Rejon hodowlany rozciąga się od Afryki Północnej przez Półwysep Arabski do Iranu. Hodowlę prowadzi się także w innych rejonach świata, głównie w Polsce, Francji, Anglii, Niemczech i USA.
Rasa ta stanowi kwintesencję piękna konia. Mała, sucha głowa o prostym lub wklęsłym (szczupaczym) profilu. Oczy duże, uszy małe, o kształcie sierpowatym. Lekka, łabędzia szyja. Łopatki nie zawsze idealnie zbudowane. Środkowa część tułowia krótka, dość mocna. Zad krótki, poziomy (horyzontalny), z wysoko osadzonym ogonem, noszonym z charakterystyczną odsadą. Kończyny suche, czasami z lekkimi wadami postawy, ale doskonałej jakości. Galop lekki, szybki i wytrwały. Kłus lekki, sprawiający wrażenie, jakby koń unosił się w powietrzu, i jeszcze dodający jego sylwetce szlachetności. Stęp bywa nieco za krótki. Spotyka się w tej rasie wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia z wyjątkiem srokatego. Wysokość w kłębie wynosi 145 - 155 cm.
Ta bardzo stara rasa wywodzi się od koni pierwotnych typu 2., choć niektóre odmiany (Munighi) są bardziej zbliżone do typu 3. Po podbojach islamu rozszerzyła się kultowa hodowla w czystości rasy i systematyczna reprodukcja. Informacje o pochodzeniu poszczególnych zwierząt przekazywano ustnie. Sprzedaż dobrych koni niewiernym była zabroniona. Prócz trzech podstawowych typów koni arabskich - Kuhailan, Saklavi i Munighi - istnieją w Arabii także inne, np. Hadban, Hamdan i O'Bajan. WAHO (World Arab Horse Organization) zajmuje się problemami hodowli tej rasy. Obecnie koni arabskich używa się do sportowych rajdów długodystansowych oraz pokazów jazdy rekreacyjnej. Są one mało przydatne jako konie sportowe w tradycyjnych konkurencjach jeździeckich.
drakula55