Layton Edith - C 03 - Szansa.pdf - Layton Edith - LadyHenrietta

Edith Layton

Szansa

W tłumie weselników tylko jeden miał zachmurzoną minę. Stał z rękoma

skrzyżowanymi na piersi i obserwował pozostałych gości, którzy przybyli na tę

radosną uroczystość. Nawet pogoda idealnie harmonizowała z nastrojem chwili;

był ciepły, balsamicznie pachnący wieczór - jakby żywcem wyjęty ze Snu nocy

letniej Szekspira. Jeden z tych, które w rzeczywistości zdarzają się w Anglii

niezmiernie rzadko.

Po zakończeniu ceremonii ślubnej całe towarzystwo przeniosło się z kościoła do

pobliskiej rezydencji wiejskiej pana młodego, gdzie miała się odbyć uczta

weselna. Przeciągnęła się ona od rana do zmroku. Biesiadującym przygrywali

muzykanci ukryci w porośniętych gęstym listowiem altankach. Rozwieszone na

drzewach latarenki migotały jak gwiazdy, schwytane w zieloną pułapkę gałęzi.

Weselni goście tańczyli w sali balowej, na tarasie, nawet na strzyżonych

trawnikach, ciągnących się aż do rzeki. Pląsy trwały do późna w noc.

Pochmurnemu weselnikowi zmarszczki na czole nie dodawały urody. Zresztą,

choć lord Raphael Dalton miał niewiele po trzydziestce, do pięknisiów nie

należał. W surowych rysach trudno było dopatrzyć się uroku. Chyba tylko w

zdumiewająco ciemnych rzęsach, okalających głęboko osadzone niebieskie oczy.

Zdaniem Daltona najgorsze w jego powierzchowności były ogniście rude włosy.

Pragnąc ograniczyć to okropieństwo do minimum, strzygł się bardzo krótko,

niemal tuż przy skórze. Traf chciał, że ostateczny efekt przypominał fryzurę a’

la. Brutus, będącą właśnie ostatnim krzykiem mody. Na szczęście natura nie

obdarzyła Daltona charakterystyczną dla większości rudzielców bladością ani

piegami. Jego skóra była opalona i gładka.

Miał szerokie bary, szczupłą figurę i żołnierską postawę. Nie dziwota: do

niedawna służył w wojsku. Ogólnie rzecz biorąc, powierzchowność lorda trudno

byłoby nazwać ujmującą, a mars na czole sprawiał, że wydawała się wręcz

groźna.

Dalton nie spoglądał na parę nowożeńców. Nie odrywał oczu od ciemnowłosej

damy, stojącej na pobliskim tarasie. Wpatrywał się w nią tak zachłannie i

zazdrośnie jak kot w mysią dziurę.

W każdym razie tak to wyglądało w oczach hrabiego Drummonda, który

niezwłocznie przekazał szeptem przyjacielowi swoją opinię.

Rafe natychmiast odwrócił głowę i spiorunował druha spojrzeniem.

-Nic byś nie zauważył, gdybyś sam się na nią nie gapił! -warknął.

-Gapiłem się, i owszem, ale na ciebie. Na nią nawet nie zerknąłem. No i

przekonałem się, że „oczy są zwierciadłem duszy", przynajmniej u ciebie! -

wycedził hrabia. A widząc minę przyjaciela, dorzucił ciszej: -Jeśli dasz mi teraz

po pysku, zakłócisz weselny nastrój i zrobisz świństwo nowożeńcom.

Rafe zamrugał półprzytomnie i przygarbił się.

- Racja! - przyznał, pocierając kark. - Masz rację, Drum.

Znowu masz rację, niech to szlag! Nie znudziła ci się jeszcze?

Bo ja mam tej twojej racji po dziurki w nosie!

Hrabia wzruszył ramionami i uśmiechnął się pod wąsem.

-No, cóż...? Doskonałość bywa niekiedy męcząca. A jeśli chodzi o ciebie, Rafe,

to myślałem, że cieszysz się jak ja, iż tych dwoje wreszcie się pobrało. Jeśli

będziesz dłużej obnosił się z tą krzywą gębą, ludzie gotowi pomyśleć, że z ich

małżeństwem jest coś nie tak...

-Nie tak? Z ich małżeństwem?! - zdumiał się Dalton. - Nigdy jeszcze nie

widziałem, żeby Wycoff tak promieniał! I odmłodniał z tego szczęścia o dobrych

parę lat! A jego Lucy? Psiakrew, serce człowiekowi rośnie na taki widok!

-No, właśnie. Więc przestań się krzywić jak po occie!

Twarz lorda złagodniała. Pojawił się na niej wyraz zdumienia.

-Wyglądasz jak zbój Madej!

- Naprawdę? - Rafe podniósł głowę. Na twarz wystąpiły mu

rumieńce. - Przepraszam. Zamyśliłem się i tyle. Nic mnie bardziej nie cieszy niż

widok tej pary gołąbeczków!

-No to niewiele ci do szczęścia potrzeba! - mruknął Drum.

Dalton nadal wpatrywał się w swoją ciemnowłosą damę. Tyle że lady Annabella

Wylde wcale nie była jego damą i pewnie nigdy nią nie będzie - zmitygował się

w duchu. Pomijając już fakt, że należał do tych, na których żadna panna nie zerk-

nie po raz drugi (i trudno jej się dziwić!), serce i dusza lady Annabelli wyrywały

się do innego. I to do kogoś, kto jest dla niej równie nieosiągalny, jak ona dla

mnie! - myślał z goryczą. Ten, za kim Annabella wzdycha, to wspaniały chłop...

Ale upodobał sobie i pojął za żonę inną dziewczynę, równie jak on wspaniałą...

Więc panna Wylde mogłaby wreszcie spisać go na straty i rozejrzeć się za kimś

innym, prawda? Co ją trzyma przy tamtym? Ano, to samo, co tobie każe do niej

wzdychać, wbrew zdrowemu rozsądkowi! - odpowiedział samemu sobie Rafe i

stał dalej wpatrzony w Annabellę. Nie wiedział, że spotka ją na tym weselu, nie

miał pojęcia, że jest daleką kuzynką pana młodego. Ale tak to bywa w

arystokracji; panna Wylde jest pewnie spokrewniona z połową parów Anglii.

Lecz z nim i z jego rodziną nic jej nie łączyło. I bardzo wątpliwe, czy kiedyś

połączy. Z tej właśnie przyczyny Rafe nie był w weselnym nastroju.

Lady Annabella miała na sobie coś, co przypominało błękitną mgiełkę.

Wyglądała przepięknie. Więcej niż przepięknie! Na temat jej urody pisano

sonety. Słusznie okrzyknięto ją jedną z „niezrównanych", jak w Londynie

nazywano gwiazdy sezonu. Czarne włosy, miękkie i lśniące jak sobolowe futro,

oczy szafirowe niczym pogodne niebo w letnią noc, zgrabny nosek, alabastrowa

cera. Postać smukła, filigranowa, ale niepozbawiona uroczych krągłości. Panna

Wylde posiadała wszelkie zalety, jakie każdy mężczyzna pragnąłby widzieć u

swej żony. Jej śmiech przypominał świergot ptaka. Rzadko, zbyt rzadko się

śmieje -skonstatował Rafe i znów się zachmurzył na widok smętnego uśmiechu,

jakim jego bóstwo powitało którąś z przyjaciółek.

Annabella była w dodatku dobrze urodzona, utytułowana (córka hrabiego) i

posażna. I z tymi wszystkimi zaletami do tej

pory nie wyszła za mąż. Dwadzieścia cztery lata. Czysta zgroza! Mogłaby mieć

każdego na kiwnięcie palcem! Ale akurat ten jeden, na którym jej zależało,

znalazł sobie inną... i Annabella nie mogła tego przeboleć. Damon Ryder był nie

tylko jej sąsiadem. Wychowali się razem, a ona pokochała go jeszcze w

dzieciństwie. Przyzwyczajonej do tego, że czego tylko zapragnie, zaraz dostanie,

los spłatał tym razem okrutnego figla. Damon spotkał dziewczynę, zakochał się

w niej na zabój i od tej pory świat przestał dla niego istnieć. Wszyscy powtarzali,

że Annabella była wesoła jak szczygiełek, póki mężczyzna, którego kochała, nie

ożenił się z inną. Ale Rafe poznał ją dopiero po metamorfozie.

Czasem mówił sobie z bezlitosną szczerością (z powodu której nieraz wpadał w

tarapaty), że wesolutka i ożywiona Annabella pewnie by go tak nie zauroczyła.

Może by ją podziwiał, jak ktoś zwiedzający muzeum podziwia znajdujące się w

nim )bezcenne skarby, po czym idzie dalej, nie martwiąc się, że do niego nie

należą. To właśnie smutek Annabelli sprawił, że wylała się Rafe'owi mniej

niedosiężna. Pomyślał, że może - kto wie? - zdołałby jej jakoś pomóc...?

Przywrócić jej radość życia...? W tej chwili myślał tylko o tym, jak sprawić, by

uśmiechnęła się znowu.

Wreszcie oderwał od niej wzrok i spojrzał na tańczącą parę, na widok której jego

melancholijna dama tak posmutniała. Damon Ryder był nad wyraz przystojny.

Równie przystojny, jak Annabella była piękna. Jednak poza uderzającą urodą

miał też szlachetny charakter; o takich jak on mawiano „porządny z kościami"!

Jego wybranka, Gilly, była też niezwykle piękna, zresztą nawet bez swej urody

byłaby cennym unikatem: ze świecą szukać drugiej takiej dziewczyny!

Bezpośrednia jak mężczyzna, wielkoduszna i wierna. Rafe pokochał Gilly jak

siostrę i cieszył się jej szczęściem. Ale panny Wylde szczęście rywalki wcale nie

cieszyło...

Drum zauważył, że przyjaciel zwrócił wreszcie wzrok na coś innego. Uśmiechnął

się.

- Dobrze się złożyło, że Gilly dostarczyła Wycoffowi pretekstu do wyprawienia

wesela właśnie tutaj. Dzięki temu nie

musiał wracać na północ, by urządzić bankiet w domu swoich rodziców.

- No, cóż... Panna młoda uparła się, że koniecznie muszę być

na jej weselu! - roześmiała się Gilly Ryder. Oboje z mężem

przerwali właśnie taniec i usłyszeli rozmowę przyjaciół. - A ponieważ w moim

stanie nie mogę się narażać na trudy podróży,

matka Wycoffa musiała się z tym pogodzić. Wycoff omal mnie

po rękach nie całował z wdzięczności...! Nie mam nic przeciwko temu, żeby być

dla przyjaciół wygodnym pretekstem!

-Tylko nie hasaj jak opętana, szelmo! - skarcił ją żartobliwie Drum. - Matka

Wycoffa gotowa pomyśleć, że to nie był nawet pretekst, tylko zwykła bujda!

- Nie wyobrażaj sobie - odcięła się Gilly - że twoje morały

odstraszą mnie od tańca! Lada chwila zrobię się taka gruba, że

nie zmieszczę się w ramionach mego ukochanego! Tylko patrzeć, jak dzieciak

tak się rozpanoszy, że w ogóle nie będzie

mowy o uściskach! - powiedziała, przesuwając ręką po całkiem

jeszcze płaskim brzuszku. - Wiem, wiem! - dodała, spoglądając na męża z

zawadiackim błyskiem w oku. - Znów się wyrwałam z czymś, co nie uchodzi

damie!

Damon Ryder uśmiechnął się szeroko do żony.

-A nie uchodzi, nie uchodzi. Dzięki Bogu, że nie jesteś damą! No to nie traćmy

czasu, przytulmy się, póki jeszcze można!

-Ten to ma szczęście! - zauważył Drum, spoglądając za odchodzącą tanecznym

krokiem parą.

-A oto jeszcze jeden wybraniec losu! - zauważył Rafe, spoglądając na

wicehrabiego Wycoffa.

Tańczył ze swą dopiero co poślubioną małżonką; nie odrywali od siebie oczu.

Choć nie pierwszej już młodości, stanowili piękną parę, szczególnie teraz, gdy

promienieli szczęściem.

-Kto by pomyślał, że Wycoff, właśnie Wycoff, tak się da ujeździć...?

-Kto by pomyślał? Każdy, kto ma trochę oleju w głowie -odparł Drum.

Dalton zamilkł. Po chwili rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu magnesu, który

coraz to przyciągał jego wzrok. Annabella stała bliżej, niż sądził, przy

balustradzie tarasu. Wyglądała tak,

jakby piorun ugodził ją prosto w serce. Przyciskała je dłonią i nieprzytomnym

wzrokiem wpatrywała się w Gilly i Damona Ryderów.

- Niech to szlag! Słyszała naszą rozmowę. Widać jeszcze nie

wiedziała o... - wymamrotał Rafe gniewnie. Skąd zresztą miała wiedzieć? Gilly

wciąż wygląda jak mała dziewczynka, choć

niebawem będzie matką. Urodzi dziecko mężczyźnie, o którym Annabella

marzyła od dzieciństwa. Kolejny gwóźdź do

trumny niespełnionych marzeń tej biedulki! - pomyślał. Dobrze wiedział, co to

znaczy grzebać własne marzenia.

Uzuchwaliło go to i popchnęło do działania. Nie namyślając się, podszedł do

panny Wylde, pozostawiając przyjaciela na pastwę ciemności.

-Lady Annabello - spytał z ukłonem - czy zechce pani zatańczyć ze mną?

-Bardzo mi przykro... Ja... nie mogę... bo... - jąkała się nieporadnie. Nadal

wpatrywała się w Ryderów, jak spętana złym urokiem.

Dalton powinien skłonić się raz jeszcze i odejść, jak wypadało po otrzymaniu

odmownej odpowiedzi. Stał jednak nadal i wpatrywał się w lady Annabellę.

Spojrzała na niego i dostrzegła zmarszczkę na jego czole.

-Tak! - powiedziała z gorzkim śmiechem. - Ma pan całkowitą rację! Robię z

siebie widowisko, prawda?

-Nie. To ja robię z siebie błazna. Pani mi odmówiła, a ja jeszcze tu sterczę -

odparł. - Wszyscy powiedzą, że ze mnie prostak i głupek. Niech sobie mówią! A

ja, kompletny bałwan, spytam jeszcze raz: może pani mimo wszystko zatańczy ze

mną?

Skinęła główką.

-Z przyjemnością, milordzie.

-Wszyscy mówią do mnie „Rafe" - rzekł, podając jej ramię.

-O...! Już pan mi to kiedyś powiedział..- - Zajęli miejsca, które przewidywał

układ figurowego tańca. - Zapomniałam... proszę mi wybaczyć. A więc,

spotkaliśmy się już... Gdzie to było?

-Na przyjęciu u Andersonów, na balu w Almacku, na weselu Ryderów... -

wyliczał Rafe i spostrzegł, że zesztywniała,

gdy wymówił ostatnie nazwisko. Spotykali się na wielu innych imprezach, nawet

kilkakrotnie tańczyli ze sobą. Ale prawie nie rozmawiali. Rafe nigdy nie był

rozmowny, a w obecności Annabelli piękne słówka do reszty ulatywały mu z

głowy.

-No, tak... - powiedziała ze wzrokiem utkwionym w ziemię. Dalton wiedział, że

chce uniknąć jego spojrzenia; z pewnością nie musiała spoglądać na nogi, czy się

nie plączą. Tańczyła cudownie, podziwiał ją w tańcu wiele razy. - Na ślubie

Ryderów. Ale nie pamiętam, jakie pokrewieństwo łączy pana z nimi? Pan jest...

jej kuzynem? Mówię o pani Ryder, oczywiście.

-Nie jesteśmy spokrewnieni, choć znam ją od dawna. Jestem przyjacielem

hrabiego Drummonda. To kuzyn Sinclairów, przybranych rodziców Gilly. Mam

zaszczyt i przyjemność przyjaźnić się z nimi wszystkimi.

-Widzę... a raczej słyszę, że zwykł pan mówić krótko i do rzeczy - zauważyła z

tak słodkim uśmiechem, że omal nie pomylił kroków.

-Wolę słuchać, niż gadać - odparł zwięźle, starając się zachować należny dystans

w tańcu i w rozmowie. Nigdy dotąd Annabella nie rozmawiała z nim tak

przyjaźnie. Spojrzał na jej smutną twarzyczkę i niewinne oczy. Ta niewinność

wydała mu się podejrzana. Jakkolwiek by był urzeczony, orientował się, jeśli

ktoś próbował nim manipulować. Ale było mu tak przyjemnie, gdy na niego

patrzyła, że... A niech sobie manipuluje!

Layton Edith - C 03 - Szansa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: