41.EP VI -Powrót Jedi.pdf

Prolog

Głębia przestrzeni. Istniała długość, szerokość i wysokość; jednak te trzy wymiary zwijały się,

tworząc zakrzywioną czerń, mierzalną jedynie migotaniem gwiazd, mknących poprzez otchłań,

by zniknąć w nieskończoności. Głębia kosmosu.

Gwiazdy znaczyły upływ czasu wszechświata. Były tu dogasające, pomarańczowe głownie,

błękitne karły i podwójne żółte olbrzymy. Były kolapsujące gwiazdy neutronowe i gniewne

supernowe, wrzące w lodowatej pustce. Gwiazdy rodziły się, pulsowały i umierały. Była też

Gwiazda Śmierci.

Gwiazda Śmierci orbitowała na skraju Galaktyki, wokół zielonego księżyca Endor — księżyca,

którego planeta macierzysta dawno temu rozpadła się w nie-odgadnionym kataklizmie i

rozpłynęła w nicość. Gwiazda Śmierci była opancerzoną Stacją Bojową Imperium, niemal

dwukrotnie większą od swej poprzedniczki, zniszczonej przed wielu laty przez flotę

Rebeliantów. Niemal dwukrotnie większą i ponad dwukrotnie potężniejszą. Jej budowa jeszcze

trwała.

Ta nie dokończona kula zwisała nad żywym, zielonym światem Endoru, wyciągając ku niemu

macki konstrukcji. Przypominały chwytne odnóża jadowitego pająka.

Imperialny Gwiezdny Niszczyciel zbliżał się do gigantycznej stacji bojowej z prędkością

rejsową. Był ogromny jak miasto, lecz poruszał się z niezwykłą gracją, niby wąż morski.

Ochraniało go mniej więcej dziesięć myśliwców Twin Ion Engine — o podwójnym napędzie

jonowym. Czarne, podobne do owadów jednostki przemykały wokół niszczyciela we wszystkie

strony — badały przestrzeń, sondowały, przegrupowywały się i lądowały,

Bez najmniejszego dźwięku otworzyło się główne stanowisko startowe statku. Zajaśniała

zapłonowa struga wylotowa i imperialny prom przemknął z mroku hangaru w mrok przestrzeni,

w stronę nie dokończonej Gwiazdy Śmierci.

W kabinie dowódca i drugi pilot, wpatrzeni w instrumenty, kontrolowali sekwencję lądowania.

Wykonywali ten manewr już tysiące razy, mimo to obaj byli wyraźnie zdenerwowani. Dowódca

wcisnął przełącznik transmitera,

— ST trzysta dwadzieścia jeden do stanowiska dowodzenia. Kod Wejściowy Niebieski.

Rozpoczynamy manewr zbliżania. Wyłączcie pole ochronne.

W odbiorniku odezwały się trzaski, potem głos kontrolera portu:

— Dezaktywacja deflektora osłony po uzyskaniu potwierdzenia transmisji kodu. Przygotujcie

się...

W kabinie zapadła cisza. Dowódca przygryzł wargę i uśmiechnął się nerwowo do drugiego

pilota.

— Byle szybko — mruknął. — Żeby to nie trwało za długo. On nie lubi czekać.

Starali się nie patrzeć za siebie, w stronę przedziału pasażerskiego, gdzie zgodnie z

regulaminem lądowania wygaszono światła. Dobiegający stamtąd odgłos mechanicznego

oddechu potęgował nerwowość załogi.

W dole, w sterowni Gwiazdy Śmierci, wzdłuż pulpitów sterowniczych poruszali się sprawnie

operatorzy. Kontrolowali cały ruch w tym obszarze, otwierali korytarze przelotowe, kierowali

jednostki do odpowiednich rejonów. Kontroler pola spojrzał nagle przerażony na swój monitor.

Ekran ukazywał Stację Bojową, Endor i sieć energii — pole deflektora — rozciągające się z

zielonego księżyca, by objąć Gwiazdę Śmierci. Teraz jednak sieć ochronna otwierała się,

tworząc tunel. A tunelem płynął niczym nie powstrzymywany czarny punkcik imperialnego

promu.

Kontroler pola natychmiast wezwał dowódcę. Nie wiedział, jak powinien reagować,

— O co chodzi?

— Ten prom ma pierwszy stopień priorytetu — kontroler starał się, by w jego głosie brzmiało

raczej niedowierzanie, niż strach.

Oficer tylko raz spojrzał na ekran. Od razu zrozumiał, kto jest pasażerem.

— Vader! — szepnął do siebie. Przeszedł do iluminatora, skąd mógł obserwować końcowe

manewry lądującej jednostki,

— Zawiadom komendanta, że przybył prom Lorda Vadera.

Stateczek przysiadł miękko. Wobec ogromu hali lądowiska wydawał się całkiem maleńki.

Setki żołnierzy stanęły w szyku, otaczając podstawę rampy wejściowej: szturmowcy w białych

pancerzach, oficerowie w szarych mundurach i elitarna Gwardia Imperialna w czerwonych

kostiumach. Stanęli na baczność, gdy wkroczył Moff Jerjerrod — wysoki, szczupły i arogancki

dowódca Gwiazdy Śmierci. Bez pośpiechu przeszedł wzdłuż szeregów żołnierzy aż do rampy

promu.

Jerjerrod nie uznawał pośpiechu, gdyż pośpiech sugerował, że chciałby się znaleźć gdzie

indziej. A przecież był człowiekiem, który trafił dokładnie tam, gdzie chciał. Wielcy ludzie nigdy

się nie spieszą, jak często mawiał. Wielcy ludzie zmuszają do pośpiechu innych.

Ambicja nie odebrała mu jednak rozsądku. Nie mógł lekceważyć wizyty kogoś takiego, jak ten

wielki Czarny-Lord. Stał więc obok promu i czekał — z szacunkiem, lecz bez nadgorliwości.

Właz opadł nagle, a żołnierze wyprężyli się jeszcze bardziej. Z początku w otworze widzieli

jedynie ciemność, potem stopnie. Usłyszeli charakterystyczny oddech, niby tchnienie maszyny.

Wreszcie z pustki wyszedł Darth Vader, Lord Sith.

Zszedł rampą, spoglądając na zgromadzone wojsko. Zatrzymał się obok Jerjerroda, który z

uśmiechem skłonił głowę.

— To niespodzianka i przyjemność, Lordzie Vader. Pańska obecność jest dla nas

zaszczytem.

— Darujmy sobie uprzejmości, komendancie

— zdawało się, że głos Vadera dobiega z dna studni.

— Imperator martwi się wolnym postępem budowy. Przyleciałem, by dopilnować realizacji

planu.

Jerjerrod zbladł. Nie takiego powitania się spodziewał.

— Zapewniam, Lordzie Vader, że moi ludzie pracują najszybciej, jak mogą.

— Może zdołam skłonić ich do przyspieszenia tempa. Znam sposoby, które nie przyszłyby

panu do głowy — warknął przybysz. Oczywiście, miał swoje sposoby; był z tego znany. Wiele,

bardzo wiele sposobów.

Jerjerrod mówił spokojnie, choć gdzieś z głębi duszy upiór strachu torował sobie drogę do

jego gardła.

— To nie będzie konieczne, panie. Stacja zostanie ukończona zgodnie z planem. Nie ma

żadnych wątpliwości.

— Obawiam się, że Imperator nie podziela pańskiego optymizmu.

— Lękam się, że żąda rzeczy niemożliwych — odparł komendant.

— Może więc sam mu pan to wyjaśni, gdy przybędzie — twarz Vadera była niewidoczna pod

czarną maską ochronną, lecz w modyfikowanym elektronicznie głosie wyraźnie zabrzmiała

groźba.

Jerjerrod zbladł jeszcze bardziej.

— Imperator chce tu przylecieć?

— Owszem, komendancie. I nie będzie zachwycony opóźnieniem realizacji planu — gość

mówił głośno, by usłyszało go jak najwięcej ludzi.

— Zdwoimy wysiłki, Lordzie Vader.

Jerjerrod nie przesadzał. Przecież w chwilach szczególnej potrzeby nawet wielkich ludzi

można zachęcić do pośpiechu.

— Mam nadzieję, komendancie — Vader znowu zniżył głos. — Leży to w pańskim interesie.

Imperator nie zniesie dalszego opóźniania ostatecznej likwidacji tej bezprawnej Rebelii.

Otrzymaliśmy tajne wieści

— mówił szeptem, by usłyszał wyłącznie Jerjerrod.

— Flota Rebeliantów gromadzi siły, łącząc się w jedną, gigantyczną armadę. Nadchodzi

moment, gdy zgnieciemy ich bez litości, jednym ciosem.

Przez ułamek sekundy zdawało się, że jego oddech przyspieszył, lecz zaraz wrócił do

dawnego rytmu, wydobywając się spod maski niby podmuch lekkiego wiatru.

Na zewnątrz chatki z suszonej w słońcu cegły burza piaskowa wyła jak bestia, która nie może

skonać. Przytłumiony jęk dobiegał do wnętrza.

Wśród murów było chłodniej, ciszej i ciemniej. Tam wyła bestia burzy, tu zaś, w królestwie

cieni i nieostrych konturów, pracowała okryta opończą postać.

Opalone dłonie trzymające złożone instrumenty wysuwały się z rękawów przypominającej

kaftan szaty, Postać przykucnęła na ziemi. Obok leżało niezwykłe, dyskokształtne urządzenie. Z

jednej strony sterczały pęki przewodów, z drugiej, na płaskiej powierzchni, wyryto jakieś

symbole. Człowiek przymocował przewody do gładkiego, cylindrycznego uchwytu, przeciągnął

przez biologiczne z wyglądu złącze i połączył razem za pomocą innego narzędzia. Skinął na

cień w kącie, a ten potoczył się ostrożnie ku niemu.

— Wrrrr-dit duiit? — spytał nieśmiało niewielki R2, Zatrzymał się o pół metra od człowieka w

opończy i jego dziwnego aparatu.

Mężczyzna skinął na robota, by zbliżył się jeszcze trochę. Erdwa Dedwa migocząc pokonał

dzielącą ich odległość. Dłonie człowieka zawisły nad niewielką kopułą robota,

Drobny piach uderzał o zbocza wydm na Tatooine. Zdawało się, że wiatr wieje ze wszystkich

stron równocześnie: miejscami nabiera potęgi huraganu, gdzie indziej wiruje trąbą powietrzną,

by nagle bez przyczyny zamrzeć w bezruchu.

Droga wiła się przez pustynną równinę. Ulegała ciągłym zmianom — w jednej chwili

zasypywał ją bruna-

tnożółty piach, w następnej wiatr wymiatał go do czysta. Migotała w rozgrzanym nad ziemią

powietrzu. Była bardziej efemeryda, niż szlakiem, drogą, którą jednak należało podążać. Nie

istniała inna, wiodąca do pałacu Jabby Hutta.

Jabba był najohydniejszym gangsterem w Galaktyce, zamieszanym w przemyt, handel

niewolnikami i morderstwa. Wszędzie miał swoich agentów. Kolekcjonował i sam wymyślał

okrucieństwa, a jego dwór był miejscem nieporównywalnego zepsucia. Mówiło się, że Jabba

wybrał na swą rezydencję Tatooine, gdyż miał nadzieję, że jedynie w wypalonym tyglu tej

planety jego dusza nie przegnije całkowicie — gorące słońce zapiekało ropiejące wrzody,

W każdym razie było to miejsce, o którym niewielu uczciwych ludzi wiedziało, a jeszcze mniej

do niego docierało — siedlisko zła, gdzie nawet najmężniejsi drżeli przed złością ohydnego

Jabby.

— Puut-wIIt beDOO gang uubi DIIp — zwokalizował Erdwa Dedwa,

— Pewnie, że się martwię — odparł Ce Trzypeo. — l ty też powinieneś. Biedny Lando

Calrissian nigdy stąd nie powrócił. Wyobrażasz sobie, co z nim zrobili?

Erdwa gwizdnął zatroskany.

Złocisty android brnął przez sypki piach wydmy, aż znieruchomiał, gdy przed nim wyłonił się

nagle mroczny pałac Jabby, Erdwa wpadł niemal na niego i pospiesznie przemknął na skraj

drogi.

— Uważaj, jak chodzisz, Erdwa. — Ce Trzypeo ruszył dalej, chociaż wolniej, u boku swego

małego przyjaciela. — Dlaczego Chewbacca nie mógł przekazać tej wiadomości? Nie, kiedy

tylko trafi się jakaś niebezpieczna misja, od razu przychodzą do nas. Nikt się nie martwi o

roboty. Zastanawiam się czasem, dlaczego właściwie robimy to wszystko.

Burczał bez przerwy, pokonując ostatni odcinek zasypanej ciągle drogi. Wreszcie stanęli pod

bramą pałacu — masywne, żelazne wrota wznosiły się poza zasięg wzroku Trzypeo. Były

elementem ciągu kamiennych i żelaznych konstrukcji tworzących kilka ogromnych,

cylindrycznych wież, wieńczących górę ubitego piachu.

Roboty rozglądały się niepewnie, szukając oznak życia, kogoś, kto by wyszedł im na

spotkanie, albo urządzenia sygnalizacyjnego, którym obwieściliby swoją obecność. Ponieważ

nie znalazły niczego, co można by zaliczyć do jednej z tych trzech kategorii, Ce Trzypeo zebrał

się na odwagę (tę funkcję zaprogramowano mu już dawno), trzy razy delikatnie zastukał w

metal wrót i odwrócił się natychmiast.

— Chyba nikogo nie ma — poinformował przyjaciela. — Wracajmy. Powiemy o tym panu

Luke.

Wtedy właśnie w samym środku płaszczyzny bramy otworzyła się niewielka klapka,

wypuszczając pajęcze, mechaniczne ramię, zwieńczone elektronicznym okiem, Oko spojrzało

na nich badawczo. Potem prze-mówiło,

— Tee chuta hhat yudd!

Trzypeo stał dumnie wyprostowany, mimo lekkiego drżenia obwodów. Popatrzył prosto w oko,

wskazał na Erdwa Dedwa i na siebie.

— Erdwa Dedwawha bo Cetrzypeosha ey toota odd mischka Jabba du Hutt.

Oko uważnie zlustrowało oba roboty, po czym zniknęło. Trzasnęła zamykana klapka.

— Buu-dIIp gaNUUg — szepnął zatroskany Erdwa. Trzypeo skinął głową.

— Nie sądzę, by nas wpuścili. Lepiej chodźmy. Odwrócił się, a Erdwa zahuczał pełnym

wahania czwórdźwiękiem.

Nagle rozległ się przeraźliwy, głośny zgrzyt i żelazna brama wolno ruszyła w górę. Roboty

spojrzały niepewnie. Przed nimi ziała groźnie czarna jama. Czekały, bojąc się wejść i bojąc się

odejść.

— Nudd chaa! — rozległ się w mroku dziwaczny głos oka,

Erdwa zabrzęczał i ruszył w ciemność. Trzypeo wahał się przez chwilę, wreszcie pobiegł za

swym przysadzistym towarzyszem.

— Zaczekaj na mnie! — zawołał. A kiedy stanęli razem, dodał z wyrzutem: — Zgubisz się.

Wielkie wrota opadły z ogłuszającym hukiem, który rozbrzmiewał echem w ciemnej pustce.

Dwa przerażone roboty zamarły na moment. Potem niepewnie postąpiły do przodu,

Natychmiast pojawili się trzej wielcy gamorreańscy strażnicy — potężne, podobne do

wieprzków bestie, znane ze swej nienawiści do androidów. Nie skinąwszy im nawet, popędzili

oba roboty w głąb mrocznego korytarza. Gdy dotarli do pierwszego, słabo oświetlonego

rozwidlenia, jeden z nich burknięciem wydał jakieś polecenie. Erdwa zapiszczał pytająco.

—Lepiej, żebyś nie wiedział — odparł bojaźliwie złocisty android. — Przekażmy szybko

wiadomość od pana Luke'a i wynośmy się.

Zanim zdążył wykonać kolejny krok, z półmroku bocznego tunelu wynurzyła się inna postać:

Bib Fortuna, prostacki majordomus zdegenerowanego dworu Jabby. Był wysokim,

humanoidalnym stworem, którego oczy. widziały tylko to, co powinny, a szata zasłaniała

wszystko. Z potylicy wyrastały mu dwie grube, mackowate wypustki, zależnie od potrzeb

spełniające funkcje chwytne, zmysłowe lub badawcze. Bib zarzucał je na ramiona dla ozdoby

lub — gdy sytuacja wymagała zachowania równowagi — zwieszał z tyłu niby podwójny ogon.

Stanął przed robotami i uśmiechnął się kwaśno.

— Die wanna wanga.

— Die wanna wanaga — odpowiedział formalnym tonem Trzypeo. — Przynosimy wiadomość

dla twego pana, Jabby Hutta.

Erdwa zagwizdał post scriptum, na co android skinął głową i dodał:

— I prezent.

Zastanowił się, a jego oczy błysnęły.

— Prezent? Jaki prezent? — szepnął głośno. Bib z żalem pokręcił głową.

— Nee Jabba no badda. Me chaade su goodie. Wyciągnął dłoń do Erdwa Dedwa. Mały robot

cofnął się z lękiem.

— bDuuu II NGrwrrr Op dbuuDIlop! — zaprotestował.

— Erdwa, daj mu to — nalegał Trzypeo. Doprawdy, pomyślał, ten Erdwa zachowuje się

czasem tak dwoiście...

Jednak Erdwa wyraźnie się zbuntował. Buczał i gwizdał na Trzypeo i Fortunę, jakby obaj mieli

wykasowane programy,

Wreszcie android kiwnął głową, niezbyt zachwycony reakcją przyjaciela. Skłonił się

przepraszająco. — Twierdzi, że nasz pan polecił przekazać prezent wyłącznie Jabbie, osobiście

— Bib zastanawiał się, a Trzypeo wyjaśniał dalej: — Bardzo mi przykro. Niestety, jest w tych

sprawach wyjątkowo uparty — jego ton wyrażał dezaprobatę, a jednocześnie pobłażanie wobec

małego towarzysza.

Bib skinął ręką.

— Nudd chaa.

Ruszył w ciemność. Roboty szły tuż za nim, a trójka gamorreańskich strażników zamykała

pochód. Ce Trzypeo pochylił się nad niską jednostką R2.

— Wiesz, mam złe przeczucia — szepnął.

Ce Trzypeo i Erdwa Dedwa stali u wejścia do sali tronowej,

—Jesteśmy zgubieni — szepnął złocisty android, po raz tysięczny żałując, że nie może

zamknąć oczu.

W ogromnej hali tłoczyły się wszelkie męty Galaktyki, groteskowe stwory z zapadłych

systemów, oszołomione mocnym trunkiem i własnymi wyziewami. Gamorreanie, zmutowani

ludzie, Jawowie — wszyscy tarzali się w prymitywnych rozkoszach lub chełpili przestępczymi

dokonaniami. A u szczytu sali, na podwyższeniu, przyglądając się tej rozpuście leżał Jabba

Hutt.

Głowę miał trzy, może czterokrotnie większą od ludzkiej, żółte, gadzie oczy i wężową skórę,

pokrytą warstewką tłuszczu. Nie miał szyi, za to ciąg podbródków, przechodzących w wielkie,

nabrzmiałe cielsko, wypasione do granic wytrzymałości kradzionymi kąskami. Karłowate, niemal

bezużyteczne ramiona wyrastały z torsu, a lepkie palce prawej dłoni ściskały ust-nik nargili.

Włosy powypadały mu w wyniku najrozmaitszych zakażeń. Nie miał nóg — tułów zwężał się

stopniowo w długi, gruby ogon, podobny do wałka drożdżowego ciasta i sięgający do krawędzi

podwyższenia, pełniącego rolę tronu. Szerokie, pozbawione warg usta sięgały prawie uszu;

ślinił się bez przerwy. Był zdecydowanie obrzydliwy.

Obok, przykuta za szyję, siedziała smutna tancerka, przedstawicielka rasy Fortuny. Dwie

smukłe macki zwisały z jej karku, opadając na nagie, umięśnione plecy. Miała na imię Oola. Z

nieszczęśliwą miną odsunęła się na sam skraj podium, jak najdalej od Jabby.

Tuż obok brzucha Jabby przycupnęło niewielkie, podobne do małpy stworzonko zwane

Lubieżnym Okruchem. Chwytało wszelkie pożywienie i płyny,

spadające z palców i spływające z ust jego pana, by je połykać z przyprawiającym o mdłości

chichotem,

Padające z góry promienie słońca oświetlały częściowo pijanych dworaków, których w drodze

do podium wymijał Bib Fortuna, Sala zbudowana była z nie kończącego się ciągu niszy i

gabinetów, więc większość z tego, co się działo, było tylko cieniem i wrażeniem ruchu,

Majordomus stanął przed swym zaślinionym władcą, pochylił się i szepnął mu coś do ucha.

Oczy Jabby zmieniły się w szparki... Z maniakalnym chichotem skinął dwóm robotom, by

podeszły bliżej.

— Bo shuda — wychrypiał i zakaszlał. Znał kilka języków, uważał jednak za punkt honoru, by

mówić wyłącznie po huttańsku. Był to jego jedyny punkt honoru.

Drżące roboty zbliżyły się do władcy, choć naruszało to ich najgłębiej wprogramowaną

wrażliwość.

— Wiadomość, Erdwa! — przynaglał Trzypeo.

— Wiadomość! Erdwa świsnął krótko, a z kopuły błysnął promień

światła, generujący hologram Luke'a Skywalkera. Obraz rósł szybko, aż młody Jedi osiągnął

ponad trzy metry wzrostu, wznosząc się nad zebranym motłochem. Gwar ucichł natychmiast,

— Bądź pozdrowiony, dostojny — odezwał się hologram. — Pozwól, że się przedstawię.

Jestem Luke Skywalker, Rycerz Jedi i przyjaciel kapitana Solo. Pragnę uzyskać audiencję u

Waszej Wysokości, by wykupić jego życie.

Cała sala ryknęła śmiechem. Jabba uciszył gwar jednym ruchem ręki. Luke mówił dalej,

— Wiem, że jesteś wielki i wspaniały, Jabbo. Równie wielki jest twój gniew na Solo, Jestem

jednak pewien, że wypracujemy obopólnie korzystne porozumienie. Jako dowód mej dobrej woli

przesyłam ci dar: te dwa roboty.

Trzypeo podskoczył jak porażony.

— Co? Co on powiedział?

— Są pracowite i będą ci dobrze służyć — zakończył Luke i hologram zniknął. Trzypeo z

rozpaczą potrząsnął głową.

— Nie, to niemożliwe. Erdwa, musiałeś odtworzyć inną wiadomość. Jabba pluł i rechotał.

— Targ zamiast walki? — zdziwił się Bib. — Żaden z niego Jedi, Jabba przytaknął.

— Nie będzie żadnych targów — wychrypiał w stronę Trzypeo. — Nie mam zamiaru

rezygnować ze swojej ulubionej rzeźby.

Chichocząc złośliwie wskazał słabo oświetloną niszę obok tronu. Na ścianie wisiała

karbonadyzowana postać Hana Solo. Twarz i ręce wynurzały się z zimnej, twardej płyty, jakby

posąg sięgał nad powierzchnię kamiennego morza.

Erdwa i Trzypeo maszerowali smętnie wilgotnym korytarzem, popędzani przez

gamorreańskiego strażnika. Przeraźliwe krzyki bólu dobiegały zza drzwi cel, odbijały się echem

od kamiennych murów i cichły w głębi nieskończonych katakumb. Od czasu do czasu jakaś

ręka, szpon czy macka sięgała przez kraty, próbując pochwycić nieszczęsne roboty,

Erdwa popiskiwał żałośnie. Trzypeo kręcił tylko głową.

— Co mogło opętać pana Luke'a? Nigdy nie wyrażał niezadowolenia z mojej pracy...

Drzwi na końcu korytarza otworzyły się samoczynnie i Gamorreanin wepchnął ich do wnętrza.

Natychmiast w ich uszy uderzyły ogłuszające, mechaniczne hałasy: zgrzyt kół, stuk tłoków,

szum wody, warkot

silników. Kłęby pary ograniczały widoczność. Trafili do ciepłowni albo do zaprogramowanego

piekła.

Straszliwy elektroniczny wrzask, niby odgłos nie dopasowanych kół zębatych, ściągnął ich

uwagę w róg pomieszczenia. Z mgły wyszedł EV-9D9, człekokształtny robot o niepokojąco

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: