84.NEJ - 3 - Mroczny Przyplyw - 2- Inwazja.pdf - Książki = STAR WARS - Gwiezdne Wojny - elaroma

Michael Stackpole

Mroczny przypływ II - Inwazja

MROCZNY PRZYPŁYW II

INWAZJA

MICHAEL STACKPOLE

Przekład

KATARZYNA LASZKIEWICZ

Michael Stackpole

Mroczny przypływ II - Inwazja

Tytuł oryginału

DARK TIDE II: RUIN

Redaktor serii

ZBIGNIEW FONIAK

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

AGNIESZKA TRZESZKOWSKA

URSZULA KARCZEWSKA

Ilustracja na okładce

JOHN HARRIS

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Do fanów Gwiezdnych Wojen:

Wasza wiedza i poświęcenie sprawiają, że pisanie tych

książek to prawdziwe wyzwanie.

Wasze umiłowanie wszechświata sprawia, że ich pisanie jest

tak bardzo satysfakcjonujące.

Do następnego razu...

For the Polish edition

ISBN 83-7245-438-8

Michael Stackpole

Mroczny przypływ II - Inwazja 6

Shedao Shai uśmiechnął się, spoglądając w dół na Dubrillion. Zgodnie z wy-

świechtanymi teoriami militarnymi nawet najdoskonalszy plan może zawieść, gdy za-

braknie jedności w szeregach -tak jak stało się tutaj. Nom Anor, agent i prowokator

Yuuzhan Vong, uknuł wraz z braćmi ze swojej kasty zwiadowców spisek, uzurpując

dla siebie rolę wojowników. Przedwczesny atak został odparty przez Nową Republikę,

choć nie bez strat ze strony niewiernych. Pierwotne cele ataku Shedao Shai musiały

zatem ulec zmianie, tak aby umożliwić dopełnienie podboju i tym samym zmyć plamę

na honorze Yuuzhan Vong.

Dowódca Yuuzhan Vong zacisnął w pięść prawą dłoń, uśmiechając się szerzej.

Gdybym mógł zacisnąć palce na twym gardle, Nomie Anorze, pomyślał, moja rozkosz

nie miałaby granic. Wojownik nie zaprzątał sobie głowy zastanawianiem się, jak kapła-

ni i pozostali zwiadowcy tłumaczyli sobie postępek Noma Anora - wystarczyło mu

osobiste przekonanie, że bogowie z pewnością go ukarzą.

Kiedy powrócisz do Changing, Nomie Anorze, myślał dalej, twoja niegodziwość

zostanie odpowiednio wynagrodzona.

Shedao Shai sięgnął myślami do wspomnień zgromadzonych w „Dziedzictwie

Udręki". Dobył zapis jednego z niewolników, który wcześniej pełnił służbę jako żoł-

nierz podczas pacyfikacji Dubrillionu. Niska, krępa, gadopodobna rasa humanoidów

zwanych Chazrachami dobrze służyła wojownikom Yuuzhan Vong w czasie ich wojen.

Niektórzy z Chazrachów uczestniczyli nawet w kilku bitwach na tyle ważnych, by do-

stąpić zaszczytu włączenia do najniższej kasty wojowników. Shedao Shai przywdział

wspomnienie jak maskera ooglith, czując się nieco dziwnie w ciele dużo niższej istoty.

Przyzwyczajenie się do niewygody przebywania w tak drobnym ciele zajęło mu chwilę,

potem jednak przezwyciężył to uczucie i zaczął przeżywać misję Chazracha na plane-

cie, nad którą teraz krążył.

Misja nie była specjalnie ambitna. Chazrach i jego oddział dostał zadanie znisz-

czenia jednej z kolonii niewiernych, gnieżdżących się w gruzach stolicy Dubrillionu.

Każdy z Chazrachów miał przy sobie kufi - duży, obosieczny nóż - i hodowlę amfista-

fów, znacznie krótszych niż te, których używali wojownicy Yuuzhan Vong. Były one

nie tylko mniejsze, przez co lepiej przystosowane do wzrostu Chazrachów, ale i nie tak

elastyczne, ponieważ niewolnicy wydawali się genetycznie niezdolni do przyswojenia

sobie umiejętności niezbędnych, by móc w pełni wykorzystać możliwości amfistafów.

Shedao Shai uniósł ramiona, nadal nie czując się swobodnie w przybranym ciele,

ale zatopił się umysłem we wspomnieniu. Oczami Chazracha widział, jak żołnierze

zagłębiają się w wąskim, ciemnym przejściu. Jego nozdrza zaatakował kwaśny odór,

który przyprawił Chazracha o szybsze bicie serca. Dwóch jego ziomków zaczęło się

przepychać do przodu, gdy przesmyk się rozszerzył. Chazrach dotknął swojego amfi-

stafa i uniósł go do góry, pozwalając, by wyminął go kolejny z niewolników.

Czerwony promień energii rozświetlił ciemność, na jedną krótką chwilę rozprasza-

jąc cienie i eksplodując w szeregach Chazrachów. Jeden z niewolników chwycił się za

twarz, osmaloną i całą w pęcherzach, a potem z krzykiem okręcił się dookoła. Cha-

zrach, przez którego Shedao obserwował scenę, minął rannego towarzysza i zaczął się

ROZDZIAŁ

Shedao Shai stał w swojej kajucie, głęboko w trzewiach żywo-statku „Dziedzictwo

Udręki”. Wysoki i smukły, o długich członkach zakończonych haczykowatymi wyrost-

kami na nadgarstkach, łokciach, kolanach i piętach, wojownik Yuuzhan Vong stanął

wyprostowany jak struna. Rozłożył ramiona dłońmi na zewnątrz. Cienka, umięśniona

pępowina łączyła statek z kapturem percepcyjnym, który wojownik miał na sobie. De-

likatny przewód wił się po koralowych ścianach kabiny, wszczepiony w tkankę nerwo-

wą statku.

Shedao Shai wiedział i widział to, co wiedział i widział jego statek, zawieszony na

orbicie nad Dubrillionem. Otaczała go tylko pustka przestrzeni, a pod stopami powoli

wirowała błękitno-zielona kula planety. Pas asteroid wyginał się ku niemu ruchomym

łukiem, a w oddali bury Destrillion unosił się w mrocznej pustce jak nieśmiały kocha-

nek.

Tak właśnie muszą czuć się bogowie, pomyślał Shedao Shai, pozwalając, by krót-

kie jak jedno uderzenie serca wahanie, wywołane bluźnierczą myślą przebiegło dresz-

czem jego ciało. Odsunął strach, wiedząc że Yun-Yammka, bóg zwany również

Oprawcą pozwoliłby mu na tę chwilę dumy w nagrodę za odebranie niewiernym tak

wielu światów. Kapłani zapowiedzieli ludowi Yuuzhan Vong, że ich nowy dom będzie

właśnie tutaj, na obszarach zwanych przez niewiernych Nową Republiką a na Shedao

Shai ciążyła przerażająca odpowiedzialność za poprowadzenie ataku, który proroctwo

kapłanów zamieni w rzeczywistość.

Używając zmysłów statku jak swoich własnych, Shedao pozwolił, by ograniczenia

i troski jego ciała rozpłynęły się we wszechogarniającym intelekcie, kontemplującym

widok rozciągający się wokół. Lud Yuuzhan Vong podróżował z daleka na ogromnych

światostatkach, szukając nowego domu. Zwiadowcy zlokalizowali tę galaktykę prze-

szło pięćdziesiąt lat temu, a raport tych, którzy przeżyli, nadał realne kształty proroctwu

Najwyższego Władcy - oto w końcu ich nowy dom był w zasięgu ręki. Od kiedy wy-

słani do niej agenci przeniknęli w szeregi zamieszkujących ją ras i dane wywiadowcze

popłynęły szerokim strumieniem na światostatki, dorosło całe nowe pokolenie, wycho-

wane i wyszkolone w jednym celu - by oczyścić galaktykę z niewiernych.

rozglądać, gdy dźwięk metalu uderzającego o kamień i skrzesana w ten sposób iskra

zaalarmowały go o nowym niebezpieczeństwie.

Na występie muru nad ujściem korytarza ukrył się jeden z niewiernych. Cisnął

ciężką metalową sztabą, która odbijając się o sufit pomieszczenia, skrzesała snop iskier.

Sztaba ze świstem leciała w stronę głowy Chazracha, ale ten odbił ją swoim amfistafem

i zamachnął się jego ostrym ogonem. Amfistaf wbił kolczasty ogon w mięsień łydki

mężczyzny, z której trysnęła słona krew, gdy Chazrach szarpnięciem uwolnił amfistafa.

Niewierny zaczął spadać, koziołkując w powietrzu. Wylądował ciężko na plecach.

Kości pękły z trzaskiem, a ranny stracił władzę w dolnej części ciała. Krew nadal try-

skała, pulsując, z rany na nodze. Mężczyzna spróbował zatamować krew i w tym mo-

mencie ujrzał nad sobą Chazracha. Strach rozszerzył mu oczy, białka niemal wyszły na

wierzch. Zaczął coś mówić płaczliwym, proszącym tonem, ale jedno szybkie plaśnięcie

amfistafa płaskim końcem po szyi uciszyło go na zawsze.

Wszędzie dookoła Chazracha wrzała walka. Wystrzały z Masterów rozświetlały

odległe zakamarki kolonii. Niewolnicy padali na ziemię, wijąc się i próbując zatamo-

wać rękami krew tryskającą z ran. Oblani krwią niewierni, krzycząc w ostatnich mo-

mentach życia, przewracali się jeden za drugim. Niewolnicy mijali ciała rannych i

umierających - zarówno niewiernych, jak i swoich towarzyszy, szukając kolejnych

wrogów. Pułapka zamieniła się w pogrom, a niewierni próbowali uciekać, co jednak

skutecznie uniemożliwiali im wciąż napływający Chazrachowie.

Wtem Shedao Shai poczuł ukłucie bólu. Szło od pleców tuż nad prawym biodrem,

sięgając w głąb jamy brzusznej. Poczuł, jak Chazrach próbuje pokonać ból, skręcając

się w lewo. Dzięki temu broń wbita w jego ciało wysunęła się z rany. Ból zmniejszył

się nieco, ale to nie wystarczyło, by powstrzymać narastającą panikę Chazracha, który

zrozumiał, że jest poważnie ranny.

Odwracając się, uniósł amfistafa, ale niewiele brakowało, a nie udałoby mu się tra-

fić wroga. Przeciwnik był samicą, w dodatku bardzo młodą. Cios, który dorosłemu

rozorałby gardło, trafił ją w twarz, na linii oczu. Broń roztrzaskała kości i przebiła

czaszkę. Niewierna szarpnęła się gwałtownie, opryskując krwią ferrobetonowe ruiny

kolonii. Padła na ziemię jak porzucony płaszcz, nie przestając jednak ściskać w dło-

niach wibroostrza, którym zraniła Chazracha. Broń syczała nienawistną namiastką ży-

cia.

Mroczny przypływ II - Inwazja 8

Sukcesy sprawiły, że stali się słabi i nieuważni. Liana przydzielono do mnie, że-

bym zaszczepił mu pasję prawdziwego wojownika, pomyślał Shedao.

Shedao Shai wiedział, że wielu zbagatelizowałoby ostatnie odczucia umierającego

Chazracha, ale członkowie domeny Shai nie zwykli byli pozwalać, by ich czystość

została splamiona. Ból, jaki poczuł niewolnik, gdy trafiło go wibroostrze - bluźniercza

broń, która nawet niewinną wciągnęła w wojnę - spotkał się z odrzuceniem. Chazra-

chowi dano szansę zbawienia, ale niewolnik jej nie wykorzystał.

Bólu nie wolno było odrzucać - należało przyjąć go z miłością. Zgodnie z filozofią

Shedao Shai ból to jedyna niezmienna wartość w życiu. Narodziny były bólem, śmierć

była bólem, wszelka zmiana była bólem. Wyparcie się bólu oznaczało zaprzeczenie

najprawdziwszej natury wszechświata. Słabość odgradzała ludzi od bólu. Zamiast pró-

bować pokonać ból, należało przyjąć go w siebie, by stać się istotą transcendentną i

przeobrażoną na podobieństwo samych bogów.

Shedao Shai podszedł do łukowato wysklepionej ściany komnaty i pogłaskał osa-

dzoną w niej opalizującą perłowym blaskiem kulę. Jak obmyty falą czarny piasek plaży

kolor spłynął ze ściany, pozostawiając ją przezroczystą. Za ścianą, ułożone na kształt

piramidy, spoczywały szczątki najsławniejszych członków domeny Shai. Mieściła się

tu zaledwie niewielka część relikwii. Tak cennego zbioru w żadnym wypadku nie po-

wierzono by jednej osobie, a już na pewno nie umieszczono by go na pokładzie statku

takiego jak „Dziedzictwo Udręki". Starszyzna domeny staranie wybrała umieszczone tu

szczątki, by inspirowały najmłodszą latorośl tego szlachetnego rodu.

Shedao Shai przeciągnął dłonią po szybie oddzielającej go od złożonych po dru-

giej stronie kości, zatrzymując ją w pustym miejscu lewego dolnego rogu. Zamierzał

złożyć tam szczątki Mongei Shai, swojego dziada, dzielnego wojownika. Mongei po-

legł podczas misji zwiadowczej na planecie, którą niewierni znali jako Bimmiel. Przy-

był na nią jako członek grupy zwiadowców w trakcie przygotowań do inwazji. Wykazał

się bezgraniczną odwagą, bo pozostał na planecie, by móc przesyłać wiadomości do

tych członków swojej grupy, którzy odlecieli na spotkanie oczekującej ich floty. Samo-

bójcza śmierć, wynikająca z żarliwego oddania sprawie, przysporzyła chwały domenie

Shai i w znacznym stopniu - w decydującym stopniu - zaważyła na decyzji, by dowódz-

two inwazji powierzyć właśnie Shedao Shai.

Shedao zlecił dwóm swoim pobratymcom, by odzyskali szczątki jego przodka, ale

ich misja zakończyła się porażką. Neira i Dra-nae Shai zostali zgładzeni przez jeedai -

najbardziej zdumiewających spośród niewiernych, o których wiadomości nadesłał Nom

Anor. „Ci jeedai twierdzą, jakoby posiedli i potrafili wykorzystywać więź z siłami ży-

cia, ale swoim symbolem uczynili miecz świetlny - broń, która z równą łatwością może

zniszczyć życie jak i jego obmierzłe mechaniczne namiastki. Stawiają się poza i ponad

siłami życia, wykorzystując mistykę tak zwanej Mocy, by ukryć fakt, że tak naprawdę

tkwią w okowach mechanistycznego bluźnierstwa".

Dowódca Yuuzhan Vong wzdrygnął się, odwrócił i przeszedł na drugą stronę

komnaty. Przycisnął czerwoną sztabę wtopioną w ścianę, która zaczęła zmieniać

kształt, wybrzuszając się w taki sposób, że tworzący ją koral yorick spłynął w dół, two-

rząc poziomą platformę. Ze ściany wysunęło się sześć wypustek w kształcie potrójnych

Shedao Shai wygiął plecy i zerwał z głowy kaptur percepcyjny. Nie chodziło mu o

reakcję Chazracha na zranienie, o jego szok i omdlenie. Shedao Shai sam nieraz prze-

chodził przez coś takiego. Tym, co obudziło w nim obrzydzenie, było tchórzostwo

Chazracha.

Nie pozwolę, by zbrukały mnie doznania tchórza, pomyślał.

Dowódca Yuuzhan Vong rozłożył ramiona i oddychał głęboko, zamknięty w swo-

jej komnacie, ukrytej w samym sercu „Dziedzictwa Udręki". Wiedział, że inni uznaliby

jego reakcję na przeżycia ostatnich chwil Chazracha za przesadną. Deign Lian, jego

adiutant, na pewno tak by pomyślał, ale historia domeny Lian była znacznie bardziej

chwalebna niż domeny Shai... w każdym razie do niedawna.

Michael Stackpole

uchwytów. Odwracając się twarzą w stronę relikwii przodków, Shedao Shai rozkrzy-

żował ramiona.

Z dwóch najwyższych wypustek wystrzeliły skórzaste macki, które okręciły się

wokół nadgarstków wojownika, przyciskając je do ściany. Cztery pozostałe wyrostki w

podobny sposób uwięziły jego kostki i uda. Poczuł, że ciągną go w górę za nadgarstki,

pokonując opór unieruchomionych przedramion. Ból eksplodował wzdłuż ramion wo-

jownika aż po koniuszki palców. Pęta krępujące jego kostki uniosły wysoko nogi She-

dao Shai, zmuszając go, by wykręcił głowę, jeśli chciał oglądać skąpane w złotej po-

świacie szczątki szlachetnych przodków.

Emanujące z góry światło zamieniło oczodoły czaszki spoczywającej na szczycie

piramidy w czarne jamy. Shedao Shai spojrzał w stronę lekko krzywego czerepu

umieszczonego z lewej strony stosu, śledząc wzrokiem wklęsłe krawędzie kości. Choć

nigdy nie było mu dane widzieć ich właścicielki żywej, bo nawet nie pamiętał, ile po-

koleń temu zakończyła życie, był pewien, że za życia jej chłodny wzrok musiał być

równie bezlitosny, jak teraz zimne cienie oczodołów.

Unieruchomiony w Uścisku Męki Shedao Shai zaczął napierać na krępujące go pę-

ta. Stworzenie skurczyło swoje członki, wykręcając ramię wojownika i wyginając w łuk

jego kręgosłup. Ból narastał powoli, więc Shedao Shai naparł mocniej, próbując uwol-

nić ręce. Istota zwana Uściskiem Męki szarpnęła nim, wykręcając barki Shedao w jedną

stronę, a miednicę - w drugą. Spoglądając przez lewe ramię, widział swoją lewą piętę.

Powinienem zobaczyć więcej, pomyślał.

Walczył z Uściskiem coraz energiczniej, aż czerwone ukłucia bólu ustąpiły miej-

sca rozdzierającym ciało srebrzystym wstęgom cierpienia, pulsującym w górę i w dół

członków. Shedao badał swój ból, smakował go, delektował się nim, analizował i pró-

bował opisać, rozkoszując siew duchu tym, że jest coraz silniejszy, coraz bardziej mor-

derczy; silniejszy, niż myślał, że kiedykolwiek zdoła wytrzymać. Choć wiedział, że to

ćwiczenie przerasta jego siły, zmusił się, by jeszcze mocniej wyprężyć ciało, zmagając

się z Uściskiem w ostatnim akcie oporu.

Uścisk Męki szarpnął nim jeszcze raz, ciągnąc za nadgarstki, aż znalazły się na

karku wojownika. Rozcapierzając palce, Shedao chwycił się za włosy i ciągnął za nie

tak długo, aż wykręcił głowę do tyłu, by móc widzieć kości przodków. Cierpienie prze-

nikało go na wskroś, rozpalając każdy nerw ciała. Nie był w stanie przeanalizować

wszystkich swoich doznań. Zalały go zbyt nagle, zbyt liczne, aż zatopił się cały w bólu,

aż stopił się z nim...

.. .aż ból stał się istotą jego jaźni.

Osiągnąwszy cel, pozwolił sobie na uśmiech, odsłaniając ostre zęby. Niewierni ro-

bili wszystko, by oszczędzić sobie takiego bólu.

Odwracają się od rzeczywistości, pomyślał Shedao. To dlatego są ohydą, z której

należy oczyścić galaktykę.

To, że niewierni zamieszkiwali ją wcześniej, nie miało dla niego żadnego znacze-

nia. Jedynym, co się liczyło, było to, że bogowie ofiarowali tę galaktykę Yuuzhanom,

powierzając im zarazem misję zgładzenia niedowiarków.

Michael Stackpole

Mroczny przypływ II - Inwazja 10

Niemal konając w objęciach niewyobrażalnego bólu, Shedao Shai skoncentrował

się na świętej misji, zleconej jego ludowi przez bogów.

Przychodzimy ofiarować im Prawdę, myślał. Oczyszczeni ogniem cierpienia

szczęśliwcy dostąpią zbawienia, zanim umrą. Pozostali... Przerwał rozmyślania, gdy

płomień bólu przewiercił mu kręgosłup, by eksplodować pod czaszką... Pozostali zo-

staną martwi jak maszyny, którymi się otaczają a bogowie uradują się, że nasze prze-

znaczenie się spełniło.

84.NEJ - 3 - Mroczny Przyplyw - 2- Inwazja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: