smierc_wlasnego_ja_tom6_numer5.pdf

ŚMIERĆ WŁASNEGO „JA”

Tom 6, numer 5

W numerze:

Strona 3: Unikanie śmierci

Pragnienie uniknięcia uczniowskiego życia, w którym codziennie bierze

się krzyż, doprowadziło do wszelkiego rodzaju prób osiągnięcia rzeczy

ponadnaturalnych w inny sposób niż zmartwychwstałe życie Chrystusa.

Strona 7: Zycie dla siebie

Tylko wtedy gdy zrozumiemy czym naprawdę jest własne "ja," dowiemy

się co znajduje się u korzenia wszystkich naszych niepowodzeń i będziemy

gotowi przyjść do Chrystusa po uwolnienie.

Strona 14: Jak umrzeć dla siebie

Istotne kroki w odrzuceniu życia dla siebie i wejścia w boską jedność z

Bogiem.

Strona 18: Zmartwychwzbudzeni, a nie podniesieni.

Jeżeli oddamy siebie Chrystusowi i uznamy siebie za umarłych wraz

z Nim, będziemy mogli poznać pełnię Jego zmartwychwstałego życia i

mocy.

"Słowo Twoje jest pochodnią nogom moim i Światłością Ścieżkom moim." -- Psalm 119:105

ŚMIERĆ WŁASNEGO „JA”

"Światło Życia" jest publikacją Searchlight.

Searchlight

P.O. Box 5206

Newark NG23 6YL

England

Szansa na śmierć

W pewnym indiańskim szpitalu znajdowała się świeczka, której światło było

skierowane na świat za drzwiami i z pewnością nie świeciła wiele na ludzi we-

wnątrz. Ich życie było czasami trudne. Pewnego dnia coś zostało powiedziane

młodszej pomocnicy, co wywołało ostrą reakcję. W tym momencie pojawiła się

myśl: "Spojrzyj na to jako szansę na śmierć." Słowa te zostały wypowiedziane

wewnętrznie, ale usłyszane o wiele bardziej wyraźnie niż wiele słów adresowa-

nych do zewnętrznego ucha. Zobacz w tym prowokowaniu, w tym, co nie po-

winno mieć miejsca, szansę śmierci dla siebie i własnej dumy, śmierci tego, co

chciałoby się bronić. Zobacz w tym, co pobudza ciebie do upominania się o swoje

"prawa," możliwość by umrzeć. Przyjmuj wszystko, co wzywa ciebie do

prawdziwej pozycji "Z Chrystusem jestem ukrzyżowany."

Ukrzyżowane życie nie może być pewne siebie. Nie potrafi siebie bronić. Nie

może być zaskoczone słowami pełnymi urazy. Kubek, który jest pełen słodyczy

nie może rozlewać gorzkich kropli bez względu na to jak ostro byłby potrząsany.

Panie, napełnij mój kubek słodyczą. Trzymaj z dała ode mnie żółć — Taka

modlitwa sprawi, że Boże kwiaty błogosławieństwa będą kwitły na naszej górze.

Amy Carmichael(1935)

ŚMIERĆ WŁASNEGO „JA”

Unikanie śmierci

„Kiedy Chrystus powołuje człowieka, to nakazuje mu przyjść i umrzeć." W tym krótkim

stwierdzeniu, niemiecki męczennik Dietrich Bonhoeffer znakomicie zilustrował istotę

uczniowskiego życia. Jeżeli chcemy wejść z Chrystusem w pełnię obfitego życia, które

On udostępnił, musimy zaprzeć się samych siebie, wziąć swój krzyż i naśladować Go

(Ew. Mateusza 16:24).

Dla wielu myśl o utracie „życia dla siebie" opiera się zupełnie na zewnętrznych kanonach

zasad i przepisów. Obrócili śmierć dla siebie w legalistyczny kodeks pełen surowości i

ostrości. Paweł oświadczał kościołowi w Kolosach, że zrozumienie śmierci starego

człowieka wskutek zewnętrznych przepisów „niszczeje przez samo używanie, a są to

tylko przykazania i nauki ludzkie. Mają one pozór mądrości w obrzędach wymyślonych

przez ludzi, w poniżaniu samego siebie i w umartwianiu ciała, ale nie mają żadnej

wartości, gdy chodzi o opanowanie zmysłów" (2:22-23).

Uśmiercanie siebie nie ma być trwającą przez całe życie próbą ulepszenia „grzesznego

człowieka, którym byłem." Zostaliśmy powołani by wejść z Chrystusem w piękną

przemianę z jednego zakresu w drugi. Uśmiercamy ziemskiego, naturalnego człowieka,

aby żyć jako niebiański człowiek, kierowany przez Ducha. To oznacza, że nasza

perspektywa nie jest już dłużej tylko „ziemska" - ograniczona do tego co możemy

zobaczyć czy dotknąć. Zamiast tego przyjęliśmy wieczną perspektywę, a nasza nadzieja

skierowana jest na wypełnienie Bożych zamiarów w Chrystusie Jezusie.

Paweł opisuje to w 1 Liście do Koryntian 15: „Jeżeli jest ciało cielesne, to jest także ciało

duchowe. Tak też napisano: Pierwszy człowiek Adam stał się istotą żywą, ostatni Adam

stał się duchem ożywiającym. Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co

cielesne, potem dopiero duchowe. Pierwszy człowiek jest z prochu ziemi, ziemski; drugi

człowiek jest z nieba. Jaki był ziemski człowiek, tacy są i ziemscy ludzie; jaki jest

niebieski człowiek, tacy są i niebiescy. Przeto jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka,

tak będziemy też nosili obraz niebieskiego człowieka" (15:44-49).

Jeżeli nie weszliśmy z Chrystusem w Jego śmierć, tak aby mogło w nas panować życie

Ducha, to wszystkie nasze religijne wysiłki pochodzą ciągle z naturalnego, duszewnego,

ziemskiego człowieka - potomka nie Ostatniego Adama, ale pierwszego, upadłego

Adama. Nasze największe próby dotarcia do Boga, czynienia dla Niego wielkich rzeczy i

przyprowadzania innych do poznania Boga, będą ziemskie i bez żadnej wiecznej

wartości. Żyjemy bowiem bez Ducha, który pochodzi tylko ze

ŚMIERĆ WŁASNEGO „JA”

Unikanie śmierci

zmartwychwstałego życia Chrystusa.

Ludzkie osiągnięcia

Jest to jedna z największych tragedii kościoła naszych czasów. Wielu ludzi teoretycznie

uznaje potrzebę identyfikacji z dziełem krzyża w uśmierceniu starego człowieka, ale

rzeczywistość w praktyce jest taka, że unikają zniszczenia tej starej samolubnej natury.

Ten okres w historii chrześcijaństwa może być z łatwością określony wiekiem

„samoobjawienia." Wielu ludzi, którzy nazywają siebie imieniem Chrystusa,

wykorzystuje każdy możliwy ludzki sposób, by poprzeć swoje własne projekty i agendy.

Charyzmatyczne osobowości są naśladowane i uwielbiane. Ubóstwia się i oklaskuje

muzyczne zdolności. Studiuje się i przyswaja techniki reklamowe. Liderzy kościoła

pożerają książki napisane przez bezbożnych „guru" biznesu na temat tego jak osiągnąć

doskonałość i sukces. Świeckie metody wprowadza się w to, co ma być niebiańskim

królestwem.

Nacisk na ludzkie możliwości obserwuje się również w dziedzinie „znaków i

cudów." Jeżeli dzieło krzyża nie uśmierciło wszystkich duszewnych sposobów, to dana

osoba może bezwiednie stać się kanałem, przez który Szatan może podrobić działanie

Bożego Ducha Świętego.

Watchman Nee w swojej książce The Latent Power of the Soul [Ukryta moc

duszy -przyp. tłum.] oferuje pewne wskazówki dotyczące tego w jaki sposób Szatan

posłuży się osobą, która unika śmiercionośnego dzieła krzyża:

„(a) Będzie w stanie wypełnić swoją pierwotną obietnicę, jaką dał człowiekowi:

„będziecie tacy jak Bóg." W swojej zdolności do wykonywania cudów, ludzie będą

uważali siebie za bogów i nie czcili innego Boga prócz siebie.

„(b) Pogmatwa Boże cuda. Szatan pragnie, by ludzkość wierzyła, że wszystkie

cuda opisane w Biblii mają podłoże psychologiczne, co tym samym zaniża ich wartość.

On chce, aby ludzie myśleli, że są w stanie uczynić wszystko to, co czynił Pan Jezus.

„(c) Będzie gmatwał dzieło Ducha Świętego. Duch Święty działa w człowieku

poprzez ludzkiego ducha, ale obecnie Szatan sfałszował w duszy człowieka wiele zjawisk

podobnych do działania Ducha Świętego, powodując, że człowiek doświadcza fałszywej

pokuty, fałszywego zbawienia, fałszywej odnowy, fałszywego przebudzenia, fałszywej

radości i innych podróbek przeżyć pochodzących od Ducha Świętego.

„(d) Będzie używał człowieka jako swoje narzędzie do końcowego sprzeciwu

wobec Bożego planu w tym ostatnim wieku. Duch Święty jest Bożą mocą czyniącą cuda;

ale dusza człowieka jest mocą Szatana czyniącą cuda. Ostatnie trzy i pół roku (podczas

wielkiego ucisku) będzie okresem wielkich znaków wykonywanych przez duszę

człowieka pod kierownictwem Szatana."

ŚMIERĆ WŁASNEGO „JA”

Unikanie śmierci

Uderzające jest to, że ponad 60 lat po tym jak zostały napisane powyższe słowa,

brak nauczania o krzyżu i śmierci dla siebie doprowadza do tego samego stanu w

religijnym świecie.

Religijna własna pobożność

Rezultaty unikania śmierci obserwujemy nie tylko w dziedzinie aktywności i służby. Są

one widoczne również w usiłowaniu prowadzenia życia w czystości, pokorze i oddaniu

Chrystusowi. Jesteśmy gotowi na poświęcenie i nie szczędzimy starań, jeżeli tylko

pozostanie „własne ja."

Francois Fenelon tak trafnie określił to wiele lat temu: „Wolelibyśmy po stokroć

zaprzeczyć sobie, potępić siebie i dręczyć nasze ciało i umysł, niż zapomnieć o własnym

ja."'

Jeżeli codziennie nie zapieramy się siebie i nie idziemy za Chrystusem w drodze

na krzyż, to nasze nawet największe duchowe wysiłki będą nosiły skazę ziemskich

zamiarów i samolubnych motywacji.

Można okazywać oznaki pokory i służebności, szukając w tym samym czasie

sposobności, by pokazać ludziom jacy staliśmy się pokorni. Można też przyjąć cichego

ducha, z pozoru zapominającego o sobie, a jednak podskakiwać na każdą możliwość

zwrócenia rozmowy na swój temat - na nasze doświadczenia, nasze opinie i nasze

spostrzeżenia.

Chrystus surowo przestrzegał ludzi, którzy zajmowali takie religijne postawy:

„Wy jesteście tymi, którzy chcą uchodzić w oczach ludzi za sprawiedliwych, lecz Bóg zna

serca wasze. Gdyż to, co u ludzi jest wyniosłe, obrzydliwością jest przed Bogiem"

Radząc sobie z własnym 'ja'

Istnieje coś, co potrzebuje głębszego rozprawienia niż "grzech" czy "świat." Jest to

własna osobowość - "ego" - "ja." Czy Krzyż przeniknął te miejsca? Paweł powiedział:

"Odtąd nikogo nie znamy według ciała." Kiedy rozprawimy się z ośrodkiem własnego

"ja," perspektywa staje się zupełnie inna. Nawet "poznanie" Chrystusa może być

"cielesne" - to znaczy z egocentrycznego punktu widzenia zamiast z punktu widzenia

"nowego stworzenia," które pochodzi "od Boga." Musimy zabrać się za tą podstawę

wewnętrznego życia i przeanalizować ją w świetle Krzyża. W żaden inny sposób Pan

nie może wyzwolić w nas Swoich rzek wody żywej, ani nie możemy przejąć autorytetu

nad mocami ciemności, gdyż własna osobowość jest zatruta już u źródła przez upadłą

naturę pierwszego Adama.

Jessie Penn-Lewis (1861-1927)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: