Greene Jennifer - Dziecko, on i ta trzecia.pdf - Greene Jennifer - LadyHenrietta

Jennifer Greene

Dziecko, on i ta

trzecia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- CóŜ to, u diabła, jest?

Flynn McGannon właśnie odkładał słuchawkę, gdy

wtargnęła do jego biura ogarnięta furią.

- O co ci chodzi? - zapytał.

- Dobrze wiesz. - Rzuciła z hukiem plik spiętych

papierów na jego biurko. OskarŜycielskim gestem wskazała na

dokumenty, a potem na niego. - Istnieje wiele określeń na

takich męŜczyzn jak ty, poczynając od nieodpowiedzialnego

lenia. Gdybym nie wierzyła, Ŝe uda się jeszcze ciebie zmienić,

to daję słowo, wylałabym cię.

Flynn nawet nie spojrzał na papiery. UwaŜał, Ŝe są nudne.

Za to Molly Weston zawsze wzbudzała jego zainteresowanie,

nawet jeśli wrzeszczała na niego w taki sposób.

W zamyśleniu podrapał się po brodzie.

- Czy nie uwaŜasz, Ŝe wylanie mnie z pracy będzie nieco

kłopotliwe? PrzecieŜ to ja jestem właścicielem firmy, a ty

moją pracownicą.

- Jeśli uwaŜasz, Ŝe jest to wystarczający argument, to

pomyśl jeszcze o jednym. Nic nie będziesz miał, jeśli nie

weźmiesz się w garść. Za podatki staniesz w końcu przed

sądem i zostaniesz skazany przy tak prowadzonych księgach.

Wiem, Ŝe nie znosisz liczyć, ale to juŜ przesada. Nazywasz te

świstki księgowością?!

Prawdę mówiąc, tak sądził. Kiedy był biedny, nie

potrzebował ani ksiąg, ani księgowych. KtóŜ mógł

przypuszczać, Ŝe jego oprogramowania staną się tak

popularne? Praca była dla niego zawsze przyjemnością, a

nawet zabawą, inaczej nie wykonywałby jej. Pieniądze, jakie

od trzech lat ustawicznie wpływały na jego konto, były dla

niego całkowitym zaskoczeniem.

Dotychczasowi księgowi, którzy pracowali u niego przed

Molly Weston, draŜnili go na kaŜdym kroku. Dlatego teŜ

współpraca z nimi nie układała się dobrze. Wytrzymywali w

jego biurze co najwyŜej półtora do dwóch miesięcy. Byli

strasznie sztywni i przywiązywali niesamowitą wagę do

dokumentów i cyfr.

Pół roku temu Molly teŜ się tak zachowywała, ale była

przy tym łagodna i tak nieśmiała, jakby wstydziła się

własnego cienia. Flynn uznał wtedy, Ŝe trzeba coś zrobić, Ŝeby

się zmieniła.

Teraz stała nad nim, stukając palcem w kartkę z jakimiś

danymi statystycznymi, które uwielbiała.

- To ma być rejestr wydatków? Co to znaczy: osiemset

dolarów za lunch? - kontynuowała ze złością.

- No wiesz, to właściwie nie był lunch. Kupiłem dla

Ralpha specjalne ergonomiczne krzesło, bo ma kłopoty z

kolanem. Tylko zgubiłem gdzieś paragon, a nie chciałem cię

denerwować. Pomyślałem sobie, Ŝe tak będzie dobrze...

- PrzecieŜ ty w ogóle nie myślisz - przerwała mu

natychmiast.

PoniewaŜ słyszał to juŜ wiele razy, więc ułoŜył wygodnie

nogi na biurku i skoncentrował się na obserwowaniu Molly,

która szybkim krokiem przemierzała jego gabinet, starając się

po raz kolejny wytłumaczyć mu zawiłości ksiąg

rachunkowych i obowiązujących przepisów.

Z początku Molly była przeraŜona nowym miejscem

pracy, a szczególnie biurem swojego szefa. Flynn uwaŜał, Ŝe

pluszowy, czerwony dywan, tekowe szafki i biurko w kolorze

lapis lazuli wywierają odpowiednie wraŜenie na klientach i

świadczą o jego pozycji na rynku. Oczywiście, jako miłośnik

koszykówki i kwiatów, dodał kilka osobistych drobiazgów,

takich, jak kosz nad drzwiami i kilkanaście doniczek przy

oknie. Największą dezaprobatę Molly wzbudzał jednak jego

fotel o jedenastu pokrętłach, który masował dowolną część

ciała podczas pracy. Zdaniem Flynna nie był tak dobry jak

kobiece dłonie, ale przecieŜ w biurze nie moŜna mieć

wszystkiego. Molly nie była równieŜ zachwycona jego

codziennym ubraniem, w którym przychodził do pracy -

starymi dŜinsami, mokasynami i kolorowymi bawełnianymi

koszulkami. Natomiast Flynnowi było zupełnie obojętne, co

miał na sobie, a jego pięciu pracowników mogło, na dobrą

sprawę, pojawić się w biurze nawet nago. Wprawdzie miał

klientów na całym świecie, ale ich niespodziewane wizyty

naleŜały do rzadkości.

Cała obsada jego firmy składała się z bardzo

inteligentnych, ale Ŝyjących w innym świecie ludzi, wliczając

w to i jego, którzy przede wszystkim uwielbiali swoją pracę i

mogli spędzać przed ekranem komputera kaŜdą ilość godzin z

jednakową przyjemnością. A Molly uwielbiała formy.

Kochała kostiumy - szczególnie granatowe, czarne lub szare.

Dziś miała na sobie granatową spódniczkę, szpilki i białą

bluzkę z kołnierzykiem spiętym małą broszką. Jej złotawo -

brązowe włosy przypominające barwą mocną herbatę, obcięte

na pazia, sięgały do ramion. Nawet teraz, gdy miotała się po

pokoju, walcząc z jego lekcewaŜącym stosunkiem do

przepisów finansowych, jej fryzura była nieskazitelna, jak

gdyby posłuszne właścicielce włosy bały się potargać lub

zmierzwić. Oczy miała brązowe o czekoladowym odcieniu.

Były ciepłe, pełne uczucia i wraŜliwości. Flynn z zachwytem

patrzył na jej twarz o delikatnych kościach policzkowych i

wargach o tak kuszącym kształcie, Ŝe kaŜdy męŜczyzna

chciałby je całować. Od samego początku stanowiły dla niego

ogromną pokusę.

- Czy ty mnie słuchasz? - zapytała Molly.

- Aha... Chciałabyś wiedzieć, skąd na koncie są

pieniądze? I gdzie mam papiery wyjaśniające źródło ich

pochodzenia? Spróbuję sobie to przypomnieć. Obiecuję -

powiedział.

- Gdybyś od początku prowadził porządnie księgi, nie

musiałbyś tego robić. BoŜe! Jesteś równie trudny do

resocjalizacji jak zatwardziały przestępca. Staram się coś

wymyślić, Ŝeby ci to ułatwić, ale dobrze wiem, Ŝe jesteś

wprost uczulony na jakiekolwiek próby zaprowadzenia

porządku. Trzeba jednak coś zrobić w tej sprawie, bo

naprawdę będziesz miał kłopoty.

- Dobrze, Molly. - Flynn poczuł, Ŝe nawet jej głos działa

na niego podniecająco. Brzmiał tak łagodnie i melodyjnie.

Miał wraŜenie, Ŝe spływa na niego miód - nawet jeśli Molly

wdeptywała go w podłogę, jak teraz.

- Mówię powaŜnie, ty głupcze. Będziesz miał problemy z

zeznaniem podatkowym, a na to nie ma Ŝadnego

wytłumaczenia. PrzecieŜ interesy idą dobrze. Czy naprawdę

tak trudno wyrazić to na papierze? Twoi pracownicy

zaczynają juŜ powoli to pojmować. Wszyscy poza tobą! Czy

prowadzenie podstawowych zapisów jest dla ciebie nie do

wykonania?

- Szczerze mówiąc... zapomniałem.

Zapominanie było w oczach Molly śmiertelnym grzechem.

Powinien był o tym wiedzieć. Znowu zaczęła krąŜyć po

pokoju, informując go w ten sposób o tym, jak bardzo jest

zdegustowana jego zachowaniem.

Przez chwilę Flynn bał się, Ŝe Molly odejdzie, tak jak jej

poprzednicy, ale zapewne czułaby się winna, porzucając

pracę. Wiedziała, Ŝe w takim przypadku jej szef musiałby

zatrudnić kogoś nowego, a ten padłby na widok jego głupoty.

Podejmując się tej pracy, stwierdziła, Ŝe to ona ponosi za

Flynna odpowiedzialność i albo go zmieni, albo zginie na

posterunku.

Faktem jest, Ŝe Flynn próbował się poprawić, ale Molly

trudno było zadowolić. Oczywiście, jeśli chodzi o pracę. No

Greene Jennifer - Dziecko, on i ta trzecia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: