Dick Francis - Rozprawa.pdf - KINDLE - Mobi kolekcja full - kamil_s_k

Przekład: Konrad Krajewski

Część pier wsza

LUTY

W czoraj pozbawiono mnie licencji.

Dla zawodowego dżokeja utrata licencji i wykluczenie z wyścigów w

Newmarket to jak usunięcie z rejestrów lekarskich albo jeszcze coś gorszego.

Z dala od gonitw, od torów wyścigowych. Bez prawa wstępu do stajni. To dla

mnie był prawdziwy problem. Żadnych środków do życia, a wkrótce być może

także brak mieszkania.

Ostatnia noc była koszmarem; chciałbym zapomnieć o tych

bezsennych godzinach pełnych przerażenia. Szok, oszołomienie i

przeświadczenie, że to nie powinno się zdarzyć, że to pomyłka - te uczucia

targały mną aż do północy. Właśnie przekonanie o pomyłce przynosiło pewną

ulgę i dawało nadzieję. Niestety, zaraz potem uświadomienie sobie tego, co

zaszło, odrzucało ją. Moje życie rozsypało się niczym stłuczona filiżanka, a ja

nie miałem spoiwa.

Rano, po wstaniu z łóżka, zaparzyłem kawę i wyjrzałem przez okno na

chłopaków stajennych kręcących się po podwórzu, dosiadających koni i

odjeżdżających ze stukotem podków do Downs. Wtedy po raz pierwszy

poczułem w pełni, że jestem wyrzucony poza nawias.

Fred nie wydzierał się pod oknem, jak to zwykle robił, i nie pytał:

„Masz zamiar zostać tu cały dzień?!”

Tym razem miałem taki zamiar.

Żaden z chłopaków nie spojrzał w górę: wszyscy gorliwie spuścili

wzrok. Zachowywali się też cicho. Patrzyłem, jak chełpliwy Bernie dosiada

wałacha, na którym ostatnio jeździłem. Było coś przepraszającego w

sposobie, w jaki umieszczał swój tłusty tyłek na siodle. On też patrzył w dół.

Domyślałem się, że jutro będą tacy sami jak zawsze. Jutro będą się

interesować i zadawać pytania. Nie sądziłem, że gardzą mną. Współczuli. I to

współczuli chyba za bardzo, dla własnego podniesienia się na duchu. Byli też

zakłopotani i instynktownie delikatni. Nie chcieli zbyt szybko spojrzeć w

twarz nieszczęściu.

Kiedy odjechali, powoli piłem kawę i zastanawiałem się, co dalej.

Przykre, paskudne poczucie pustki i straty. Gazety włożono do mojej

skrzynki jak zawsze. Zaciekawiło mnie, o czym myślał chłopak, wędząc, co

dostarcza. Nieważne. Każdy mógł przeczytać, co wypisali ci przeklęci

dziennikarze. Niech Bóg ma ich w swojej opiece.

„Sportowe Życie” dało wielki nagłówek i obszerny artykuł.

CRANFIELD I HUGHES ZDYSKWALIFIKOWANI.

Na górze strony znalazło się zdjęcie Cranfielda, a pod spodem - moje.

Obaj się uśmiechaliśmy. Zdjęcia zostały zrobione w dniu, kiedy zdobyłem

Złoty Puchar Hennesy. Jakiś zastępca redaktora pozwolił sobie na ironię -

pomyślałem z goryczą - i zamieścił najbardziej radosne zdjęcie, jakie mógł

znaleźć w archiwach. Zwarty tekst pod i nad moją szczęśliwą twarzą był

bardzo przygnębiający.

„Stewardzi powiedzieli, że nie są zadowoleni z moich wyjaśnień” -

stwierdził Cranfield. „Cofnęli mi licencję. Nie mam nic więcej do dodania”.

Podano, że Hughes powiedział niemal to samo. Hughes, jeśli dobrze

zapamiętałem, w rzeczywistości nic nie powiedział. Hughes był zbyt

oszołomiony, żeby złożyć chociaż jedno sensowne zdanie, i jeśli coś wydobył z

siebie, były to słowa, które nie nadawały się do druku.

Nie czytałem już dalej. Znałem dobrze takie artykuły. „Cranfield i

Hughes” mogli zostać zastąpieni przez innego trenera i dżokeja, których

zdyskwalifikowano. Gazety w takich przypadkach zawsze były całkowicie

niedoinformowane. Dochodzenie w sprawach dotyczących wyścigów konnych

jest sprawą wewnętrzną i orzekający nie są zobowiązani do szczegółowego

informowania opinii publicznej lub prasy, a jeśli nie są zobowiązani, nie

robią tego. Natomiast starają się, żeby jak najmniej informacji wyciekło na

zewnątrz.

„Kurier Codzienny” wiedział równie mało, z wyjątkiem tego, że Daddy

Leeman jak zwykle fantazjował. Według niego:

Kelly Hughes, do tej pory główny kandydat do korony najlepszego

dżokeja w biegach przeszkodoioych IU tym sezonie, a piąty w ubiegłym roku,

został pozbawiony licencji na czas nieokreślony. Trzydziestoletni Hughes

opuścił rozprawę dziesięć minut po Cranfieldzie. Był blady i zrozpaczony.

Potwierdził, że utracił licencję, i dodał: „Nie mam żadnych komentarzy”.

Ci dziennikarze mają szczególne uszy.

Z westchnieniem odłożyłem gazetę i ruszyłem do sypialni, by zmienić

szlafrok na spodnie i sweter. Pościeliłem łóżko, usiadłem na nim i zacząłem

bezmyślnie gapić się w przestrzeń. Nie miałem nic innego do roboty, nie

widziałem dla siebie żadnego zajęcia. Na nieszczęście nie miałem też innego

tematu do rozmyślań, tylko dochodzenie.

Mówiąc bez ogródek, straciłem licencję, ponieważ przegrałem gonitwę.

By być bardziej precyzyjnym, przyprowadziłem faworyta na drugim miejscu

w Kryształowym Pucharze Lemonfizz w ostatnim tygodniu stycznia.

Zwycięzcą został nie typowany outsider. To byłby jedynie pech, gdyby nie

fakt, że oba konie trenował Dexter Cranfield.

Kolejność na mecie została przywitana przez publiczność krzykami

oburzenia. Wygwizdano mnie, gdy schodziłem z toru. Dexter Cranfield

wyglądał bardziej na zmartwionego niż zadowolonego z tego, że jego konie

zajęły dwa pierwsze miejsca w najbardziej sponsorowanej gonitwie

przeszkodowej sezonu. Stewardzi kazali nam złożyć wyjaśnienia. Jak

oznajmili, nie byli z nich zadowoleni i przekazali sprawę do komisji

dyscyplinarnej przy związku dżokejów.

Komisja Dyscyplinarna, która zebrała się dwa tygodnie później, równie

sceptycznie podeszła do wyjaśnienia, że dziwny wynik gonitwy był

przypadkiem. Umyślne oszukiwanie graczy - powiedzieli. Haniebne,

nieuczciwe, niecne - dorzucili. Wyścigi muszą zachować swoje dobre imię.

Nie po raz pierwszy jesteście podejrzani. Surowa kara musi zostać nałożona,

żeby odstraszyć innych.

Dyskwalifikacja - powiedzieli. I krzyżyk na drogę!

Coś takiego nie mogłoby zdarzyć się w Ameryce - pomyślałem

przygnębiony. Tam zakłady obejmują konie z jednej stajni lub jednego

właściciela. Zatem gdy wygra outsider z tej samej stajni co faworyt, gracze

otrzymują wygrane. Najwyższy czas, żeby ten system przekroczył Atlantyk.

Zmiany w przepisach są bardzo spóźnione.

Prawda jest taka, że Nokaut, murowany faworyt, zdychał pode mną

całą gonitwę. Był to cud, że skończył na drugim miejscu, a nie piątym czy

szóstym. Gdyby nie był tak obstawiony, nie zamęczałbym go. To, że inny koń

Cranfielda, Wiśniowy Srokacz, wyprzedził mnie dziesięć metrów przed metą,

było wyjątkowym pechem.

Uzbrojony w niewinność, przekonany, że nawet stewardzi z Oksfordu

mogą ulegać wrogim reakcjom tłumu i że Komisja Dyscyplinarna

rozpatrywać będzie sprawę w chłodnej atmosferze zdrowego rozsądku,

poszedłem na rozprawę bez cienia obaw. Atmosfera rzeczywiście była

chłodna. Lodowata. Jednak cały zdrowy rozsądek stewardzi przypisali sobie.

Nie wydawało się, by sądzili, że Cranfield albo ja posiadamy jakikolwiek.

Pierwsza słaba wskazówka świadcząca o tym, że niebo ma zamiar

zwalić się na mnie, pojawiła się, gdy odczytywano listę dziewięciu gonitw, w

których dosiadani przeze mnie faworyci ze stajni Cranfielda przegrali. W

sześciu z nich wygrały inne konie Cranfielda. W pozostałych trzech też brały

udział inne konie z tej stajni.

- To oznacza, że sprawa, którą teraz rozpatrujemy, nie jest bez

wątpienia pierwszym takim przypadkiem - powiedział lord Gowery. - W

przeszłości pozostały niezauważone, ale teraz przekroczyliście granicę.

Musiałem wyglądać głupio z otwartymi ze zdziwienia ustami. Problem

polegał na tym, że niewątpliwie uznali, iż jestem zaskoczony tym, jak głęboko

się dokopali, by udowodnić moją winę.

- Niektóre z tych gonitw odbyły się wiele lat temu - protestowałem. -

Przed sześcioma, siedmioma laty.

- Jakie to ma znaczenie? - zapytał lord Gowery. - Ważne jest to, że

takie przypadki miały miejsce.

- Od czasu do czasu to się zdarza każdemu trenerowi - rzekł ostro

Cranfield. - Musicie o tym wiedzieć.

Lord Gowery spojrzał na niego obojętnie. To spojrzenie wywołało w

moim ciele pierwotne reakcje. Po plecach przeszły ciarki. On naprawdę

wierzy, że jesteśmy winni - pomyślałem wściekle. Zdałem sobie wtedy

sprawę, że powinniśmy walczyć, ale było za późno.

- Powinniśmy mieć adwokata - powiedziałem do Cranfielda. Jego

przestraszony wzrok wyrażał zgodę.

Krótko przed Lemonfizz związek dżokejów w końcu zrezygnował z

autokratycznej tradycji i zgodził się, żeby ludzie zagrożeni utratą środków do

życia mogli być reprezentowani przez prawników, jeśli chcą. Prawo było tak

nowe, że nie ukształtował się jeszcze żaden zwyczaj, który mógłby być

pomocny. Jeden lub dwóch podejrzanych korzystających z pomocy

adwokatów zostało uniewinnionych, ale przypuszczalnie i tak zostaliby

oczyszczeni z zarzutów. Ponadto jeśli oskarżona osoba angażuje prawnika,

musi ponosić wszystkie koszty z tym związane. Związek dżokejów nie zwracał

pieniędzy, niezależnie od tego, czy danej osobie udało się udowodnić swoją

niewinność, czy nie.

Z początku Cranfield zgodził się ze mną, że powinniśmy znaleźć

prawnika, chociaż obaj nie mieliśmy ochoty na tracenie pieniędzy. Następnie

Cranfield przypadkiem spotkał nowo wybranego stewarda z Komisji

Dick Francis - Rozprawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: