05.pdf

GAZETA WYBORCZA u WWW.GAZETA.PL

JAN PAWEŁ II NIE ŻYJE

NIEDZIELA 3 KWIETNIA 2005

22.30. Ludzie spieszą do kościołów. Nawet z małymi dziećmi. Pustoszeją puby.

Kina odwołują seanse. u 23.00. Flaga narodowa przed Pałacem Prezydenckim

opuszczona do połowy. u 23.31. Prezydent z rządem ogłaszają żałobę narodową

Bez Niego nie byłoby polskiej

wolności – mówił w nocy

prezydent Aleksander

Kwaśniewski

Odeszła od nas osoba niezwykła, jeden

z największych twórców współczesności.

Człowiek, który poruszył niebo i ziemię,

dotarł do najdalszych zakątków globu, aby

odnajdywać drogę do duszy innych ludzi.

I który przez całe swoje długie życie miał

tylko jeden, jedyny cel – aby na świecie

– i w każdym z nas – zwyciężało dobro,

mądrość i sprawiedliwość.

Jan Paweł II był wielkim apostołem po-

jednania. Walnie przyczynił się do obale-

nia „żelaznej kurtyny” i rozszerzenia Unii

Europejskiej, przez co pomógł wielu kra-

jom odbudować ścieżki współpracy, a ich

obywatelom odzyskać suwerenne prawa

i poczucie godności. I oto świat, Europa,

Polska odmieniły się nie do poznania.

Polska i Polacy mają szczególny dług wo-

bec Waszej Świątobliwości. Nie byłoby

polskiej wolności bez Papieża-Polaka.

Dziś dotkliwie odczuwamy, jaką wielką

stratą dla Polski jest Jego odejście. (...)

Straciliśmy bezpowrotnie największy au-

torytet moralny, który i jako namiestnik

Chrystusa na ziemi, ale i jako dobrotliwy

ojciec i wymagający przyjaciel pozwalał

wielu obywatelom odnajdywać sens co-

dzienności i dokonywać najtrudniejszych

wyborów. Straciliśmy też niestrudzonego

orędownika polskich spraw w szerokim

świecie, na całym świecie. (...)

Jednak najważniejszym hołdem, jaki mo-

żemy oddać temu niestrudzonemu wędrow-

cowi po ścieżkach globu i ludzkich serc,

jest korzystanie z bogactwa i mocy Jego

myśli. Zrozumienie Jego przesłania o po-

trzebie pokoju i pojednania, o dochowaniu

wierności takim wartościom, jak wolność,

współczucie, solidarność. Jeśli tak potra-

fimy się zachować, to Karol Wojtyła, Jan

Paweł II, nigdy od nas nie odejdzie.

Dziękujemy za wszystko, Ojcze Święty.

Obyśmy potrafili sprostać Twoim naukom,

dziełu, postawie. Oby!

Pod papieskim oknem w Pałacu Arcybiskupim w Krakowie młodzi ludzie ułożyli serce z płonących świec. Kilkanaście tysięcy osób uklękło i modliło się w ciszy

Kraków okryła żałoba

Gdy nadeszła wiadomość z Rzymu,

zapełniały się kościoły,

opustoszały restauracje.

Z wieży mariackiej popłynął

żałobny hejnał. Z Wawelu odezwał się

dzwon Zygmunta

ceni w uścisku z najbliższymi – płakali.

– Gdy wyszedłem po papierosy, usłysza-

łem dzwon Zygmunta – mówił 18-letni

Robert Kluza.

Maciek Więcak obejmujący dziewczy-

nę przed Bazyliką Mariacką: – Nie wró-

cę tej nocy do domu. Będziemy z Ojcem

Świętym.

Pełne były inne krakowskie kościoły.

U dominikanów trwało nabożeństwo,

u św. Anny modlono się w milczeniu.

Cisza wypełniała nawet krakowski Ry-

nek. Miasto okryła żałoba. Opuszczono

flagi. Magistrat przygotował dla miesz-

kańców znaczki z okrytym kirem her-

bem Krakowa.

W niedzielę z wieży mariackiej za-

miast hejnału strażak odegra żałobną me-

lodię.

Demaskował niesprawiedliwe

wojny, promował pokój

– przypomniał w oświadczeniu

Episkopat Polski

Biskupi polscy wraz z całym Kościołem

z bólem przyjęli wiadomość o śmierci Ja-

na Pawła II, wielkiego Papieża, który przez

niemal 27 lat gorliwie służył Bogu i pro-

wadził Kościół bezpiecznymi drogami wia-

ry i Ewangelii. (...)

Stawał się często głosem pozbawionych

głosu i obrońcą najsłabszych oraz pokrzyw-

dzonych, i dlatego bronił prawa do życia od

poczęcia aż do naturalnej śmierci. Nieustan-

nie demaskował niesprawiedliwe konflikty

wojenne, promował inicjatywy pokoju i bra-

terstwa wśród wszystkich religii i wszyst-

kich ludzi. Wielki ewangeliczny humanizm

Jana Pawła II promieniował autentycznym

szacunkiem do każdego człowieka. Żarli-

wie miłował Boga, utwierdzał wiarę i dlate-

go szczerze kochał ludzi. Miał dla nich sza-

cunek i czas, szukał ich i potrzebował do

skutecznego realizowania swojej misji. Dzię-

ki niemu autorytet Kościoła stał się jesz-

cze większy i bardziej „bosko-ludzki”. (...)

Ufamy, że Jan Paweł II powiększy gro-

no świętych i już dziś modli się za nas

u tronu Bożego.

Fragmenty oświadczeń z 2 kwietnia

tedry tuż po 22. Niektórzy mieli

łzy w oczach. Ktoś krzyknął:

„Wieczne odpoczywanie racz mu dać

Panie” i mężczyźni złapali za sznury.

– Ojciec Święty odszedł do Pana – po

tych słowach kapłana prowadzącego mo-

dły pod papieskim oknem w Pałacu Ar-

cybiskupim w Krakowie zaległa grobo-

wa cisza. Kilkanaście tysięcy osób uklę-

kło. Płacząc i ściskając w rękach zapa-

lone świece, zaintonowali: – Wieczne

odpoczywanie racz Mu dać Panie...

Kardynał Franciszek Macharski cho-

dził zamyślony wśród pochylonych głów.

W końcu sam uklęknął na chodniku.

– Bije Zygmunt na nowe życie Tego,

którego miłujemy, i równocześnie na

nowy rozdział naszego życia; pokole-

nia tych, których Jan Paweł II kochał

i które Go kochało, kocha i będzie ko-

chać – mówił. – Pan jest z nami, a Jan

Paweł II jest w objęciach Trójcy Świę-

tej.

Zgromadzeni w milczeniu patrzyli, jak

pracownicy kurii wywieszają papieskie

flagi z czarnymi wstęgami. W trawie

układano płonące krzyże.

Mijały godziny, ale do domów wraca-

li nieliczni. Część poszła do Katedry

Wawelskiej. Inni trwali pod oknem,

z którego Jan Paweł II pozdrawiał

wiernych podczas pielgrzymek. „Nie lę-

kamy się, jesteśmy z Tobą” – napisał

ktoś na papierze rozłożonym przed wej-

ściem.

Przed godz. 23 do Bazyliki Mariackiej

nie dało się wcisnąć. Gęstniał tłum na

Rynku. Niektórzy klęczeli, inni – sple-

I RENEUSZ D AŃKO

M AGDALENA K URSA

W OJCIECH P ELOWSKI

R ENATA R ADŁOWSKA , KRAKÓW

Dzwon Zygmunta oznajmił śmierć Papieża w Krakowie. Dzwonnicy wbiegli do Katedry Wawelskiej

tuż po 22. Ktoś krzyknął: „Wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie” i mężczyźni złapali za sznury.

Żałobnego dźwięku słuchały tłumy pod Wawelskim Wzgórzem

Przejmująca cisza na Jasnej Górze

Późnym wieczorem wierni powoli

schodzili z Jasnej Góry do miasta.

Nieliczni mieli zostać na nocnym

czuwaniu. I wtedy przed ołtarzem

Matki Boskiej Częstochowskiej

uklęknął abp Stanisław Nowak.

Pomodlił się chwilę,

a potem obwieścił: – Stało się

W Kaplicy Cudownego Obrazu

rze modlić się w intencji Papieża. Zanim

z dworca dotarła do klasztoru, ktoś jej

już powiedział. – A może to pomyłka?

– dopytywała z nadzieją.

Aneta i Damian na Jasną Górę przyje-

chali z Tychowa Starego (Świętokrzy-

skie): – Mieliśmy jeszcze nadzieję... Te-

raz jej nie ma.

Dorota i Tomasz (młode małżeństwo

z Częstochowy) przyszli na wieczorny

apel. – Czuliśmy, że musimy tu być

– mówili. – Teraz smutno bardzo. Stra-

ciliśmy kogoś bardzo bliskiego. Jakie bę-

dzie teraz życie? Jaki świat?

A na Jasną Górą wciąż przychodzili

kolejni wierni. Część wyszła z klubów

i kawiarni, gdy dotarła do nich wiado-

mość z Watykanu.

W godzinę po śmierci Ojca Świętego

abp Nowak rozpoczął mszę w Jego in-

tencji. – Umarł święty człowiek – mó-

wił metropolita. – Proszę wybaczyć to

stwierdzenie, ale nie jestem pierwszy,

który to powiedział.

O. Jerzy Tomzieński, starszy od Ojca

Świętego o dwa lata, były generał zako-

nu paulinów i przeor Jasnej Góry, tłu-

maczył „Gazecie” jeszcze w południe:

– Dopiero po śmierci Ojca Świętego za-

cznie się to, co najważniejsze. Dotąd ła-

two było klaskać, wołać: „Życzymy, ży-

czymy”, przynosić kwiaty. A teraz mu-

simy pokazać, czego nas nauczył. To je-

go umieranie wśród milionów wiernych

to zwycięstwo miłości. Świat zrozumiał,

że on kochał ludzi naprawdę, że nie

oszukiwał, więc oni mu się odwdzięcza-

li miłością.

Tydzień żałoby

Prezydent Aleksander Kwaśniewski za-

rządził żałobę po śmierci Papieża. Fla-

gi państwowe na budynkach wszystkich

urzędów publicznych (państwowych i sa-

morządowych), opuszczone dziś do po-

łowy masztu, pozostaną tak do pogrzebu

Jana Pawła II. Większość samorządów

nie czekała jednak, aż rozporządzenie

wejdzie w życie. Wczoraj wieczorem fla-

gi były już opuszczane, przykrywano je

kirem.

zapadła przejmująca cisza.

Łzy w oczach miały nie tylko

kobiety, płynęły także po męskich twa-

rzach. Na jasnogórskiej wieży zabiły ża-

łobne dzwony.

Płakała też Danuta. Ma 32 lata. Rano

wyjechała z Gdańska, by na Jasnej Gó-

D OROTA S TEINHAGEN

CZĘSTOCHOWA

RAV

P ierwsi dzwonnicy wbiegli do ka-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: