11 - Na południe od Rio Grande.pdf - WERNIC WIESŁAW - janko77

Wiesław Wernic

Na południe od Rio Grande

Gady i ludzie

Wyjechała o świcie, gdy niebo ledwie zaczęło się prze-

cierać z szarości nocy. To była jej siódma z kolei wyprawa

na nagie płaszczyzny Chihuahua. Być może, tym razem

uwieńczona powodzeniem, być może, znowu daremna.

Zawsze jednak — bez względu na rezultat — stanowiąca

rozrywkę w nieco monotonnym życiu na hacjendzie

rodziców. Po raz pierwszy wyruszyła w tak długą drogę

samotnie. Bez wiedzy matki, bez wiedzy don Pedro

Gonzalesa, który — gdy nie mógł sam towarzyszyć córce —

przydzielał jej do ochrony Piotra Asenjo, jednego z

najstarszych, najbardziej doświadczonych vaquerów. Lecz

Inez uważała się za tak samodzielną, że nieproszone

towarzystwo i nieproszoną opiekę traktowała prawie jak

osobistą zniewagę.

Samodzielna na pewno była, tak ją wychował ojciec,

biadający w duchu, że los obdarzył go córką, nie synem,

przyszłym dziedzicem rozległych włości. Nie mogąc w tym

wypadku nic zmienić, starał się wyrobić w swej jedynaczce

cechy męskie, najcenniejsze w specyficznych warunkach

życia wśród dziewiczej przyrody, w sąsiedztwie na pół

cywilizowanych lub zupełnie pierwotnych ludzi.

Gdy Inez ukończyła dwanaście lat, ojciec otoczył ją

specjalną opieką i rozpoczął specjalną edukację. Mając lat

czternaście Inez świetnie jeździła konno, z powodzeniem

polowała na drobną zwierzynę, a ż sześciostrzałowego

amerykańskiego colta potrafiła czterokrotnie trafić do

niewielkiego, chociaż niezbyt odległego celu, jaki nierzadko

stanowiła główka gwoździa wbitego w deskę. Odziana w

męski strój, pod którym trudno było odgadnąć jej płeć,

wyruszała przy boku ojca na parotygodniowe wyprawy w

prerie.

Don Pedro Gonzales posiadał rozległe tereny rolne i

pastwiska tuż nad granicą meksykańsko-amerykańską,

niedaleko Yumy, tam gdzie Colorado wraz z rzeką Gila

wpadają do Zatoki Kalifornijskiej. Zdarzyło się kiedyś, że

granicę przekroczyła garść wojowników nawajskich, aby

uzgodnić z Apaczami odłamu Chiricahua warunki

korzystania z terenów łowieckich. Przybysze zostali

wciągnięci w zasadzkę. Niespodziewane pojawienie się

Gonzalesa z gromadą ludzi (właśnie wybierał się na daleką

wyprawę myśliwską) uratowało od zguby Nawajów i ich

wodza, Czarnego Niedźwiedzia. Meksykanin stanął po jego

stronie i okazał się tak mądry i przewidujący, że zanim palce

białych nacisnęły cyngle strzelb, a dłonie czerwonoskórych

napięły cięciwy łuków — doszło do rozmowy, a później do

wypalenia fajki pokoju, przy czym don Pedro znalazł, uzna-

nie u obu skłóconych ze sobą stron. W rok później Gon zaleś

stał się „białym bratem" Apaczów odłamu Mescalero z

terenów Nowego Meksyku, bliskich krewniaków grupy

Chiricahua, a przez Nawajów z Arizony został zaproszony

na wielkie łowy. Wyprawa udała się znakomicie i na

następną don Pedro Gonzales — wbrew, lekkim, zresztą

protestom żony — zabrał córkę. Odtąd rokrocznie, przy

boku ojca, Inez — pół chłopak, pół dziewczyna — uczyła się

zwyczajów raczej obcych kobietom jej rasy i pochodzenia.

Te wyprawy urwały się przed dwoma laty, gdy hacjender

sprzedał swą posiadłość na zachodzie i nabył inną, znacznie

większą, położoną o 180 mil na południe od pogranicznego

amerykańskiego miasteczka El Paso i 75 mil od granicznej

rzeki Rio Grandę del Norte, zwanej również Rio Bravo.

Z nowej posiadłości do łowieckich terenów Arizony było

zbyt daleko. A ponadto inna jeszcze przyczyna za-

decydowała o poniechaniu wypraw: Pedro Gonzałes,

człowiek przewidujący, uznał, że na dłuższą metę najlepsze

nawet umiejętności jazdy na siodle czy na oklep niewiele się

przydadzą jego córce. Wywiózł ją więc do dalekiego miasta,

w którym Inez musiała zrezygnować z męskiego stroju i

męskich zwyczajów (by nie gorszyć otoczenia) na rzecz

odpowiadających jej płci sukien oraz... zeszytów i książek.

Innymi słowy — znalazła się w internacie i w szkole

równocześnie, a don Pedro stracił ochotę do dalekich

wypraw.

W okresie ferii Inez wracała do rodzinnego domu i do

swych starych zwyczajów.

Oto, dlaczego pędziła teraz na końskim grzbiecie, dumna

z samodzielności. Otoczenie dawnej hacjendy, tej na

zachodzie, gdzie urodziła się i spędzała dziecięce lata, znała

doskonale, lecz tu bawiła dopiero drugi rok, a ściśle — sześć

miesięcy wakacyjnych przerw w nauce. Czyż przez te sześć

miesięcy można było poznać rozległe tereny, prawie

bezludnych ziem, ciągnących się na północ ku Rio Grandę,

na zachód — ku skalistym szczytom pasma Sierra Mądre

Occidental, na południu i wschodzie — zamkniętych granicą

rzeki Conchos i piaskami pustynnej Bolson de Mapimi?

Lecz dziewczyna czuła się pewna siebie, zbyt pewna.

Beztroski ranek, przestrzeń wypełniona rzeźwym wiatrem

wiejącym od skalistych gór, rozświetlona pierwszymi

promieniami wschodzącego słońca, natchnęłaby doskonałym

samopoczuciem największego nawet pesymistę, a cóż

dopiero pełną energii i... zarozumiałości dziewczynę.

Pognała galopem wzdłuż pól kukurydzy, zielonkawej runi

pszenicy i plantacji bawełny. Za mostkiem, przerzuconym

nad sztucznym kanałem nawadniającym, wjechała w krainę

równą jak stół, pokrytą rzadką, nędzną trawą.

Ściągnęła cugle, zmuszając wierzchowca do kłusa. Teraz

już nikt nie dostrzegłby jej z okien dalekich budynków

hacjendy.

Lekki wyrzut sumienia, że nie powiadomiła nikogo o swej

wycieczce, szybko minął. Była teraz niezależna, swobodna,

tak jak przed laty na pastwiskach u ujścia Colorado. Nie

zdawała sobie sprawy z różnicy, dzielącej tamte, znane jej

dobrze, gęściej zaludnione, a więc bezpieczne tereny, od

tych, na których obecnie się znajdowała. A i czasy się

zmieniły. Druga" kadencja prezydenta Stanów

Zjednoczonych Meksyku, generała Porfirio Diaza,

rozpoczęta w roku 1884, z biegiem lat doprowadziła do

powstawania lokalnych zamieszek wśród ludności,

zwłaszcza chłopskiej, której nie odpowiadały dyktatorskie

posunięcia prezydenta. Słaba i zdezorganizowana

administracja nie potrafiła zabezpieczyć spokoju na

obszernym terytorium państwa, a przede wszystkim w jego

północnych rejonach, na których raz po raz pojawiały się i

znikały zbrojne watahy ludzi podających się bądź za

zwolenników, bądź za przeciwników centralnego rządu, co

najczęściej tylko maskowało ich zwykły zbójecki proceder.

A właśnie rozpoczęła się wiosna 1888 roku.

Inez posuwała się wolno, wiedząc, że jazda w prostej linii

doprowadzi ją w odpowiednim czasie do brzegów strumyka

bez nazwy, dopływu niewidocznej stąd rzeki Conchos. Tam

planowała zatrzymać się. Spieszyć się nie było sensu.

Przybysze, na spotkanie których się wybrała, nie mogli

zjawić się wcześniej niż około południa. Kiedy więc

dostrzegła pasmo zieleni, tak odmiennej niż te poszarzałe,

wyschnięte trawy wśród, których jechała, zeskoczyła z

siodła i prowadząc zwierzę za cugle, skierowała się nad

brzeg płytkiego, szeroko rozlanego strumyka. Rozejrzała się

dokoła. Jak daleko okiem sięgnąć — przestrzeń bezludna.

Puściła wodze wierzchowca, który zanurzył pysk w

wodzie, pił długo i spokojnie, po czym parsknął i potrząsnął

łbem rozpryskując kropelki wilgoci.

Siadła tuż na granicy ziemi i wody, przyglądając się

odbiciu swej sylwetki w połyskliwym nurcie. Trwało to

jednak krótko. I nie dlatego, by oglądanie samej siebie nie

sprawiało przyjemności. Przyczyna była inna: dźwięk, który

ją przestraszył. Podniosła się ostrożnie. Wiedziała — zakres

wiadomości z tej dziedziny posiadała ogromny — iż każdy

gwałtowniejszy ruch stanowi dla poruszającego się poważne

niebezpieczeństwo. W ciszy, jaka panowała dokoła, słyszała

wyraźnie, coraz wyraźniej szmer jak gdyby szybko

przewracanych kartek papieru, szelest, który mógł

spowodować tylko jeden z wielkiej rodziny wężów:

grzechotnik. Gdzież on był?

Ze wzrokiem skierowanym ku ziemi podeszła do

wierzchowca. Zwierzę znieruchomiało z uniesioną głową i

sterczącymi w górę uszami. Groźny szelest był dla niego tak

samo zrozumiały, jak dla człowieka.

Wydobyła strzelbę ze skórzanego pokrowca. Szelest

trwał. Po chwili dostrzegła ciemnooliwkowego, w żółte

poprzeczne pasy węża. Leżał splątany w ósemkę, z łbem

płaskim, trójkątnym, uniesionym nad ziemią i z podobnie

uniesionym końcem ogona, który wibrował tak szybko, że

wyglądał jak poziomo nakreślony pasek.

Gad tkwił nieruchomo, jakieś dziesięć do piętnastu kroków

od Inez.

Zniżyła lufę, z palcem na cynglu. Wówczas uwagę jej

przykuła gruba jaszczurka o łapach palcowatych, skórze

szarej, upstrzonej żółtymi plamami. Spoczywała na piasku,

bliżej dziewczyny niż grzechotnika, lecz Inez wcale się jej

nie przelękła.

— Escorpion — szepnęła. — Czyżby na nią polował

grzechotnik?

Escorpion — tak nazywano w tych stronach jedną z dwu

gatunków jadowitych jaszczurek — helodermę

meksykańską, zwierzątko dla człowieka niezbyt groźne, bo

powolne i niemrawe.

Inez patrzała bez ruchu. Grzechotnik rozwinął sploty i sunął

ku jaszczurce. Jakież mogła mieć szanse nieruchliwa

heloderma w walce z tak groźnym przeciwnikiem?

Dziewczyna oceniła je na... żadne! I słusznie. Dlatego

przyłożyła broń do ramienia uznając, że powinna pomóc

słabszemu, i to tym bardziej że ten mocniejszy był

najgroźniejszym z żyjących na meksykańskiej ziemi gadów. .

Przestrzeń między obu wrogami malała, choć posuwał się

tylko wąż, heloderma leżała bez ruchu jak gruby, kolorowy

patyk. Powoli, z szelestem, grzechotnik zbliżył się na

niebezpieczną dla Inez odległość. Chwyciła konia za uzdę i

cofnęła się kilka kroków. Ujrzała, jak wąż błyskawicznie

zaatakował. Była to migająca w oczach plątanina ruchów tak

szybkich, że nie mogła rozróżnić helodermy od grzechotnika.

Chciała pociągnąć za cyngiel, lecz jak tu trafić do

upatrzonego celu? Szelest wzmógł się i nagle ustał. Inez z

wrażenia aż wstrzymała oddech.

— Nieprawdopodobne... — szepnęła.

Grzechotnik spoczywał nieruchomo, rozciągnięty na całą

swą długość. Na nim leżała heloderma ze szczękami

zaciśniętymi tuż poniżej głowy węża. Jakim to nie-

spodziewanym zbiegiem okoliczności ta powolna w ru-

chach jaszczurka zdołała uprzedzić zwinnego napastnika?

Inez nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Zresztą,

zagadki nie potrafiłby rozwiązać nawet wnikliwy znawca

życia zwierząt.

Tak oto walka została zakończona. Inez wsunęła broń do

futerału, wskoczyła na siodło i przejechała na drugą stronę

strumienia. Tam wybrała miejsce piaszczyste i pozbawione

roślinności. Dopiero wówczas zsiadła i dokładnie obejrzała

teren. Martwy grzechotnik pozostał za wodą, ale tu mógł

pojawić się inny, żywy.

„Opowiem o tym matce — ucieszyła się nagle szczę-

śliwym zakończeniem przygody. — Nie, nie matce —

zaprzeczyła sobie w myślach. — Zaraz by się zdenerwowała,

ojciec przyjmie to spokojniej."

Rozciągnęła się na brzegu ze strzelbą pod ręką, lecz już

nie czuła się tak swobodnie, jak przed kilku minutami. Wciąż

jej się zdawało, że słyszy charakterystyczny dźwięk, jaki

wydaje grzechotnik. Nasłuchiwała czujnie, rozglądała się.

Jeden raz, drugi, trzeci... To było nie do wytrzymania.

Wstała i poczęła spacerować tam i z powrotem, tam i z

powrotem... Jakże jednak długo można kontynuować tak

bezsensowny spacer? Wizja grzechotnika, całego gniazda

grzechotników, nie ustępowała. W końcu Inez postanowiła

11 - Na południe od Rio Grande.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: