Pickart Joan Elliott - Aniołowie i elfy.pdf - Pickart Joan Elliott - LadyHenrietta

JOAN ELLIOTT PICKART

Aniołowie i elfy

Angels And Elves

Tłumaczyła: Maria Filimon

PROLOG

Forrest MacAllister przystanął w progu salonu, by przyjrzeć się leżącej na

kanapie kobiecie. Wsparta na ułożonych wysoko poduszkach czytała powieść,

zupełnie nie zdając sobie sprawy z jego obecności.

Andrea, jego mała siostrzyczka, wyrosła na piękną kobietę, pomyślał.

Kasztanowe loki opadały na ramiona w uroczym nieładzie, a brązowe oczy

lśniły jasnym, czystym blaskiem. Co najważniejsze jednak, w cudowny sposób

emanowało od niej szczęście i autentyczna radość życia.

Andrea, doszedł do wniosku, odznacza się również największym i

najokrąglejszym brzuchem, jaki kiedykolwiek widział. Bliźnięta zdecydowanie

zajmowały wiele miejsca w łonie swojej ciężarnej mamy. Tak, jego siostrzyczka

oczekiwała narodzin dzieci.

– I co nowego, słoneczko? – Tym pytaniem przerwał panującą w pokoju

ciszę.

Twarz Andrei rozjaśnił uśmiech.

– Forrest! Wielkie nieba, ty naprawdę wróciłeś. Uściskaj mnie. Nie

słyszałam, kiedy wszedłeś.

– John wpuścił mnie, wychodząc – wyjaśnił Forrest, przemierzając pokój.

– Twój mąż wygląda jak człowiek sukcesu. – Pochylił się, by objąć siostrę. – To

mi się podoba. Mogę uściskać trzy osoby jednocześnie.

Andrea zaśmiała się.

– Wyglądam okropnie. Przypominam wyrzuconego na brzeg wieloryba. A

teraz zostałam jeszcze skazana na leżenie w łóżku, na kanapie lub w fotelu, po

to, by moje maleństwa nie pojawiły się na świecie za wcześnie.

– Wyglądasz wspaniale.

– Jestem gruba. Gruba, to właściwe słowo. Usiądź, proszę. Chcę się tobie

przyjrzeć. Och, Forreście, tak się cieszę, że zdążyłeś wrócić przed narodzinami

dzieci. Rok bez ciebie to zdecydowanie za długo. Bardzo za tobą tęskniliśmy.

– Ja także tęskniłem za wami, choć ten wyjazd z pewnością był dla mnie

wspaniałym doświadczeniem, o którym nigdy nie zapomnę. Japonia jest piękna,

Andreo. A zaprojektowanie domu, który wtopiłby się w krajobraz, zachowując

jednocześnie własny, niepowtarzalny charakter, stanowiło wielkie wyzwanie.

– Przysyłałeś wspaniałe listy, chociaż wciąż jesteś na bakier z ortografią.

– Ortografia nadal jest obcą mi sztuką. – Ziewnął. – Straciłem rachubę

czasu. Nie mam nawet pojęcia, jaki dzisiaj jest dzień. Przyjechałem tu prosto z

lotniska, ale mama i tata będą musieli zadowolić się rozmową przez telefon do

czasu, aż się trochę wyśpię.

– I nasi bracia. Do nich też lepiej zadzwoń. Michael i Ryan tak bardzo się

cieszą, że wróciłeś do domu na dobre.

– Na pewien czas mam dość podróżowania. Posłuchaj, naprawdę muszę

trochę się przespać. Zamierzałem tylko wpaść na chwilę zobaczyć, jak się

miewasz.

– Forreście, zanim pójdziesz, chciałam jeszcze o czymś z tobą

porozmawiać. To nie potrwa długo.

– Mów śmiało.

– Hm, wiesz, że moją ulubioną autorką jest Jillian Jones-Jenkins i że kilka

lat temu spotkałam ją w księgarni Deedee Hamilton. Bardzo się

zaprzyjaźniłyśmy od tamtej pory.

Forrest skinął głową.

– Tak, Jillian pisze te ckliwe romansidła, za którymi przepadasz.

– Nie zaczynaj. To naprawdę brzydko drażnić kobietę w błogosławionym

stanie. Tak więc, Jillian jeździła ostatnio po kraju, podpisując swoje książki, a

jutro zatrzyma się w księgarni Deedee. Proszę, Forreście, czy mógłbyś tam

pójść, kupić najnowszą powieść Jillian i poprosić o autograf dla mnie? – spytała

nieśmiało Andrea.

– Ale dlaczego ja? Przecież Deedee może to dla ciebie zrobić, a nawet

sama Jillian na pewno z chęcią przywiezie ci swoją książkę.

– Cóż... – Andrea uśmiechnęła się. – Chodzi jeszcze o coś.

– Aha. Niedobrze – stwierdził Forrest. – Ten błysk w twoim oku źle

wróży. Pamiętam z dzieciństwa, że podobna minka zawsze zwiastowała kłopoty.

– Forreście, Forreście, bądź dobry dla swojej słodkiej małej siostrzyczki.

Chodzi mi tylko o drobną przysługę.

– Oszczędź mnie – poprosił, wznosząc wzrok ku niebu.

– Tyle razy zwiodły mnie twoje niewinne słówka, że to zbrodnia znów

wykorzystywać moją naiwność.

– Musisz bardziej ufać ludziom – zwróciła mu uwagę.

– Nie zamierzasz wracać do pracy przez pewien czas, prawda?

– Prawda – potwierdził, przyglądając się jej nieufnie.

– Zamierzam trochę odpocząć. W Japonii pracowałem zwykle siedem dni

w tygodniu.

– Znakomicie. Widzisz, Deedee i ja bardzo martwimy się o Jillian.

Wybrała się w to męczące tournee po kraju, czując się zupełnie wyczerpana

jeszcze przed wyruszeniem w drogę. Dlaczego była taka zmęczona? Cieszę się,

że spytałeś.

– Nic nie mówiłem.

– Wiem. Mam wrażenie, że Jillian zapomniała, jak odpoczywać, cieszyć

się życiem, łączyć ze sobą pracę i relaks. Tak bardzo zaangażowała się w

pisanie, że prawie nie widywałyśmy jej ostatnio. Rzadko opuszczała swoją

pracownię.

– I?

– Pamiętam czasy, kiedy wszyscy czworo byliśmy dziećmi. Mama

wówczas mówiła czasami, że nadeszła pora, by jej elfy i aniołki wzięły się do

pracy.

– Tak, pamiętam. Kosiliśmy wtedy trawnik przed domem jakiejś pary

staruszków, robiliśmy zakupy dla kogoś chorego, ty czasem opiekowałaś się

czyimś dzieckiem. Co kilka miesięcy mama wyznaczała nam takie „anielskie”

zadania.

– Dokładnie tak. Forreście, chciałyśmy prosić cię z Deedee, byś podjął się

tego rodzaju misji wobec Jillian Jones-Jenkins. Zabierz ją gdzieś, zabawcie się,

spraw, żeby znów zaczęła cieszyć się życiem. Mam nadzieję, że Jillian szybko

uświadomi sobie, jak bardzo je zubożyła.

– Och, nie – zaprotestował Forrest ze zmarszczonymi brwiami – chyba

żartujesz. To bez sensu, Andreo. Nawet nie znam tej kobiety. Chcesz, bym

pomógł jej odnaleźć radość życia? To najbardziej bezsensowna anielska misja, o

jakiej kiedykolwiek słyszałem.

– Ależ skąd! Jest jakby specjalnie pomyślana dla ciebie. Masz trochę

wolnego czasu. Jesteś przystojny, czarujący, inteligentny i podobasz się

kobietom. Wszyscy wiemy, że ciągną one do ciebie jak pszczoły do miodu.

– Pochlebstwa nic nie pomogą.

– Nie odmawiaj. Obiecaj chociaż, że zastanowisz się nad tym.

– Andreo...

– Tak?

– Zgoda, zgoda – odparł, unosząc do góry ręce. – Pomyślę o tym.

– Dobrze.

– Przez jakieś pięć sekund. A potem powiem: nie.

– Do licha, Forreście, nie bądź taki uparty. Posłuchaj, pójdź jutro do

księgarni i kup dla mnie nową książkę Jillian. Przy okazji będziesz mógł ją

poznać.

– Andreo, nie przyszło ci do głowy, że Jillian może nie być zachwycona

intrygą, którą uknułyście z Deedee?

– To dla jej dobra. Naprawdę martwimy się o nią. Nie będzie wiedziała,

że robisz to dla mnie. To bardzo szlachetna misja, Forreście.

Wstał.

– Pójdę kupić tę książkę – zgodził się wreszcie – i poznam Jillian. Co

poza tym? Niczego nie obiecuję. Mam trzydzieści dwa lata. Do tej pory

powinienem był nauczyć się, że twoje pomysły zawsze oznaczają kłopoty przez

duże „K”. Nie powinienem nawet przechodzić w pobliżu tej księgarni.

– Ale zrobisz to, bo jesteś cudowny i uwielbiam cię. Ogromnie się cieszę,

że wróciłeś.

– Wiem – odparł ze śmiechem – że od pierwszego dnia, kiedy pojawiłaś

się na świecie, umiałaś owinąć mnie wokół swego małego palca. – Pochylił się,

by pocałować ją w czoło. – Do zobaczenia, urocza intrygantko.

– Do zobaczenia, Forreście. I dziękuję.

Andrea poczekała, aż usłyszy trzask zamykanych drzwi, po czym

podniosła słuchawkę stojącego obok telefonu. Bez namysłu nacisnęła kilka

klawiszy.

– Deedee? Forrest właśnie wyszedł ode mnie. Nie powiedział: tak, ale i

nie odmówił. Jutro pojawi się w twojej księgarni, by kupić dla mnie nową

książkę Jillian i...

Pickart Joan Elliott - Aniołowie i elfy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: