Maszyna lorda Kelvina - Blaylock James P.pdf - A tu dużo nowych ebooków - sq7btu

James P. Blaylock - Maszyna lorda Kelvina

James P. Blaylock - Maszyna lorda Kelvina

James P. Blaylock

Maszyna lorda Kelvina

(Lord Kelvin’s Machine)

James P. Blaylock - Maszyna lorda Kelvina

Dla Viki

oraz dla Marka Dunkana,

Dennisa Meyera i Boba Martina

To, co najlepsze jest we krwi - to nie przypadek I nawet siebie nie

możemy uważać za stałą: w strumieniu spraw wydaje się, że nawet nasza

tożsamość podlega ciągłym zmianom, i nierzadko stwierdzamy, że nasze

przebranie jest najdziwniejszym na całej maskaradzie.

Robert Louis Stevenson

Crabbed Age and Youth

James P. Blaylock - Maszyna lorda Kelvina

Prolog

Morderstwo w Seven Dials padający od wielu godzin deszcz zamienił

Trakt Północny w wijącą się w ciemnościach błotnistą wstęgę. Powóz, trzęsąc

się i podskakując na nierównej drodze, z trudem utrzymywał kierunek, a mimo

to Langdon St. Ives nie miał zamiaru zwolnić. Ściskając mocno lejce, spozierał

spod ronda ociekającego strumieniami wody kapelusza. Byli dwie mile od

Crick, gdzie mogliby wymienić konie, jeśli do tego czasu będą ich jeszcze w

ogóle potrzebować.

Chmury zakryły księżyc, pogrążając świat w nieprzeniknionej czerni.

St. Ives usiłował wyłowić z mroku podążający gdzieś przed nimi drugi

zaprzęg. Liczył na to, że dogonią go, zanim dojadą do Crick, a wtedy już nie

koni będą szukać, lecz trumny dla nieboszczyka.

Nie mógł zebrać myśli. Zdawał sobie sprawę, że jedynie strach i

nienawiść pozwalały mu przezwyciężyć zmęczenie. Zmusił się, by skupić

uwagę na powożeniu. Przełożył wodze do lewej ręki, przetarł twarz i

potrząsnął głową, by odzyskać jasność umysłu. Stan otępienia jednak nie

ustępował; czuł się jak odurzony. Zaciskając mocno powieki ponowił próbę, a

wtedy nagły zawrót głowy omal nie zwalił go z kozła. Co się dzieje? Czyżby

był chory? Przez moment rozważał, czy nie lepiej zatrzymać się i pozwolić

Hasbro, swemu służącemu, by go zmienił. Może powinien pofolgować sobie

na resztę nocy, wejść do środka i spróbować się zdrzemnąć.

Wodze wysunęły się z bezsilnych nagle dłoni i upadły mu na kolana.

Konie, korzystając ze swobody, galopowały dalej, wlokąc za sobą kołyszący

się na resorach powóz. Naprawdę coś bardzo złego się z nim działo; to nie

mogła być zwykła słabość. Próbował zawołać swoich przyjaciół, ale głos miał

przytłumiony i słaby, niby we śnie. Usiłował pochwycić wodze, ale bez

skutku. Czuł się jakby był z waty, a może z mgły...

Przed powozem pojawiła się postać mężczyzny w kapeluszu. Biegł od

strony pól pokonując nasyp, by znaleźć się na drodze. Wymachiwał rękami i

wykrzykiwał coś w nocną ciszę, jakby prowadził rozmowę z wiatrem. Przez

głowę St. Ivesa przemknęła myśl, że ten człowiek może być zwiastunem

kłopotów. A jeśli to pułapka? Podrygując bezradnie na koźle, starał się na nim

jakoś utrzymać, choć mięśnie miał jak z galarety. Jeśli to rzeczywiście

pułapka, to sprawa wyglądała beznadziejnie, ponieważ nie byłby w stanie

James P. Blaylock - Maszyna lorda Kelvina

uczynić nic, żeby ich uratować.

Powóz przejechał tuż obok mężczyzny, który trzymał w ręku skrawek

papieru - mogła to być jakaś wiadomość. Deszcz smagał twarz osuwającego

się na bok St. Ivesa, wyzwalając w nim resztki sił. Zdołał jeszcze sięgnąć po

papier; w tym momencie, jeszcze zanim stracił przytomność, spojrzał w twarz

nieznajomego i zrozumiał, że tak naprawdę nie był to wcale ktoś obcy. To on,

we własnej osobie, stał tam na poboczu z kartką w dłoni. Z obrazem własnej

przerażonej twarzy pod powiekami stracił resztki świadomości i pogrążył się w

ciemnej otchłani.

Przebyli od czwartej po południu prawie szesnaście mil, ale dalsza

podróż wydawała się bezcelowa. Noc była czarna i zimna, a bębniący wciąż o

dach powozu deszcz zamienił Holborn Hill w spływający do Seven Dials

potok. Przemoczone konie, zwiesiwszy łby, stały po pęciny w wodzie.

Opustoszałe ulice i sklepy tonęły w mroku, podczas gdy Langdon St. Ives,

przy akompaniamencie werbla spadających kropli, śnił, że jest bezradną istotą

tkwiącą w wiadrze z węglem i że leci na niego czarna lawina węglowych brył.

Przebudził się gwałtownie; była druga nad ranem. Ubranie miał

powalane zimnym błotem. Na jego kolanach spoczywał załadowany rewolwer

- miał zamiar użyć go jeszcze przed upływem tej nocy. Ich powóz wywrócił się

niedaleko od Crick, przez co stracili cenne godziny. Co zaś miała oznaczać ta

zjawa-sobowtór na drodze - St. Ives nie znajdował odpowiedzi.

Najpewniej to, że było z nim bardzo źle. Może to skutek desperacji,

może po prostu był chory albo ze zmęczenia miał halucynacje - jednak ta

słabość przyszła tak nagle, by później ustąpić całkowicie. Po przebudzeniu,

leżąc w błotnistym, przydrożnym rowie, mógł tylko zastanawiać się, jak, u

licha, się tam znalazł. Zanadto się jednak niepokoił, by się tym specjalnie

interesować.

Wiele godzin upłynęło od tamtego zdarzenia; przez ten czas Ignacio

Narbondo mógł z łatwością wywieźć Alicję w nieznane. Naprawdę mógł... St.

Ives wpatrywał się w ciemność, starając się o tym nie myśleć. Pościg

przywiódł ich tu, do Seven Dials i teraz wierny Bili Kraken, który złamał rękę

podczas wywrotki, przeszukiwał miejscowy hotel. Narbondo tam jest, a z nim

Alicja - powtarzał w myślach St. Ives, bezwiednie gładząc zimny metal

pistoletu. W jego głowie kłębiły się myśli czarniejsze niż noc za oknem.

Prawdę mówiąc, St. Ives nie należał do ludzi, którzy sami wymierzają

sprawiedliwość, ale tu, na zalanej deszczem ulicy, czuł, że nikt nie może tego

zrobić za niego - mimo że naprzeciwko siedział Hasbro, pogrążony w

głębokim śnie, otulony płaszczem i zaopatrzony w broń.

Odczucia St. Ivesa były nie tyle pragnieniem zadośćuczynienia

sprawiedliwości, ile raczej zimną żądzą mordu. Nie odzywał się od trzech

godzin, ale chyba nie pozostało już nic do powiedzenia, a i pora była

Maszyna lorda Kelvina - Blaylock James P.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: