May Karol - W Kraju Mahdiego 2.pdf - W kraju Mahdiego - JANUSZEK777

Karol May

W kraju Mahdiego

Część druga

Mahdi

Rozdział I

Mahdi

Kordofan, ten bardzo szczególny kraj, był od dawna terytorium przejściowym dla szczepów

wędrownych, toteż ludność jego była jeszcze przed zdobyciem go przez Mehmeda Ali niezwykle

wymieszana, Wnieśli tu następnie Fellaci i Baszybożucy krew niemal wszystkich plemion

małoazjatyckich. Grecy, Lewantyńczycy, Ormianie zmieszali się z czarnymi plemionami Południa, a

wśród nich żyją znowu potomkowie nomadów czystej krwi, którzy przedostali się tu z Hedżasu.

Kordofan jest krajem sudańskim. Ponieważ słowo Sudan, używane już w wiekach średnich, słyszy

się teraz tak często, nie zawadzi krótkie objaśnienie. Właściwa nazwa brzmi: Beled es Sudan.

„Beled” znaczy kraj, „es” rodzajnik a „sudan” pochodzi od słowa „aswad” (czarny), w liczbie

mnogiej „sud”. Beled es Sudan znaczy tedy kraj czarnych. Akcent kładzie się nie na pierwszej, jak to

często się słyszy, lecz na ostatniej zgłosce.

Kraj ten tworzy w części północnej i zachodniej ogromną sawannę, podobną w suchej porze roku

do pustyni, lecz pokrywającą się w porze deszczowej bujną roślinnością. Przez szerokie, trawiaste

przestrzenie ciągną się tu i ówdzie lasy mimozowe. Na tej sawannie znajduje się około stu studzien,

koło których skupiają się wsie. Wędrowne plemiona pasą tam w porze deszczowej swoje trzody, a z

nastaniem pory suchej wędrują dalej.

Spotyka się tu dość często strusie i ptaki rozmaitego gatunku, dalej żyrafy i olbrzymie stada

antylop.

W południowej części kraju grunt, bardziej gliniasty, zatrzymuje wodę i dlatego udaje się tu

podziwu godna roślinność. Palmy, adanzonie i tamarindy pokrywają olbrzymie przestrzenie. Na

żyjącą tu różnego gatunku zwierzynę polują lamparty i pantery, a nie rzadko słychać głos lwa.

Wadi Melk zalicza się już do Kordofanu, a ponieważ znajdowaliśmy się między nim i Es Safih,

mieliśmy już Nubię za sobą. Jak sobie czytelnik przypomni, odebrałem Ilb Aslowi porwane przez

niego Beduinki i odprowadziłem je do ich ojczyzny do Bir es Serir pod eskortą dwudziestu żołnierzy.

Krewni kobiet i dziewcząt przyjęli nas z radością, ugościli obficie i obdarzyli. A gdyśmy wyruszyli,

towarzyszyli nam aż do końca drugiego dnia drogi. Potem staraliśmy się dostać najkrótszą drogą do

Chartumu, gdzie miałem oddać żołnierzy ich komendantowi, reisowi effendinie.

Sawanna zieleniła się jeszcze, albowiem było to po upływie pory deszczowej. Gdybym nie

siedział na hedżinie * , lecz na koniu, łatwo mogłoby mi się wydać, że jadę przez amerykańską prerię.

W suchej porze roku, gdy zeschną trawy, trzeba obierać drogę, wiodącą szlakiem studzien, ale teraz

było to zbyteczne. Wędrówki od studni do studni zajmują dużo czasu, a z drugiej strony zwierzęta,

mając teraz soczystą paszę, nie potrzebowały wody, dla nas zaś były wory napełnione. Mogliśmy

tedy jechać prosto, dopóki zapas wody się nie wyczerpał i to nie zmuszało nas do szukania studni. W

ten sposób dostaliśmy się o cały dzień wcześniej do Bir Aczan. Znaczy to „studnia spragniona”,

ponieważ jednak było jej aż nadto, by napełnić wory na nowo. Studnia ta leżała na równinie, nie

oznaczona ani kawałkiem skały ani drzewem. Nie byłbym jej znalazł z pewnością, gdyby mi nie dano

rozumnego przewodnika, który miał nas zaprowadzić do Chartumu i znał okolicę równie dobrze, jak

wady swojej długiej arabskiej flinty.

Ta flinta była jego największą boleścią, a jednak miłował ją widocznie nad wszelką miarę. Miał

ją zawsze w ręku i chętnie o niej mówił. I teraz, kiedy siedział ze mną na krawędzi studni, trzymał ją

w czułych objęciach, przesunął po niej przychylnym wzrokiem i powiedział:

— Widziałeś już kiedy taką robotę, effendi? Czy to nie jest godne podziwu? — ozwał się,

pokazując mi kolbę.

Kolba ta była wykładana kością słoniową a rysunek tworzył figurę zupełnie dla mnie

niezrozumiałą. Odpowiedziałem zatem:

— Ależ z pewnością, rzecz istotnie wspaniała! Ale co ten rysunek ma przedstawiać?

— Co ma przedstawiać? — zdziwił się. — No, proszę! Czyż nie widzisz tego sam?

Podsunął mi kolbę pod nos i zagadnął:

— No, przypatrz się dokładniej i powiedz, co to? Starałem się, jak mogłem, odgadnąć, ale

daremnie. To nie było ni pismo ani obraz, to było — nic!

— Jesteś ślepy, — rzekł. — Oby Allah rozjaśnił oczy twoje! Ponieważ jednak jesteś

chrześcijaninem, nic dziwnego, że nie poznajesz tej figury. Wierny muzułmanin zobaczy na pierwszy

rzut oka, co to ma znaczyć. Czy nie poznajesz, że to głowa?

— Głowa? Ani śladu! Możnaby to chyba uważać za bezkształtną głowę hipopotama —

zaprzeczyłem ruchem głowy.

— Nie? Allah, Wallah, Tallach! Toż to głowa samego proroka, mieszkającego we wszystkich

niebiosach.

— Nie może być! Przecie tu nie widać żadnej głowy! Gdzież jest na przykład… nos?

— Nie ma go, effendi, prorok nie potrzebuje nosa jest on teraz najczystszym duchem i sam składa

się z dziesięciu tysięcy zapachów.

— A gdzież są usta?

— Nie ma ich, ponieważ prorok ust nie potrzebuje; on mówi do nas przez koran.

— Oczu także nie widzę…

— Na co mu oczy, skoro nie potrzeba mu nic widzieć, gdyż w obliczu Allaha jest wszystko jasne.

May Karol - W Kraju Mahdiego 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: