Penny_Jordan_Powrot_do_zycia.doc.pdf

PENNY JORDAN

Harleąuin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Naprawdę masz zamiar to zrobić?

Po takim liście nie mam chyba innego wyjścia

- mruknęła Maggie, z ustami pełnymi herbatników.

Wspomniany list leżał obok, na małym stoliku.

Pisany był okrągłym, szkolnym pismem, przypominającym Maggie jej własne z wczesnej

młodości.

- Dziewczęta w tym wieku skłonne są do przesady

stwierdziła Lara, z którą Maggie wspólnie wynajmowała mieszkanie. - Jesteś pewna, że sytuacja

jest naprawdę taka straszna? Co ona konkretnie pisze?

spytała z ciekawością.

- Przeczytaj sama.

Maggie wstała i podeszła do stolika po list, a Lara obserwowała ją z fascynacją, która nie mijała

mimo długoletniej znajomości. Maggie miała w sobie coś nieodpartego - siłę, o której sama nie

wiedziała, ciepło, które przyciągało innych. To, że była piękna, stanowiło dodatkowe bogactwo

jakim obdarzył ją los. Kiedy spotkały się po raz pierwszy, przed dziesięcioma laty, Lara odczuła

zazdrość na widok wysokiej, szczupłej, rudowłosej dziewczyny o kremowej cerze i tajemniczych,

ciemnozielonych oczach. Zazdrość nie trwała długo. Chociaż były mniej więcej w tym samym

wieku, Maggie miała w sobie jakąś dojrzałość, jakiś smutek, który Lara wyczuwała, a o którym

nigdy nie było między nimi mowy, ponieważ Maggie nie miała skłonności do zwierzeń. Nadal

otaczała ją lekko melancholijna aura tajemniczości i wrażenie odsunięcia się od świata w jakieś

sekretne miejsce.

Maggie wzięła list i podała go Larze, a ta przeczytała na głos, unosząc ironicznie brwi:

„Przyjedź prędko. Stało się coś strasznego i jesteś nam potrzebna."

Ależ, Maggie - zawołała Lara. - Chyba nie traktujesz tego poważnie! Gdyby naprawdę coś się

stało, ktoś by się z tobą skontaktował, zadzwonił...

z pewnością

skontaktował - nie dawała za wygraną Lara. - Ktoś

dorosły, jakiś bardziej odpowiedzialny członek twojej

rodziny.

Usiłowała przypomnieć sobie niektóre fakty z życia rodzinnego Maggie. Właściwie do chwili,

kiedy osiem miesięcy temu zaczęły przychodzić listy pisane tym dziecinnym charakterem,

Maggie nie utrzymywała z rodziną żadnego kontaktu.

Lara wiedziała tylko tyle, że rodzice Maggie nie żyją i że do ich śmierci Maggie mieszkała z nimi

na pograniczu Anglii i Szkocji, gdzie jej ojciec był nauczycielem w małej prywatnej szkole. Po

ich śmierci przeniosła się do dziadka. Z braku dalszych informacji na ten temat Lara domyślała

się tylko, że nie było to życie przyjemne i dlatego Maggie zerwała wszelkie kontakty z rodziną,

kiedy przeniosła się do Londynu.

Od chwili otrzymania pierwszego listu, który przyszedł na adres wydawnictwa, coś się jednak w

Maggie zmieniło. Być może było to niezauważalne dla tych, co jej dobrze nie znali, lecz Lara

widziała wyraźną różnicę w zachowaniu przyjaciółki i to ją intrygowało.

Cóż takiego mogło się zdarzyć w jej przeszłości, co teraz powodowało widoczne

zdenerwowanie nadchodzącymi listami? Cóż takiego sprawiało, że na jej twarzy przy

otwieraniu listów pojawiał się wyraz głodu, który szybko zmieniał się w starannie kont-

rolowaną, obojętną maskę?

Od chwili gdy zaczęły przychodzić listy, Lara pojęła, co tak bardzo oddzielało Maggie od

innych. Przez cały czas zdawała się mieć na sobie ochronny pancerz. Była częścią życia

innych ludzi, ale sama nie pozwalała, aby inni stali się częścią jej życia. Jakby się bała

dopuścić kogoś do siebie zbyt blisko.

Być może było to wynikiem śmierci rodziców, która musiała być potwornym szokiem dla

wrażliwego, kilkunastoletniego dziecka. Lara podejrzewała jednak, że kryło się za tym coś

jeszcze, choć nie wiedziała dokładnie co.

W przypadku innej kobiety można by to przypisać nieszczęśliwej miłości, ale Maggie

miała dopiero siedemnaście lat, kiedy przyjechała do Londynu, a później wszystkich

kolejnych mężczyzn, z którymi się spotykała, traktowała z dystansem.

- Muszę tam pojechać - powiedziała Maggie nie zwracając uwagi na zadane przez Larę

pytanie. ~ Nie mam pojęcia, jak długo mnie nie będzie. Powiadomię bank, aby regulował

z mojego konta wszystkie płatności podczas mej nieobecności. Skontaktuję się z

agentem...

Kiedy Lara słuchała przyjaciółki, miała nieodparte uczucie, że jest ona - gdzieś bardzo

głęboko w sobie - zadowolona z pretekstu do wyjazdu do domu. W oczach Maggie

błyszczało światło, którego tam nigdy przedtem nie było i Lara odniosła wrażenie, że po

raz pierwszy widzi prawdziwą Maggie. Jakby wyszła nagle zza innej postaci, którą

wykorzystywała dla ukrycia się.

- Wiesz co, wyglądasz jak ktoś, komu właśnie

oznajmiono, że nie jest już dłużej wygnańcem z raju

- powiedziała cicho.

Wyraz twarzy Maggie natychmiast się zmienił, a ciało zesztywniało jakby w oczekiwaniu

uderzenia.

Nie - odparła ostro Maggie.

Jej zazwyczaj łagodna twarz nabrała niezwykłej twardości, co zdziwiło Larę. Znały się, odkąd

Maggie przyjechała do Londynu. Mimo swych ognistych włosów była jedną z najbardziej

łagodnych i spokojnych osób, jakie Lara spotkała. Widać dlatego Maggie wycofała się z

agresywnego i nerwowego świata sztuki i wykorzystała swój talent do ilustrowania książek, co

zapewniało jej dostatnie życie.

- Ale p r

zecież k t

o ś

by się z to b ą

Nie bądź śmieszna - odparła krótko, wzruszając ramionami.

Naprawdę jestem śmieszna? - spytała spokojnie Lara. - Znamy się od dawna, Maggie, ale na

palcach jednej ręki mogłabym policzyć, ile razy wspomniałaś o swoim domu i o rodzinie. A

jednak kiedy coś mówisz... Dlaczego mieszkasz w Londynie, skoro najwyraźniej wolałabyś być

razem z nimi?

Maggie zbladła, jej oczy zdradzały doznany szok, lecz - ku zaskoczeniu Lary - nie

zaprotestowała przeciwko jej stwierdzeniu.

- Muszę tam pojechać - powiedziała tylko. -

pomniała Lara.

Gerald Menzies był tym mężczyzną, z którym aktualnie spotykała się Maggie. Dziesięć lat od

niej starszy, wytworny i bywały, rozwiedziony, z dwoma synami w prywatnej szkole i z byłą

żoną, która postanowiła, iż niezależnie od rozwodu będzie żyła w taki sposób, do jakiego

przyzwyczaiło ją wcześniej bogactwo Geralda. Był właścicielem małej, ale bardzo modnej

galerii, gdzie Maggie go poznała.

Ich związek, jeśli można było tak to nazwać (Lara na ten temat miała dużo wątpliwości), trwał

już prawie dziesięć miesięcy. Spotykali się raz albo dwa razy w tygodniu, Lara była jednak

pewna, że Maggie nie darzyła Geralda większym uczuciem. Nie większym niż wszystkich

mężczyzn, z którymi spotykała się od lat, ale z którymi - zdaniem Lary - nigdy nie łączyło jej nic

głębszego.

Miały teraz po lat i były chyba jedynymi osobami z ich roku w Akademii, które nie pozostawały

w jakimś stałym związku. W przypadku Lary było to spowodowane wygórowanymi ambicjami

zawodowymi. Trudno było im sprostać nawet bez męża i dzieci.

Maggie natomiast wspaniale nadawała się do tego, by być kochaną, by kochać i dzielić się

wszystkim z drugą osobą. A przecież każdego, kto chciałby dzielić z nią życie, trzymała na

dystans. Robiła to w sposób szalenie delikatny i dyskretny, niemniej stanowczy.

Zadzwonię do niego, jak dojadę na miejsce - stwierdziła od niechcenia Maggie.

Mam lepszy pomysł - powiedziała Lara. - Zadzwoń do domu i dowiedz się, co się stało, zanim

się wybierzesz w taką długą drogę.

Maggie nie była tym pomysłem zachwycona i Lara pożałowała, że w ogóle się odezwała.

Widziała, jak Maggie się męczy usiłując znaleźć jakiś pretekst, żeby nie zadzwonić. Postanowiła

jej pomóc.

Chyba że nie ma tam telefonu - poddała.

Jest... Jest, ale... - Maggie odwrócona była do niej plecami, teraz odwróciła się twarzą. - Masz

rację. Powinnam zadzwonić.

Telefon stał na małym stoliku przy kanapie. Maggie chwyciła słuchawkę, jakby ją parzyła i

drżącymi palcami wystukała numer, który musiała dobrze znać na pamięć.

Lara dotknęła jej ramienia i nie zdziwiła się wcale, kiedy poczuła napięte mięśnie. Zostawię cię

samą - szepnęła, ale Maggie gwałtownie potrząsnęła głową i złapała ją z całej siły za rękę.

Nie... Proszę, zostań.

Ponieważ stała tak blisko aparatu, Lara usłyszała, że telefon odebrał jakiś mężczyzna, który

szorstkim, niecierpliwym głosem powiedział:

- Deveril House, słucham?

Susie

nie napisałaby tego, gdybym im nie była potrzebna.

Lara bardzo chciała wiedzieć, kogo oznaczało słówko „im", powstrzymała się jednak od pytania.

Widziała, że Maggie z trudem zachowuje spokój i opanowanie.

- Musisz zawiadomić Geralda o wyjeździe -

przy

Jednakże nawet szorstki głos nie mógł być powodem, dla którego Maggie zaczęła się gwałtownie

trząść. Krew odpłynęła jej z twarzy i rzuciła słuchawkę.

Mimo wszystkich przychodzących jej do głowy pytań, Lara powstrzymała swą ciekawość i tylko

sucho stwierdziła:

Bardzo groźny człowiek.

To mój daleki kuzyn - odpowiedziała drżącym głosem Maggie. - Nazywa się Marcus Landersby.

Opadła na kanapę, skryła twarz w dłoniach i drżała tak mocno, że Lara się naprawdę

przestraszyła. Maggie na pewno nie była osobą niezrównoważoną emocjonalnie, a tu, na oczach

Lary, wyraźnie się załamała. I Lara była pewna, że miało to związek z właścicielem

zagadkowego i nieprzyjemnego głosu.

Marcus Landersby. Próbowała - bezskutecznie - wyobrazić sobie, jaki on jest. To tak jakby się

miało układankę, w której brakuje tyle kawałków, że nic się nie da ułożyć.

Lara zostawiła Maggie i poszła do kuchni. W ich skromnych zapasach alkoholowych znalazła

trochę koniaku i nalała do kieliszka.

Maggie wypiła koniak i zadrżała. Kiedy podniosła głowę i spojrzała na przyjaciółkę, w jej oczach

widniała rozpacz.

Przepraszam - powiedziała ochrypłym głosem.

Ten twój przyrodni kuzyn jest szalenie utalentowany - rzuciła lekko Lara. Widziała, jak kolor

powoli wraca na policzki Maggie. - Potrafi wzbudzić natychmiastowy i bezwzględny strach...

Nie jest przypadkiem spokrewniony z Drakulą?

Miejsce trupiej bladości na policzkach Maggie zajęły rumieńce.

- Nie mogę o tym mówić. Przepraszam, muszę się

pakować. Czeka mnie długa droga, a chciałabym

dojechać na miejsce przed zmrokiem.

A więc, mimo dziesięcioletniej przyjaźni, Maggie nie miała zamiaru jej się zwierzyć.

- Przepraszam - powtórzyła jeszcze raz Maggie.

- Chodzi o to... Są pewne sprawy, o których

nie mogę rozmawiać nawet z tak bliską przyjaciółką

jak ty.

- Pomogę ci się spakować - zaproponowała Lara,

powstrzymując się od pytań, które choć w przybliżeniu

mogłyby wyjaśnić, co takiego zdarzyło się w przeszłości

między Maggie a jej kuzynem, że po latach wywołuje

taką reakcję.Jeszcze parę kilometrów. Minęło dziesięć lat od chwili kiedy stąd wyjechała, a

przecież nic się nie zmieniło. Oczywiście teraz była najlepsza pora roku

- lato. W zimie było tu zupełnie inaczej: wzgórza

pokrywał śnieg, a wioski były odcięte od świata.

Zimą łatwo można sobie było wyobrazić, co się tutaj

działo w dawnych wiekach, gdy te przygraniczne

tereny zamieszkiwały bandy szkockich i angielskich

rozbójników. Mordowali się wzajemnie i nieraz

pragnienie zemsty przenosili z pokolenia na pokolenie.

Rodzina Maggie należała do najbardziej zawziętych rozbójników, aż do połowy osiemnastego

wieku, kiedy to jeden z synów poślubił bogatą dziedziczkę królestwa cukru i nie trzeba już było

walczyć o pieniądze.

Przejeżdżała teraz obok małego wiejskiego kościółka z ocienionym cmentarzem. Zadrżała, kiedy

oszalała... Chyba naprawdę oszalała...

O mało nie zawróciła, przypomniała sobie jednak list Susie. „Wróć do domu szybko.

Potrzebujemy ciebie".

Jak mogła zignorować rozpaczliwe, dziecięce wołanie?

Susie miała sześć lat, kiedy Maggie wyjechała, a Sara - zaledwie cztery. Córki z małżeństwa jej

wuja z matką Marcusa, kuzynki Maggie i siostry przyrodnie Marcusa.

Jej dziadek polecił w testamencie opiekę nad dziewczynkami Marcusowi, tak przynajmniej

pisała Susie w jednym z listów.

Deverilowie byli rodziną potępioną, jak mówiono w okolicy, a niektórzy dodawali, że także

przeklętą.

trudno się dziwić, biorąc pod uwagę śmierć jej

rodziców w wypadku samochodowym i zaraz potem

- śmierć matki Marcusa i wuja Maggie, zamor

dowanych w czasie powstania w Afryce Południowej,

dokąd udali się na wakacje.

Teraz zostały tylko we trzy - Maggie, Susie i Sara. I oczywiście Marcus. Ale Marcus nie był

Deverilem, mimo że mieszkał w Deveril House i zarządzał ziemią. Podczas gdy ona... Została

zmuszona do opuszczenia własnego domu... Jak Lucyfer wygnany z nieba.

A teraz robiła to, czego przysięgła sobie nigdy nie zrobić - wracała. Tyle miała w sobie bólu,

poczucia winy, tyle wyrzutów sumienia. Kiedy wracała myślą do tamtych wydarzeń, starsza dziś

o dziesięć lat,nadal odczuwała potworność tego, co zrobiła. Nic dziwnego, że Marcus kazał jej

odejść.

Jednakże zmieniła się, wracała jako osoba, która poznała życie od trudniejszej strony, która

nauczyła się panować nad tamtymi młodzieńczymi odruchami i emocjami. Marcus

przekona się, że się zmieniła... że...

Przerażona szarpnęła kierownicą, na szczęście szosa była pusta. Czyżby dlatego wracała?

Aby udowodnić Marcusowi, że się zmieniła? Na pewno nie. Wracała z powodu listu Susie,

wyłącznie dlatego. To, co kiedyś czuła do Marcusa, od dawna już nie istniało. Była

wypaloną skorupą, kobietą, która zewnętrznie posiada wszelkie powaby kobiecości, ale

która wewnątrz jest tak zraniona tym, co przeszła, że nie może sobie pozwolić na miłość do

jakiegokolwiek mężczyzny.

To była jej kara, cena, jaką musiała zapłacić i jaką płaciła dumnie i odważnie za każdym

razem, kiedy w jej życiu pojawiał się nowy mężczyzna, a ona nic do niego nie czuła.

To, co zrobiła... To, co zrobiła, tkwiło w przeszłości i gdyby Marcus ponownie kazał jej

opuścić dom, musiałaby przypomnieć mu, że, zgodnie z ostatnią wolą dziadka, Deveril

House stanowi w jednej trzeciej również jej własność.

Mimo że Maggie nie zdawała sobie z tego sprawy, w jej oczach zapaliło się światło, które

oznaczało, iż znalazła wreszcie poszukiwany od dawna cel życia. Jest potrzebna Susie i

Sarze, nie wie jeszcze dlaczego, ale wkrótce się dowie, i nawet jeżeli Marcus zechce z niej

szydzić lub jej urągać, wytrzyma wszystko, aby pomóc kuzynkom.

Powrót nie będzie łatwy, także ze względu na mieszkańców wioski, czuła jednak, że chęć

ponownego zamieszkania tutaj silniejsza jest od wszystkiego. Tu znalazła spokój po śmierci

Chyba

pomyślała kamieniu na grobie rodziców. Potem przypomniała

sobie, jak wyzuta z rodzinnego domu, sama, przera

żona do granic świadomości tym, co się stało, niezdolna

pojąć, dlaczego rozpadł się jej świat, uciekła do

Londynu, usiłując zagubić siebie i swój wstyd w ano

nimowości wielkiego miasta. Przez chwilę owładnęło

nią uczucie paniki. Dlaczego tam wraca?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: