Ruda Aleksandra - Odnaleść swą drogę.pdf - E-BOOKI - rebecca2001

ALEKSANDRA RUDA

tłumaczyła

Monika Jasudowicz

Prolog

Ja i mój przyjaciel półkrasnolud

Twierdzicie, że półkrasnoludy nie istnieją?

Otóż mój przyjaciel z Uniwersytetu Nauk Magicznych, a zarazem najlepszy kompan od kieliszka,

Otto der Szwart, jest właśnie półkrasnoludem. To niemożliwe! — możecie wykrzyknąć. —

Słyszeliśmy o półorkach, tłukliśmy się z półtrollami w sąsiedniej karczmie, widywaliśmy półelfy,

ale półkrasnoludy? Akurat!

Oczywiście, wielu twierdzi także, że wśród krasnoludów nie ma kobiet. Kto je niby widział? A

same krasnoludy rozmnażają się jakoby w sposób bardzo tajemny i pojawiają na świecie od razu z

brodą i toporem w ręku.

Tej akurat pogłoski roztropnie nie chcą dementować same krasnoludy, w obawie, że tłumy

chętnych ruszą po ich niewiasty, które po prostu porażają oszałamiającym pięknem i wielką

roztropnością. Tak to w każdym razie wyłuszczył nam profesor Swingdar der Kirchechast, wy-

kładający magię rzemiosł.

Wszyscy chrząkali z niedowierzaniem, ale głośno nikt tego nie skomentował, ponieważ profesor

miał żonę krasnoludkę oraz trzech synów. Jego żony nikt nigdy nie widział, gdyż żyła w domu

położonym gdzieś w beskidzkich wąwozach. Za to siły pięści młodych Kirchechastów nie

doświadczyli wyłącznie niemrawcy i superpacyfiści.

- Rozumiesz, Ola — objaśniał mi Otto podczas wspólnej degustacji nowego koktajlu — kobieta

powinna siedzieć w domu, chować dzieci i wspierać we wszystkim męża. To dlatego mamy takie

mocne rodziny i silne związki familijne, nie to co...

Nie dokończył, zakaszlał i wypluł na talerz coś podejrzanego.

- Co to???

- Marynowana mysz.

- Ze co?!

- Chciałeś przecież coś niezwyczajnego. Koktajl nazywa się „Pikantny Ogonek".

Sposobem zarobkowania, który zasilał nasze portfele po roztrwonieniu mizernego stypendium, był

nielegalny handel wyrobami spirytusowymi. Otto odziedziczył po przodkach krasnoludach

umiejętność przygotowywania wspaniałego bimbru, a ja, studentka — teoretyk magii,

opracowywałam receptury na koktajle. Degustację na ogół przeprowadzaliśmy wspólnie albo w

gronie takich samych lubiących ryzyko eksperymentatorów.

- To jest okropne świństwo!

- Ale mysz dodaje napojowi pikantnego zapachu — obraziłam się, że mój przepis nie został

należycie doceniony.

- No dobra, ale wyciągaj ją chociaż przed sprzedażą, bo jeszcze będziemy musieli płacić kary za

szkody moralne.

— Nasze kobiety są przepiękne — ciągnął Otto z rozmarzeniem. —Jedyny minus, że ich jest

niewiele. Dlatego 11 nas żenią się tylko ci wysoko postawieni.

Z jego opowieści wynikało, że w standardowej krasno- ludzkiej rodzinie zwykle rodziło się czworo

łub pięcioro dzieci, wśród których, jeśli rodzina miała szczęście, były dwie dziewczynki. Tak

zadecydowała sama natura — wcześniej śmiertelność w kopalniach była bardzo wysoka.

Zresztą wydawało mi się, że i bez tego męska część krasnoludzkiej rasy ma tendencje zniżkowe —

większość krasnoludów jest bardzo zadziorna i pospolite bijatyki zabierały więcej istnień, niż

wypadki w podziemnych sztolniach!

Na przykład, pewnego razu Otto nie pojawił się na wykładach wspólnych dla naszych fakultetów.

Pierwszego dnia sądziłam, że się po prostu przeziębił, ale drugiego już ogarnął mnie niepokój i

poszłam po zajęciach do jego akademika. Zastałam go leżącego na łóżku z boleściwym wyrazem

oblicza, na którym nawet przez gęstą brodę prześwitywały sińce.

Przyłożywszy mu okład na owe znamiona bitewne i wydawszy z siebie odpowiednią porcję ochów

i achów, czekałam na wyjaśnienia. Otto wiedział, że o cudzych sekretach milczę jak grób, pożalił

się więc, że oberwał podczas Święta Obfitości, obchodzonego zwyczajowo w końcu listopada

przez krasnoludzką wspólnotę. Otóż podczas tradycyjnego konkursu piękności aktywnie

zainteresował się niejaką Writte, nie wiedząc, że ma ona narzeczonego „zazdrośnika z ciężką ręką".

I teraz Otto cierpiał zarówno z powodu niespełnionej miłości, jak i jej skutków.

- Sęk w tym, że hormony ci szaleją. Wypijesz nale- weczkę i przejdzie.

- Nie rozumiesz, Ola! Ona jest prześliczna! Nawet Ptrońka by się jej nie oparł.

Ptrońka słynął na całym uniwerku z tego, że interesował się nie dziewczynami, a wyłącznie

„przystojnymi i dzielnymi trollami", cierpiąc permanentnie z powodu nieszczęśliwych miłości.

Moja bogata wyobraźnia od razu podsunęła mi obraz szałowej blondynki, wraz z jej delikatnymi

erotycznymi wypukłościami i nogami po samą szyję. Z jakiegoś powodu w jednej ręce dzierżyła

topór, drugą zaś trzymała Ottona za brodę.

- Nie słuchasz mnie! — oburzył się Otto. — Zobacz sama!!!

Wyciągnął spod poduszki jakiś długi wymiętolony zwój. Po pewnym czasie rozszyfrowałam

nagłówek: „Portrety miss tegorocznego konkursu piękności Święta Obfitości". Na samej górze

zwoju widniał konterfekt Writte. Rację miałam tylko w tym, że była blondynką.

Miała maleńkie oczka i obfite blond bokobrody wokół szerokiej twarzy, pełne policzki i maleńkie

usta, oraz wiecheć jasnych włosów z mnóstwem warkoczyków. A figura! Jakie tam 90—60—90!

W najlepszym razie miała w obwodach 150—120—150, a i to naciągane. I należy przy tym

pamiętać, że zwyczajny krasnolud sięga człowiekowi do ramienia. W masywnych rączkach

dzierżyła owa piękność nie toporek, a zwykły wałek.

- Co to? — spytałam oszołomiona.

- Writte, esencja krasnoludzkiej piękności.

- A gdzie ta esencja ma figurę, co?

- Niczego nie pojmujesz. Kobieta powinna być śmiała, dobrze zbudowana, mądra i silna. Po to, by

wydawać na świat zdrowe dzieci, w razie potrzeby pomóc mężowi w kuźni i nie bać się życia w

górach.

Z wielką uwagą oglądałam portrety wszystkich mis- sek. Różniły się one tylko obfitością i kolorem

baczków oraz objętością ciał. Dotarło do mnie, skąd wzięła początek pogłoska o braku kobiet u

krasnoludów — niezwykle łatwo pomylić taką z chłopakiem.

- A dlaczego one trzymają wałki, patelnie i inne naczynia?

- Bo kobieta powinna być przede wszystkim dobrą gospodynią, dopiero potem jest miejsce na całą

resztę! — zezłościł się Otto. — Widzę, że nie jesteś w stanie tego ogarnąć tym swoim ludzkim

rozumkiem! A moja mama to zrozumiała, chociaż jest człowiekiem. Wiesz, kim jest moja mama?

Jest wspaniałą kobietą! Zaraz ci opowiem...

Ottorn der Szwart, ojciec Ottona, pojechał kiedyś w interesach do pewnego dużego miasta na

północy kraju. Z powodu bliskości elfich miasteczek nie było tam żadnej wspólnoty krasnoludów i

dlatego też szanse rozwoju interesów na tym terenie mogły być po prostu kolosalne. Po dobiciu

wszelkich targów i postawiwszy kropkę nad i w sprawach biznesowych, gospodarze zaprosili

Ottorna do cyrku osobliwości, który akurat stacjonował w mieście. Podczas przedstawienia klauni

zaczęli kpić z krasnoludów.

(„Jak rozmnażają się krasnoludy? — Przez beczkowanie. Wypił beczkę piwa — i już jest ich

dwóch").

Rozsierdzony do białości Ottorn przedarł się do kierownika cyrku. Facet, widząc prawdziwego,

żywego krasnoluda, porządnie się przestraszył i zwalił całą winę na właścicielkę, niejaką Walinę.

Ottorn wszedł do jej pokoju i zamarł. Za stołem siedziała bardzo duża kobieta, będąca jednocześnie

posiadaczką bujnej brody. Powoli wyszła na środek pokoju i podniosła stukilogramowego

krasnoluda za kołnierz, jak piórko.

- Czego pan tu sobie życzy? — rozbrzmiał jej głos.

Ottorn zachrypiał z zachwytu. Gdy znowu poczuł

pod stopami podłogę, utknął nosem w obfitych piersiach nieznajomej, westchnął i osunął się na

kolana. — Ręka, serce i biznes...

Ruda Aleksandra - Odnaleść swą drogę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: