Cassie Miles - Zaufaj miłości.pdf - ● Harlequin Temptation - blue422

CASSIE MILES

ZAUFAJ

MIŁOŚCI

ROZDZIAŁ 1

Było bardzo gorąco. Sarze MacNeal wydawało się, Ŝe promienie

słońca ją parzą. Czuła pot spływający po plecach. Niebieska,

jedwabna bluzka zaraz będzie wilgotna. Na szczęście zostawiła

Ŝakiet w samochodzie. Co za nieznośny upał, pomyślała.

Zwykle w Denver w lecie temperatura nie przekraczała

dwudziestu stopni. Skąd więc ten piekielny Ŝar? Efekt

cieplarniany? CzyŜby warstwa ozonu całkiem zanikła?

Nie zdąŜyła zjeść obiadu. Teraz była nie tylko spocona, ale i

umierała z głodu. Tego dnia zamierzała wytropić Michaela

Pennottiego i wykreślić jego nazwisko z listy spraw do

załatwienia. Spotkanie z nieuchwytnym właścicielem

komisowego sklepu z uŜywanymi rzeczami miało być

uwieńczeniem jej dotychczasowych starań.

Poszła w kierunku ulicy Colfax. Minęła salon tatuaŜu i

delikatesy z zapraszającym napisem na witrynie: Wyborne

spaghetti. Nie, zdecydowała odłoŜyć posiłek na później, tuŜ

obok znajdował się sklep Pennottiego.

Gdy zamykała za sobą drzwi sklepu, zabrzmiał dzwoneczek. To

niezwykły dźwięk, pomyślała, zdejmując przeciwsłoneczne

okulary. Nieład panujący w sklepie nieco ją przeraził. Jak w

takim miejscu moŜna rozmawiać o interesach...

Lady były zastawione zakurzonymi kryształowymi butelkami,

popielniczkami, świecznikami i karafkami. Za ladami stały

lampy z abaŜurami wykończonymi frędzlami, wieszaki na

kapelusze i krzesła z giętego drewna. LeŜące na podłodze pudła

były wypełnione starymi czasopismami, komiksami i ksiąŜkami.

Sara przesuwała się ostroŜnie między ladami i nielicznymi

klientami przeglądającymi ksiąŜki. Przynajmniej tu, w głębi,

było chłodniej.

Niektóre przedmioty wywołały w niej uczucie wzruszenia.

Pogłaskała ogon konia na biegunach i stanęła jak zaczarowana

na widok wspaniałej porcelanowej lalki. OdłoŜyła torebkę i

teczkę i dotknęła zniszczonej aksamitnej sukieneczki. Kiedyś,

przed laty, babcia MacNeal dała jej taką samą lalkę - piękną,

delikatną - przedmiot podziwu ustawiony na półce. Sara

uśmiechnęła się lekko na wspomnienie rad udzielanych przez

babcię. Prawdziwa dama zawsze nosi rękawiczki i trzymając

filiŜankę z herbatą, nie odgina do góry palców. Prawdziwa dama

nie moŜe się pocić. I najwaŜniejsze, prawdziwej damie

potrzebny jest mąŜ. Niestety, Sara, kobieta w wieku trzydziestu

dwóch lat, dotąd nikogo odpowiedniego nie znalazła. Ergo, nie

mogła być prawdziwą damą.

Usłyszała dźwięk pianina. Odwróciła się i zobaczyła, Ŝe siedzi

przy nim chuda, młoda dziewczyna. Miała długie, rude włosy,

związane w koński ogon, a na lewym ramieniu tatuaŜ. Sara

zdziwiła się nieco, gdy usłyszała początek pieśni „Zielone

rękawy". Melodia przypomniała jej dawne, cudowne dni.

Ćwiczenie gry na pianinie, przygotowania do występów.

Zdenerwowanie przed wykonaniem „Sonaty KsięŜycowej"

wobec publiczności składającej się z równie zdenerwowanych,

jak i dumnych rodziców przyszłych następców Van Cliburna.

Ale te dni minęły. Nie ma juŜ lalek ani „Zielonych rękawów".

Gdyby Sara chciała pogrąŜyć się w nostalgii, mogłaby wybrać

się na strych własnego domu. Ale teraz nie miała czasu na

sentymenty. Pogładziła spłowiałą sukienkę lalki i skierowała się

w stronę jednej z lad, zapełnionej krzykliwą, tandetną biŜuterią.

MęŜczyzna stojący za staroświecką, mosięŜną kasą nie pasował

do tego sklepu z uŜywanymi rzeczami, do tego bałaganu i

kiczowatych przedmiotów. On sam w najmniejszym stopniu nie

był dziwaczny. Jedynie biała koszula z szerokimi rękawami

harmonizowała z osobliwą atmosferą sklepu. I być moŜe włosy.

Związane w koński ogon na karku. Razem wziąwszy, raczej

nietypowy sprzedawca.

Sara zbliŜyła się do niego i wyczuła, Ŝe jest niespokojny.

- Szukam pana Michaela Pennottiego - powiedziała.

- To ja.

To on? Spodziewała się kogoś w podeszłym wieku, moŜe nawet

zniedołęŜniałego starszego pana.

- Czy ma pani jakiś problem?

- AleŜ skąd, panie Pennotti, nie. - Uśmiechnęła się. - Miło mi

pana poznać. Jestem Sara MacNeal. Z Fundacji Wernera.

Skinął głową.

- Musimy omówić pewne sprawy.

Nadal patrzył na nią z zakłopotaniem, więc powtórzyła.

- Fundacja Wernera. Sara MacNeal. Z pewnością pan pamięta.

- Niestety, nie.

Sara zastanawiała się, czy rzeczywiście był zdezorientowany,

czy tylko udawał.

- Nie otrzymał pan listów ode mnie? Wzruszył ramionami.

- Sądzi pani, Ŝe kłamię?

Zapewne tak. Niemodna koszula, śniada cera i związane z tyłu

włosy przywodziły na myśl postać zdolnego do wszystkiego

pirata. No cóŜ, nie miało sensu tak stać i patrzeć na siebie

podejrzliwie. Skoro on nie wie, o co chodzi, wyjaśni mu.

- Pracuję w Fundacji Wernera. Ponad miesiąc temu

otrzymaliśmy pana list z prośbą o udzielenie poŜyczki na

zagospodarowanie terenów lezących na wschód od miasta.

Mick spojrzał ponad ramieniem Sary w kierunku dwóch

męŜczyzn, którzy stali na tyłach sklepu i przerzucali albumy

starych płyt. Nie podobali mu się.

- Pańskie podanie - ciągnęła dalej - trafiło na moje biurko.

Jestem kierowniczką działu poŜyczek i uznałam, Ŝe pana projekt

zasługuje na uwagę. Przedstawiłam go w głównych zarysach

dyrekcji i polecono mi nadal się nim zajmować.

Chyba nie bardzo wiedział, o czym ona mówi. Ale przecieŜ

przyszła tu specjalnie, więc przynajmniej musi jej wysłuchać.

- Napisałam do pana trzy listy. Zostawiałam kilkakrotnie

telefoniczną wiadomość, a pan się nie odezwał. Chciałam

wreszcie ustalić pewne sprawy.

- Rozumiem. - Mick zwrócił ku niej wzrok. Uparta, z

pewnością. Nie ustąpi, zanim on się nią nie zajmie. Lecz właśnie

w tym momencie był bardziej zainteresowany dwoma facetami

stojącymi przy półce pod ścianą. Doświadczenie sprzedawcy

nauczyło go rozpoznawać natychmiast złodziei i oszustów.

Najpierw trzeba ich stąd wyprawić. - Czy mogłaby pani przyjść

za godzinę?

- Za godzinę? - powtórzyła zirytowana.

Jej zdaniem Mick Pennotti nie był specjalnie zajęty. Poza nią i

grającą na pianinie dziewczyną w sklepie było tylko czterech

klientów. Co więcej, Sara miała nieodparte wraŜenie, Ŝe po

powrocie nie zastałaby juŜ Micka. A ona chciała wreszcie

wyjaśnić kwestię tej poŜyczki. Niech tylko powie: Nie jestem

tym juŜ zainteresowany. Wtedy będzie mogła uznać sprawę za

zakończoną.

- Wolałabym tu poczekać, aŜ będzie pan miał dla mnie czas -

powiedziała stanowczo. Uniosła wysoko głowę, widząc, Ŝe

taksuje ją spojrzeniem. Nie da mu się dłuŜej zwodzić.

- Jak pani sobie Ŝyczy. - Wskazał na stojące przy dębowym

stole krzesło. Na stole stał porcelanowy talerz z droŜdŜowymi

ciastkami. Poczuła straszliwy głód. Dałaby się pokrajać za jedno

takie ciastko, apetyczne, pachnące czekoladą.

- MoŜe się pani poczęstuje - odezwał się Mick. - Czy napije się

pani kawy?

- Tak, bardzo proszę. Z cukrem, bez śmietanki. Ponadludzkim

wysiłkiem opanowała chęć rzucenia się na

jedzenie. Poczekała na powrót Micka niosącego porcelanową

filiŜankę. Wreszcie mogła pochwycić ciastko i rozkoszować się

pyszną, czekoladową polewą. Gdyby nie zachowanie Micka,

który wyraźnie chciał się jej pozbyć, byłoby całkiem miło tak

sobie słuchać „Zielonych rękawów" i zajadać ciastka.

Rudowłosa skończyła grać. Mick zaklaskał, a ona zakłopotana,

skłoniła głowę w podziękowaniu.

- To było naprawdę ładne - powiedział. - MoŜe zagrasz

jeszcze... Ale przedtem zrób coś dla mnie - poprosił.

- Tak, bardzo chętnie, Mick - odparła dziewczyna gorliwie

cichym, trochę piskliwym głosem.

- Idź do kantoru - wręczył jej klucze - i sprawdź w papierach,

czy jest tam korespondencja z Fundacji Wernera, dobrze?

- JuŜ idę.

- Ona tu pracuje? - spytała Sara.

- Nie, ale jest moją ulubioną, stałą klientką. Nigdy niczego nie

kupuje. - Patrzył, jak dziewczyna znika w kantorze i zamyka za

sobą drzwi. - Nazywam ją Lil, bo ma lilię wytatuowaną na

ramieniu.

- Pańska Lil ma raczej nietypowy, jak na młodą osobę, gust

muzyczny.

- To moja wina. - Choć rozmawiał z Sarą, jego wzrok

skierowany był na tyły sklepu. - Kiedy zaczęła tu przychodzić,

nie umiała właściwie grać. Znalazłem dla niej podręcznik i nuty.

Takie, jakie miałem na składzie.

- To ciekawe. - Sara pochłaniała ciastko. - Czy moŜemy juŜ

teraz przystąpić do rzeczy, panie Pennotti?

- Jeszcze nie. - Powrócił do kasy, która dźwiękiem obwieściła

wpłatę naleŜności za zakupioną lampę.

Sara pomyślała, Ŝe Mick będzie pewnie musiał się zająć

klientami. Było ich tylko troje. Starsza pani, wysoki, blady

męŜczyzna, ubrany na czarno jak Drakula i drugi, niŜszy od

Cassie Miles - Zaufaj miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: