David Eddings -Tamuli 2- Świetliści.pdf

David Eddings

Świetliści

Księga druga Tamuli

Dla Taty

Zostały nam tylko cudowne wspomnienia,

Które muszą zapełnić puste miejsca w naszych sercach.

W golfa radziłeś sobie całkiem przyzwoicie, w bilard byłeś diablo dobry

Brak nam Ciebie

PROLOG

Wyjątek z rozdziału trzeciego Sporu cyrgańskiego: Spojrzenia na niedawny kryzys,

opracowanego przez Wydział Historii Najnowszej Uniwersytetu Matheriońskiego

Podobne opracowanie, stanowiące dzieło wielu uczonych, w sposób nieunikniony musi

przedstawiać ich odmienne punkty widzenia. I choć jako autor tej części niniejszego dzieła

żywię niezwykły szacunek dla swego godnego podziwu kolegi, który tak zgrabnie ułożył

poprzedni rozdział, czuję się w obowiązku poinformować czytelnika, iż odmiennie od niego

interpretuję pewne niedawne wydarzenia. Stanowczo nie zgadzam się z poglądem, iż

interwencja agentów kościoła Chyrellos podczas kryzysu cyrgańskiego była całkowicie

bezinteresowna.

Bez wahania natomiast podpisuję się pod wyrażonym przez mego przedmówcę podziwem i

uznaniem dla Zalasty ze Styricum. Nie da się przecenić zasług owego mądrego i wiernego

męża stanu, niestrudzenie służącego imperium. Toteż kiedy rząd jego wysokości pojął w pełni

znaczenie kryzysu cyrgańskiego, rzeczą całkowicie naturalną było, iż ministrowie zwrócili się

do Zalasty o radę. Mimo jednak żywionego przez nas poważania dla owego wybitnego

obywatela Styricum musimy przyznać, iż umysł Zalasty jest tak szlachetny, że czasami nie

dostrzega on mniej godnych cech u innych. Niektórzy członkowie rządu jego wysokości

wyrażali poważne wątpliwości, kiedy Zalasta nalegał, byśmy zwrócili się poza granice

Tamuli w poszukiwaniu rozwiązania problemu, który gwałtownie narastał do rozmiaru

kryzysu. Jego sugestia, iż rycerz pandionita, pan Sparhawk, najlepiej poradzi sobie z

zaistniałą sytuacją, nie spodobała się bardziej konserwatywnej części Rady Cesarskiej. Choć

nikt nie wątpił w wojskowy geniusz pana Sparhawka, trzeba jednak pamiętać, iż jest on

członkiem jednego z zakonów rycerskich kościoła Chyrellos, a rozważni ludzie mają się na

baczności, gdy konieczność zmusza ich do kontaktów z tą szczególną instytucją.

Pan Sparhawk zwrócił na siebie uwagę Zalasty w czasie drugiej wojny zemoskiej pomiędzy

rycerzami kościoła Chyrellos i sługami Othy z Zemochu. Nawet Zalasta, którego mądrość jest

zaiste legendarna, nie potrafił stwierdzić dokładnie, co zdarzyło się w mieście Zemoch

podczas brzemiennego w skutki spotkania pana Sparhawka z Othą i zemoskim bogiem

Azashem. I choć dotarły do nas mętne pogłoski, jakoby pan Sparhawk wykorzystał podczas

tego spotkania starożytny talizman zwany Bhelliomem, żaden uznany autorytet naukowy nie

zdołał odkryć szczegółów dotyczących owego talizmanu ani też jego właściwości. Mniejsza

jednak o metody, jakimi dokonał swego zdumiewającego czynu; nie da się zaprzeczyć, iż pan

Sparhawk odniósł zwycięstwo, i właśnie ów niezwykły sukces przekonał rząd jego cesarskiej

wysokości, aby zwrócił się do owego pandionity o pomoc we wczesnej fazie kryzysu

cyrgańskiego, mimo poważnych wątpliwości pewnych wysoce szanowanych ministrów,

którzy całkiem słusznie podkreślali, iż sojusz pomiędzy cesarstwem a kościołem Chyrellos

może okazać się nader niebezpieczny. Na nieszczęście łaska cesarza zwróciła się w stronę

frakcji kierowanej przez ministra spraw zagranicznych Oscagne'a, i kanclerz Pondia Subat nie

zdołał zapobiec podjęciu przez rząd działań mogących wiązać się z poważnym zagrożeniem

imperium.

Sam minister spraw zagranicznych Oscagne wyruszył z misją do Chyrellos, stolicy eleńskiego

kościoła, aby zaapelować do arcyprałata Dolmanta i prosić o pomoc pana Sparhawka. I choć

nikt nie może kwestionować zdolności dyplomatycznych Oscagne'a, jego poglądy polityczne

budzą poważny niepokój w pewnych kręgach. Powszechnie też wiadomo, że w przeszłości

minister i kanclerz często nie zgadzali się ze sobą.

Polityczna sytuacja na kontynencie eozjańskim jest niezwykle zawikłana, nie istnieje tam

bowiem centralny ośrodek władzy. Nader często kościół Chyrellos wchodzi w konflikt z

panującymi monarchami odrębnych królestw eleńskich. Jako rycerz kościoła, pan Spurhawk

podlegałby w normalnych okolicznościach rozkazom arcyprałata Dolmanta, jednakże sytuację

komplikuje fakt, iż Sparhawk jest jednocześnie księciem małżonkiem królowej Klenii, u tym

samym musi być posłuszny jej kaprysom. Tu właśnie minister spraw zagranicznych Oscagne

mógł w pełni zademonstrować swój talent dyplomatyczny. Arcyprałat Dolmant natychmiast

dostrzegł zbieżność interesów kościoła i imperium w tej kwestii, jednakże królowa Ehlana nie

dawała się przekonać. Władczyni Elenii jest młoda i czasem jej uczucia biorą górę nad

rozsądkiem. Najwyraźniej perspektywa długiego rozstania z małżonkiem nie wzbudziła w

niej entuzjazmu, jednakże minister Oscagne rozwiązał ów problem jednym zręcznym

posunięciem, proponując, by podróż pana Sparhawka na kontynent daresiański odbyła się pod

pretekstem oficjalnej wizyty królowej Elenii na dworze cesarskim w Matherionie. Jako książę

małżonek, pan Sparhawk naturalną koleją rzeczy towarzyszyłby swej żonie, co całkowicie

tłumaczyłoby jego obecność. Ta propozycja ugłaskała królową, która w końcu na nią

przystała.

Podróżując ze stosowną eskortą, złożoną z setki rycerzy kościoła, królowa Ehlana wsiadła na

okręt i pożeglowała do portu Salesha we wschodnim Zemochu. Stamtąd orszak królewski

ruszył na północ, do Basne, gdzie czekały na nich dodatkowe siły jeźdźców ze wschodniej

Pelosii. Zgromadziwszy posiłki, Eleni przekroczyli granicę Astelu w zachodniej Daresii.

Relacje z podróży królowej, którymi dysponujemy, pełne są rażących nieścisłości. Wielu

moich kolegów miało obiekcje i twierdziło, że jeśli przyjmiemy za dobrą monetę słowa

owych Elenów, okaże się, iż mamy do czynienia z absurdem. Wszelako rozważywszy

starannie tę kwestię, autor niniejszych słów może stwierdzić z całą stanowczością, iż owe

pozorne rozbieżności dają się z łatwością wytłumaczyć, jeśli ci, którzy tak gwałtownie

protestują, zadadzą sobie trud, aby zbadać różnice pomiędzy kalendarzem eleńskim i

tamulskim. Królowa Elenii nie udawała wcale, że lotem błyskawicy pokonała cały kontynent,

jak twierdzą niektórzy prześmiewcy. Tempo jej podróży było całkiem normalne, czego z

łatwością można dowieść, gdyby tylko uczeni panowie zechcieli zauważyć fakt, iż eleński

tydzień jest dłuższy od naszego!

W każdym razie orszak królewski dotarł do stolicy Astelu, Darsas. Tam królowa Ehlana tak

bardzo oczarowała króla Alberena, iż wedle dowcipnej relacji ambasadora Fontana

nieszczęśnik gotów był oddać jej własną koronę. Tymczasem książę Sparhawk skupił się na

prawdziwym celu swojej podróży do Tamuli, gromadząc informacje na temat zjawisk, które

Eleni z właściwym sobie dramatyzmem nazwali spiskiem.

W Darsas do orszaku dołączyły dwa legiony atańskich wojowników pod dowództwem

Engessy, szefa garnizonu w Cenae.

Razem ruszyli w drogę do Peli leżącej na stepach środkowego Astelu, by tam spotkać się z

wędrownymi Peloi. Następnie skierowali się do styrickiego miasta Sarsos w północno

wschodnim Astelu.

Tu jednak w relacjach z podróży pojawia się niepokojąca nuta. Minister spraw zagranicznych,

bądź to oszukany, bądź to z własnej woli współpracując z Hienami, zameldował, że niedaleko

od Sarsos orszak królewski natknął się na Cyrgaich! Ów wyraźny dowód próby oszukania

rządu jego wysokości wzbudził poważne obawy nie tylko co do lojalności samego Oscagne'a,

lecz także szczerości zamiarów Elenów. Jak zauważył kanclerz Subat, minister spraw

zagranicznych Oscagne, choć niezwykle błyskotliwy, bywa czasami roztargniony, co często

można spotkać u wysoce utalentowanych ludzi. Co więcej dodał kanclerz książę Sparhawk

i jego towarzysze są przecież rycerzami kościoła, a kościół Chyrellos, jak powszechnie

wiadomo, jest na kontynencie Eosii potęgą nie tylko duchową, ale też i polityczną. W

komnatach rządu jego wysokości zalęgły się mroczne podejrzenia. Wielu wyrażało

wątpliwości co do rozwagi naszego postępowania. Niektórzy posunęli się nawet do podejrzeń,

że niepokoje tu, w Tamuli, mogą w istocie mieć swe korzenie w Elenii i dostarczać, jak to się

zdarzyło, idealnego pretekstu do odwiedzin na kontynencie rycerzy kościoła, znanych

agentów arcyprałata Dolmanta. Czy możliwe jest pytali ministrowie że cała ta sprawa

została zaplanowana przez Dolmanta po to, by dać jego kościołowi sposobność nawrócenia

przemocą całego Tamuli na wiarę w eleńskiego boga, i przez to przekazania władzy

politycznej nad imperium w jego ręce? Należy dodać, iż kanclerz Subat osobiście wspomniał

autorowi tych słów, iż poważnie obawia się takiej ewentualności.

W Sarsos do orszaku królowej Ehlany dołączyła Sephrenia, dawna nauczycielka pandionitów,

którym udzielała instrukcji na temat sekretów Styricum, a obecnie członkini Tysiąca, rady

rządzącej miastem. Oprócz niej do podróżnych przyłączył się sam Zalasta, fakt ów uspokoił

nasze obawy dotyczące motywów kierujących Elenami. Niewątpliwie tylko wysiłkom Zalasty

zawdzięczamy fakt, iż Tysiąc dał się przekonać, aby zaofiarować swą pomoc, mimo

odwiecznych i wedle opinii wielu w pełni uzasadnionych podejrzeń, które wszyscy Styricy

żywią wobec Elenów.

Następnie Eleni wyruszyli do Atanu, gdzie królowa Ehlana ponownie oczarowała władcę i

jego małżonkę. Wyraźnie z tego widać, iż ta młoda osoba obdarzona jest nie byle jakim

charakterem. Choć raport ministra spraw zagranicznych Oscagne'a, opisujący zetknięcie z

domniemanymi Cyrgai, wzbudził wiele podejrzeń, nikt nie może podać w wątpliwość

prawdomówności relacji z tego, co się zdarzyło potem, gdy nasi goście opuścili Atanę. Ten

raport bowiem pochodzi od samego Zalasty i żaden rozsądny człowiek w rządzie nie

podważałby słów pierwszego obywatela Styricum. W górach leżących na zachód od granicy

Tamulu właściwego orszak ponownie został zaatakowany i Zalasta potwierdził informację, iż

napastnicy nie byli ludźmi.

W ciągu ostatniego roku w górach Atanu wielokrotnie widywano straszliwe potwory, choć

sceptycy lekceważyli dochodzące stamtąd meldunki, twierdząc, iż chodzi jedynie o kolejne

złudzenia wywoływane przez tych, którzy zamierzają doprowadzić do rozpadu rządu jego

cesarskiej wysokości. Te ułudy ogrów, wampirów, wilkołaków i Świetlistych terroryzowały

prostych mieszkańców Tamuli od kilkunastu lat, toteż widząc górskie monstra, uczeni doszli

do wniosku, iż pozostaje tylko jedno rozwiązanie: sprawdzić samemu. Zalasta zapewnia nas

jednak, iż owe wielkie włochate stwory to naprawdę trolle, zamieszkujące ponoć Półwysep

Thalezyjski w Eosii, które migrując, dotarły na północne wybrzeże Atanu poprzez lód

polarny, zapewne przybywając na wezwanie wrogów imperium. Pan Sparhawk, po raz

kolejny potwierdzając, iż dobra opinia żywiona przez Zalastę jest usprawiedliwiona, szybko

opracował taktykę pozwalającą pokonać olbrzymów.

Po bitwie orszak królowej Ehlany przekroczył granicę Tamulu właściwego i wkrótce dotarł

do imperialnej stolicy, Matherionu, skrytej pod kopułami ognia, w której przybyszów powitał

łaskawie sam cesarz Sarabian. Mimo protestów kanclerza Subata eleńscy goście zyskali

niemal nieograniczony dostęp do jego wysokości. Królowa Elenii wkrótce oczarowała

cesarza, jak to wcześniej uczyniła z pomniejszymi monarchami na zachodzie. Rzetelność

nakazuje nam przyznać, iż cesarz Sarabian przejawia ostatnio niefortunną skłonność do

mieszania się w sprawy rządu i odrzucania rad ludzi posiadających znacznie większe

kwalifikacje w dziedzinie codziennego zarządzania tak ogromnym państwem.

Kanclerz, za namową ministra spraw wewnętrznych Kolaty, postanowił podporządkować

księcia Sparhawka poleceniom Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Jak słusznie zauważył

Kołata, trudno oczekiwać, by pan Sparhawk, Elen z Eosii, rozumiał liczne kultury Tamuli,

potrzebował zatem kogoś, kto zapewniłby mu wsparcie i pokierował jego posunięciami

zmierzającymi do wyeliminowania naszych nieprzyjaciół. Cesarz Sarabian jednak się nie

zgodził. Zamiast tego dał owemu cudzoziemcowi niemal całkowicie wolną rękę w

rozwiązywaniu podobnych problemów.

Mimo rezerwy, z jaką traktowaliśmy księcia Sparhawka, jego królową i towarzyszy, musimy

niechętnie przyznać, iż ich obecność w Matherionie zapobiegła tragicznej katastrofie. Wśród

innych budowli na terenie zespołu cesarskiego znajduje się również kopia zamku eleńskiego,

zaprojektowanego specjalnie po to, by eleńscy dygnitarze czuli się w nim jak w domu.

Królowa Ehlana i towarzysze tam właśnie zamieszkali; wkrótce okaże się, iż fakt ten miał

niebagatelne znaczenie.

W sposób, którego jak dotąd nie udało nam się ustalić, pan Sparhawk i jego wspólnicy w

samym Matherionie odkryli spisek zmierzający do obalenia rządu. Zamiast zameldować o

swym odkryciu Ministerstwu Spraw Wewnętrznych Eleni postanowili zachować je dla siebie

i pozwolić spiskowcom zorganizować atak. Gdy owej pamiętnej nocy u bram cesarskiego

zespołu pałacowego stanął zbrojny tłum, książę Sparhawk i jego towarzysze po prostu

wycofali się do zamku eleńskiego, zabierając ze sobą cesarza i rząd.

My, Tamulowie, nie pojmujemy do końca faktu, że architektura może również stanowić broń.

Przy całkowitej niewiedzy rządu jego wysokości Eleni Sparhawka przebudowali nieco zamek

i w sekrecie zgromadzili w nim zapasy, jednocześnie konstruując niszczycielskie machiny, za

pomocą których toczą wojny.

Tłum, zdecydowany obalić rząd, bez przeszkód opanował zespół pałacowy, po czym nagle

odkrył, że stoi pod murami nie zdobytego zamku, pełnego bezwzględnych eleńskich

wojowników, którzy rutynowo używają wrzącej smoły i ognia do obrony swych twierdz.

Groza owej nocy pozostanie na zawsze w pamięci ludzi cywilizowanych. Jak nakazuje

tamulska tradycja, wielu młodszych synów wielkich rodów Tamuli dołączyło do

buntowników. Powodowała nimi w większym stopniu ciekawość niż zamiar popełnienia

zbrodni. Zawsze w przeszłości owych młodych ryzykantów oddzielano od prawdziwych

przestępców, udzielano im surowej nagany i odsyłano do rodziców. Chronieni przez swą

pozycję i rodziny, nie musieli się lękać reakcji władz. Jednakże wrząca smoła nie odróżnia

pozycji, a młody, zapalczywy arystokrata oblany olejem płonie równie szybko jak najgorszy

łotr z rynsztoka. Co więcej, kiedy tłum wtargnął już na tereny pałacowe, Eleni zamknęli

główne bramy i uwięzili wszystkich wewnątrz, niewinnych i zbrodniarzy razem. Grozę

zwiększyła jeszcze szarża, jaką przypuścili na nieszczęśników pelojscy jeźdźcy. Bunt został

ostatecznie stłumiony, gdy bramy otwarły się ponownie, by wpuścić do środka dwadzieścia

legionów Atanów, dzikusów przybyłych świeżo z gór, którzy nie otrzymali żadnych

instrukcji i nie znali cywilizowanych zwyczajów. Owi Atani mordowali wszystkich, którzy

stanęli im na drodze. Wielu młodych szlachciców, drogich studentów naszego uniwersytetu,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: