ODBUDOWYWANIE PIEKŁA - Lew Tołstoj (Opowiadanie).pdf - [ E-booki Do 1MB ] - ChomikP2P

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

ODBUDOWYWANIE PIEKŁA - Lew Tołstoj

(Opowiadanie)

Pełne symbolizmu opowiadanie Lwa Tołstoja o tym jak demony odbudowały na Ziemi piekło deformując przy tym i

wypaczając chrześcijaństwo i prawdziwy sens nauki Jezusa Chrystusa.

Lew Tołstoj hrabia (ur. 9 września 1828 w Jasnej Polanie (majątku

rodowym Tołstojów), zm. 20 listopada 1910 na stacyjce Astapowo) –

rosyjski powieściopisarz, dramaturg, krytyk literacki i myśliciel. Jeden z

najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w literaturze europejskiej.

Tołstoj odrzucił oficjalną, prawosławną religię oraz zanegował

prawomocność władzy państwowej. Tołstoj uznawany jest za twórcę

wolnościowego chrześcijaństwa anarchistycznego. Tołstoj sam nauczył

się języka esperanto w bardzo krótkim czasie.

Prezentowane opowiadanie zostało wydane drukiem dopiero po

śmierci Lwa Tołstoja przez jego syna, za co był sądzony o herezję,

jednak go uniewinniono. Polska wersja opowiadania krążyła w

edycjach powielaczowych, ukazała się też m.in. w piśmie

"Wegetariański Świat" Nr 5 (42) maj 1998r. Opowiadanie jest w

istotny sposób satyrą religijną i parodią na stan prawosławia w XIX

wieku.

ODBUDOWYWANIE PIEKŁA

Działo się to w czasach, gdy Chrystus głosił ludziom swą naukę. Nauka ta była tak

zrozumiała i stosowanie jej w życiu tak łatwe, tak widocznie uwalniała ludzi od zła,

że nie sposób było się jej oprzeć. Nic nie mogło położyć tamy jej

rozpowszechnianiu. Belzebub - ojciec i władca wszystkich diabłów - przestraszył

się. Wiedział dobrze, że Jego władza nad ludźmi skończy się na zawsze, jeśli

Chrystus nie wyrzeknie się głoszenia swojej nauki. Był w strachu, lecz nie tracił

nadziei i podburzał posłusznych mu faryzeuszy i uczonych w piśmie, aby możliwie

najdotkliwiej obrażali i dręczyli Chrystusa, uczniom zaś jego radził uciec i zostawić

go samego. Ufał, że skazanie na śmierć haniebną, naigrywanie się, opuszczenie

przez wszystkich uczniów, wreszcie same męki i kara śmierci sprawią, że Chrystus

w ostatniej chwili wyrzeknie się swojej nauki, a wyrzeczenie zburzy całą jej potęgę.

Sprawa rozstrzygała się na krzyżu. Gdy Chrystus zawołał: "Boże mój, Boże mój,

czemuś mnie opuścił!". Belzebub wydał okrzyk triumfu; schwycił przygotowane

kajdany i włożył je sobie na nogi, dopasował je tak, żeby nie mogły być zerwane,

gdy zostaną założone Jezusowi. Wtem z krzyża dały się słyszeć słowa: "Ojcze

przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią". Zaraz potem Chrystus zawołał: "Spełniło

się" i wyzionął ducha. Belzebub zrozumiał, że wszystko stracone. Chciał zdjąć

kajdany i uciekać, lecz nie mógł ruszyć z miejsca. Kajdany przywarły do jego nóg.

Chciał wznieść się na skrzydłach, lecz nie mógł ich rozpostrzeć. I widział Belzebub

jak Chrystus w wielkiej światłości zatrzymał się w bramie piekieł, widział jak wyszli

z piekła grzesznicy od Adama do Judasza, widział jak rozbiegły się wszystkie

diabły, nawet jak same ściany piekieł rozpadły się bez hałasu na cztery strony

świata. Nie mógł znieść tego widoku, więc zaryczał przeraźliwie i wpadł w

bezdenną przepaść przez pękniętą posadzkę piekieł.

II.

Upłynęło sto, dwieście, trzysta lat. Czasu Belzebub nie liczył. Naokoło była zupełna

ciemność i cisza. Leżał bez ruchu i starał się nie myśleć, o tym co zaszło, a jednak

myślał i pałał bezsilną nienawiścią do sprawcy swej zguby.

Nie pamiętał już i nie wiedział, ile setek lat upłynęło od tamtego czasu, gdy raptem

usłyszał nad sobą szmery podobne do tupotu nóg, stękania, krzyki i zgrzytanie

zębów. Belzebub podniósł głowę i zaczął nasłuchiwać. W to, że po zwycięstwie

Chrystusa piekło mogłoby być odbudowane, nie mógł uwierzyć, tymczasem zaś

tupot, jęki, krzyki i zgrzytanie zębów stawały się coraz wyraźniejsze. Belzebub

podniósł tułów, podciągnął pod siebie kosmate nogi z odrośniętymi kopytami

(kajdany ku jego zdziwieniu same z nich opadły) i zatrzepotawszy swobodnie

rozpostartymi skrzydłami, wydał zwykły sygnałowy świst, którym dawniej wzywał

swe sługi i pomocników. Nie zdążył jeszcze nabrać tchu, gdy nad jego głową zrobił

się otwór, błysnął czerwony ogień i tłum diabłów w wielkim ścisku wysypał się z

otworu w przepaść i na podobieństwo kruków obsiadających padlinę, rozsiadł się

naokoło Belzebuba.

Diabły były wielkie i małe, grube i chude, z długimi i krótkimi ogonami, z prostymi i

krzywymi rogami.

Jeden z diabłów, odziany w pelerynkę narzuconą na ramiona, cały nagi, czarny i

błyszczący, z twarzą ogoloną i ogromnym, obwisłym brzuchem, siedział w kucki

przed samym obliczem Belzebuba i przewracając swymi ognistymi ślepiami,

uśmiechał się bezustannie, machając z boku na bok swym długim, cienkim

ogonem.

III.

- Co znaczy ten hałas? - zapytał Belzebub wskazując do góry

- Cóż tam się dzieje?

- To, co zawsze - odpowiedział błyszcząccy diabeł w pelerynce.

- A czy są jeszcze grzesznicy? - spytał Belzebub.

- O tak, wielu - odparł błyszczący.

- Jak tam z nauką tego, którego imienia nie chcę wymieniać? - zapytał Belzebub.

Diabeł w pelerynce wyszczerzył zęby tak, że pokazały się wszystkie jego ostre kły,

a przez całą zgraję przeszedł tłumiony śmiech.

- Nauka ta już nam nie przeszkadza. Oni przestali w nią wierzyć - powiedział diabeł

w pelerynce.

- Jak to? Przecież nauka ta, poświadczonna jego własną śmiercią, w sposób

oczywisty ratuje ich od nas - rzekł Belzebub.

- Tak było, dopóki jej nie przerobiłem -- odparł z dumą diabeł w pelerynce,

uderzając ogonem o podłogę.

- Jak ci się to udało?

- Właściwie nie musiałem nic robić. Trochę tylko pomagałem.

- Opowiedz w skrócie - rozkazał Belzebub.

Diabeł w pelerynce, spuściwszy głowę, pomilczał chwilę, jakby dla namysłu,

następnie nie spiesząc się zaczął opowiadać:

- Gdy nadszedł ten straszny czas, że piekło zostało zburzone, a ojca naszego i

władcy zabrakło między nami, udałem się w miejsca gdzie właśnie głoszona była ta

nauka, która o mały włos nie doprowadziła nas do całkowitej zguby. Przyszła mi

chęć zobaczyć, jak żyją ludzie stosujący się do niej. I ujrzałem, że ludzie stosujący

tę naukę w życiu, byli zupełnie szczęśliwi i dla nas niedostępni. Nie gniewali się na

siebie, nie ulegali urokowi kobiet i albo nie żenili się, albo mieli tylko jedną żonę,

majątku zaś nie posiadali wcale, wszystko było uważane za wspólną własność, nie

bronili się przed tymi, którzy na nich napadali, a za złe płacili dobrem. I życie ich

było tak dobre, że wciąż więcej i więcej ludzi do nich przystawało. Widząc to

pomyślałem sobie, że wszystko stracone i chciałem już odejść. Oto jednak w tym

czasie zaszedł incydent sam w sobie błahy, lecz mnie wydał się interesujący i

pozostałem. Zdarzyło się bowiem, że wśród tych ludzi jedni byli zdania, iż wszyscy

powinni ulegać obrzezaniu i nie powinni jeść tego co zostało złożone w ofierze

bogom pogańskim, inni zaś uważali, że takie rozgraniczenie jest zbyteczne, i że

można nie stosować obrzezania i jeść wszystko. Zacząłem więc podpowiadać

jednej i drugiej stronie, że ta różnica zdań jest różnicą o pierwszorzędnym

znaczeniu, i że nie można ustąpić, ponieważ chodzi tu o rzecz ważną - o służenie

Bogu. Ludzie uwierzyli mi, a ich kłótnie przybrały ostry charakter. Więc i ci i tamci

zaczęli gniewać się na siebie wzajemnie, a wtedy ja zacząłem im podsuwać myśl,

że cudami mogą dowieść prawdziwości swojej nauki. Jakkolwiek było rzeczą

oczywistą, że cuda prawdziwości nauki dowieść nie mogą, ludzie zapałali taką

żądzą, aby mieć rację, że uwierzyli mi, ja zaś urządziłem im cuda.

Z urządzeniem cudów trudności nie miałem. Ludzie wierzyli we wszystko, co

potwierdzało ich chęć posiadania prawdy przez nich jedynie. Jedni utrzymywali, że

zstąpiły na nich ogniste języki, inni zapewniali, że widzieli samego zmarłego

nauczyciela i wiele innych rzeczy;imaginowali to, czego nie było i niepostrzeżenie

kłamali nie gorzej od nas, w imię tego, który nas kłamcami nazywał. Jedni o drugich

mówili:

"Wasze cuda nie są prawdziwe", a tamci odpowiadali: "Nie, to wasze cuda są

nieprawdziwe, a nasze prawdziwe". Wszystko szło dobrze, ale obawiałem się, że

ludzie mogą rozpoznać zbyt ewidentne oszustwo i wtedy wymyśliłem kościół. Kiedy

uwierzyli w kościół, byłem już spokojny, zrozumiałem, żeśmy uratowani, a piekło

odbudowane.

IV.

- Cóż to takiego "kościół"? - zapytał surowo Belzebub, nie chcąc uwierzyć, że jego

słudzy okazali się mądrzejsi od niego.

- Kościół to jest coś takiego, że gdy ludzie kłamią i czują, że im się nie wierzy,

wtedy, powołując się na Boga, mówią: "Jak Boga kocham, prawdą jest to, co ja

mówię"; to właśnie jest kościół, z tą tylko osobliwością, że ludzie, którzy uznali się

za kościół, nabierają przekonania, że są nieomylni, i dlatego nie mogą się już

później wyrzec żadnego, choćby raz tylko wypowiedzianego głupstwa. Tworzy się

zaś kościół w taki sposób: ludzie wmawiają w siebie i w innych, że nauczyciel ich,

Bóg, po to, by objawione przez niego ludziom prawo nie zostało fałszywie

wytłumaczone, wybrał szczególnych ludzi, i oni to jedynie, lub ci, na których

przeleją tą władzę, mogą dokładnie tłumaczyć jego naukę. Ludzie więc, którzy

nazywają siebie kościołem, twierdzą, że są w posiadaniu prawdy nie dlatego, że to,

co głoszą jest prawdą, a dlatego, iż uważają siebie za jedynych prawowitych

spadkobierców uczniów samego nauczyciela - Boga.

W manipulacji tej, podobnie jak w cudach, była pewna niedogodność, taka

mianowicie, że ludzie jednocześnie mogli utrzymywać każdy o sobie, że są

członkami jedynego prawdziwego kościoła (działo się to zawsze). Nasza wygrana

polegała jednak na tym, że skoro raz tylko ludzie powiedzieli: "My stanowimy

kościół" i na tym zapewnieniu zbudowali naukę, wtedy nie mogli już zrzec się

wypowiedzianych przez siebie słów, niezależnie od tego, jak wielkim były

głupstwem i cokolwiek mówiliby inni ludzie.

- Dlaczego jednak kościół przekręcił naukę na naszą korzyść? - zapytał Belzebub.

- Powód jest prosty - ciągnął dalej diabbeł w pelerynce - ludzie ci uznawszy się za

jedynych tłumaczy prawa boskiego i przekonawszy o tym innych ludzi, stali się tym

samym panami ich losu i posiedli nad nimi władzę zwierzchnią. Posiadłszy zaś tę

władzę, naturalnie urośli w pychę i w większości przypadków ulegli zepsuciu,

wskutek czego wzniecili przeciwko sobie oburzenie i gniew ludzki. W celu

pokonania swych wrogów, nie dysponując innym orężem niż przemocą, zaczęli

prześladować, skazywać na śmierć i palić na stosie wszystkich, którzy ich władzy

nie uznawali. W ten oto sposób samo przyjęte stanowisko zmuszało ich do

przekręcania nauki tak, aby usprawiedliwiała ich złe życie i okrucieństwa, które

stosowali wobec swych wrogów.

- Nauka jednak była tak prosta i zrozumiała, że nie można było jej przekręcić -

upierał się Belzebub, nadal nie mogący uwierzyć, że jego słudzy byli sprytniejsi od

niego. - "Postępuj wobec innych tak, jak byś chciał, aby postępowano wobec

ciebie". W jaki sposób można to przekręcić?

- Stosując się do mych rad, posługiwano się w tym celu różnymi sposobami -

kontynuował diabeł w pelerynce. - Ludzie opowiadają bajkę o tym jak dobry

czarodziej, ratując człowieka od złego czarodzieja, zamienił go w ziarnko kaszy

jaglanej i jak zły czarodziej, przedzierzgnąwszy się w koguta, gotów był już

zadziobać owo ziarnko, lecz dobry czarodziej wysypał na ziarnko całą ćwierć

tychże ziaren. I zły czarodziej nie mógł już ani zjeść wszystkich ziaren, ani znaleźć

tego, które zjeść zamierzał. To samo, idąc za mą radą, uczynili ci ludzie z nauką

tego, który nauczał, że całe prawo polega na tym, aby drugiemu czynić to, co

chciałbyś, aby i tobie czyniono: ogłosili, że świętym wykładem prawa boskiego jest

49 ksiąg i uznali każde słowo w nich zawarte za dzieło Boga - Ducha Świętego.

Tak więc wysypali na prostą, zrozumiałą prawdę taką kupę rzekomo świętych

prawd, że stało się niemożliwością przyjąć je wszystkie i znaleźć pośród nich tę,

która ludziom jest potrzebna. Na tym polega pierwszy sposób.

Drugi sposób, którego oni używali z dobrym skutkiem przez więcej niż tysiąc lat,

polega na zabijaniu i paleniu wszystkich tych, którzy chcą głosić prawdę. Obecnie

sposób ten wychodzi z użycia, lecz nie porzucają go całkowicie, bo chociaż już nie

palą ludzi próbujących ujawnić prawdę, to jednak tak ich szkalują, tak zatruwają im

życie, że tylko niewielu odważa się ich demaskować. Na tym polega drugi sposób.

Trzeci zaś sposób polega na tym, że uznając się za kościół, a więc za

nieomylnych, uczą, gdy im jest to potrzebne, rzeczy wprost sprzecznych z tym, co

jest powiedziane w Piśmie: "Ale wy nie nazywajcie siebie rabbi, albowiem jeden

jest nauczyciel wasz, a wy wszyscy jesteście bracia. I ojcem nie nazywajcie nikogo

na ziemi; albowiem jeden jest ojciec wasz w niebiosach". Oni zaś mówią: "Myśmy

ojcami, myśmy nauczycielami waszymi". Albowiem powiedziane jest: "Ale ty, gdy

się będziesz modlić, wejdź do komórki swojej i zamknąwszy ją, módl się do ojca

twego w ukryciu, a ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie". Oni zaś nauczają,

że trzeba się modlić gromadnie, w świątyniach, przy dźwiękach muzyki i pieśni.

Albo powiedziane jest w Piśmie: "A ja powiadam wam, abyście zgoła nie

przysięgali", oni zaś nauczają, że trzeba przysięgać na bezwzględne

posłuszeństwo władzom, nie bacząc na to, jakie mogłyby być żądania tych władz.

Albo powiedziane jest: "nie zabijaj", oni zaś nauczają, że zabijać można i trzeba na

wojnie i z wyroku sądowego - zakończył diabeł w pelerynce, wywrócił ślepia i

roześmiał się, rozwarłszy paszczę po same uszy.

- To bardzo dobrze - rzekł Belzebub i uśmiechnął się, a wszystkie diabły

zawtórowały mu głośnym śmiechem.

- Czyż tak jak dawniej są jeszcze rozpustnicy, złodzieje, zabójcy? - zapytał już

wesoło Belzebub. Diabły, również rozweselone, zaczęły mówić wszystkie razem,

chcąc wykazać się przed Belzebubem swoją sprawnością.

- Nie tak jak dawniej, lecz więcej niż dawniej - wrzeszczał jeden z nich.

- Rozpustnicy nie mieszczą się w dawnychh oddziałach - piszczał drugi.

- Złodzieje dzisiejsi gorsi są od dawniejszych - huknął trzeci.

- Brak nam opału dla zabójców! - ryczał czwarty.

- Nie mówcie wszyscy razem, niech odpowiadają tylko ci, których zapytam - rzekł

Belzebub.

- Niech wystąpi ten, pod którego opieką jest nierząd i niech opowie, w jaki sposób

radzi sobie z uczniami tego, który zabraniał zmieniać żony i mówił, iż nie należy

patrzeć na kobietę z pożądliwością. Kto opiekuje się rozpustą?

ODBUDOWYWANIE PIEKŁA - Lew Tołstoj (Opowiadanie).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: