Alexander Meg - Kłopoty lorda Marcusa.pdf - zachomikowane(1)[11] - ewa.agata5

MEG ALEXANDER

KŁOPOTY LORDA MARCUSA

Był to już ostatni etap podróży. Dziewczyna wciśnięta w kąt powozu wyglądała na

chorą.

- Nie powinnyśmy przyjeżdżać tutaj - powiedziała schrypniętym głosem.

Najwyraźniej mówienie sprawiało jej trudność. - Jego lordowska mość nie raczył nawet

odpowiedzieć na list. Przecież może odprawić nas z kwitkiem.

- W nocy? Lord Rokeby, moja droga, czegoś takiego by nie zrobił. Jako twój opiekun

musi znać swoje obowiązki.

- Jestem pewna, że zna, panno Tempie, ale to nie znaczy, że będziemy mile

widzianymi gośćmi. Och, gdybym tylko nie czuła się tak źle. - Dziewczyna zaniosła się

kaszlem.

Elinor zachowała dla siebie własne obawy. Wcześniej przeżyła ogromne

rozczarowanie, gdy okazało się, że londyńska rezydencja lorda jest zamknięta i na drzwiach

nie ma kołatki, co było oczywistym znakiem nieobecności właściciela. Służący wyjaśnił im,

jak dostać się do posiadłości lorda leżącej w hrabstwie Kent.

Wraz z Hester przyjechały z Bath wynajętym powozem. Była to bardzo męcząca

podróż. Elinor myślała początkowo o zatrzymaniu się w hotelu, jednakże, ze względu na

szczupłe fundusze i chorobę Hester, zrezygnowała z takiego rozwiązania. Nawet gdyby

znalazła przyzwoity hotel, co powiedzieliby w recepcji o dwóch kobietach podróżujących z

niewielkim bagażem i bez pokojówki, z których jedna wyraźnie niedomaga? Zresztą jutro

Hester nie będzie czuła się lepiej. Trzeba więc jak najszybciej dotrzeć do celu.

Błagała w duchu niebiosa, by pozwoliły jej zastać lorda Rokeby'ego w domu.

Postanowiła, że gdyby go nie było, i tak zażąda schronienia pod jego dachem.

Dojechały wreszcie na miejsce. Gdy powóz mijał wysoką, kutą żelazną bramę, w

domku portiera błysnęło światło. Elinor doznała ogromnej ulgi, gdy odźwierny oznajmił, że

jego pan nie opuszczał dzisiaj domu. Odwróciła się do Hester i objęła ją czule.

- Kochanie, jesteśmy na miejscu - powiedziała. - Wkrótce będziesz się mogła położyć.

Wyjrzała przez okno. Powóz skierował się na podjazd imponującej, jasno oświetlonej

rezydencji. Gdy zatrzymał się u podnóża okazałych schodów, otworzyły się wysokie

rzeźbione drzwi wejściowe, z których wybiegł mężczyzna w liberii i spiesznie skierował się

do przybyłych.

Elinor pierwsza wysiadła z powozu, a tuż za nią osłabiona chorobą Hester. Woźnica,

zadowolony, że dowiózł do celu swoje pasażerki, wyniósł ich bagaże i szybko ruszył w drogę

powrotną.

- Czy możesz poinformować lorda Rokeby'ego, że przyjechała jego podopieczna? -

uprzejmie zwróciła się do służącego Elinor.

Mężczyzna popatrzył na nią zaskoczony.

- Madame, jego lordowska mość nie mówił... to znaczy, on się nikogo nie spodziewa.

- Domyślam się. - Elinor wspięła się na pierwsze stopnie. - Napisałam list do lorda

Rokeby, powiadamiając o naszym przyjeździe, ale widocznie nie dotarł na czas. Proszę

zrobić, jak powiedziałam. Panna Hester Winton nie czuje się dobrze. Powinna jak najprędzej

położyć się do łóżka.

- Ależ, madame, jego lordowska mość dał mi wyraźne instrukcje. Teraz przyjmuje

gości i nie mogę go niepokoić.

Tymczasem Elinor wraz z Hester dotarły do szczytu schodów i weszły do rozległego,

wysokiego na półtora piętra holu.

- Biorę całą odpowiedzialność na siebie - oznajmiła. - Hester, kochanie, usiądź tu na

moment. Nie zabawię długo... - Urwała, gdyż właśnie otworzyły się drzwi w końcu holu.

Elinor zobaczyła na wpół rozebraną dziewczynę i biegnącego za nią młodego mężczyznę. Z

piskiem i śmiechem dziewczyna uciekała w kierunku schodów. Zanim do nich dopadła,

kawaler już ją trzymał w objęciach i głośno całując, ściągał z jej ramion resztki odzieży, po

czym chwycił dziewczynę na ręce i wbiegł na schody, jakby nic nie ważyła.

Elinor spojrzała na swoją podopieczną. Na twarzy Hester malowało się zdziwienie

pomieszane z zakłopotaniem.

- Madame, przykro mi... - Służący był wyraźnie zażenowany. - Czy młoda dama nie

zechciałaby poczekać w bibliotece?

- Masz rację, tak będzie lepiej. Nie musisz mnie anonsować.

Nie czekając na odpowiedź, skierowała się ku otwartym drzwiom i weszła do pokoju.

Po obu stronach długiego stołu siedzieli mocno podchmieleni mężczyźni. Elinor nie była tym

zdziwiona, widząc na stole mnóstwo pustych butelek. Zdumiała ją natomiast stojąca na stole

dziewczyna z podwiniętą do pasa spódnicą. Dokładnie wymierzonym ruchem eleganckiego

pantofelka młoda kobieta przesunęła rząd pomarańcz ułożonych przed nią w równą linię,

czym wywołała aplauz wpatrzonych w nią panów. W tym względzie miała niezaprzeczalny

talent. Żaden z owoców nie wysunął się z szeregu. Gdy zakończyła swój pokaz, zręcznie

chwyciła woreczek złota rzucony jej w nagrodę.

- Teraz moja kolej - krzyknęła rudowłosa piękność, wyrywając się z objęć

trzymającego ją na kolanach mężczyzny i próbując wdrapać się na stół.

Elinor, której wejście przez długą chwilę pozostało nie zauważone, obrzuciła

uważnym spojrzeniem zebrane w pokoju towarzystwo. Ten tłusty, zaśliniony, obleśny

blondyn przy drugim końcu stołu nie może być lordem Rokebym, pomyślała z przerażeniem.

Jeśli to jednak on, natychmiast zabierze stąd Hester.

W tym samym momencie jeden z mężczyzn podniósł wzrok i zobaczył nowo

przybyłą.

- A to kto? - Uniósł do góry rękę, żeby uciszyć towarzystwo. - Purytanka, dziewica?

Marcus, to zapewne twój pomysł. Wiedziałem, że zawsze możemy liczyć na coś

oryginalnego. Nigdy nas nie zawiodłeś.

Szurnęło odsuwane krzesło. Mężczyzna, który na nim siedział, delikatnie uwolnił się z

objęć dziewczyny i wstał.

Elinor poczuła nieprzyjemny skurcz żołądka, gdy na nią spojrzał. Nie miała

wątpliwości, że stoi przed nią lord Rokeby. Był ciemny jak Cygan, a śniada cera podkreślała

niezwykłość jego oczu - niewiarygodnie jasnoniebieskich. Takie oczy można było spotkać u

ludzi morza lub u podróżników wędrujących do najdalszych zakątków ziemi. Elinor

instynktownie wyczuła, że ten człowiek potrafi być nieprzejednanym przeciwnikiem.

Zmierzył ją bezceremonialnie od stóp do głów, aż zaczerwieniła się pod jego

zuchwałym spojrzeniem.

- Pochlebiasz mi - odpowiedział swobodnie towarzyszowi zabawy - ale ja nie znam tej

damy. Bates, czy nie mówiłem ci, że nikogo dzisiaj nie przyjmuję?

Elinor popatrzyła na strapioną twarz służącego, który stał za nią, i poczuła, że ogarnia

ją furia.

- Proszę nie winić tego człowieka, milordzie. To ja postanowiłam zobaczyć się z

panem. - Jej głos był niski i melodyjny, i na tyle dźwięczny, że docierał do najdalszego

zakątka pokoju. Słowa wywołały okrzyki radości.

- Marcus, czy twoje kurczątka same przychodzą na grzędę? - zakpił grubas siedzący

na końcu stołu.

Elinor nie miała zamiaru słuchać takich uszczypliwych uwag i pozwolić, by brano ją

za kobietę lekkich obyczajów. Odwróciła spojrzenie od lorda Rokeby'ego i popatrzyła surowo

na rozochocone twarze mężczyzn.

Wzrok, który potrafił ujarzmić niejedną nieposłuszną szesnastolatkę, nie zawiódł i

teraz. W pokoju zapadła cisza.

Gdy Elinor zwróciła spojrzenie na gospodarza, spostrzegła w jego niezwykłych

oczach mieszaninę zdumienia i podziwu.

- Muszę z panem porozmawiać - powiedziała stanowczo.

- Oczywiście, madame. Jestem do pani dyspozycji.

Nie umknął jej uwagi ironiczny ton, ale nie zareagowała i wyszła za nim z pokoju.

- Pana podopieczna, Hester Winton, jest tutaj, milordzie. Przywiozłam ją z Bath.

Rozbawienie lorda Rokeby'ego zniknęło w okamgnieniu. Nie przeciągał już w modny

sposób głosek, gdy wykrzyknął:

- Moja podopieczna! Dobry Boże, kobieto, cóż to za niedorzeczny pomysł! To nie jest

miejsce dla dziecka. Co pani przyszło do głowy, żeby zabrać ją ze szkoły?

- Szkoła została zamknięta z powodu śmierci właściciela, a Hester nie jest już

dzieckiem. Ma siedemnaście lat.

- Dlaczego przywiozła ją pani do mnie?

- Ponieważ jest pan jej prawnym opiekunem i my... To znaczy Hester nie miała się

gdzie udać.

Lord Rokeby przejechał palcami po wzburzonych włosach.

- Nie możecie tutaj zostać - powiedział w końcu. - Musicie wrócić tym samym

powozem do Tunbridge Wells. Jutro skontaktuję się z panią.

- Nasz powóz już odjechał.

- Ach, tak - mruknął lord Rokeby. - Jeśli chciała mnie pani postawić przed faktem

dokonanym, to przeliczyła się pani, panno...

- Nazywam się Elinor Tempie.

- Wobec tego, panno Tempie, mój powóz odwiezie was do miasta.

- To niemożliwe. Hester jest chora. W jej stanie podróż nie wchodzi w rachubę.

- Nie wierzę pani!

- Niech się pan sam przekona. - Elinor skierowała się w stronę biblioteki.

- To jest lord Rokeby, kochanie. - Próbowała powiedzieć to obojętnym tonem, ale w

jej głosie brzmiała pogarda.

Jednakże Hester jej nie wyczuła. Spojrzała na swego opiekuna czerwonymi od

gorączki oczami i zaniosła się kaszlem. Usiłowała wstać, żeby złożyć głęboki ukłon, ale

opadła z jękiem na fotel. Elinor przyłożyła rękę do jej czoła i stwierdziła, że temperatura

musiała się niebezpiecznie podnieść.

Lord Rokeby strzelił palcami na służącego.

Alexander Meg - Kłopoty lorda Marcusa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: