Andrzej Pilipiuk - 03 - Dziedziczki.pdf - Pilipiuk Andrzej - Kuzynki - Megasod

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Andrzej Pilipiuk

Dziedziczki

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Rozdział 1

Pierwsza fala czerwcowych upałów spaliła koniuszki traw. Elektrociepłownia w Łęgu

puszczała z kominów dymy, z pobliskiego osiedla dobiegał warkot silnika autobusu. Cykały świer-

szcze. Łąka była pusta, tylko na skraju olszyny pasły się konie. Pachniało sianem, rozgrzanym

asfaltem, nadchodzącym latem.

Katarzyna mocniej ujęła rękojeść bułatowej szabli wykutej przez mistrza Michała. Zerknęła na

niego ukradkiem. Niestety, pogrążony w konwersacji z przyrodnikiem nie zwracał na nią uwagi.

Westchnęła. Stanisława dobyła swojej batorówki. Głownie zalśniły. Agentka stanęła bokiem do

przeciwniczki. Śmiercionośne ostrza, to gładkie i to, na którym różne gatunki stali tworzyły wzór

przywodzący na myśl słoje drzewa, zwarły się z chrzęstem. Dziewczyny wymieniły kilka szybkich

ciosów i odskoczyły. Alchemik spojrzał na nie z leciutką pobłażliwością. Znowu się starły.

- Nieźle sobie radzi ta twoja wychowanka - ocenił Arminius.

- To nie ja ją szkoliłem - wyjaśnił Sędziwój, starannie dobierając na wpół zapomniane

węgierskie słowa. - Jej ojciec był prawdziwym kresowym rębajłą. Odziedziczyła po nim duży talent.

Może nawet większy niż mój.

Gestem odesłał agentkę na bok. Popatrzyła na niego z urazą. Stanął naprzeciw Stanisławy.

Dobył z pochwy długi sumatrzański klewang. Doskoczyli do siebie, zrobił piękny zwód i uderzył tak,

by wybić jej broń z ręki. A figę. Ułamek sekundy wcześniej przerzuciła batorówkę do lewej dłoni i

wykonała krótkie, podstępne cięcie. Uchylił się w ostatniej chwili, uratowało go wyłącznie

doświadczenie zdobyte przez stulecia machania szablą.

Monika w błękitnej, jedwabnej bluzeczce weszła pomiędzy konie. Szkapy przerwały skubanie

trawy i obserwowały ją zaniepokojone.

- Boją się - zauważył Laszlo, postępujący za nią krok w krok. - Wyczuwają cię. Konie, psy,

koty, niektórzy ludzie.

- Owce i kozy - uzupełniła. - Tylko krowy i świnie jakoś nie zwracają na mnie uwagi. Wszyscy

się mnie boją, przynajmniej na początku - westchnęła. - Albo i próbują zabić. - Dotknęła palcem jego

piersi.

Wspomnienie pomyłki niełatwo mijało. Zaczerwienił się. I jej trudno było zapomnieć tamte

chwile. Nieczęsto człowiek tak blisko ociera się o śmierć.

- Całe życie marzyła mi się taka dziewczyna jak ty - powiedział, obejmując ją delikatnie.

Fajny chłopak. Inteligentny, sympatyczny, ba, nawet przystojny. I chyba wpadła mu w oko.

Pytania, które zadawała sobie przez ostatnie tygodnie, powróciły. Minęło wiele stuleci, od kiedy była z

kimś związana. Może pora raz jeszcze poddać się uczuciom? Poczuć bicie serca tak silne, jakby

pomiędzy żebrami trzepotał się mały ptaszek?

- Mhm... - mruknęła, odsuwając się kawałek. - I jak na złość, zamiast normalnej, miłej i ładnej

Węgierki znalazłeś sobie cudzoziemkę i wampirzycę, która do tego ma kompletnie rozregulowany

zegar biologiczny. Wyglądam na piętnaście lat!

- Dla ciebie gotów jestem stać się zdeklarowanym pedofilem - zażartował. - A co do zegarów,

jeśli Alchemik uzna, że jestem godzien... - Obejrzał się na mistrza Michała. - Nie będzie to dużym

problemem. Czerwona tynktura umożliwia przedłużenie życia.

- Mhm... - powtórzyła. - Wyjeżdżacie? - zmieniła temat.

- Na kilka tygodni, może miesięcy - wyjaśnił. - Chciałbym... Pozwolisz, że będę do ciebie pisał

listy?

- Tak. - Nie zawahała się nawet na ułamek sekundy.

- Dostanę całuska na pożegnanie?

Czasy się zmieniają, a ludzie dziczeją. A może wręcz przeciwnie, wracają do stanu

naturalnego? Ale dla niej pocałunek, zwykłe muśnięcie policzka wargami, to obietnica i pewna

deklaracja zarazem.

- Lepiej poczekajmy z tym do twojego powrotu. - Spojrzała na niego zalotnie i uśmiechnęła się.

Konie wróciły do skubania trawy. Ulicą przejechał autobus. Zmiana. Katarzyna osuszyła

rękawem spocone czoło i ponownie natarła na kuzynkę. Ta cofała się małymi kroczkami, po

mistrzowsku parując i blokując jej uderzenia.

- Macie jakiś ślad? - zagadnął Sędziwój.

- Coś tak jakby - przyznał Arminius. - Nie wiem. A ty też, zdaje się, planujesz dalszą

wyprawę?

- Muszę zbadać pewien ciekawy trop. Chcę sprawdzić, czy na Tajwanie, w Makao i Hong-

Kongu żyją jeszcze jacyś chińscy alchemicy.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

* * *

Kuchnia jest do bólu nowoczesna. Stanisława, urządzając mieszkanie, nie odmówiła sobie

nabycia lodówki, zmywarki i kuchenki z płytą indukcyjną. Szafki są zupełnie zwyczajne. Ale ich

zawartość już nie. W szklanych i glinianych pojemnikach zgromadziła ogromną ilość własnoręcznie

suszonych ziół. Doprawia potrawy zgodnie z wymogami kuchni kresowego ziemiaństwa. Sypie dużo

„korzeni", mięso maceruje octem, marynuje w jakichś straszliwych mieszankach oliwy, pieprzu,

tymianku i innych tajemniczych ingrediencji. Z Etiopii przywiozła trochę tamtejszych przypraw. Stoją

w słoikach opisanych kilkoma dziwnymi alfabetami. Katarzyna przeglądała je kiedyś, ale zdołała

zidentyfikować tylko szafran i kurkumę. Alchemiczka jest też fanatyczką kiszenia. Ogórki, kapusta,

czosnek, cebula - nie budzą niczyjego zdziwienia. Jednak w kamionkowych garnczkach wylądowały

także pomidory oraz pocięte w kostkę dynie i arbuzy. W kilku butelkach czerni się ocet balsamiczny.

Zazwyczaj gospodyni używa tego najpospolitszego, kupowanego w supermarkecie, ale od święta

wydobywa ze skrzynki flaszeczkę z tym specjalnym, który leżakował kolejno w beczkach z drewna

dębowego, kasztanowego, wiśniowego, morwowego i z jałowca przez czterdzieści lat. Ma też ze

dwadzieścia rodzajów oleju.

Jeśli zaś do robienia obiadu uda się zagonić Monikę, można przewidzieć, że nadużyje czosnku,

a zapas suszonych pomidorów i śliwek ulegnie poważnemu uszczupleniu. W jej daniach aż brązowo

od oliwek i papryki. Przyprawia po bałkańsku, na ostro. Laszlo i Arminius, gdy wpadli kiedyś na

obiad, nie mogli wyjść z podziwu.

Wyposażenia dopełnia trochę sprzętów, które nieczęsto widuje się we współczesnej kuchni.

Moździerze mosiężne i ceramiczne, miedziane rondle, prasa do sera, dzieżki do zaczyniania ciasta,

małe żarna, maselnica... Do odmierzania składników służą dwie wagi, jedna szalkowa, druga to stary

bezmian. Cały ten sprzęt jest sprawny i regularnie używany.

Stanisława mocniej dokręciła korbę praski. Ostatnie kilka kropli spłynęło rynienką do

podstawionej szklanki. Alchemiczka uniosła zawartość i obejrzała ją pod światło. Płyn był mętny, ale

kolor ją właściwie zadowolił.

- Olej orzechowy - powiedziała w zadumie jej kuzynka. - Nie prościej kupić w supermarkecie?

- Tamten jest rafinowany na gorąco, a nasz na zimno. - Monika cierpliwie tłumaczyła różnicę.

- To znaczy?

- Oj, to inna technologia. Tamten się gniecie i podgrzewa, żeby wyciekł. A my tylko gnieciemy

i ściskamy.

- To jak z oliwą pierwszego i drugiego tłoczenia - wyjaśniła alchemiczka. - Poza tym kosztuje

ździebko za drogo.

- Będziemy klarować? - zapytała księżniczka.

- E, po co? Zaraz i tak zużyjemy.

Rozgrzała tłuszcz na patelni. Rzuciła na to plastry mocno naczosnkowanej baraniny i krążki

gruzińskiego sera. Niebiański zapach wypełnił mieszkanie.

- Ech, Gruzja... - Księżniczka wyjęła z lodówki dobrze schłodzoną butelkę wina Gurdjaani. -

Nie byłam tam... No, będzie z dziewięćdziesiąt lat. To piękny kraj. Klasztor Sziomgwime, Mccheta...

A i kuchnia ciekawa.

- Tak - westchnęła Stanisława. - Ale czasem nie warto wracać w miejsca, które się ukochało.

Pamiętam taki karawanseraj w Egipcie. Śliczny, mały hotelik opodal piramid, prowadzili go

Koptowie. Dziś stoi tam ohydny, dziesięciopiętrowy i pięciogwiazdkowy klocek. Nawet Etiopia bardzo

się zmieniła. A jak jesienią wpadłam do Kruszewic...

- Nasza rodzinna wieś? - zagadnęła agentka. Alchemiczka spojrzała na nią półprzytomnie.

- Nigdy tam nie byłam. - Katarzyna zaczerwieniła się. - Dziadek wspominał tylko, że wygonili

ich w czterdziestym ósmym, jak robili kolektywizację. Trochę wygrzebałam po książkach informacji,

ale w sumie nic szczególnie ciekawego...

- Z dworu pozostał już tylko fundament - powiedziała kuzynka. - Ze wsi zgoła nic. Wygląda mi

na to, że kochana władza starała się zetrzeć z powierzchni ziemi każdy ślad. Dziś to tylko ruiny i

skupisko baraków. Ale wzgórza się nie zmieniły. I krzaki pigwy ciągle tam rosną... - Zamyśliła się. -

Nawet krzyża na wzgórzu nie uszanowali. - Wstała i podeszła do okna.

Oparła czoło o szybę i popatrzyła w ciemność. Jej plecami wstrząsnął szloch.

- Nie zostało nic, tylko jedna szabla i to, co pamiętam, garść wspomnień zamknięta w mojej

głowie... - Łkała. - Wszystko, co budowaliśmy przez sześćset lat, poszło na marne.

Katarzyna podskoczyła i objęła Stasię ramieniem. Monika odwróciła się i w milczeniu

pilnowała kolacji.

- Uspokój się - poprosiła agentka. - Nic na to nie poradzimy. Przepadło...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Plecy kuzynki drgnęły i nagle szloch urwał się jak ucięty nożem. Oderwała dłonie od parapetu,

podeszła do ściany i zdjęła z niej szablę. Obnażyła ostrze i przez długą chwilę patrzyła na poznaczoną

szczerbami stal. Zbierała się w sobie. Gdy się odwróciła, już nie płakała. Jej oczy lśniły ponurym,

wewnętrznym ogniem.

- O, nie - powiedziała z zacięciem. - Nas, Kruszewskich, tak łatwo się z ojcowizny nie

wyrzuca! Odzyskamy majątek. A jak się komuś nie spodoba, to nahajami pokażemy mu, gdzie jego

miejsce!

- Nie przesadzaj. Jeśli ktoś będzie nam bruździł, to go ustawimy, ale nie nastawiaj się od razu

na konfrontację. I nie nahajką, dziś używa się subtelniejszych metod. Zresztą i wtedy chyba nieczęsto

ją stosowałaś?

- Chyba ze dwa razy. Co do metod subtelnych, już zacznij się przygotowywać.

- Tak sądzisz?

- Po prostu znam życie. Prawowici właściciele nigdzie nie są mile widziani.

Księżniczka bezszelestnie rozstawiła talerze na stole. Cmoknął korek wyrwany z szyjki butelki.

Zasiadły do kolacji.

- Poważnie chcesz tam wrócić? - zapytała Katarzyna. - Odniosłam wrażenie, że lubisz raczej

włóczyć się po świecie. Kilka lat tu, kilka tam. Znasz ze dwadzieścia języków, wszędzie jesteś jakby

trochę u siebie...

- Ale mam dość. Takie życie jest jałowe. Poza tym ciągnęło mnie do Polski. Myślałam, że

Kraków, moje ulubione miasto...

- A teraz poczułaś, że jednak...

- Tam jest moje miejsce. Wiem, pewnie masz mnie za idiotkę, wpadłam na jakiś pomysł pięć

minut temu i już chcę się brać za realizację.

- Mnie się podoba, ale pochopne działania to szaleństwo. Sama powiedziałaś, że prawowici

właściciele nigdzie nie są mile widziani. Mam już nawet plan, jak powinnyśmy się przygotować.

- Jak?

- Po pierwsze, trzeba zrobić dokładną wizję lokalną. Po drugie, sprawdzić, w czyich rękach jest

obecnie majątek, a jeśli jest własnością państwa, kto podejmuje decyzje o jego losie. Należy ustalić,

kto jest kim na tym terenie, a potem poszukać na wszystkich potężnych haków.

- Haków? - zdziwiła się Stanisława.

- Jeśli spróbują nam bruździć, musimy być gotowe do kontrataku. Odwet powinien być

straszliwy i natychmiastowy. Przydałaby się mała demonstracja siły na początek. Warto też w

lokalnych strukturach władzy umieścić własną agenturę. Dzięki temu będziemy z wyprzedzeniem

informowane o wszystkich posunięciach.

- Agenturę?

- Dwóch lub trzech ludzi, którzy będą działali niezależnie od siebie, ba, nawet nie wiedząc, że

nie są jedynymi agentami.

Monika pokiwała głową z uznaniem.

- To co? - Stanisława puściła całą tę przemowę częściowo mimo uszu. - Może wybierzemy się

w weekend rozejrzeć po okolicy? - Rozłożyła na wolnej części stołu mapę. - Niedaleko jest stadnina,

pożyczymy sobie trzy koniki, bo z tego, co pamiętam, droga jest w tragicznym stanie. Zresztą, jadąc

samochodem przez wieś, przedwcześnie spłoszymy mieszkańców. Konno możemy dotrzeć tam

ścieżką przez las i przekraść się do Kruszewie jakby od kuchni...

- Dobry pomysł. - Katarzyna wolała się nie przyznawać, że po raz pierwszy będzie siedzieć w

siodle.

* * *

Dotarły właśnie na skraj doliny, gdy ze wschodu dmuchnął zimny wiatr. Chłód przeniknął je

natychmiast do kości.

Wysoko w lesie, pośród wzgórz, bije źródło. Wartki strumyk zasila nieduży staw otoczony

kamieniami. Na brzegu widać jeszcze fundamenty starego młyna. Przez dawną młynówkę woda

wpada do niewielkiej sadzawki i dalej, już jako wesoła rzeczka, spływa na dno doliny. Dwór stał na

plateau prawie na wysokości ruin. Dziś został po nim tylko prostokąt podmurówki. Po zabudowaniach

folwarku nie ma śladu. Wszystko zarastają krzaki dzikiego bzu. Na stoku, gdzie kiedyś był ogród,

rozpleniły się pigwy. I jeszcze sad, dobre pół hektara kompletnie zdziczałych jabłonek i śliw.

Wieś leżała zawsze na dole, rozrzucona po obu stronach rzeczki, przecięta drogą wiodącą od

przełęczy do dworu. Z dostatnich niegdyś gospodarstw nie pozostało nic. Wszystko zmiotły wojny i

czerwona władza. Chaty, obórki i stodoły zburzono, a na ich miejscu wzniesiono dwa długie baraki po

kilkanaście mieszkań. Przed nimi w czasach świetności PGR Kruszewice były ogródki, ale teraz

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

straszą tylko zardzewiałe słupki - pamiątka po ogrodzeniach. Obok dostawiono budynek z pustaków

mieszczący niegdyś biura, magazyn i salkę klubową. Kawałek dalej były kiedyś silosy na kukurydzę,

zbiornik na gnojówkę i chlewnie. Silosy oczywiście skradli nieznani sprawcy, przypominają o nich

tylko kruszejące betonowe podstawy. Dach chlewni zapadł się, a ściany popękały. Dróżki wyłożone

perforowanymi, betonowymi płytami dawno zarosły. Asfalt szosy biegnącej pomiędzy barakami

przypomina powierzchnię Księżyca.

Tyle zdążyły zobaczyć, nim ciężkie, ołowiane chmury pokryły cały widnokrąg, a delikatna

mżawka zamieniła się momentalnie w prawdziwą ulewę.

- Średnio nam się ta wycieczka udała - westchnęła Stanisława. - Zawracamy. Gdzie Monika?

- Gdzieś tam. - Katarzyna próbowała przebić wzrokiem wodny tuman. - Widzę ją, chyba już

jedzie.

* * *

Deszcz pochłaniał szybko rozległą dolinę. Kryte eternitem dachy baraków przez moment

majaczyły niczym wraki statków spoczywające kilem do góry, a potem znikły. Stary Maciej wyszedł z

domu, ostrożnie przekraczając zgniły próg. Wiszące na paskach linoleum drzwi uderzyły o

wzniesioną z pustaków ścianę. Kopnął na bok poniewierającą się pod nogami pustą flaszkę, stanął w

miejscu byłego ogródka i dobywszy siurka, ulżył pęcherzowi.

Beknął głośno, rozsiewając wokoło woń przetrawionego już nieco taniego wina, pierdnął i już

miał wracać do barłogu, gdy nieoczekiwanie poczuł na sobie czyjś badawczy wzrok. Uniósł głowę.

Wodny tuman rozwiewał się chwilami. Po drugiej stronie nieistniejącego płotu na niedużej, gniadej

klaczy siedziała z gracją dziewczyna. Złociste włosy wymykające się spod eleganckiego toczka spięła

z tyłu w kucyk. Maciej czknął i zatoczył się lekko, ale na szczęście futryna była pod ręką i miał się

czego złapać. Dziewczyna, na oko sądząc, miała nie więcej niż szesnaście lat, więc schował ptaka do

rozporka. Nadal mierzyła go wzrokiem, a on czuł, jak to spojrzenie wywraca go na drugą stronę.

Coś było nie tak. Co ona tu, u licha, robiła? Były PGR Kruszewice leżał z dala od innych wsi i

głównych szos. Obcy zapuszczali się tu wyjątkowo rzadko. W dodatku nastolatka była nienaturalnie

czysta - teraz dopiero to spostrzegł. Białe spodnie, jasna bluzka, peleryna narzucona na ramiona...

Nawet strzemiona lśniły jak świeżo wypolerowane. Dziewczyna uderzyła klacz piętami i po chwili

zniknęła w ulewie. Z dali dobiegło rżenie jeszcze co najmniej dwu koni.

- Diabli nadali - mruknął, spluwając uroczyście. Stał przez jakiś czas, zastanawiając się, co

robić. Tak, o nieoczekiwanym spotkaniu należy powiadomić kogo trzeba... Założył dziurawe

gumofilce i poczłapał przez kląskające błoto do sąsiedniego baraku. Józwa, były sołtys, już nie spał.

Od samego świtu siedział przy aparaturze. Pomieszczenie, w którym urządził bimbrownię, nie było

duże. Kiedyś stał tu zapasowy agregat prądotwórczy. Dym z paleniska uchodził częściowo przez

komin, częściowo snuł się po klitce niczym mgły nad norweskim fiordem. Poblask ognia na

zakopconych szybach oraz gruba, wieloletnia warstwa sadzy na ścianach nadawały melinie wygląd

zbliżony do jaskini Hefajstosa.

Słysząc, że ktoś wszedł, bimbrownik odwrócił w stronę gościa czerwoną gębę pokrytą

trzydniowym zarostem. Rozchełstany na piersi, brudny drelich odsłaniał kępy siwych kudłów

porastających tors.

- A, to ty - burknął. - Poczekaj, aż skończę... Chłodnica, wymontowana z wraku ciężarówki,

hurkotała głucho, a do podstawionego słoika kapał mętny i cuchnący buraczany samogon.

- Czego? - zapytał wreszcie.

Widok przyjaciela odrobinę go zdziwił - Maciej rzadko wstawał z wyrka przed południem.

- Widziałem coś dziwnego... - zaczął opowiadać gość.

Były sołtys słuchał go długo i uważnie.

- Jesienią widziałeś dziedziczkę na rowerze - powiedział. - A teraz to... - Zasępił się.

- Co to znaczy?

- Dobrze nie jest. Coś będzie, a może i nie będzie. - Poskrobał się po zawszonej czuprynie. -

Budź Hankę...

- Jestem. - Była brygadzistka stanęła w drzwiach, swoją tuszą wypełniając niemal całą futrynę.

- Też nie mogę spać. Coś się dzieje?

Opowiedzieli jej.

- Daj jajko - poleciła, szczerząc krzywe, popsute zęby.

Podreptał w kąt i wydobył jedno z koszyka. Położyła je na blacie i zakręciła zręcznie grubymi

jak ogórki paluchami. Potem nadtłukła i wylała do szklanki.

- Żółtko czerwonawe - mruknęła. - Idą zmiany. Pociągnęła samogonu prosto ze słoika, a potem

splunęła w palenisko i długo obserwowała płomienie.

Andrzej Pilipiuk - 03 - Dziedziczki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: