Kuc szetlandzki

Hodowlę prowadzono początkowo tylko na Wyspach Szetlandzkich, obecnie na całym świecie.

Jest to jedna z najmniejszych istniejących obecnie ras kuców, przy czym mały wzrost nie jest wynikiem sztucznych zabiegów, lecz naturalnego skarłowacenia. Mimo wysokości w kłębie wynoszącej jedynie ok. 100 cm, kuce te zachowują harmonijną budowę ciała. Głowa jest długa i sucha, a szyja mocna. Łopatki długie. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda masywna, o szerokiej i głębokiej klatce piersiowej. Zad silny, krągły. Kończyny krótkie, o małych, twardych kopytach. Szetlandy w chodzie drobią. Odznaczają się dużą wytrzymałością. Występują wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz tarantowatego.

Historia

Rasa wywodzi się prawdopodobnie od prehistorycznych form pierwotnych - kuca typu 1. i 2., żyjących w czasach zlodowaceń - które skarłowaciały w krańcowo surowych warunkach klimatycznych. W późniejszym okresie nastąpiło zasiedlenie Wysp Szetlandzkich także przez kuce celtyckie, a jeszcze później, w połowie I wieku n.e. - przez kuce nordyckie. Kuców używano na Wyspach jako zwierząt pociągowych i wierzchowych i przez cały rok utrzymywano na powietrzu, skąpo żywione. W 1847 r. wskutek zakazu zatrudniania kobiet i dzieci w angielskich kopalniach wiele szetlandów znalazło tam zastosowanie. W roku 1870 lord Londonderry założył swoją sławną stadninę na wyspie Bressay. Kuce zyskały dużą popularność jako wierzchowce dla dzieci, zwierzęta zaprzęgowe i pracujące w cyrku. Na przełomie wieków hodowla szetlandów rozprzestrzeniła się na cały świat. W 1890 roku założono księgę stad