bardzo się ucieszyła, kiedy usłyszała nowinę. Ochmistrzyni powiedziała

jej, Ŝe wie od kamerdynera, a ten z kolei od sekretarza hrabiego, Ŝe właściciel

zamierza teraz spędzać więcej czasu w Penwood Park. I choć Sophie nie odczuwała

jego braku nawet kiedy był obecny, nie poświęcał jej wiele uwagi pewnie by za

nim tęskniła, gdyby poznali się lepiej, a wtedy moŜe nie wyjeŜdŜałby tak często. W

dodatku jedna z pokojówek szepnęła jej, Ŝe ochmistrzyni dowiedziała się od

kamerdynera sąsiadów, Ŝe przyszła hrabina ma dwie córki, obie mniej więcej w

wieku Sophie.

Dziewczynka nie posiadała się z radości. Nie znała Ŝadnych dzieci z okolicy, bo

nie zapraszano jej na przyjęcia i zabawy. Nikt wprawdzie nie nazywał jej bękartem,

gdyŜ równałoby się to nazwaniu kłamcą hrabiego, który raz oświadczył, Ŝe Sophie

jest jego podopieczną i nigdy więcej nie poruszał tego tematu, ale z drugiej strony

nie postarał się, Ŝeby ją zaakceptowano. Tak więc przez siedem lat jej jedynymi

przyjaciółmi byli lokaje i słuŜące, a rodzicami ochmistrzyni i kamerdyner.

A teraz zyskała dwie siostry.

O, zdawała sobie sprawę, Ŝe nie staną się nimi naprawdę. Wiedziała, Ŝe zostanie

przedstawiona jako Sophie Maria Beckett, wychowanka hrabiego, ale dla niej będą

jak siostry.

Tak więc pewnego lutowego popołudnia czekała w holu razem ze słuŜbą,

wyglądając przez okno karocy z nową hrabiną i jej dwoma córkami. I oczywiście z

hrabią.

Myśli pani, Ŝe mnie polubi? zapytała szeptem ochmistrzyni. To znaczy, Ŝona

hrabiego.

Oczywiście, Ŝe cię polubi, kochanie odszepnęła pani Gibbons, ale wyraz jej

oczu przeczył tonowi głosu.

Będę się uczyła z jej córkami?

Nie byłoby sensu, Ŝebyś miała lekcje osobno. Dziewczynka w zamyśleniu

pokiwała głową.

Chwilę później skoczyła z radości.

Są!

Pani Gibbons wyciągnęła rękę, Ŝeby pogłaskać ją po głowie, ale Sophie rzuciła

się do okna i przycisnęła twarz do szyby.

Richard Gunningworth pierwszy wysiadł z karocy, a zaraz za nim dwie

dziewczynki w czarnych płaszczykach. Jedna miała róŜową wstąŜkę we włosach,

druga Ŝółtą.

Sophie wstrzymała oddech, czekając na pojawienie się hrabiny. SkrzyŜowała

palce i wyszeptała:

Proszę.

Niech mnie pokocha.

MoŜe wtedy hrabia teŜ zacząłby traktować ją jak córkę i razem stworzyliby

prawdziwą rodzinę.

W końcu z powozu wysiadła lady Penwood. Jej ruchy były tak wdzięczne, Ŝe

Sophie od razu pomyślała o skowronku, który czasami kąpał się w ogrodzie w

korytku dla ptaków. Nawet jej kapelusz zdobiło długie turkusowe piórko, które

lśniło w zimowym słońcu.

Jest piękna powiedziała cicho Sophie.

Rzuciła spojrzenie na panią Gibbons, Ŝeby zobaczyć jej reakcję, ale ochmistrzyni

patrzyła prosto przed siebie z powaŜną twarzą.

Dziewczynka nie była pewna, gdzie się ustawic. Wszyscy mieli wyznaczone

miejsca. Personel stal w szeregu według rangi, od kamerdynera po najskromniejszą

pomywaczkę. Nawet psy siedziały karnie w kącie, trzymane na smyczy przez

opiekuna.

Gdyby Sophie naprawdę była podopieczną hrabiego, czekałaby na hrabinę w

towarzystwie swojej guwernantki. SłuŜący oczywiście nie uwierzyli w chorobę

nauczycielki, która zaledwie dzień wcześniej czuła się doskonale, ale teŜ nie winili

jej za ten wybieg. Nikt nie chciał narazić się nowej pani, przedstawiając jej

nieślubną córkę męŜa.

A hrabina musiałaby być ślepa, głupia albo jedno i drugie, Ŝeby od razu nie

domyślić się prawdy.

Nagle onieśmielona Sophie uciekła w kąt, gdy dwaj lokaje zamaszyście

otworzyli frontowe drzwi. Dziewczynki weszły pierwsze i usunęły się na bok, a

lord Penwood wprowadził Ŝonę i przedstawił ją oraz pasierbice kamerdynerowi.

Ten ukłonił się z szacunkiem i zaczął prezentować hrabinie lokajów, szefa kuchni,

ochmistrzyni, stajennych.

Sophie czekała.

Potem wymienił nazwiska kuchennych, pokojówek i sprzątaczek.

Sophie czekała.

Gdy Rumsey przedstawił pomywaczkę Dulcie, która została zatrudniona dopiero

przed tygodniem, Sophie odchrząknęła i wystąpiła do przodu z niepewnym

uśmiechem na twarzy. Nie spędzała z hrabią duŜo czasu, ale zawsze do niego

wybiegała, kiedy przyjeŜdŜał do Penwood, a on poświęcał jej kilka minut, pytał o

lekcje i odsyłał ją do pokoju dziecięcego.

Choć teraz był Ŝonaty, z pewnością chciałby się dowiedzieć, jak idzie jej nauka i

czy udało się jej opanować mnoŜenie ułamków. W dodatku panna Timmons

ostatnio stwierdziła, Ŝe jej francuski akcent jest doskonały.

Lecz hrabia akurat mówił coś do pasierbic i jej nie usłyszał. Sophie odchrząknęła

jeszcze raz, tym razem głośniej, i powiedziała:

Milordzie? Jej głos zabrzmiał trochę piskliwie. Lord Penwood się obejrzał.

O, Sophia. Nie zauwaŜyłem, Ŝe jesteś w holu. Dziewczynka się rozpromieniła.

Więc jednak jej

nie ignorował.

A któŜ to jest? zapytała hrabina.

Moja podopieczna odparł mąŜ. Panna Sophia Beckett.

Lady Penwood przeszyła ją wzrokiem i zmruŜyła oczy.

Rozumiem stwierdziła krótko i skinęła na córki: Rosamundo, Posy,

chodźcie.

Gdy córki do niej podeszły, Sophie zaryzykowała uśmiech. Mniejsza go

odwzajemniła, natomiast starsza o włosach koloru złota wzięła przykład z matki,

zadarła nos i odwróciła głowę.

Sophie przełknęła ślinę i ponownie uśmiechnęła się

Romanse sprzed lat 040 - Quin Julia- Rodzina Bridgerton 03 - Kuszaca propozycja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: