HUNA . Adam.pdf

Słowo wstępne

Od ukazania się mojej poprzedniej książki Kahuna Healing wielu ludzi zadawało mi pytania

dotyczące praktycznego zastosowania huny i jej wglądu w naturę jaźni, co stało się przyczyną

powstania tej książki. Pojawiały się również pytania dotyczące mnie i mojego treningu na

kahunę. Ponieważ jest to zbyt obszerny temat, aby go tu rozwijać, postanowiłem nieco go

streścić.

Jak dotąd w moim życiu doświadczyłem wielu różnych form nauczania, takich jak szkoła,

college, studia pomagisterskie, wojsko, kursy językowe i techniczne, oraz wiele innych. Moim

zdaniem trening na kahunę, był najcięższym z nich wszystkich. Być może będę to w stanie lepiej

wyjaśnić, na przykładzie kilku wydarzeń, które zaszły w trakcie tego treningu.

Mój ojciec był najsurowszym z nauczycieli. Zanim zrozumiałem, o co chodzi w treningu kahuny,

miałem do niego bardzo wiele żalu, ze względu na to, co robił.

Pewnego razu, kiedy miałem piętnaście lat, wydarzyło się coś, co szczególnie zapadło mi w

pamięć. Budowaliśmy dom, właśnie pracowaliśmy w piwnicy, gdy ojciec poprosił mnie bym

podał mu szydło. Nigdy nie słyszałem o czymś takim, więc zapytałem go, co to jest. A on

powiedział: „Po prostu idź i przynieś”. Oczywiście zamiast zastosować techniki pracy z własną

intuicją i uwagą, których się uczyłem przez cały poprzedni rok, wściekłem się na niego, że jest

„niesprawiedliwy”. Zablokowałem mój umysł na wszystko poza gniewem i oczywiście nie

znalazłem niczego, co nawet przypominałoby szydło. Po kilku nieudanych próbach znalezienia

narzędzia, mój gniew i żal wobec ojca wzbierały, a on po prostu poszedł i przyniósł je sobie sam.

Mógłbyś powiedzieć, że powinien on opisać mi jak wygląda szydło, tak abym mógł je odnaleźć i

dowiedzieć się, co to jest. Ale ta lekcja nie miała nic wspólnego z szydłami. Nie miała również

nic wspólnego z użyciem rozszerzonej uwagi, abym intuicyjnie odnalazł to szydło i wyciągnął je

ze skrzynki na narzędzia. Gdyby o to chodziło mój ojciec powiedziałby „Użyj swego umysłu”.

Tak jak czynił to wiele razy wcześniej. Ta lekcja dotyczyła inicjatywy. Wiedziałem jak to zrobić,

aby być bardziej spostrzegawczym w chwili obecnej, co pozwalało mi stać się świadomym tego,

nad czym pracuje mój ojciec i co pomoże mu kontynuować pracę. (Np. „Coś, czym można zrobić

dziurę”). Wiedziałem również jak pozwolić swojemu umysłowi na to, aby dał mi obrazy rzeczy

zgodnych z moją intencją i jak pozwolić mojej podświadomości, aby poprowadziła mnie w

kierunku rzeczy, której szukam. Mój ojciec dał mi tylko szansę użycia tego wszystkiego, czego

się nauczyłem. Ja natomiast użyłem całej mojej energii i talentu do tego, aby użalać się nad sobą.

Kiedyś w Afryce, kilka dni po tym jak mój mentor M'Bala przeprowadził mnie przez szczególnie

potężne doświadczenie „stawania się” leopardem, dostałem od niego duży kamienny koralik.

Wręczył mi go nic nie mówiąc. Zapytałem go, więc: „Co to?” Odpowiedział: „Kamień”. „To

widzę” - powiedziałem - „ale, do czego on służy? Czy to amulet?” „Może być jako taki

używany” - powiedział obojętnie. Czując się już lekko sfrustrowany zapytałem: „Więc, co

powinienem z tym zrobić?” „Wszystko, co tylko chcesz” - brzmiała jego odpowiedź. Więc po

prostu podziękowałem mu wzruszając ramionami i wrzuciłem kamień do kieszeni. Przez całą

resztę czasu, który z nim spędziłem, M'Bala nigdy nie wspomniał o tym kamieniu. Jakieś pięć lat

później, kiedy byłem już z powrotem w Stanach, dotarło do mnie, że mogę zastosować

doświadczenie z leopardem, po to, aby zmieniać się w kamień. Zrobienie z tym czegoś zależało

całkowicie ode mnie.

Na szczęście nie zawsze byłem tak otępiały w trakcie moich lekcji.

Kiedy zacząłem pracować z moim hawajskim „wujem” Waną Kahili, radziłem sobie znacznie

lepiej. On sugerował ćwiczenie a ja rozszerzałem je do granic możliwości, opowiadając mu o

rezultatach. On z kolei sugerował mi poprawki i kolejne rozszerzenia, które wypełniałem dodając

kolejne własne pomysły, a on prowadził mnie dalej w tym kierunku, albo sugerował nowe

ćwiczenie. Tak długo jak parłem do przodu on mnie uczył a ja zdobywałem wiedzę. Jeśli nie

podążyłem za czymś, to po prostu zostawiał to i nie wspominał o tym aż do momentu, kiedy sam

nie postanowiłem czegoś z tym zrobić. Dla kahunów rozwój własnego ja oznacza pełna

odpowiedzialność za ten rozwój. Nie ma żadnych ograniczeń, co do tego, jak daleko możesz się

posunąć, bowiem zawsze będzie jakiś przewodnik na kolejnym poziomie. Ale każdy musi stanąć

na swych własnych nogach. Nie ma nikogo, kto by cię popychał, czy ciągnął, nakłaniał czy

namawiał, zmuszał czy prowadził. I właśnie dlatego to jest takie trudne.

Ta książka jest właśnie taka. Znajduje się tu wiedza, dzięki której możesz efektywnie zmienić

swoje życie... Jeśli jej użyjesz. A kiedy już tego spróbujesz, i poeksperymentujcsz z tym, będzie

jeszcze więcej do nauczenia się. Posiadanie tej książki, przeczytanie jej i postawienie na półkę nie

przyda się na zbyt wiele. To nic otworzy drzwi do większych przygód, które masz przed sobą i

wszędzie wokoło.

Inicjatywa jest najtrudniejszą i najważniejszą ze wszystkich lekcji.

Wprowadzenie

Ponowne odkrycie huny

Każdy, kto używa swych oczu do patrzenia i uszu do słuchania prędzej czy później musi dojść do

wniosku, że wszechświat, który nas otacza opiera się na bardzo prostych zasadach.

Pewni bardzo oświeceni ludzie od czasu do czasu odkrywali te wszystkie zasady i starali się je

przedstawić reszcie ludzkości. Niestety, zawsze te proste zasady były wypaczane, rozszerzane w

nieskończoność i rozwlekane, aż do granic możliwości przez mniej oświeconych ludzi, którzy

następowali po mistrzach. Budda przekazał osiem prostych kroków prowadzących do

samorealizacji, ale buddyzm stał się najbardziej zrytualizowaną religią, jaką widział świat, a

proste nauki Buddy nieomalże poszły w zapomnienie. Mojżesz dał Hebrajczykom dziesięć

przykazań, co dało początek niezwykle skomplikowanej religii. Jezus zredukował to wszystko do

dwóch przykazań, a w efekcie tego powstał wielki na cały świat kompleks religii

chrześcijańskiej. Mahomet spisał Koran i stworzył prostą religię opartą na uznaniu istnienia Boga

i pięciu modlitwach dziennie, ale dodano do tego bardzo szczegółowe i skodyfikowane prawo

islamskie. Wygląda to tak, jakby człowiek dostawał proste schematy prowadzące do szczęścia, a

potem celowo niszczył je, aby znaleźć drogę metodą prób i błędów.

Tajemna wiedza

Wszyscy zainteresowani zdają sobie sprawę, że pomimo swoich zewnętrznych nauk, wielcy

przywódcy religijni przekazywali największe sekrety dotyczące prawdziwej natury Boga i

wszechświata tylko najbliższym uczniom. Lao Tse ukrył prawdziwe znaczenie Drogi Życia (Tao

Te Ching), używając tak prostego języka, że może on być bardzo różnie rozumiany, a chiński

autor Sekretów Złotego Kwiatu zrobił bardzo podobną rzecz używając przenośni.

Przeniesienie sekretnych nauk Buddy do Chin jest przypisywane Bodhidharmie. Założył on

szkołę Ch'an, która potem w Japonii rozwinęła się w buddyzm Zeń. Dużo wcześniej tajemne

nauki jogi zostały zebrane razem przez Patanjaliego w jego aforyzmach, a dużo później Sufi

twierdzili, że mają dostęp do tajemnych nauk islamu. Podobno wczesne hebrajskie pisma, a także

Stary Testament mają ukryte znaczenia. Chrześcijańscy autorzy Ewangelii dosyć otwarcie dawali

do zrozumienia, że to, co napisali to nie wszystko, co mieli do powiedzenia. Bardzo wiele razy

Jezus mówił, że w tajemnicy wyjaśniał apostołom znaczenie przypowieści, a nawet powiedział

tłumowi, że znaczenie jego słów jest zrozumiałe tylko dla tych, którzy są je w stanie zrozumieć.

Aby jeszcze powiększyć ilość tajemnic, opowiada się historie o ukrytych w Tybecie klasztorach,

które przechowuj ą tajemnice życia, a tajemne stowarzyszenia jak na przykład Różokrzyżowcy

twierdzą, że posiadają nie ujawniane wcześniej prawdy. Ale nawet oczywiste fakty mogą

wydawać się sekretem, dla tych, którzy nie są nauczeni ich dostrzegać.

Nowa nadzieja

Rzeczą, która spaja większość światowych religii jest przekonanie o duchowej naturze człowieka.

Niestety zbyt często myśli się o tej naturze jako o skażonej lub nawet całkiem złej. A nawet, jeśli

się tak nie dzieje, to duchowość jest podkreślana kosztem fizyczności. A jakby tego było mało, to

jeszcze osoby wyznające inną religię są uznawane za mniej warte, bądź złe. Efektami tego są

próby ucieczki od rzeczywistości i tendencje do ignorowania oraz umniejszania wartości

fizyczności, a celem jest ostateczna szczęśliwość w przyszłym duchowym świecie. Właśnie z

takich przekonań powstają nędza, krwawe wojny i brak nadziei na lepszą przyszłość na ziemi.

W pewnym punkcie rozwoju cywilizacji pojawiły się nowe możliwości. Były to nauki ścisłe i

technologia oraz psychologia i socjologia. Razem zmieniły ziemię i sprawiły, że stała się ona

szczęśliwszym i lepszym miejscem do życia. Jednakże produktem ubocznym tych osiągnięć było

całkowite odrzucenie duchowej natury człowieka, a także przekonanie, że natura musi się nagiąć

do woli człowieka i można w tym celu używać absolutnie wszystkich środków. Dla większości

naukowców, techników, socjologów i psychologów człowiek jest istotą wyłącznie fizyczną.

Przypadkową zbieraniną procesów chemicznych i maszyną, która często się psuje i trzeba j ą

monitorować i kontrolować. Co więcej, wszyscy oni wierzą, że człowiek i natura są poddani

tylko i wyłącznie prawom fizyki, ponieważ są to jedyne prawa, które znają. Zawsze, kiedy zetkną

się z czymś, co jest nie do wyjaśnienia w ich akceptowalnej fizycznej terminologii, ignorują to,

ogłaszają, że jest to oszustwo, tworzą absurdalnie złożone teorie, które nie są niczym więcej niż

zgadywaniem lub niszczą to. I właśnie tutaj ma swoje źródło nędza, krwawe wojny i brak nadziei

na lepszą przyszłość ziemi.

W desperacji, ponieważ religie i nowoczesna nauka zawodzą, ludzie wskrzeszają średniowieczną

magię i inne formy okultyzmu, które obiecują uzyskanie kontroli nad własnym życiem i

otaczającym środowiskiem. Te praktyki zawierają część prawdy i mogą być zabawne albo

niebezpieczne, ale i tak ich rezultaty są zwykle trudne do przewidzenia.

Inna droga to pozytywne myślenie we wszystkich odmianach, co jest w sumie bardzo korzystne,

ale ograniczone tylko do przemiany osobistej, a ponadto rezultaty takich działań są równie trudne

do przewidzenia jak w poprzednim omawianym wypadku. Oczywiście istnieje jeszcze subkultura

preferująca narkotyki, ale taki eskapizm ma jasno określony cel i jego skutki są prawie zawsze

katastrofalne.

Starożytna wiedza

Najpierw powiem, że huna nie jest tym samym, co tradycyjna religia Hawajów, a w swoim opisie

nie będę się zajmował religią w jej obiektywnej, historycznej formie. To, o czym piszę, to

znacznie starsza, bardziej uniwersalna Droga, którą zilustruję, używając hawajskiej terminologii i

koncepcji.

Huna jest niesamowicie wiekowa. Prawdopodobnie powstała wraz ze stworzeniem pierwszego

człowieka. Legendy, jako miejsce, w którym powstała wskazują zaginiony kontynent Mu, później

Atlantydę. Pierwsze historyczne przesłanki, jakie mamy na jej temat pochodzą ze starożytnego

Egiptu. Zgodnie z wiedzą kahunów, milenia przed narodzeniem Chrystusa grupa

wtajemniczonych zebrała się i stworzyła sztuczny język, dzięki któremu wiedza huny mogła być

przekazywana z pokolenia na pokolenie. Ten tajemny język stworzył podwaliny pod nowy język

codziennego użytku. Konstrukcja ta pozwalała na dowolną interpretację i zawieranie

jakichkolwiek wierzeń w tym nowym języku, zaś sekretne podteksty pozostawały niezmienione.

Aby upewnić się, że przetrwa właściwe przesłanie, do sekretnych znaczeń dodawano wiele

symbolicznych, które duplikowano wielokrotnie w różnych źródłach. Są pewne 'antropologiczne

dowody na poparcie teorii kahunów, wskazujące na to, że język hawajski rozprzestrzenił się na

cały świat, a jego ślady można ciągle odnaleźć w starożytnych nazwach miejsc.

Wszystko to może zabrzmieć jak twierdzenia pewnych tajemnych stowarzyszeń, które twierdzą,,

że mają dostęp do ciągłej linii wiedzy, lokując jej powstanie w czasach starożytnych, gdyby nie

fakt, że tajemnica języka huny została ponownie odkryta! Dowody na to są dostępne dla

każdego, kto zada sobie trud zapoznania się z nimi. Ja osobiście po latach studiów jestem

przekonany, że huna rozprzestrzeniła się z Polinezji.

Wyrazy uznania dla Maxa Longa

Człowiekiem, który jako pierwszy ujawnił kod huny na Zachodzie był Max Freedom Long,

student psychologii, nauczyciel i członek stowarzyszenia teozoficznego. Od samego początku

swego pobytu na Hawajach, Long był zafascynowany kahunami, którzy byli miejscowymi

szamanami i znachorami. Znali oni techniki pozwalające na skuteczne uzdrawianie, czy

kontrolowanie środowiska, w którym pracowali, ale nie chcieli oni zdradzić swych metod komuś,

kto nie jest kahuną. Podczas swego wieloletniego pobytu Long starał się odkryć sekret, ale

pomimo że był świadkiem wielu, mogłoby się wydawać, cudownych czynów dokonywanych

przez kahunów, mimo że kilka dotyczyło jego samego, to jednak cały czas nie był w stanie

odkryć sekretów hawajskiej ziemi.

Dopiero w pięć lat po opuszczeniu Hawajów Long obudził się w środku nocy, z przekonaniem,

że zna odpowiedź. Dotarło do niego, że kahuni muszą w jakiś sposób przekazywać wiedzę swoim

następcom, więc być może sekret jest zawarty w samym języku.

Intuicja była trafna, ale potwierdzenie jej wymagało wielu lat ciężkiej pracy.

Łącząc tradycyjną magię, terapie psychologiczne, które kahuni stosowali wobec swoich

pacjentów, psychologię klasyczną, okultyzm i pewne kluczowe wyrazy hawajskiego języka,

Long był w stanie zebrać w całość naukowo, psychoreligijny system wiedzy nazywanej huna

(kahuna oznacza „sekret”). W celu prowadzenia dalszych badań nad tematem, Long stworzył

organizację o nazwie Huna Research Associates. Organizacja wydała wiele książek opisujących

wszelkie odkrycia, jakie poczynili w tym temacie. Co najistotniejsze okazało się, że zasady huny,

nie tylko doskonale wyjaśniają ludzką psychologię, ale także, kiedy je zastosować, powodują

solidne rezultaty. Ponadto, zasady te dają taką samą podstawę i zapewniają logiczne wyjaśnienie

tego, co wielu ludzi nazywa magią, a obecnie nazywa się parapsychologią. Zdolności

ponadzmysłowe, takie jak telepatia, jasnowidzenie i umysł wpływający na materię, nie są już

dłużej zarezerwowane dla małej grupki ludzi z naturalnymi talentami.

Mogą one być rozwijane przez każdego, kto zechce zaakceptować hunę, przynajmniej jako

działającą hipotezę.

Zresztą to jest właśnie sposób, w jaki należy traktować hunę, przynajmniej na początku kontaktu

z nią. W przeciwieństwie do wielu magicznych systemów, które wymagaj ą wiary, nie

informując, w jaki sposób działają, huna zachęca do zadawania pytań. Jest bowiem systemem

otwartym, bezdogmatycznym i nie zakładającym, że jest w jakikolwiek sposób kompletnym. Nie

ma potrzeby, aby wierzyć w hunę. Wystarczy jedynie chcieć ją wypróbować. Tak jak naukowiec

tworzy hipotezy, czyli możliwe do zaakceptowania i prawdopodobne założenia dotyczące

wyników, jeszcze przed rozpoczęciem eksperymentów, tak student huny musi założyć, że zasady

są faktem, zanim będzie mógł ich użyć. Jeśli hipoteza okaże się nieprawdziwa, a rezultaty dalekie

od oczekiwanych, można ją po prostu odrzucić. Ale jeśli rezultaty są zgodne z oczekiwaniami to

wiara jest zastępowana przez pewność i zrozumienie. I tak jak w jakimkolwiek innym

eksperymencie naukowym, jeśli założenia i zasady nie były wypełnione całkowicie dokładnie, to

wina za nieudane rezultaty spada na eksperymentatora, a nie na hipotezę.

Ślady na świecie

Prowadząc dalej swoje badania, Long przyjrzał się bliżej światowej literaturze religijnej, szukając

śladów huny. Szczególnie koncentrował się na tych tekstach, o których mówiono, że zawieraj ą

ukryte znaczenia. Robił to, tłumacząc fragmenty na język hawajski, odszukując znaczenia

źródłowe i tłumacząc uzyskane znaczenie z powrotem na angielski. Dzięki tej metodzie dokonał

on naprawdę niezwykłych odkryć, szczególnie w księgach Nowego Testamentu. W jakiś sposób

Jezus lub pierwsi chrześcijańscy pisarze znali hunę, bądź założenia, które stanowią jej podstawę.

Pojawiał się dowód za dowodem, że zasady huny były ukryte w znanych przypowieściach.

Jest niesamowicie ważne, aby zrozumieć, że Long nie przeprowadził reinterpretacji Biblii na

bazie osobistego, arbitralnego objawienia, ani też nie stworzył jakiegoś arbitralnego systemu

rozumienia Pisma. To, co on zrobił może być powtórzone przez każdego, kto dysponuje czasem i

dobrym słownikiem hawajskiego oraz podstawową znajomością symboliki huny. Więcej

informacji na temat kodów zawartych w języku znajduje się w dodatku.

Inne ślady huny, albo przynajmniej wiedzy bardzo do niej podobnej, można znaleźć w pismach

egipskich, chińskich i hinduskich. Ale badania w tych obszarach są jeszcze w powijakach.

Całkiem niedawno odnaleziono ślady tajemnego języka huny w greckich nazwach miejscowości.

Otwiera to wiele ekscytujących możliwości do prowadzenia badań w przyszłości.

Równie ważne jak ślady języka huny, które są odnajdywane na całym świecie, są ślady jej

konceptów i idei. Te dowody są tak szerokie, że w pierwszym momencie trudno się oprzeć

powiedzeniu, że wszystko jest huną. Ale dwa podstawowe dowody przemawiaj ą przeciwko

takiemu twierdzeniu. Pierwszy to fakt, że system huny był przez długi czas całkowicie

odizolowany od reszty świata. Drugi dowód to fakt, że wszystkie systemy w porównaniu z huną

są fragmentaryczne. Zawierają tylko pewne fragmenty całości wiedzy i to najczęściej

przeinaczone i niekompletne. Każdy zajmujący się huną jest zaskakiwany przez to, jak zasady z

niej czerpane łączą w całość wszystkie poznane dotąd idee i nadają im sens i nieznaną dotąd

konsystencję.

Otwarty system

Huną nie żąda wyłączności. Nie namawia do porzucenia swych przekonań, wierzeń, czy sposobu

życia, po to, aby móc się nią posługiwać. Osoba używająca huny może być jednocześnie

buddystą, katolikiem, protestantem, naukowcem, psychologiem, bądź kimkolwiek innym.

Jedynym wymaganiem jest, aby dana osoba uznała system za swój własny i używała go. Można

oczywiście używać tylko czystej i prostej huny.

Huna ma jeszcze jedną wielką zaletę. Uznaje bowiem, że do jednego celu prowadzi wiele

ścieżek, niezależnie od tego, czy jest on sprawą duchową, umysłową czy fizyczną. Pomijając

działające hipotezy i pewne założenia moralne, huna jest skoncentrowana tylko na efektywności.

Techniki osiągania celu, pochodzące z innych systemów są całkowicie dozwolone, pod jednym

warunkiem: że działają.

Jak już wspomniałem wcześniej, huna nie jest systemem skończonym. Posiada niekończące się

pole do ekspansji idei, konceptów, technik, wiedzy i praktyki. W nieskończonym

wielowymiarowym wszechświecie, tylko zamknięty system, z silnymi dogmatami może ośmielić

się twierdzić, że posiada całą wiedzę. Podstawowe zasady huny zostały odkryte przez tysiące

ludzi, dzięki bezpośrednim doświadczeniom, ale sposoby, w jakie te zasady mogą się

zamanifestować są naprawdę nieograniczone.

Podstawowe zasady

Najbardziej podstawową zasadą filozofii kahunów jest to, że sami tworzymy nasze

doświadczenia rzeczywistości, poprzez nasze przekonania, interpretacje, czyny, reakcje, myśli i

uczucia. Nie jest tak, że nasza rzeczywistość jest tworzona na podstawie naszych osobistych

przekonań. Raczej jesteśmy twórcami i współtwórcami naszej rzeczywistości, pospołu z samym

wszechświatem. W nauce huny chodzi o to, żeby czynić to świadomie.

Jednakże ta idea nie jest zarezerwowana dla huny. Pojawia się ona, choć zwykle tylko w formie

nauk ezoterycznych, w praktycznie każdej znanej człowiekowi religii. Niestety, jest bardzo

rzadko nauczana i jeszcze rzadziej praktykowana.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: