Simpson_Joe_-_Dotkniecie_pustki.pdf

Joe Simpson

Dotknięcie pustki

(Przełożyli: Danuta Hołata i Wacław Sonelski)

Przedmowa

Poznałem Joe w Chamonix zimą tamtego roku. Podobnie jak wielu wspinaczy

zdecydował, że nadeszła pora, aby nauczyć się jeździć na nartach, lecz nie miał

najmniejszego zamiaru dołączyć do kursu narciarskiego i wolał ćwiczyć sam. Dużo już

wówczas o nim słyszałem i czytałem - znałem historię jego niewiarygodnych przygód i

ocierania się o śmierć, a szczególnie tez ostatniej eskapady do Peru. Opowieści wszakże z

drugiej ręki nie robiły na mnie większego wrażenia.

Gdy siedzieliśmy w barze w Chamonix, z trudem dopasowywałem do niego

legendarną reputację. Ciemnowłosy, z nieco punkową fryzurą i ostrym sposobem bycia, jakoś

bardziej kojarzył się z ulicami Sheffield niż górami. Potem przestałem o nim myśleć, aż do

czasu, gdy wziąłem do ręki maszynopis Touching the Void . Poruszyła mnie nie tyle niezwykła

treść tej książki - a jest to jedna z najbardziej niewiarygodnych historii ludzkiej

wytrzymałości - ale raczej jej poziom literacki: wrażliwość i dramatyzm, które pozwalają ująć

słowem skrajną trwogę i cierpienie - odczucia zarówno własne, jak i partnera, Simona Yatesa.

Od momentu, kiedy Joe podczas zejścia pośliznął się i spadł łamiąc nogę, przez samotną

gehennę w szczelinie lodowca, aż po chwilę, gdy przywlókł się do obozu - nie potrafiłem,

przykuty do książki, przerwać czytania.

Jeśli by szukać dla jego walki o przeżycie właściwego tła, to mógłbym ją porównać z

tym, co sam przeżyłem na Ogre w 1977 roku , kiedy to Doug Scott spadł podczas zjazdu ze

szczytu i złamał obie nogi. Na tym etapie nasza sytuacja była podobna do położenia, w jakim

znaleźli się Joe i Simon, gdy wydarzył się wypadek: dwóch ludzi w pobliżu wierzchołka

wyjątkowo niegościnnej góry. Lecz w naszym przypadku było jeszcze dwóch innych

członków zespołu, którzy siedzieli w śnieżnej jamie na przełęczy tuż pod kopułą szczytową.

Złapała nas burza śnieżna i potrzebowaliśmy sześciu dni - z czego pięć bez jedzenia - by zejść

na dół. Po drodze pośliznąłem się i złamałem żebra. To było z pewnością najgorsze z moich

górskich doświadczeń, jeżeli jednak porównać je do tego, co przeszedł Joe - wygląda dość

blado.

Podobna rzecz wydarzyła się też w Karakorum, w 1957 roku na górze Haramosh.

Celem wyprawy z Uniwersytetu Oksfordzkiego było pierwsze wejście na ten szczyt o

wysokości 24 270 stóp. Właśnie zapadła decyzja o odwrocie, gdy dwaj wspinacze: Bernard

Jillot i John Emery postanowili podejść granią trochę wyżej, by zrobić kilka fotografii - i

zmiotła ich lawina. Przeżyli upadek, a towarzysze zaczęli schodzić w dół, by przyjść im z

pomocą. To był dopiero początek tamtej rozciągniętej w czasie katastrofy, z której uszły z

życiem tylko dwie osoby.

Tę dramatyczną i poruszającą historię opowiedział zawodowy pisarz. Brakowało jej

zatem bezpośredniości i siły, jakie przenikają opowieści o własnych przeżyciach. I tu Joe

Simpson wygrywa. Opisał nie tylko jedną z najbardziej niewiarygodnych relacji z walki o

życie, jakie znam, ale zrobił to wyśmienicie. Dzięki temu książka zasługuje na to, by stać się

w swym gatunku pozycją klasyczną.

CHRIS BONINGTON

Światowej sławy alpinista,

kierował zakończoną sukcesem wyprawą,

która dokonała pierwszego przejścia

południowej ściany Annapurny w 1970 roku

oraz w 1975 - południowo-zachodniej

ściany Everestu.

luty 1988

Simonowi Yatesowi,

za dług, którego nigdy nie spłacę.

Przyjaciołom, którzy poszli w góry

i nie wrócili.

W górach, poniżej jezior

Leżę w śpiworze, zapatrzony w światło sączące się przez czerwono-zieloną kopułę

namiotu. Simon chrapie głośno, od czasu do czasu drgając przez sen. Możemy być gdzieś,

gdziekolwiek. Wnętrze namiotu jest zawsze anonimowe. Kiedy zasuwamy zamek i świat

zewnętrzny znika z pola widzenia, zatraca się wszelka świadomość miejsca. W Szkocji,

Alpach czy Karakonom - wszędzie tak samo. Szelesty, łopot płachty na wietrze, uwierające

przez podłogę kamienie, kwaśny zapach skarpet i potu - to wrażenia uniwersalne, równie

swojskie, jak ciepły komfort puchowego śpiwora.

Na zewnątrz niebo jaśnieje, a szczyty chwytają pewnie pierwsze promienie słońca.

Może jakiś kondor polatuje nad namiotem w prądzie ciepłego powietrza. To niewykluczone,

skoro wczoraj po południu widziałem jednego, krążącego nad obozem. Otacza nas wspaniały

amfiteatr oblanych lodem gór - piękniejszych dotąd nie widziałem. W głębi namiotu, jedynie

huk lawin spadających regularnie z Cerro Sarapo przypomina mi, gdzie jesteśmy: w paśmie

Cordillera Huayhuash, Andów peruwiańskich, oddaleni o czterdzieści pięć kilometrów

uciążliwego marszu od najbliższej wioski.

Tak mi dobrze w bezpiecznym i przytulnym wnętrzu namiotu, że z najwyższą

niechęcią wyłażę ze śpiwora, aby zmierzyć się z zadaniem rozpalenia benzynowej maszynki.

W nocy spadło trochę śniegu i zmrożona trawa trzeszczy pod stopami, gdy idę w kierunku

ogromnego, nachylonego głazu, pod którym urządziliśmy kuchnię. Po drodze mijam

namiocik Richarda, na wpół zapadnięty i oszroniony. Nie dochodzą z niego żadne oznaki

życia. Siadam w kucki pod przewieszoną skałą, rozkoszując się chwilą całkowitej samotności.

Niestety maszynka mimo podgrzewania, z oślim uporem nie reaguje na zanieczyszczone

paliwo. Gdy łagodne metody zawodzą, stawiam ją brutalnie na rozpalonym palniku

butanowym. Ożywa momentalnie, plując wokoło półmetrowymi płomieniami, w bezsilnym

proteście przeciw zabrudzonej benzynie.

Woda powoli się grzeje, a ja patrzę na szerokie i zasłane kamieniami suche łożysko

rzeki. Wielki głaz, pod którym przycupnąłem - niewidoczny z daleka tylko w najgorszą

pogodę - znaczy miejsce naszego obozu. Na wprost, nie dalej niż o dwa i pół kilometra,

wznosi się ogromna, prawie pionowa ściana śniegu i lodu, zwieńczona wierzchołkiem Cerro

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: