Zasady wykonywania korekty
Korekta autorska ma na celu wyszukanie błędów merytorycznych, ale należy uważać, by autor nie napisał przy okazji nowej książki – zmienić wolno max. 3 % tekstu – powyżej tej granicy autor ponosi koszty nowego składu
Korekta autorska nie może zastąpić profesjonalnej korekty, wyszukującej błędy edytorskie, niewłaściwe przeniesienia, błędy techniczne, językowe i stylistyczne. Autor w czasie korekty skupia się na czym innym, poza tym do korekty trzeba mieć „właściwe oko”.
Nanoszący korektę nie wnika w tekst i bierze za dobrą monetę znaki korektora[1].
Korektor nie ma prawa dokonywać merytorycznych ingerencji w tekst, od tego jest autor i redaktor. Różni pisarze mają różne style [e.g. A. Świderkówna, Hellada królów – celowa archaizacja, stosowanie szyku przestawnego]. Lepsze jest wrogiem dobrego. Naturalnie, krzyczące błędy powinny być sygnalizowane, ale nie zmieniane bez konsultacji[2]
N Pojedyncze spójniki nie powinny zostawać na końcu wiersza, podobnie jak jednostki miary czy liczby porządkowe.
N Nie powinno być więcej niż 3 przeniesienia jedno pod drugim e.g.:
Qualiter autem rex Boleslaus de Polonia sit eie-ctus, longum existit enarrare, sed hoc dicere li-
cet, quia non debuit christus in christo peccat-
um quodlibet corporaliter vindicare. Illud en-
im multum sibi nocuit, cum peccato peccatum
adhibuit […]
Zadania korektora:
1. Sprawdzanie poprawności gramatycznej i ortograficznej tekstu
2. Wnoszenie niezbędnych poprawek przy użyciu znaków korektorskich
3. Sprawdzanie I k.p.p.[3] z podstawą (tekstem po redakcji oddanym do składu)
4. Weryfikacja poprawek autora/tłumacza/redaktora naukowego, zwłaszcza językowych i stylistycznych i nanoszenie ich na egzemplarz korekty
5. Sprawdzanie naniesienia poprawek w II k.p.p.
6. Wyłapywanie i eliminacja bękartów, sierot i wdów[4], sprawdzanie poprawności przeniesień
7. Rewizja pracy przed zrobieniem pdf
8. Ew. sczytywanie pracy przed I k.p.p. redakcyjną i autorską [jeżeli ten etap jest przewidziany]
9. Czytanie do erraty / wznowienia
1. Starannie wyraźnym charakterem pisma
2. Znaki korektorskie muszą być jednoznaczne
3. Większe wstawki i uzupełnienia tekstu lepiej pisać na komputerze ew. dostarczyć w wersji elektronicznej
4. Lepiej zaznaczyć do poprawki cały wyraz niż umieszczać kilka poprawek literowych w jednym słowie
5. Informacje dodatkowe dla składacza otoczyć kółkiem, aby wiedział, że to „korespondencja” do niego i nie należy zamieszczać tych słów w poprawianym tekście
Zasady stosowania znaków korektorskich
1. Nie należy powtarzać tych samych znaków korektorskich na jednej stronie, a przynajmniej w tej samej połowie strony
2. Zamieszczony w tekście znak korektorski zawsze musi być powtórzony na marginesie, możliwie najbliżej poprawki w tekście
3. Znaki korektorskie powtarzane na marginesach należy zamieszczać na tym samym poziomie (obok wiersza, w którym jest poprawka)
4. Znaki korektorskie powtarzane na marginesach należy zamieszczać na tej samej części strony w pionie.
Wykaz znaków korektorskich znajduje się w załączniku na końcu rozdziału.
1
[1] e.g. jeżeli w zdaniu jest ko-tek, to tak zostanie zapisany ten wyraz w poprawionej wersji tekstu, choć korektorowi chodziło o coś innego
[2] W książce o XIX-wiecznej Rosji korektor namiętnie zmieniał wyraz Narodna Wola [ros. Wola Ludu] na Narodowa Wola, w książce o Łodzi zaś twierdził, że ul. Piotrkowska zbudowana jest w stylu elektrycznym a nie eklektycznym.
[3] korekta po przełamaniu
[4] pojedyncze wiersze akapitów przechodzące na następną stronę lub pozostające na stronie poprzedniej
Camea_Lidii_P