Cole A. i Bunch C. - Zaginione królestwa 1 - Odlegle królestwa.pdf - ebooki Fantasy i horrory - sq7btu

A. Cole i C. Bunch - Zamorskie krolestwa

Odległe Królestwa

Dla

Jasona Cole’a

Elizabeth Rice Bunch

Mapka:

1.Vacaan „The Far Kingdoms” - Vacaan - Odległe Królestwa

2. Irayas - Irayas

3. The Black Mountain - Czarna Góra

4. Gomalalee - Gomalalee

5. ( not to scale ) - nie według skali

6. Wahumwa - Wahumwa

7. Fist of the Gods - Pięść Bogów

8. pass - przełęcz

9. The Rift - Dolina

10. Wasteland - Ziemia Jałowa

11. The Crater - Krater

12. Desert - Pustynia

12. Grasslands - Stepy

13. River’s Headwaters - Źródła rzeki

14. Unknown - Tereny nieznane

15. Unknown Seas - Nieznane morza

16. rumored islands, - wyspy, archipelagi, rafy i tym podobne

archipelagos, reefs, etc. znane z opowiadań.

17. Abandoned Barracks - Opuszczone Warownie

18. Cannibal Village - Wioska Kanibala

19. Kostroma - Kostroma

20. The Kingdom of Valaroi - Królestwo Valaroi

21. Redond - Redond

22. The Pepper Coast - Wybrzeże Pieprzowe

23. The Narrow Seas - Wąskie Morze

24. Likantu - Likant

25. Orissa - Orissa

Pierwsza

Podróż

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kurtyzana

Król Ognia.

Król Wody.

Królowa Muzy.

Ja, Almaryk Emilie Antero, zapisuję moje myśli piórem gęsim w drugim dniu świecy Miesiąca

Żniw, w dziesiątym roku Czasu Jaszczurki. Przysięgam na głowy mych potomków, iż wszystko, co tu

piszę jest, prawdą. Błagam was, Moi Panowie i Moja Pani, abyście spojrzeli przychylnym okiem na

ów dziennik. Ogniu, oświeć drogę i poprowadź korytarzami mglistej pamięci. Wodo, wypieść owoce

mych myśli. Muzo, spójrz w łaskawości swej na me liche umiejętności i użycz słów wartych

opowieści, którą snuć będę. Opowieści o mych podróżach do Odległych Królestw.

I o tym, co tam znalazłem.

CZYTAJĄC PONOWNIE te wersy, słyszałem śmiech Janosza, śmiech podobny do dźwięcznego

odgłosu bębna, mogący ogrzać zimną noc, lub zamienić w kamień słowa głupca. Słyszałem wyraźnie,

jakby dzwonił mi nad uchem, a nie przybywał jako iluzja sprzed czterdziestu lat. Ten śmiech drwił ze

mnie i wcale nie dlatego, że opisałem tę historię. Ów człek odnosił się przychylnie do historii i

wszelkich mądrych ksiąg. Uważał je za bardziej święte niż święty gaj cedrowy; sądził, że mówią

więcej niż zwierciadło Proroka. Tak, odnosiłby się do niej przychylnie, nawet mimo tego, że moje

zapiski odmalowują go czasem w niezbyt dobrym świetle. Czyż jednak nie przysięgałem mówić tylko

prawdy? Janosz był najbardziej zagorzałym czcicielem prawdy. Nawet wtedy gdy kłamał...

Szczególnie wtedy, gdy kłamał.

Drwina, jestem tego pewien, wymierzona była w tradycyjne, otwierające zaklęcie, które

zawarłem w swoim dzienniku wzywając ogień, wodę oraz Muzę, aby wspierały mnie w moich

zmaganiach.

- To głupi zwyczaj - powiedziałby pewnie. - A co więcej, strata energii. To tak, jakbyś wyleczył

gniazdo kurzajek na skórze, a potem zabrakłoby ci siły na tak istotne sprawy ,jak demon gnieżdżący

się w twej czaszce. Nić z supłem jest równie dobra na kurzajki jak po trzykroć błogosławiona skóra

ropuchy, a o wiele mniej kosztowna.

Następnie klepnąłby mnie w plecy i napełnił kielichy winem aż po same brzegi: - Po prostu

rozpocznij swą opowieść, Almaryku. Słowa przyjdą same.

A zatem dobrze... Zaczęło się od pewnej kobiety.

Melina była najwspanialszą kurtyzaną w całej Orissie. Nawet po tylu latach na wspomnienie jej

boskiego ciała rozpierają mnie chucie. Miała duże, ciemne oczy, w których każdy mężczyzna mógł

zatracić duszę, i długie, pachnące perfumami kruczoczarne włosy, spływające falą na szczęściarza,

któremu pozwoliła utonąć w swych cudownych objęciach. Miała kształty złotoskórej bogini o

wiśniowych ustach, piersiach zakończonych wspaniałymi, karmazynowymi sutkami i o jedwabnych

udach, będących zapowiedzią najbardziej upojnego schronienia, jakie tylko podróżnik mógłby sobie

wyobrazić. Byłem naonczas młodzianem liczącym dwadzieścia wiosen i pożądałem jej ślepo, wręcz

niepohamowanie, czując w żyłach wzburzoną, gorącą krew charakterystyczną dla tego wieku. Nie

opowiadałbym teraz owej historii, gdyby Melina zaspokoiła wówczas me nieposkromione żądze.

Ona jednak zniewoliła mnie tylko, paraliżując swym urokiem, karmiąc li tylko zawodowymi

obietnicami.

W dniu, w którym zaplątałem się w jej sieć, załatwiałem akurat interesy związane z profesją

mojego ojca. Statek wiozący towary z zachodu zawinął do portu i rozpoczęto już rozładunek. Do

moich obowiązków należało między innymi nadzorowanie rachunków. Nie oznaczało to oczywiście

ingerowania w pracę naszych wspaniałych niewolników- urzędników. Ojciec stwierdził, że potrzeba

tam po prostu „obecności władzy”, co oznaczało, że miałem dopilnować, aby łapówki wręczane

kapitanowi portu, poborcy podatkowemu oraz poborcom dziesięciny - dla magów utrzymywały się na

rozsądnym poziomie. Dzierżyłem sakiewkę pełną złotych i srebrnych monet i wciskałem je w chciwe

dłonie, pamiętając o ostrzeżeniu, iż gdybym zbytnio przetrząsnął ów trzosik, profity z morskiej

wyprawy okazałyby się nadzwyczaj marne. Rejs był długi i obfitował w niebezpieczne

niespodzianki; nasz statek padł ofiarą sztormu i o mały włos nie zatonął w pobliżu ujścia rzeki, która

przecina miasto na połowę. Wówczas nie mogłem się nadziwić, że ojciec powierzył mi to wcale

niełatwe zadanie. On jednak wiedział, że należy mnie zachęcić, dostrzegając we mnie zalety, których

ja sam nie potrafiłem zobaczyć.

Kapitan portu odznaczał się kompletnym brakiem doświadczenia i nadzwyczajną dbałością

próbował zrekompensować owo niedociągnięcie. Kiedy tak chodziliśmy od skrzyni do pakunków, od

pakunków do beczek, podliczając wartość towarów, spostrzegłem, że niewątpliwie zaczął sobie już

wyobrażać łapówkę równą rocznej pensji; w młodzieńczych oczach zagościły szpetne błyski

chytrości. Jego apetyt rósł, a mój umysł szukał desperacko rozwiązania. Rozejrzałem się po

magazynie i oko moje spoczęło na poszarpanej beli materiału. Jęknąłem, rozerwałem ją, pozwalając

kosztownemu suknu spłynąć na brudną podłogę. Natychmiast zawołałem kapitana statku ignorując,

zdziwienie malujące się na obliczu portowego oficera. Niechybnie pomyślał, że zwariowałem. Jego

zaskoczenie przerodziło się jednak w osłupienie, gdy pokazałem przybyłemu żeglarzowi stan

materiału, przeklinając jego mizerną jakość.

- Albo jesteś głupcem, który dał się nabrać jakiemuś tęgiemu oszustowi - rugałem go - albo jesteś

tym oszustem we własnej osobie. - Kląłem, narzekając, że jakość materiału srodze odbiega od normy

i nawet kompletny laik na pierwszy rzut oka stwierdziłby, że sukno w ciągu tygodnia zacznie się

rozkładać w wilgotnym klimacie Orissy; skoro zaś bez problemu znalazłem ten defekt, co z resztą

towarów? - Do diabła, kapitanie, patrz na mnie, gdy do ciebie mówię!

Stary morski wyga w lot pojął o co chodzi. Zaczął jęczeć jak bardzo mu przykro i zaklinał się, że

nie miał o niczym zielonego pojęcia. Odesłałem go strasząc gniewem ojca, a sam zwróciłem się do

stojącego obok oficera. Kiedy go przeprosiłem, uśmiechnął się niewyraźnie, po czym zupełnie

spoważniał, gdy na przypieczętowanie owych przeprosin wcisnąłem mu w dłoń jako łapówkę tylko

jedną monetę, biorąc pod uwagę wyraźnie zmniejszoną wartość ładunku. Nie protestował, lecz

mocno ścisnął pieniądz i umknął, zanim zdążyłem na tyle oprzytomnieć, by stwierdzić, że i tak dałem

mu pewnie za dużo.

Miejski poborca podatkowy winien był memu ojcu wiele przysług, więc z radością przyjął

rzadko spotykane świecidełko z zachodu, którym miał zrobić przyjemność znacznie młodszej od

siebie żonie.

Uważając się za świeżo wykreowanego mistrza handlu, oczekiwałem poborców dziesięciny z

Rady Magów. Jedyna próba, jakiej się obawiałem. W owych czasach utrzymywały się silne animozje

między magami a członkami mojej rodziny. Właśnie buńczucznie zadzierałem nosa myśląc o rychłym

odwecie, kiedy ogłoszono przybycie czarnoksiężnika. Szybko przerwał te cieniutką, jedwabną nić

pychy. Prevotant znany był jako jeden z najgrubszych i najbardziej chciwych magów w Orissie. Miał

kiepską reputację jako czarnoksiężnik, a także jako człowiek o przedziwnym talencie do opóźniania

kupieckich sakiewek aż do ostatniej monety. Ujrzawszy mnie zachichotał z radości, zadowolony, iż

między nim a fortuną stanął ktoś tak młody i głupi. Chichot odbił się echem i przeszedł w przenikliwy

pisk dobywający się z gardła faworyta przyczepionego do jego barku.

W tamtych czasach niektórzy, zwykle starsi magowie trzymali faworyty, które towarzyszyły im

podczas rzucania zaklęć. Owe pół zwierzęta, pół demony mogły dowolnie zmieniać swe rozmiary, od

dwukrotnie większych od człowieka do mniejszych niż to pokryte łuską stworzenie okręcone dokoła

szyi Prevotanta. Pisk potworka przybrał na sile, zapewne na skutek podekscytowania. Większość

faworytów zachowywała się histerycznie i czasami trudno je było utrzymać w ryzach, lecz

zauważyłem, że ta kreatura była tak przerażona jak regularnie maltretowany pies. Zamiast uspokoić

go ciepłym słowem i pogłaskać po grzbiecie, Prevotant zaklął i wymierzył faworytowi mocny cios

szpikulcem. Stworzenie zapiszczało z bólu i złości, lecz po chwili dało za wygraną. Widziałem, że

myśli intensywnie, jako że jego skóra zmieniła barwę z czarnej na pulsująco czerwoną. Zaczęło

szarpać krwawiącą rankę małymi, ostrymi ząbkami.

- Może jest głodny - odezwałem się, sądząc, że w ten sposób zaskarbię sobie życzliwość

Prevotanta. - Mógłbym posłać po jakiś smakowity kąsek.

Faworyt zaszczebiotał słysząc moje słowa, lecz czarodziej pokręcił przecząco głową, aż

zatrzęsły mu się policzki.

- Nie przejmuj się nim. Przejdźmy od razu do interesów. - Nadął się, na ile tylko pozwolił mu

szeroki pas, i utkwił we mnie srogi wzrok. - Doniesiono mi o przemycie ukrytym w twoim ładunku.

Straciłem zdrowy rozsądek jeszcze przed jego atakiem. Było to stare, portowe zagranie,

szczególnie popularne w kręgach poborców dziesięciny dla magów. Mój ojciec skwitowałby je

śmiechem. Wiedziałem o tym. Ojciec opisywał mi te rozmaite gierki, dbając o uzupełnienie mej

edukacji. Lecz wiedzieć a robić - ech, to już wielka różnica. Moja twarz, ta odwieczna zdrajczyni

rudowłosych, przybrała kolor równie ognisty jak moje kędziory.

- Ależ... ależ... To niemożliwe - wyjąkałem. - Kazaliśmy przedsięwziąć środki ostrożności.

Wszelkie środki ostrożności!

Prevotant skrzywił się i wyjął zza fałd poplamionych szat jakieś pomięte kartki papieru. Przez

chwilę studiował uważnie zapisane gęsim piórem słowa skrzętnie zakrywając je dłonią przed moim

wzrokiem. Pokręcił posępnie głową, po czym schował zapiski. Faworyt ruszył w kierunku kieszeni i

zarobił kolejne uderzenie

- Paskudna bestia - syknął mag i ponownie zwrócił się do mnie: - Bardzo poważne oskarżenia.

Wyjątkowo poważne. - Pożądliwie łypnął na towary mojego ojca. - Nie pozostaje mi nic innego,

jak... jak...

Otworzyłem usta pełen niepokoju. Niecierpliwie potrząsnął głową i utkwił we mnie ciężkie

spojrzenie: - Jak...

Wreszcie doznałem olśnienia.

- Och! Och... Naturalnie! - Złapałem się za pas i potrząsnąłem mocno sakiewką. Oczy rozszerzyły

mu się na ów znajomy brzęk, a twarz pojaśniała wyraźnie, gdy obliczył, o ile pomnoży swój majątek.

Skrzek faworyta wciąż wskazywał na grę głębokich emocji. Czarodziej nieświadomie, chyba z

przyzwyczajenia uszczypnął stworzenie. Jeśli zaś chodzi o mnie, zrozumiałem swój błąd w tej samej

chwili, w której go popełniłem. Teraz Prevotant wie dokładnie, czym dysponuję, i będzie chciał

wyciągnąć jak najwięcej. Po jednej stronie legło nieszczęście, po drugiej zaś zagościło upokorzenie,

a ja pośród nich desperacko próbowałem pomóc sobie swoim sprytem. Rozpoczęliśmy targowanie.

- No cóż - powiedział w końcu - są pewne rzeczy, których powinienem dopełnić. Niektórzy

powiedzieliby, że jest to moim bezwzględnym obowiązkiem. Będę jednak potrzebował wsparcia.

Dziesięciu pomocników... a może i więcej.

Ponownie potrząsnąłem sakiewką, wściekły, że nie mam innego wyboru, i brnąłem dalej.

- Ale ... - zacząłem włączając się do gry. - Ale ...

- Zresztą nie ma konieczności, bym postępował ściśle według zasad - odpowiedział po namyśle. -

Nauczyłem się polegać w tych sprawach na mojej łagodnej naturze. - Zmierzył sakiewkę wzrokiem,

lecz ja nie wykonałem najmniejszego gestu.

- Mógłbym to ostatecznie zrobić sam - powiedział pragnąc, aby moja dłoń wreszcie uwolniła

trzymane złoto. - To jednak będzie wymagało... - Ponownie zerknął na ładunek. - Moi przełożeni nie

pozwoliliby mi pobrać od ciebie dziesięciny mniejszej niż... trzy miedziaki za każdą dziesiątą wagi.

Westchnąłem.

- A zatem muszę natychmiast podążyć do domu mego ojca z wieścią o jego ruinie. - Trąciłem

sakiewkę. - Dziesięcina, której żądasz, zabierze wszystko co posiadam i nawet jeszcze więcej.

Prevotant spojrzał z bólem. Policzki mu obwisły, lecz dostrzegłem, że oczy jego faworyta

Cole A. i Bunch C. - Zaginione królestwa 1 - Odlegle królestwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: