Crawford Lillian - Pierwsza miłość.pdf - C - LadyHenrietta

Lillian Crawford

Pierwsza miłość

Przełożyła Kazimiera Krzysztofiak

On już mnie nie pamięta, pomyślała Fiona z uczuciem niemiłego zaskoczenia. W

lustrującym ją spojrzeniu Philippe^ można było wyczytać uznanie, ale nic nie wskazywało na

to, żeby ją sobie przypominał.

Podniecenie wywołało na jej twarzy lekki rumieniec, kiedy ujrzała go na progu agencji

fotomodelek Ireny Lord. W drzwiach musiał pochylić głowę, żeby mimo swych

imponujących 195 cm wzrostu zmieścić się w drzwiach.

Niewysoka, ruda sekretarka obrzuciła go krótkim spojrzeniem i stwierdziła: – Myślę, że

pan się pomylił. Tu jest piętro drugie, pośrednictwo dla modelek. Modele mężczyźni

przyjmowani są piętro wyżej.

Fiona z trudem powstrzymała się od śmiechu, kiedy gość, prostując się do swojej pełnej

wysokości, uśmiechnął się do kompletnie zmieszanej młodej kobiety.

– Sądzę, że łaskawa pani jest w błędzie. Czy byłaby pani uprzejma poinformować miss

Lord, że chciałby z nią rozmawiać Philippe de la Roche?

Mówiąc te słowa Philippe wyciągnął z kieszeni marynarki wizytówkę ze złotą obwódką i

eleganckim gestem podał ją sekretarce.

Rudowłosa sekretarka z przestrachem spojrzała na wizytówkę i zaczerwieniła się tak

mocno, że jej cera przybrała barwę niepokojąco podobną do koloru włosów. Podniosła się

szybko i mrucząc słowa przeprosin zaprowadziła gościa do szefowej agencji, Ireny Lord.

Fiona współczuła sekretarce. Ktoś, kto po raz pierwszy zobaczył Philippe’a, rzeczywiście

łatwo mógł się pomylić. Miał rysy jakby wykute w marmurze i fantastyczną, wspaniałą

sylwetkę. Ale każdy, kto przyjrzał mu się bliżej, natychmiast musiał dostrzec w nim pewną

kanciastość, świadczącą o zdecydowanie męskim charakterze, jakiego modele z trzeciego

piętra w ogóle nie posiadali. Tak, Philippe należał do niesłychanie rzadkiego gatunku – był

prawdziwym mężczyzną.

Fiona opanowała się. Drogie dziecko, . powiedziała sobie, powstrzymaj się trochę. Jeśli

nadal będziesz tak marzyć, to zrobisz jeszcze jakieś głupstwo. A wtedy wszystko zepsujesz, i

to po tak długim okresie starań i wysiłków!

Prawdziwy powód ubiegania się o posadę w najlepszej nowojorskiej agencji fotomodelek

był w wypadku Fiony zupełnie różny od tych, jakie mogłyby mieć setki innych kobiet.

Zmierzała tylko do jednego, wykluczającego wszystko inne celu: po tych wszystkich

latach pragnęła stanąć naprzeciw Philippe’a de la Roche jako dorosła, piękna i godna

pożądania kobieta. Z lektury czasopism wiedziała, że za każdym pobytem w Nowym Jorku

Philippe powierzał tej agencji dokonywanie zakupów dla swych aktualnych przyjaciółek.

Poza tym Philippe de la Roche był człowiekiem mocno zajętym i cieszył się sławą mężczyzny

otaczającego się pięknymi kobietami. A najpiękniejsze dziewczyny świata zatrudniała

właśnie miss Lord.

To właśnie jej fotomodelki można było podziwiać na okładkach „Vogue” i

„Cosmopolitan”. To właśnie jej dziewczyny towarzyszyły jako doradczynie w sprawach

mody arabskim szejkom i greckim armatorom podczas ich krótkich, ale szczegółowo

opisywanych przez prasę pobytów w Nowym Jorku.

Fiona z ogromną determinacją przygotowywała się do zawodu fotomodelki. Nie chciała

stać się jedną z wielu, lecz supergwiazdą, a to znaczyło, że musiała być nie tylko piękna, lecz

również elegancka i reprezentować własny, wyrazisty styl.

Chociaż natura wyposażyła ją w wielkie zalety – kręcone, jasne włosy, oryginalną,

owalną twarz, cerę bez skazy i zgrabną figurę – kosztowało ją to wiele wysiłku. Musiała sobie

narzucić surowe reguły, każdego wieczora wcześnie kłaść się do łóżka i bez przerwy

kontrolować wagę. Miss Lord uważała, że dobre ubranie bardziej elegancko prezentuje się na

szczupłych kobietach.

Fiona obeszła z tuzin różnych agencji. Ściskając pod pachą czarną teczkę na zdjęcia

przedzierała się przez tłumy wypełniające nowojorskie ulice. Setki razy pozowała

zawodowym fotografom. I podczas tych sesji zdjęciowych musiała pamiętać o prawidłowym

ułożeniu fryzury, o poprawianiu makijażu i konieczności zachowania uśmiechu. W tym

wszystkim raczej nie pomagał jej fakt, że była dumną i niezależnie myślącą młodą kobietą.

Ale przetrzymała wszystko i w końcu przebiła się do ekskluzywnej agencji miss Lord.

Każdego roku szefowa agencji wybierała dwie, trzy rokujące duże nadzieje młode

dziewczyny, które otaczała szczególną opieką, po czym starannie planowała ich karierę.

Swoim faworytkom często nakazywała przeprowadzić się do swojego mieszkania w

wytwornej dzielnicy Nowego Jorku, w Upper East Side, gdzie mogła kontrolować ich dietę,

rytm dnia i życie prywatne.

Fiona nie chciała mieć z tym wszystkim nic wspólnego.

Dla niej istniało tylko jedno pragnienie, jeden cel: Philippe de la Roche.

Wcześniej mówiła na niego tylko Philippe. Kiedy jej ojciec, Anglik Charles Basil

Marshall, był jeszcze ambasadorem Jej Królewskiej Wysokości w Paryżu, na jednym z

licznych oficjalnych przyjęć poznał Philippe’a de la Roche, i obaj mężczyźni natychmiast się

polubili. Philippe stał się mile widzianym gościem w domu na rue Babylonne.

Dwudziestopięcioletni Philippe był wówczas o połowę młodszy od jej ojca i stanowił

dokładne przeciwieństwo poważnego dyplomaty. Ale Charles Marshall nigdy nie miał syna,

Fiona była jego jedynym dzieckiem, delikatną zwiewną dziewczynką, która z miejsca

zakochała się w młodym gościu ojca.

Philippe nigdy nie zapominał przynieść jej jakiegoś prezentu. Miał nawet dla niej

pieszczotliwe imię. Nazywał ją „ma petite”, moja mała. Ale mówił tak jedynie wtedy, gdy

była grzeczna. Kiedy ojciec żartował sobie z jej „miłości”, Fiona gniewnie zrywała się z

krzesła i mówiła: – Wyjdę za Philippe’a. – Potem najczęściej wybuchała płaczem, bo nikt nie

chciał jej traktować poważnie.

Z wiekiem Fiona zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę tego pragnie. Nie widywała już

Philippe’a i przez pewien czas zdawało się, że o nim zapomniała.

Jako nastolatka zrozumiała jednak, że Philippe wciąż jeszcze jest dla niej bardzo ważny.

Porównywała go z każdym napotkanym mężczyzną.

Pewnego dnia natrafiła w czasopiśmie na jego zdjęcie. Wycięła je i powiesiła na ścianie,

ale już po kilku chwilach zerwała. Oczy piekły ją od łez. Złościła się na siebie, że nie potrafi

się opanować.

Zrozumiała jednak, że już przed laty oddała swoje serce temu właśnie mężczyźnie. W jej

życiu zawsze będzie tylko ta jedna wielka miłość. Dalsze lekceważenie tej miłości, jako

dziecinnej zachcianki należącej do przeszłości, nie miało najmniejszego sensu. W końcu

musiała zaakceptować prawdę.

Wszystkie te myśli kłębiły się w głowie Fiony, czekającej w hallu, aż Philippe wreszcie

wyjdzie z biura miss Lord. Zdawało się jej, że upłynęły już godziny, dni i lata całe, ale zegar

na ścianie pokazywał, że minęło dopiero piętnaście minut. W końcu drzwi się otworzyły i

pojawiła się miss Lord u boku Philippe’a.

Kiedy ruszyli do wyłożonego grubymi dywanami korytarza, wyszła im naprzeciw śliczna

blondynka.

Miss Lord złapała dziewczynę swoimi szponiastymi rękami. – Koniecznie musisz pójść

do fryzjera, Liz – powiedziała.

Potem zwróciła się do swego towarzysza z wyrazem matczynej troski na twarzy. – Ach,

te dziewczyny! Jeśli człowiek sam się o wszystko nie zatroszczy... Och – dodała, ujrzawszy

Fionę – chciałabym panu przedstawić moją najlepszą, nową modelkę. To właśnie jest Fiona...

– Enchante – jestem oczarowany – powiedział Philippe z doskonałym francuskim

akcentem i podał Fionie szczupłą dłoń.

– Fiona – powtórzył w zamyśleniu, zanim miss Lord zdążyła wymienić jej nazwisko –

znałem kiedyś dziewczynkę o tym imieniu. To była córka mojego przyjaciela.

Niewiele brakowało, a Fiona rzuciłaby mu się na szyję i zawołała: – Philippe, to ja! – Ale

coś ją powstrzymało.

– Fiona często mi mówiła, jak bardzo pana podziwia – stwierdziła niedyskretnie miss

Lord. Fiona zarumieniła się. – Poprosiła mnie, żebym wyznaczyła ją na pańską doradczynię w

kwestiach mody w Nowym Jorku. Nie mogłam jej odmówić – obdarzyła Philippe’a

promiennym uśmiechem – to znaczy, o ile ma te same wymiary, co pańska...?

– Myślę, że tak. W każdym razie na to wygląda – odparł Philippe, przyglądając się Fionie

badawczym wzrokiem. Zdawał się nie słuchać paplaniny miss Lord.

– Zdążyłam ją oczywiście przed panem ostrzec, mój drogi Philippe. Powiedziałam jej, że

nie sposób się panu oprzeć, że zrujnował pan karierę mojej najlepszej modelki, bo złamał pan

tej dziewczynie serce. Ale Fiona zlekceważyła moje ostrzeżenia.

– I słusznie – odparł Philippe nie spuszczając oka z Fiony – bo niewiele w tym prawdy.

– Niewiele prawdy? – wykrzyknęła miss Lord. – Kiedy pan zerwał zaręczyny, ta biedna

dziewczyna nie miała odwagi pojawiać się publicznie...

Fiona przypomniała sobie o tym skandalu.

– Nigdy nie było żadnych zaręczyn – stwierdził zdecydowanym głosem Philippe. – Tak

błędnie podała prasa, a „biedna ofiara” tego nie sprostowała. Wprost przeciwnie...

– Naturalnie – miss Lord wpadła mu w słowo – od razu ostrzegałam to głupie stworzenie.

Mężczyźni pańskiego pokroju nigdy nie żenią się z takimi dziewczynami. Wyraźną linią

oddzielają rozrywkę od zobowiązań. Jeśli już się żenią, to starannie wybierają kobietę z

własnej sfery, zawsze mając na uwadze rodzinę i przyszłość.

Philippe zmarszczył czoło. – W ten sposób nikt mi jeszcze tego nie wyłożył.

– Uważa pan, że nie mam racji? – zapytała miss Lord.

– Ależ nie, moja droga Ireno, w żadnym wypadku. – Philippe spojrzał na zegarek. – Czy

dostatecznie ostrzegła pani tę czarującą młodą damę? Ja osobiście wierzę, że na pewno potrafi

uważać zarówno na siebie, jak i na moje rachunki...

Fiona w milczeniu przysłuchiwała się tej wymianie słów. Była wściekła, że mówiono o

niej tak, jakby jej tu nie było. Nie lubiła, kiedy traktowano ją jak bezradną ofiarę. Cóż to

przyszło do głowy temu Philippe’owi, który nawet jej jeszcze nie rozpoznał?

– Nie sądzę, by to zadanie w jakikolwiek sposób przekraczało moje umiejętności – rzekła

kąśliwie, patrząc wyzywająco na Philippe’a.

– Cóż, w takim razie powinniśmy ruszać w drogę – uśmiechnął się Philippe, który

doskonale wyczuł zdecydowany ton w głosie Fiony. – Adieu, Ireno, i dziękuję za wszystko.

– To była dla mnie przyjemność, Philippe – rozpromieniła się miss Lord, nadstawiając

policzek do ceremonialnego pocałunku.

– Proszę uważać na Fionę – dodała jeszcze. – Mam wobec niej wielkie plany...

Philippe obdarzył ją jeszcze jednym, uspokajającym spojrzeniem, po czym poprowadził

Fionę do czekającej na nich windy.

– Irena jest czarującą osobą, ale za dużo mówi, a czasem bywa mocno nietaktowna –

powiedział Philippe. Potem drzwi windy otworzyły się i wyszli na rozświetloną słońcem First

Avenue.

Fiona nie zdążyła nawet przytakująco skinąć głową, bo Philippe już zaczął niecierpliwie

rozglądać się za taksówką. Całkowicie zignorował dwa pierwsze wozy. Przywołał dopiero

trzeci.

Otwierając drzwiczki przed Fioną, wyjaśnił: – To przez mój wzrost – potrzebuję

dodatkowej przestrzeni dla nóg, tak będzie mi wygodniej.

Fiona przyjrzała mu się. Głową dotykał dachu, a jego nogi wbiły się w fotel kierowcy.

On rzeczywiście jest nieprawdopodobnie wysoki, pomyślała, z trudem powstrzymując się

od śmiechu.

– Bergdorf Goodman. I proszę się pospieszyć, mamy niewiele czasu – rzucił Philippe.

Kierowca mruknął coś pod nosem i nacisnął pedał gazu. Ze środkowego pasa ruchu First

Avenue skręcił ostro w Ulicę 65, nie włączając nawet migacza. Fiona, która wyglądała przez

okno, została rzucona na Philippe’a.

Philippe natychmiast objął ją w talii i przyciągnął do siebie, chroniąc ją w ten sposób

przed uderzeniem głową w szybę, oddzielającą ich od kierowcy.

Przez króciutki moment Fiona zapomniała, kim jest i gdzie się znajduje. Czuła tylko

mocne ciało Philippe’a, który ją do siebie przyciskał, ramię wokół swojej talii i jego usta,

które były tak blisko jej warg...

– Wszystko w porządku? – usłyszała głos Philippe’a.

Fiona, której krew znów zaczęła normalnie krążyć, a myśli powoli się klarowały, wyczuła

lekką irytację w jego głosie i szybko się od niego odsunęła. Odetchnęła głęboko i odgarnęła z

Crawford Lillian - Pierwsza miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: