Koń pełnej krwi angielskiej

Hodowla na całym świecie, głównie w Anglii, Irlandii, USA, Francji, Japonii.

Elegancki koń sportowy o zapewne najwyższej wartości hodowlanej, wysoce wyspecjalizowany pod względem dzielności. Głowa sucha, pełna wyrazu, mała lub średnia, zwykle o prostym profilu. Szyja średniej długości. Łopatki długie, ukośnie ustawione. Kłąb wysoki, grzbiet krótki. Zad bardzo dobrze umięśniony. Klatka piersiowa dość wąska, ale bardzo głęboka i długa. U koni w kondycji wyścigowej lub sportowej brzuch podkasany. Długie, szczupłe i suche kończyny. Długie, elastyczne pęciny. Wady postawy kończyn częste, gdyż konie te selekcjonowano w kierunku cech dzielności, a nie pokroju. Głównym kryterium selekcji była szybkość w galopie, toteż dziś są to najszybsze konie na świecie. Najczęstsze umaszczenie gniade i kasztanowate, rzadziej siwe i kare. Wysokość w kłębie 150 - 170 cm.

Historia

Pierwsze konie orientalne do celów wyścigowych sprowadzili na teren Brytanii Rzymianie. Za panowania Plantagenetów nastąpiło ożywienie sportu wyścigowego i dalsze importy koni wschodnich. Systematyczną hodowlę na cechy dzielności wyścigowej prowadzono za czasów Tudorów oraz w pierwszym okresie panowania Stuartów. W czterech stadninach królewskich tzw. Royal Mares (klacze królewskie) kojarzono z końmi z Italii, hiszpańskimi i orientalnymi. Głównymi protoplastami rasy były ogiery: Darley Arabian, Byerley Turk, Godolphin Barb i Curwen Bay Barb. W roku 1793 ród Weatherbych utworzył księgę stadną General Stud Book. Konie tej rasy, rozpowszechniły się na całym świecie i wywarły olbrzymi wpływ niemal na wszystkie nowoczesne rasy koni sportowych.