2010_5_w.pdf

Psalm Izy Szulc

Panie, jesteœ dla mnie bardzo wa¿ny.

Stworzy³eœ mnie doskonale,

Jestem dla Ciebie cenna.

Ty mi pomagasz w ka¿dej z³ej chwili,

Wybaczasz ka¿dy b³êdny krok,

Dziêki Tobie czujê siê bezpieczna

I wiem, ¿e gdy siê potknê,

Ty mi podasz sw¹ d³oñ.

Dodatek dzieciêcy DP¯ 5/2010

Mo¿e wczoraj, mo¿e nie…

Za miasteczkiem, któ¿ wie gdzie…

Prosto z domku tu¿ przy lesie

Wiatr historiê tak¹ niesie.

Andrzejki

Znowu brzydko, deszczowo i ponuro. Bez sensu. Jesieñ

potrafi byæ piêkna i kolorowa, ale to ju¿ za nami. Teraz jest

mokro i szaro-buro, czasem nawet poprószy pierwszy nieœmia³y

œnieg. Nasze zwierzaki le¿¹ skulone na swoich pos³aniach i

ziewaj¹, im te¿ siê nie chce wychylaæ nosów na zewn¹trz. Lepiej

przy cieplutkim kaloryferku.

Wyjrza³am przez kuchenne okno, a tam na miejscu

kolorowych ró¿, które jeszcze tak niedawno piêknie kwit³y, sta³y

rzêdem s³omiane chocho³y owiniête sznurkami. Wygl¹da³y jak

dziewczynki w s³omianych p³aszczykach, brakowa³o tylko

kapelutków.

- Mamusiu, a dlaczego na miejscu kwiatów stoj¹ te s³omkowe

lale? – Zapyta³am z nosem przyklejonym do szyby.

- To nie lale, Oleñko, to stra¿nicy, którzy strzeg¹ kwiatowych

cebulek, niektórych krzewów i m³odych drzewek przed mrozem.

– Odpar³a mama.

- To jak pogoda siê trochê poprawi, za³o¿ê im jeszcze s³omkowe

kapelusze i wsadzê jakieœ kijachy w ³apki, ¿eby mrozy ze strachu

omija³y nasze podwórko. – Zdecydowa³am, przecieraj¹c

zaparowan¹ szybê i patrz¹c jak chocho³y dzielnie stawiaj¹ opór

mocnemu wiatrowi.

- Ej, czy¿byœ nie lubi³a zimy? – Mamusia spojrza³a na mnie znad

obieranej w³aœnie marchewki. – Niech ci przypomnê te sanki,

igloo, ba³wanki i œniegowe kule.

- Nie, no zima jest fajna, ale ¿eby sobie siedzia³a tam na górkach i

w naszym lesie, a tu mo¿e byæ zawsze wiosna z cieplutkim

s³onkiem. – Orzek³am, szukaj¹c bez powodzenia jakiegoœ

s³onecznego promyczka na niebie. – Oj… - Niestety w³aœnie z

gêstych chmur zaczê³y sypaæ takie du¿e p³atki œniegu, - To sobie

ju¿ nie wyjdê tak szybko. – Westchnê³am.

Jednak trzeba przyznaæ, ¿e widok zrobi³ siê ca³kiem ³adny. Œnieg

szybciutko przykry³ pierwsz¹ warstw¹ ca³y ogród i z minuty na

minutê s³omiani stra¿nicy pokrywali

siê bia³ym puszkiem.

- Teraz ten œnie¿ek wygl¹da tak

przytulnie i mi³o jak moja ko³derka,

albo jak s³odziutka wata cukrowa na

patyku. – Powiedzia³am. - A tak

naprawdê to przecie¿ zimne i wcale

nie przytulne jak siê to dotyka…

- Jest ju¿ obiad?!! – Do kuchni wpad³

tajfun, jak to mawia nasz dziadziuœ.

Nie bardzo wiem co to ten tajfun, ale

musi to byæ coœ bardzo rozbrykanego

i g³oœnego, co robi wielkie

zamieszanie, bo w³aœnie taki jest mój

brat jak wraca ze szko³y g³odny.

- Byœ siê chocia¿ przywita³. – Zgani³am go, krêc¹c g³ow¹. – Dzieñ

dobry byœ powiedzia³, albo coœ.

- Dobry, dobry, nie patrzy³aœ przez okno, czy jak? – Fukn¹³ Tomek.

– Wcale nie jest dobry – strasznie zimny i mokry i wietrzny, a jak

tak dalej bêdzie sypa³o tymi œnie¿nymi laciami, to nas zasypie.

- Ale i tak siê trzeba przywitaæ. Tatuœ jak wraca z pracy, to nawet

ca³uje mamusiê na powitanie, a ty tylko „jeœæ” i „jeœæ” jak jakiœ

g³odomór… - Poucza³am go, ale mnie nie s³ucha³.

- Mamo, daj coœ zjeœæ, bardzo siê dziœ spieszê.

Oj, coœ siê szykuje - pomyœla³am, obserwuj¹c jak Tomek

nerwowo drepta po kuchni i zagl¹da mamusi przez ramiê.

Mamusia spojrza³a na Tomka, który zasiad³ przy stole z no¿em i

widelcem i na³o¿y³a mu na talerz kilka surowych ziemniaków i nie

upieczone miêso.

- Czy odkroiæ ci te¿ kawa³ek tego? – Pokaza³a zielon¹ g³ówkê

kapusty, a ja parsknê³am œmiechem.

- Nie, no nie mamo! – Zajêcza³. – To mo¿e kawa³ek chleba z

czymœ tam, bo ja zaraz muszê wyjœæ.

- A dok¹d to tak ci œpieszno?

- Umówi³em siê z klas¹. – Tomek zacz¹³ szperaæ po szafkach, nie

znalaz³ nic interesuj¹cego, wiêc zajrza³ do lodówki.

- Na co siê umówi³eœ? – Chcia³am wiedzieæ.

- No mamy pilne wyjœcie. – Zabrzêcza³ z wnêtrza lodówki. Gdy siê

wy³oni³ z kawa³kiem kie³basy w d³oni, napotka³ pytaj¹ce

spojrzenie mamy. – No pani wychowawczyni zaprosi³a nas na

wieczór andrzejkowy.

- Acha… na zabawê andrzejkow¹, faktycznie dziœ ju¿ 29

listopada. - Mamusia pokiwa³a g³ow¹ i zamyœli³a siê.

Zaciekawiona patrzy³am to na mamusiê, to na Tomka i mia³am

nadziejê, ¿e ktoœ mi wyjaœni o jakiego Andrzejka tu chodzi.

- No w³aœnie, to ponoæ jedyny taki wieczór w roku i nie chcia³bym

siê na niego spóŸniæ. – Tomasz u¿ar³ wielki kawa³ kie³basy i

zagryz³ such¹ kromk¹ chleba, trochê pomiêtosi³ w paszczy i – tak

jak przewidywa³am - natychmiast dosta³ czkawki.

- Tomciu, a dlaczego ja nic wczeœniej o tym nie wiedzia³am? –

Zapyta³a spokojnie mama, podaj¹c mu szklankê herbaty.

- Bo ja sam siê dowiedzia³em dopiero dzisiaj. – Wystêka³ mój brat,

zapijaj¹c czkawkê herbat¹, któr¹ szybko mu poda³am.

- Ty, o jakim Andrzejku tu mowa? – Zapyta³am go, ale tylko

machn¹³ rêk¹. Jak ja nie lubiê jak siê na mnie macha jak na

muchê zamiast coœ wyjaœniæ.

- Myœlê, ¿e mo¿esz spokojnie poczekaæ na obiad. – Zdecydowa³a

mama.

- Ale… - Pisn¹³ Tomek, a ja ju¿ nie wytrzyma³am i przerwa³am mu.

- Mamusiu! Co to za zabawa, czy ja te¿ mog³abym siê pójœæ

pobawiæ do tego Andrzejka?

- Hm, czy ja wiem. – Zastanowi³a siê g³oœno mama. – Podawane

s¹ ró¿ne Ÿród³a pochodzenia tego œwiêta, a teraz dzieñ ten

kojarzony jest z tajemniczymi wró¿bami i czarami, po³¹czonymi z

zabaw¹, tañcem i s³odkim poczêstunkiem.

- I dlatego to nie miejsce dla ma³ych dziewczynek, tylko dla

doros³ej i m¹drej m³odzie¿y. – Szybko wtr¹ci³ Tomek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: