Odwiedziny z zaświatów, Moody Raymond A. Perry Paul.pdf

Tego e-booka otrzymujesz dzięki: www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

Wprowadzenie

Jednym z największych cierpień,

jakich doznaje natura ludzka,

jest cierpienie wywoane przez nową ideę.

Walter Bagehot

Chęć ponownego poączenia się z ukochaną osobą, którą zabraa nam śmierć, należy

do najsilniejszych i najbardziej uporczywych pragnień czowieka. To waśnie ono

wywouje w nas poczucie opuszczenia, a zarazem caą litanię pytań "co by byo, gdyby",

wyrzutów, że "gdyby tylko", oraz rozpaczliwych bagań o jeszcze pięć minut, które

moglibyśmy spędzić wspólnie z utraconym bliskim.

Powszechność występowania zjaw znalaza swoje odbicie w językach i kulturach

ludowych na caym świecie na dugo przed początkiem historii spisanej. Także i dziś

wizjonerskie spotkania ze zmarymi są zjawiskiem niezwykle powszechnym. W

licznych

artykuach publikowanych w czasopismach medycznych i innych źródach naukowych

stwierdza się, iż u znacznej liczby osób pogrążonych w żaobie występują wizje tych,

którzy odeszli. Badania naukowe sugerują na przykad, że aż 66 procent wdów widuje

zjawy zmarych mężów.

Wdowy wybrano jako podmiot powyższych badań z tego prostego powodu, że kobiety

przeważnie żyją dużej od mężczyzn. Wdów jest zatem więcej i atwiej prowadzić

badania naukowe w tej waśnie grupie. Doświadczenia kliniczne wykazują, że

widywanie

zmarych jest powszechne także i w innych grupach osób osieroconych – dzieci,

rodziców, rodzeństwa oraz przyjació. Na przykad aż 75 procent rodziców, którzy

utracili

potomka, doświadcza jakiegoś rodzaju wizji zmarego dziecka w ciągu pierwszego roku

od jego śmierci. Większości rodziców zjawisko to przynosi ulgę i w znacznym stopniu

zmniejsza ból wywoany stratą.

Widzenie zjaw jest także powszechne wśród ludzi, którzy przeżyli stan bliski śmierci.

Opowiadają, że kiedy wkraczali do królestwa świata, spotykali duchy zmarych

krewnych

i przyjació. Podobne przeżycia często powodują gębokie przemiany u tych osób,

wywierając pozytywny wpyw na ich dalsze życie.

Gdyby można byo odtworzyć przeżycia ze stanu bliskiego śmierci i wywoać je u ludzi

cieszących się dobrym zdrowiem, wydaje się możliwe, iż te silnie odczuwane skutki

można by wykorzystać w terapii agodzenia żaoby. O tym, jak bardzo ta idea

przemawia

do udzi, świadczy sukces filmu Linia życia, w którym studenci medycyny wzajemnie

Czasami pragnienie to zostaje zaspokojone dzięki pojawieniu się zmarego w postaci

wizji czy też zjawy, przy czym relacjonujący podobne fakty utrzymują, że wyraźnie

różnią

się one od snów. Są to chwile przeżyte na jawie, chwile, w czasie których bardzo silnie

jak się wydaje, nieomylnie wyczuwa się obecność zmarej osoby. Epizod taki jest

zazwyczaj bardzo sugestywny, a nawet samopotwierdzający, gdyż pozostaje po nim

gębokie przekonanie, że spotkanie odbyo się naprawdę. W konsekwencji czowiek

nabiera przeświadczenia, iż rzeczywiście istnieje życie po śmierci.

wywoują u siebie zatrzymanie akcji serca po to, by doświadczyć przeżyć ze stanu

bliskiego śmierci. Taka metoda dostarczania informacji z tamtego świata to doskonay

materia na interesujący film, choć nikt przy zdrowych zmysach nie powinien

próbować

takiego wyczynu.

Mimo to bardzo zaciekawio mnie odtwarzanie przeżyć ze stanu bliskiego śmierci,

zwaszcza takich, gdy ktoś widzia wtedy swoich utraconych bliskich. Choć widzenie

zmarych krewnych i przyjació stanowio tylko jeden z elementów większej caości,

miaem wrażenie, że umożliwiając tego typu wizje mógbym się dowiedzieć o wszelkich

przeżyciach ze stanu bliskiego śmierci. Nie miaem jednak pojęcia, jak to zrobić.

Aż wreszcie wpadem na rozwiązanie tego problemu – i to "wpadem" w znaczeniu

dosownym.

Zdarzyo się to pewnego jesiennego dnia w 1987 roku. Wertowaem książki w

antykwariacie w maym miasteczku w Georgii. Kiedy szedem w stronę dziau literatury,

mieszczącego się w gębi sklepu, z którejś póki spada książka i wylądowaa u moich

stóp.

Pochyliem się, żeby ją podnieść, i spojrzaem na tytu. Byo to Czytanie w szklanej

kuli. Moją pierwszą reakcją bya odraza. Wpatrywanie się w zwierciado (co jest

waściwszym określeniem dla tego typu praktyk) zawsze byo kojarzone z naciąganiem

szalbierstwem – z Cyganką oszukującą klientów albo wróżbitą potrzebującym większej

sumy pieniędzy, nim zacznie wyraźniej dostrzegać swoje wizje w krysztaowej kuli.

Bybym natychmiast odoży tę książkę z powrotem na pókę, gdyby nie przypomniaa

się rozmowa, jaką przeprowadziem z doktorem Williamem Roiem, pionierem w

dziedzinie badań zjawisk paranormalnych. Doktor Roli stwierdzi wówczas, że ludzie

wpatrujący się w przejrzystą gębię lustra faktycznie mają wizje. Z czystej ciekawości

przerzuciem kilka stron, a potem zacząem czytać pierwszy rozdzia. Autor, Northcote

Thomas, by poważnym naukowcem, zajmującym się swą pracą z powoania. We

wspomnianej książce omawia niektóre metody wpatrywania się w zwierciado i

pokrótce

objaśnia elementy psychologii tego zjawiska.

Zapewne najbardziej interesujące byo wprowadzenie, napisane przez wybitnego

naukowca Andrew Langa. Wyrazi on przekonanie, że środowisko psychologów i

naukowców będzie oburzone, iż ktoś odważy się przeprowadzić racjonalną analizę

zjawiska znanego jako wpatrywanie się w zwierciado. I natychmiast oświadczy, że

uważa taką reakcję za niesuszną, gdyż powstrzymuje ona dociekliwych ludzi przed

badaniem tajemnic umysu. Stara się też uciszyć obawy, jakie mogyby powstać w

środowisku lekarskim i naukowym. Stwierdzi, co następuje:

"Badając samo zjawisko wpatrywania się w zwierciado, znajdujemy się na pograniczu

królestwa szarlatanerii, szalbierstwa, ślepej atwowierności, nieposkromionych nadziei

oraz sztucznych obaw. Nie ulega wątpliwości, że raz przekroczywszy tę granicę, nawet

czowiek o umyśle najbardziej wprawnym w naukach fizycznych często przestaje

zachowywać się w sposób naukowy i traci rozsądek... Tym można wytumaczyć niechęć

ludzi nauki do badania zjawisk, które w istocie są nie bardziej odpychające niż marzenia

na jawie czy we śnie. Są to zjawiska zachodzące w naturze ludzkiej, przejawy ludzkich

zdolności, a jako takie zasugują na poznanie. Uchylanie się od badania ich jest

dowodem braku odwagi".

W miarę czytania tej książki stawaem się coraz bardziej podekscytowany

możliwościami, jakie niesie ze sobą wpatrywanie się w zwierciado. Uprzednio

badaem

niektóre sposoby, jakie stosowano w różnych kulturach, by wywoywać i

wykorzystywać

odmienne stany świadomości. W trakcie tych studiów natknąem się na wiele relacji z

przywoywania przez żywych ludzi duchów osób nieżyjących. Najciekawsze są

doświadczenia greckich wyroczni zmarych, zwanych psychomantea, do których

udawano się w celu zasięgnięcia porady uduchów. Z relacji zachowanych z tamtych

zamierzchych czasów wyraźnie wynika, że w trakcie takich spotkań ludzie naprawdę

zachowywali się tak, jakby widzieli zmarych i nawiązywali z nimi bezpośredni kontakt.

Książka Thomasa oraz dodatkowe badania, które przeprowadziem, skoniy mnie do

wniosku, że wizje zmarych bliskich osób są znacznie atwiejsze do wywoania, niż

sądziem. Zacząem rozważać liczne pytania, na które wpatrywanie się w zwierciado

mogo udzielić odpowiedzi:

Czy zjawisko to wyjaśnia, dlaczego tak wielu ludzi widzi duchy? Widzenie

duchów lub zjaw zdarza się niezwykle często. Pewne bardzo staranne opracowania

wykazay, że przynajmniej raz w życiu widziaa ducha aż jedna czwarta Amerykanów i

przybliżeniu jedna trzecia osób z niektórych narodowości europejskich.

Ludzie, którzy doświadczają kontaktu ze zjawami, nie tylko widzą osoby zmare, ale

także syszą ich gos, czują dotyk, a czasem nawet i zapach. Wszystkie tego typu

spotkania niezwykle silnie przypominają nam, że ci, których kochamy, tkwią gęboko w

naszej podświadomości. W rzeczywistości tak gęboko, że bez wielkiego wysiku

możemy dojść do wniosku, iż nie powinniśmy ponawiać prób porozumiewania się z

nimi

w taki czy inny sposób.

Carl Sagan, astronom z Cornell University i pisarz, przedstawi niegdyś w czasopiśmie

"Paradę" wasne przeżycia:

"Kilkanaście razy od śmierci matki ojca syszaem ich gosy, wypowiadające

normalnym tonem moje imię. Często zwracali się tak do mnie, kiedy jeszcze

mieszkaliśmy razem. Wciąż bardzo za nimi tęsknię i zapewne dlatego wcale nie

wydaje

mi się dziwne, że mój umys czasami wywouje klarowne przypomnienie brzmienia ich

gosów".

Mnie też nie wydaje się to dziwne. Choć zmara osoba przestaje istnieć w sensie

fizycznym, jej duch nadal zajmuje znaczącą, ważną część naszego umysu. Być może

nawiązania z nią kontaktu jest nam potrzebny jedynie sposób dotarcia do naszej

podświadomości. Pomyślaem, że wpatrywanie się w zwierciado może być waśnie

takim

sposobem.

Czy wpatrywanie się w zwierciado pozwala na widzenie duchów w warunkach

laboratoryjnych? Jak już wcześniej wspomniaem, miliony ludzi mówią o tym, że

kontaktoway się ze zmarymi bliskimi w sposób spontaniczny, bez przygotowań i starań

ich strony. Te widzenia po prostu następoway same z siebie, a doświadczające

ich

osoby, nie musiay wprowadzać się w jakiś szczególny nastrój.

Ze względu na spontaniczną naturę tego zjawiska badanie widzenia zjaw polega

przede wszystkim na analizowaniu opowieści, historii przekazywanych przez ludzi,

którzy

widzieli duchy i zgadzają się z wasnej woli ujawnić badaczom szczegóy swojego

przeżycia.

Dawniej nie istniay możliwości skonienia zjaw do pojawiania się, a tym bardziej

wywoywania ich w warunkach laboratoryjnych. Jedyną metodą badawczą byo więc

zbieranie opowieści o duchach i analizowanie ich podobieństw, co budzio

autentyczną

frustrację u psychologów.

Zacząem się zastanawiać, czy wpatrywanie się w zwierciado pozwoli na

wywoywanie zjaw w warunkach kontrolowanych, w których uczony mógby

obserwować

osobę widzącą ducha? Z pewnością bya to myśl niezwykle pociągająca.

Czy ponowne spotkania ze zmarymi bliskimi mogą pomóc ludziom

przezwyciężyć ból po ich utracie? Ponieważ żaoba należy do uczuć ludzkich

najtrudniejszych do pokonania, problem ten interesowa mnie w sposób szczególny.

Może wpatrując się w zwierciado ludzie mogliby zobaczyć zjawy swoich ukochanych

zmarych, zjawy, które pomogyby im wyleczyć się z bólu po rozące?

Kiedy tak staem w zakurzonym antykwariacie, poczuem nagle dreszczyk emocji na

myśl o tym, że kilka najbliższych lat spędzę na badaniach w niezwykle obiecującej

dziedzinie. Czuem, że jeśli wożę w to trochę uczciwej pracy i podejdę do badań bez

uprzedzeń, uda mi się spowodować, aby wpatrywanie się w zwierciado przestao być

traktowane jako zjawisko z "pogranicza królestwa szarlatanerii", jak to ują Lang, i

stao

się dostępnym, w peni docenianym obszarem psychologii.

Postanowiem poświęcić trochę czasu na rzetelne przebadanie tej zapomnianej sztuki.

Przejrzaem póki bibliotek w poszukiwaniu dzie historycznych i literackich

wspominających o wpatrywaniu się w zwierciado.

Zdecydowaem się także poprowadzić nieformalne badania, w czasie których

przeszedem z kilkoma osobami proces wpatrywania się w zwierciado. Wyniki byy tak

zaskakujące, że zacząem organizować seanse wpatrywania się w zwierciado tak

często, jak tylko mogem, aby zebrać jak najwięcej przypadków. Wszystkie te seanse

doprowadziy mnie do wniosku, że wpatrywanie się w zwierciado może być

wykorzystywane jako:

Sposób bezpośredniego dotarcia do naprawdę fascynującego, choć mao

znanego wymiaru naszego życia psychicznego. Wiele procesów w umyśle czowieka

zachodzi w podświadomości. Możliwe, że wpatrywanie się w zwierciado powoduje, iż

królestwo podświadomości staje się dostępne i w pewnym sensie "widoczne".

Narzędzie, które pozwoli psychologom i psychiatrom zrozumieć świat

wewnętrzny swoich pacjentów. Stwarza ono szczególnie duże możliwości w zakresie

diagnostyki zahamowań psychicznych i emocjonalnych i być może – choć to

twierdzenie

budzi pewne wątpliwości – diagnostyki również chorób psychicznych.

Narzędzie szkoleniowe, pozwalające wykadowcom psychologii ilustrować

zdumiewające możliwości umysu ludzkiego. Nie należy pomijać znaczenia zabawy w

procesie ksztacenia ani też w terapii. Zabawa z wpatrywaniem się w zwierciado może

rozbudzić utajone zainteresowania studentów.

Klucz do zrozumienia kilku kopotliwych incydentów w historii. Badanie

wpatrywania się w zwierciado rzuca także świato na świat starożytnych, którzy często

podejmowali ważne decyzje po konsultacji w przejrzystej gębi z duchami swych

krewnych. Historia ujawnia wiele zastosowań wpatrywania się w zwierciado. Jestem

pewien, że po przeczytaniu tej książki skontaktują się ze mną historycy, podając

przykady, których tu nie opisaem. Zdarzenia te są czasem trudne do wychwycenia

przy

pierwszym czytaniu. Myślę, że przekazy o tych przypadkach są prawdziwe, ponieważ

wpatrywanie się w zwierciado byo w czasach starożytnych czymś tak powszechnym,

że

nie zawsze nawet uwzględniano je w opisach. Uważano to za równie niepotrzebne, jak

–

powiedzmy -obecnie niepotrzebne jest opisywanie procesu posugiwania się telefonem.

Jeśli jesteś oczytany w historii, wpatrywanie się w zwierciado pozwoli ci

prawdopodobnie ujrzeć w nowym świetle wiele starych tajemnic. Jest ono

szczególnie

przydatne w zrozumieniu świata proroków i wizjonerów, którzy przez setki lat

sterowali

cywilizacjami.

Sposób badania skonności gatunku ludzkiego do wiary w istoty z zaświatów i

siy nadprzyrodzone. Dzięki zrozumieniu procesu wpatrywania się w zwierciado można

nie tylko badać świat zjawisk paranormalnych, ale także odtwarzać go w

kontrolowanych

warunkach laboratoryjnych.

Takiego twierdzenia nikt jeszcze nie ogosi. W istocie problem, jaki stwarzają dla

nauki zjawiska paranormalne, a zwaszcza widzenie zjaw, polega na tym, że uczeni nie

potrafili wywoać ich w laboratorium. Jeśli jakiegoś zjawiska nie da się odtworzyć w

warunkach laboratoryjnych, nauka nie może go skutecznie przebadać. Ponadto, jeśli

jakieś zjawisko nie może zostać odtworzone, nauka często je odrzuca jako oszustwo.

Nie opowiadając się ani za, ani też przeciw wartości takiego systemu myślenia,

chciabym tylko podkreślić, że wpatrywanie się w zwierciado pozwala ludziom

zobaczyć

duchy swoich zmarych krewnych waściwie zawsze, kiedy tylko zechcą. Znaczy to,

oczywiście, że ich przeżycia można badać w warunkach laboratoryjnych. Po raz

pierwszy naukowcy mogą obserwować kogoś "widzącego" ducha. Nie muszą już

czekać

na spontaniczne wystąpienie tego zdarzenia i próbować badać go po fakcie.

Środek pomagający rozbudzić twórcze możliwości. Pisarze, naukowcy,

biznesmeni i inni ludzie umieli wykorzystać stan transu, wymagany przy wpatrywaniu

się

w zwierciado, do przezwyciężenia blokady swej kreatywności. W dalszej części tej

książki podam kilka przykadów twórczego stosowania technik podobnych do

wpatrywania się w zwierciado przez Thomasa Edisona, Charlesa Dickensa,

Kartezjusza

i innych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: