Szman miejski HUNA.pdf

Szaman miejski

Serge Kahili King

WPROWADZENIE

Ho'omoe wai kahi ke kao'o

(Posuwajmy się wszyscy razem - jak płynąca woda - w jednym

kierunku)

Niniejsza książka opowiada o szamanizmie, zwłaszcza o szamanizmie w tradycji

hawajskiej i o tym, co znaczy być „szamanem miejskim". Abyś mógł uzyskać

maksymalną korzyść z jej treści, już na wstępie wyjaśnię, o czym będzie w niej mowa.

Zdaniem francuskiego historyka Mircea Eliade'a szamanizm jest praktyką,

spotykaną na całym świecie łącznie z Azją, obiema częściami Ameryki i rejonem

Pacyfiku. Wyraz szaman pochodzi z Syberii, z języka tunguskiego i jest używany

obecnie zarówno przez naukowców jak i przez laików jako wygodny termin dla

określenia osoby, zajmującej się praktykami, o których właśnie jest ta książka. W

większości kultur człowiek taki nazywany jest rodzimym słowem w miejscowym języku.

Przykładowo, w języku hawajskim jest to kupua. Ludzie mają bardzo różne pojęcie o

tym, kim jest szaman i czym się zajmuje, toteż powiem, kogo ja sam określam tym

słowem. Nie każdy lekarz jest szamanem, lecz szaman może być lekarzem; nie każdy

kapłan plemienny jest szamanem, lecz szaman może być kapłanem plemiennym; nie

każdy uzdrowiciel jest szamanem, lecz szaman może być uzdrowicielem. W tej książce i

podczas prowadzonych przeze mnie warsztatów używam tego pojęcia w znaczeniu

„uzdrowiciel związków" pomiędzy: ludźmi, umysłem i ciałem, człowiekiem i

okolicznościami jego życia, ludźmi i Naturą, a także pomiędzy materią i Duchem.

W praktyce uzdrawiania szaman posługuje się zupełnie innym sposobem

pojmowania rzeczywistości niż to, które powszechnie funkcjonuje na świecie i jest to ten

wyjątkowy punkt widzenia (zostanie on szeroko przedstawiony na dalszych stronach tej

książki), który w zasadniczy sposób odróżnia szamana od innych uzdrowicieli.

Konsekwencją takiego rozumienia życia są również wiążące się z szamanizmem

niezwykłe techniki uzdrawiania, takie jak zmiana formy, komunikowanie się z roślinami

i zwierzętami, a także wędrówki do świata „podziemnego". Nie martw się, jeżeli niektóre

z tych określeń brzmią dla Ciebie obco. Czytając dalej, odniesiesz wrażenie, że postać

wielu z tych praktyk, jeżeli nie większości, jest dla Ciebie dziwnie swojska, a to dlatego,

że w swojej sztuce szamani opierają się na naturalnym doświadczeniu ludzi. Stwierdzisz

więc, że wiesz już o szamanizmie więcej, niż Ci się wydawało.

Szamanizm hawajski

Szamanizm jest szczególnym rodzajem uzdrawiania, a szamanizm hawajski jest

szczególnym rodzajem szamanizmu. Wyróżniającą cechą szamana, niezależnie od

kultury, jest jego zaangażowanie i twórcze działanie. Ani wiedza, ani zrozumienie, ani

też bierna akceptacja nie są wystarczające, by nieść pomoc. Szaman zagłębia się w

doświadczenia życiowe przy pomocy umysłu i zmysłów, spełniając rolę współtwórcy.

Niektórzy ludzie lubią podziwiać kształt i otoczenie przewróconego drzewa, szaman zaś

przypomina bardziej rzeźbiarza, którego na widok takiego obiektu opanowuje pragnienie,

by przekształcić go w pewien obraz wewnętrzny lub... w praktyczne narzędzie. Szanuje

on i podziwia drzewo jako takie, lecz także doświadcza chęci połączenia się z nim w celu

stworzenia czegoś nowego. Taką chęć działania przejawia on przede wszystkim w swojej

podstawowej działalności - w uzdrawianiu. Niezależnie od kultury, położenia

geograficznego i warunków społecznych jego zadaniem jest uzdrawianie umysłu i ciała

oraz harmonizowanie okoliczności życiowych. To właśnie takie ukierunkowanie na

dobro społeczeństwa i środowiska odróżnia szamana od zaprezentowanego przez

Castanedę modelu czarnoksiężnika, który podąża ścieżką ściśle związaną z własną mocą

i osobistym oświeceniem. Mimo, że wszyscy szamani są uzdrowicielami, większość z

nich wybiera drogę „wojownika"; jedynie niektórzy z nich (stanowią oni mniejszość,

obejmującą także szamanów hawajskich) wybierają drogę, którą moglibyśmy nazwać

drogą „łowcy przygód".

Działalność szamana-wojownika polega na tym, że personifikuje on takie

niepożądane czynniki jak strach, choroba czy dysharmonia i koncentruje się na

rozwijaniu swojej mocy w celu uzyskania możliwości ich kontrolowania i zwalczania. Z

kolei szaman, kroczący drogą łowcy przygód, depersonifikuje takie emocje i zdarzenia

(tzn. traktuje je jako konsekwencje czegoś, a nie jak przedmioty) i w celu ich zmiany

rozwija u siebie zdolność kochania bliźnich, współpracy z nimi oraz tworzenia ogólnej

harmonii. Ilustracją tych różnych podejść może być taki oto prosty przykład: jeżeli masz

kontakt z osobą niezrównoważoną emocjonalnie, szaman-wojownik mógłby Ci pomóc

utworzyć silną ochronę mentalną, zabezpieczającą Cię przed negatywną energią tej

osoby. Natomiast szaman, który jest łowcą przygód, nauczy Cię raczej, jak masz

harmonizować swoją energię tak, byś zachowywał spokój w towarzystwie tego

człowieka, albo nawet byś stał się dla niego źródłem uzdrawiającej energii. Szaman-

wojownik często podąża swoją ścieżką samotnie, podczas gdy łowca przygód jest z

natury człowiekiem towarzyskim. Niemniej jednak, określenie różnic między mistrzami

każdej z tych ścieżek jest rzeczą trudną, a może nawet niemożliwą z uwagi na to, że im

większą mocą dysponujemy, tym więcej mamy w sobie miłości (gdyż zanikają nasze

lęki), im więcej miłości mamy w sobie, tym większa jest nasza moc (gdyż wzrasta

ufność). Próbowałem obu ścieżek i ostatecznie wybrałem - dla siebie i dla swoich

uczniów - drogę hawajskiego łowcy przygód, ponieważ w moim przekonaniu jest to

droga bardziej praktyczna i przynosząca więcej korzyści, chociaż nie zmienia to faktu, że

mam wiele szacunku dla szamanów-wojowników i dla ich sposobów uzdrawiania.

Szaman miejski

Tytuł tej książki - Szaman miejski - wynika stąd, iż w nauczaniu swoją uwagę

skupiam właśnie na środowisku miejskim. Chociaż zwykle szamanizm kojarzony jest ze

środowiskami prymitywnych, a nawet dzikich plemion, to jego stosowanie jest równie

naturalne i potrzebne w środowisku miejskim, a to dlatego, że po pierwsze, niezależnie

od kultury i środowiska szaman jest uzdrowicielem, a po drugie, w dzisiejszych czasach

więcej ludzi mieszka w miastach, niż poza nimi (tereny podmiejskie zaliczam do

obszarów miejskich) i to właśnie ci ludzie najbardziej potrzebują uzdrawiania. Po trzecie

wreszcie, szamanizm, zwłaszcza w wersji hawajskiej, dobrze pasuje do współczesnych

czasów i potrzeb z następujących powodów:

1) nie ma nic wspólnego z sekciarstwem i jest całkowicie pragmatyczny; nie jest

on religią, lecz rzemiosłem, a praktykować go można samodzielnie lub w grupie;

2) jest bardzo łatwy do nauczenia się i stosowania, chociaż, tak jak w każdym

rzemiośle, pełny rozwój określonych umiejętności może zająć nieco czasu;

3) hawajska wersja szamanizmu może być praktykowana w dowolnym czasie i w

dowolnym miejscu - w domu, w pracy, w szkole, podczas zabawy czy też w podróży,

głównie dlatego, że szamani hawajscy zawsze zajmowali się wyłącznie umysłem i

ciałem; nie stosowali bębnów do wywoływania odmiennych stanów świadomości, nie

używali też masek, by udawać inne formy lub cechy;

4) natura szamanizmu jest taka, że uzdrawiając innych uzdrawiamy siebie;

również przekształcając naszą planetę, przekształcamy samych siebie.

Nauka rzemiosła

W zamierzchłych czasach, gdy ludzie mieszkali w wioskach, całkowicie

odizolowanych od innych społeczeństw, a postrzeganie świata przez człowieka

ograniczało się do jednej doliny, góry lub wyspy, było rzeczą naturalną, że ktoś, kto

opanował sztukę szamańską, miał tylko jednego, dwóch, być może trzech uczniów w

ciągu całego życia, ponieważ była to liczba, która w pełni zaspokajała potrzeby wioski.

Natomiast dziś żyjemy w Globalnej Wiosce wraz z miliardami ludzi i dla podtrzymania

harmonijnej, zdrowej egzystencji potrzeba nam tysięcy szamanów. Potrzebujemy ludzi

właśnie takich, jak Ty.

Ja od dziecka byłem wychowywany na miejskiego szamana. Mój ojciec był

wyjątkowo dobrze obeznany z różnymi kulturami i tradycjami prawie całego świata i

przeszedł gruntowne szkolenie w zakresie szamanizmu, wywodzącego się z tradycji

hawajskiej. Do perfekcji miał opanowane rzemiosła i sposoby funkcjonowania w buszu i

dżungli, w lesie i na farmie, na pustyni i w tundrze. Nauczyłem się od niego bardzo dużo

o Przyrodzie. Lecz był on przede wszystkim szamanem miejskim; posiadał wyższe

wykształcenie medyczne i techniczne, a w kręgach biznesowych i rządowych czuł się

prawie jak u siebie w domu. Ja pojawiłem się w jego życiu na początku pewnej wojny, a

on zniknął z mojego pod koniec innej. Znaczną część czasu pomiędzy tymi zdarzeniami

spędziliśmy na podróżowaniu z jednego ośrodka miejskiego do drugiego. W ciągu

siedemnastu lat naszej znajomości uczyłem się szamanizmu na jego przykładzie i

pobierałem nauki głównie w środowisku wielkich miast, miasteczek i innych skupisk

ludzkich.

Mówię o uczeniu się, lecz nie odbywało się ono w klasach, czy w formie sesji,

prowadzonych na siedząco, podczas których ojciec mój występowałby jako nauczyciel, a

ja jako uczeń. Sposób mojej edukacji należałoby uznać za bardzo tradycyjny, ponieważ

przebiegała ona w toku zwykłych czynności życiowych. Na przykład, podczas rozmowy

na temat warzyw, mój ojciec przedstawiał mi technikę komunikowania się z roślinami,

bym mógł ją popraktykować, a potem omówić z nim. Albo w ciągu dnia stwarzał

sytuację, w której miałem możliwość sprawdzenia opanowanych ostatnio umiejętności, a

następnie oceniał, jak je wykorzystuję (lub nie wykorzystuję). Często też rzucał

prowokujące aluzje, pomysły lub sugestie, bym rozważył je samodzielnie. Był to,

oczywiście, jakiś rodzaj szkolenia, ponieważ był świadomie planowany, a ja z pewnością

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: