Roszel Renee - Adwokat i miłość.pdf - Harlequin - klarella

Renee Roszel

Adwokat i miło ść

Przeło Ŝ yła Anna Mankiewicz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy tylko wysiądzie z samochodu, będzie zmuszony zacząć kłamać. Taggart Lancaster

nie lubił podawać się za kogoś, kim nie był, a obecna rola nie naleŜała do łatwych – grał syna,

a właściwie wnuka marnotrawnego powracającego do rodzinnego domu po szesnastu latach

nieobecności.

Spojrzał na elegancki wiktoriański dom otoczony zielenią, za którym ostre granie Gór

Skalistych odcinały się od błękitu nieba.

Mocno ściskał kierownicę. Dlaczego się na to zgodził?

Bonner Wittering, jego najlepszy przyjaciel i klient, któremu poświęcał najwięcej czasu

jako adwokat, zapewniał go, Ŝe zakocha się w tutejszym pejzaŜu. Góry Skaliste przypominały

Taggartowi Alpy. Razem z Bonnerem jako mali chłopcy uczyli się w prestiŜowej szkole z

internatem, połoŜonej w niewielkim miasteczku u podnóŜa szwajcarskich gór.

Na myśl o szkole Taggarta ogarnęła nostalgia. Wspierali się z Bonnerem przez wszystkie

trudne lata dorastania. Jednak tym razem zasada „my dwaj przeciwko światu” postawiła

Taggarta w dosyć niezręcznej sytuacji.

Faktycznie potrzebował odpoczynku. To kolejny argument Bonnera. On sam nie mógł

wyjechać z Bostonu. Prokurator nigdy by na to nie pozwolił. Wprawdzie Taggart wpłacił za

przyjaciela kaucję, ale sędzia obawiał się, Ŝe moŜe on uciec z kraju, zwłaszcza Ŝe posiadał

apartament w ParyŜu.

Nikomu innemu nie udałoby się namówić Taggarta na tak szalone przedsięwzięcie.

Bonner był mu bliŜszy niŜ brat. Byli do siebie tak podobni, Ŝe ludzie często brali ich za

rodzonych braci.

– Sam juŜ nie wiem, który z nas jest bardziej szalony. – Taggart uśmiechnął się gorzko. –

Ty, bo wymyśliłeś to wszystko, czy ja, Ŝe się na to zgodziłem? Zresztą to Ŝadna zbrodnia

oddać przyjacielowi przysługę – powiedział sam do siebie. – Sprawię przyjemność starszej,

schorowanej kobiecie. No juŜ, wysiadaj z samochodu!

Z cięŜkim sercem zastukał do drzwi mosięŜną kołatką.

– Nie pozna, Ŝe nie jesteś Bonnerem – zapewnił sam siebie po raz kolejny. – Bonner miał

dziewiętnaście lat, gdy był tu po raz ostatni. Ludzie się zmieniają. Poza tym starsza pani

ledwo widzi i słyszy.

No i byli do siebie podobni fizycznie. Obaj mieli kruczoczarne włosy i orzechowe oczy,

choć Taggart był o trzy centymetry wyŜszy od przyjaciela. Obaj byli wysportowani i kilka

razy w tygodniu chodzili razem na siłownię.

Poza tym znacznie się róŜnili, ale Taggart znał przeszłość Bonnera równie dobrze jak on

sam. Po raz ostatni odda przyjacielowi przysługę. Jednocześnie spełni ostatnie Ŝyczenie jego

umierającej babci, która chciała zobaczyć przed śmiercią jedynego wnuka.

Drzwi otworzyła kobieta ubrana w sukienkę w kwiaty. Miała mniej więcej czterdzieści

lat. Jej krótkie brązowe włosy przyprószone były tu i ówdzie siwizną. Zachowywała się

grzecznie, choć niezbyt serdecznie.

– Pan Wittering? – spytała tonem, z którego wynikało, Ŝe nie cieszyło jej to spotkanie.

Taggart skinął głową.

– Mój samolot się spóźnił.

– Tak, wiem, zadzwoniliśmy na lotnisko.

Taggart miał wraŜenie, Ŝe jego spóźnienie wywołało popłoch. CzyŜby sądzili, Ŝe Bonner

zamierzał po raz kolejny złamać złoŜoną babci obietnicę? Wypadało zadzwonić, jednak

samolot spóźnił się zaledwie o godzinę, a jemu udało się nadrobić część straconego czasu.

– Przepraszam, powinienem był zadzwonić.

– Byłoby to wskazane – odparła niezbyt przyjemnym tonem kobieta, ale Taggart nie miał

o to pretensji. Być moŜe to ona pisała do Bonnera, prosząc go, by przyjechał odwiedzić

babcię na łoŜu śmierci.

– Chciałbym jak najszybciej zobaczyć się z babcią – powiedział. Wydawało mu się, Ŝe

tak postąpiłby wnuk marnotrawny powracający do domu po latach tułaczki.

Kobieta uśmiechnęła się niemrawo.

– Zaprowadzę pana do pańskiego pokoju, potem powiem Miz Witty, Ŝe chciałby ją pan

zobaczyć.

Miz Witty. Bonner zawsze w ten sposób mówił o babci.

– Nazywam się Kent i jestem gospodynią, ale wszyscy mówią do mnie Ruby.

– Miło mi cię poznać, Ruby. – Taggart podąŜył za nią wzdłuŜ korytarza i w górę po

schodach.

Rodzinny dom Bonnera był przytulny. W powietrzu pachniało środkiem do polerowania

drewna, kwiatami, tlącymi się świeczkami i kobiecymi perfumami. W jego własnym domu

unosiła się podobna woń, zanim Annalisa...

– To pański pokój, panie Wittering. – Ruby zatrzymała się u szczytu schodów i otworzyła

dębowe drzwi po lewej stronie korytarza.

– Proszę, mów do mnie po imieniu.

– Dobrze, skoro tak sobie Ŝyczysz. Pokój twojej babci znajduje się na końcu korytarza.

Powiadomię ją o twoim przybyciu. Odpocznij trochę, później będziesz mógł się z nią

zobaczyć.

– Dziękuję, Ruby. – Taggart wszedł do słonecznego pokoju. Pokój umeblowany był w

prosty sposób, ale leŜące na podłodze kolorowe dywaniki i wielki bukiet polnych kwiatów na

stole bardzo się Taggartowi podobały.

Postanowił dać babci Bonnera kilka minut na przygotowanie się na wizytę wnuka.

Rozpakował walizkę. Zdecydował się zostać w garniturze, choć Bonner nigdy się tak nie

ubierał. Zrobił wyjątek jedynie na ślub Taggarta i Annalisy – i trzy lata później na jej

pogrzeb. Ale pani Wittering o tym nie wiedziała. Ostatni raz widziała wnuka na pogrzebie

jego rodziców, którzy zginęli w tragicznym wypadku, zasypani przez górską lawinę.

W końcu Taggart zapukał do drzwi sypialni babci Bonnera.

– Proszę – usłyszał głos, w którym brzmiały radość i oczekiwanie.

Nienawidził siebie za to, co robił, ale obiecał przyjacielowi i nie zawiedzie go. Nacisnął

klamkę.

Jego uwagę natychmiast zwróciło stojące pośrodku pokoju olbrzymie rzeźbione łoŜe

przykryte kapą z białego jedwabiu, zdobioną koronkami i brokatem. W centrum tej śnieŜnej

krainy, oparta o poduszki, leŜała drobna kobieta o skórze barwy kości słoniowej i uśmiechu

tak podobnym do uśmiechu Bonnera, Ŝe Taggart wstrzymał oddech. Miała duŜe, brązowe

oczy i wyraziste kości policzkowe. Białe loki okalały delikatną twarz. Wyglądała młodo i

atrakcyjnie, choć w przyszłym tygodniu miała obchodzić siedemdziesiąte piąte urodziny.

Na jego widok uśmiechnęła się promiennie.

– Mój Bonny! – zawołała, a jej brązowe oczy zaszkliły się łzami szczęścia.

Taggart przytulił się do niej, wdychając unoszący się w powietrzu zapach talku i

francuskiego mydła.

– Cudownie cię zobaczyć, Miz Witty – wyszeptał, całując jej chłodny policzek. –

Wspaniale wyglądasz. – Bonner pokazał mu zdjęcie babci. Wbrew temu, co mówił o jej nie

najlepszym stanie zdrowia, Miz Witty wyglądała nadzwyczaj dobrze. – Jak się czujesz? –

spytał cicho, by to sprawdzić.

– Wspaniale! Od ostatniego wylewu wciąŜ nie mogę stanąć na prawej nodze, przeszłam

teŜ niedawno nieprzyjemne zapalenie oskrzeli, ale z kaŜdym dniem jestem coraz silniejsza. –

Chwyciła go za rękę, by móc mu się lepiej przyjrzeć.

Taggart z trudem wytrzymał cięŜar jej wzroku. Czy staruszka odgadnie, Ŝe nie jest jej

wnukiem? Miał nadzieję, Ŝe tak. Nienawidził kłamać.

Dotknęła wierzchem dłoni jego policzka.

– Jesteś jeszcze przystojniejszy niŜ dawniej. Nie wiedział, co powiedzieć.

Jego uwagę zwróciło przytłumione kaszlnięcie. Odwrócił się. Pod ścianą stała

olśniewająco piękna kobieta ubrana w niebieskie dŜinsy, róŜowy podkoszulek i trampki. W

rękach trzymała drewnianą tacę, na której stał chiński dzbanek z herbatą, filiŜanka i

posmarowana dŜemem grzanka.

– Bonny, kochanie – powiedziała Miz Witty. – To Mary O’Mara. Mieszka z nami i

opiekuje się mną. Mary, to mój wnuk, Bonner.

Mary uśmiechnęła się grzecznie.

– Miło mi pana poznać, panie Wittering. – Miała bardzo zmysłowy głos, a jej ruchy były

tak pełne gracji, Ŝe Taggartowi wydawało się, iŜ dziewczyna płynie w powietrzu. Nie potrafił

oderwać od niej wzroku.

Długie włosy, ciemne i lśniące, czesała z przedziałkiem po lewej stronie. Niczym zasłona

kołysały się z kaŜdym jej krokiem, muskając na zmianę to lewy, to prawy policzek.

Dziewczyna miała niezwykłe oczy, szarobrązowe, jakby zasnute dymem. Taggart

przeczuwał, Ŝe ich spokojny wyraz jest pozorny, a ich właścicielka potrafi ciskać gromy.

– Przepraszam, panie Wittering. – Odsunął się na bok, pozwalając jej postawić tacę na

stoliku przy łóŜku, a ona zwróciła swą piękną twarz w stronę Miz Witty. – Niestety,

pomarańczowa marmolada się skończyła. Mam nadzieję, Ŝe zjesz chętnie dŜem truskawkowy.

– AleŜ oczywiście! – Miz Witty zaśmiała się. Cały czas trzymała Taggarta za rękę. – Nic

nie jest w stanie popsuć mi dzisiaj humoru! – Ścisnęła jego dłoń. – Mój Bonny przyjechał do

domu!

Taggart spojrzał na Miz Witty. Jej oczy lśniły od łez, a jego nękały wyrzuty sumienia.

– Cieszę się, Ŝe jesteś szczęśliwa – powiedziała Mary O’Mara, odwracając się ponownie

w stronę Taggarta. Piękno jej uśmiechu poruszyło go do głębi. Po śmierci Annalisy nie

wierzył, Ŝe kiedykolwiek tak się poczuje. – Mam nadzieję, Ŝe pana pobyt w tym domu będzie

naleŜał do przyjemnych – wyszeptała niskim głosem.

– Proszę, mów do mnie Bonner – poprosił, czując się jak nieśmiały uczniak, który

podkochuje się w nauczycielce od francuskiego.

Nie odpowiedziała.

– Czy chciałabyś, Ŝebym ci coś jeszcze przyniosła?

– Nie, kochanie, odpocznij. – Miz Witty nalała sobie herbaty. – Gdzie moje maniery!

NajdroŜszy Bonny, moŜe chciałbyś coś przekąsić po tak długiej podróŜy? – Nie czekając na

odpowiedź, zwróciła się do Mary: – Moja droga, poproś kucharkę o talerz grzanek i więcej

herbaty.

– Będą za pięć minut – odparła Mary z uśmiechem.

– JeŜeli mógłbym prosić o kawę zamiast herbaty – wtrącił Taggart, który nie chciał się

jeszcze rozstawać z Mary. – Zresztą sam po nią pójdę.

– Proszę się nie trudzić. Zaraz przyniosę.

– Naprawdę to nie jest konieczne. – Taggart spojrzał na babcię Bonnera. – Nie będziesz

miała nic przeciwko temu, jeŜeli opuszczę cię na pięć minut? Obiecuję, Ŝe zaraz wrócę!

– Pragnął choćby jeszcze przez chwilę porozmawiać z Mary O’Marą.

Miz Witty uśmiechnęła się serdecznie.

– To bardzo szarmanckie z twojej strony, Bonny. – Napiła się herbaty. – Prawdziwy skarb

z tego mojego wnuka, nieprawdaŜ, Mary?

Mary skinęła posłusznie głową, uśmiechając się do swojej pracodawczyni, po czym

odwróciła się i wyszła z pokoju. Taggart podąŜył za nią. Długi korytarz wypełniała delikatna,

kwiatowa woń jej perfum.

Nagle zapragnął zobaczyć ponownie jej szare oczy, doświadczyć ciepła jej uśmiechu.

Podobnego uczucia doznał tylko raz w Ŝyciu – w dniu, w którym poznał Annalisę. Nigdy

później nie poczuł się tak w obecności Ŝadnej kobiety. On i Annalisa zakochali się w sobie od

pierwszego wejrzenia. Zaręczyli się juŜ podczas pierwszej wspólnie zjedzonej kolacji, a ślub

wzięli trzy tygodnie później.

Po śmierci Ŝony długo się z nikim nie spotykał. Minęły trzy lata i przyjaciołom udało się

go wreszcie namówić, by zaczął korzystać z Ŝycia. Od tamtej pory nie Ŝył jak mnich, ale

daleko mu było do trybu Ŝycia Bonnera, który słusznie cieszył się opinią największego

kobieciarza na Wschodnim WybrzeŜu.

Taggart przede wszystkim zajmował się pracą. Nie był przyzwyczajony do zdobywania

kobiet. Zazwyczaj to one interesowały się jego osobą. Dlatego uczucie, które zawładnęło jego

sercem i duszą, gdy poznał Mary O’Marę, było zaskakujące i zarazem niepokojące. Co się

stało z ostroŜnym, moŜe nawet odrobinę nudnym Taggartem Lancasterem?

– Mary? – Dogonił ją. – Czy mogę tak do ciebie mówić? – spytał z lekkim uśmiechem. –

Rozumiem, Ŝe to ty do mnie pisałaś?

Roszel Renee - Adwokat i miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: