Brenda Joyce - Nagroda.pdf - Romanse PDF - skyweb117

PROLOG

5 lipca 1798, południe Irlandii, okolice zamku Askeaton

Gerald O'Neill wpadł niczym burza do dworu. Jego niegdyś biała koszula była teraż splamiona

krwią, podobnie jak beżowe spodnie i granatowa kurtka. Na policzku i bokobrodach miał plamy

zakrzepłej krwi, a świeża krew wciąż sączyła się z rany na głowie i z pokiereszowanych kłykci

dłoni. Serce mu waliło, a w uszach nieustannie tętniły odgłosy nie dawnej bitwy i wrzaski

zwiastujące rychłą śmierć.

- Mary! Mary! Schodź do piwnicy! Natychmiast!krzyknął na całe gardło.

Devlin O'Neill był tak oszołomiony, że nie mógł ruszyć się z miejsca. Ojciec nie pokazywał się w

domu od ponad miesiąca - dokładnie od połowy maja, ale co parę tygodni przysyłał wiadomości.

Devlin miał zaledwie dziesięć lat, niemniej świetnie rozumiał, że w kraju toczy się wojna.

Włościanie i kler, pasterze i dzierżawcy,' chłopi i szlachta - wszyscy powstali, by walczyć

przeciwko angielskim diabłom; wygnać ich na zawsze, odebrać żyzną, irlandzką ziemię

zagrabioną przed ponad wiekiem. Wokół panowała nadzieja, ale i lęk.

Devlinowi z wrażenia niemal stanęło serce. Cieszył się, że widzi ojca, ajednocześnie zdejmował

go strach. Bał się, że Gerald jest poważnie ranny. Bał się także dużo gorszych rzeczy. Ruszył

przed siebie z cichym okrzykiem, ale ojciec nie zwrócił na niego uwagi, tylko stanowczym

krokiem zmierzał w stronę schodów, ponownie wołając żonę. Przez cały czas trzymał rękę na

głowni kordu, miał również ze sobą muszkiet.

- Czy tata jest ranny? - Zza pleców dobiegł Devlina cichy głos i mała rączka zaczęła ciągnąć za

wystrzępiony rękaw jego lnianej koszuli.

Devlin nawet nie spojrzał na młodszego, ciemnowłosego brata. Nie był w stanie oderwać oczu od

ojca, a w głowie mu się mąciło od natrętnych myśli. Rebelianci na początku powstania opanowali

miasto Wexford i całe hrabstwo nie posiadało się wówczas z radości. W każdym razie wszyscy

mieszkający tu katolicy. Po tym nastąpiły kolejne zwycięstwa, ale coraz częściej zdarzały się też

porażki. Teraz wszędzie aż się roiło od czerwonych kubraków*; zaledwie tego ranka, stojąc na

szczycie wzgórza, Devlin naliczył ich tysiąc. To był złowieszczy widok. Słyszał, że Wexford

padło, służąca mówiła też, że tysiące powstańców poległo w New Ross. Devlinjednak nie dawał

temu wiary aż do tej pory. Teraz dotarło do niego, że pogłoski o klęskach i śmierci mogły być

jednak prawdziwe, bo po raz pierwszy w życiu z oczu ojca wyzierał lęk.

- Czy tata jest ranny? - zapytał raz jeszcze Sean drżącym głosem.

Devlin gwałtownie odwrócił się w stronę brata.

- Nie - odparł stanowczo.

* Wojska angielskie nosiły wówczas czerwone mundury, (przyp. tłum.).

Wiedział, że musi być dzielny, choćby ze względu na Seana, ale tak naprawdę strach trzymał go

za gardło. W tej samej chwili ze schodów zbiegła matka z maleńką córeczką w ramionach.

- Gerald! Bogu niech będą dzięki! Tak bardzo się o ciebie martwiłam! - Była blada niczym

widmo.

Ojciec chwycił ją mocno za ramię, po raz pierwszy zdejmując dłoń z głowni kordu.

- Bierz chłopców i kryjcie się w piwnicy! - rzucił ostro. - Natychmiast, Mary!

- Jesteś ranny?

- Po prostu rób, co mówię! - Pociągnął j ą zdecydowanie przez sień.

Niemowlę, mała Meg, zaniosło się płaczem.

- I ucisz ją, na Boga! - zarządził równie ostro, jak przedtem, ajednoczesnie odwrócił się w stronę

otwartych drzwi, jakby spodziewał się ujrzeć nadbiegającą angielską pogoń.

Devlin powędrował za wzrokiem ojca. W niebieskie niebo wzbijały się dymy, wyraźnie też

słychać było salwy muszkietów.

Mary rozwiązała trok koszuli i przycisnęła niemowlę do piersi, ani przez moment nie zwalniając

kroku. - Co się z nami stanie, Geraldzie? - spytała. - I co będzie z tobą? - dorzuciła ciszej.

Ojciec otworzył drzwi piwnicy, ukryte za wielowiekowym gobelinem.

- Wszystko się ułoży - zapewnił sucho. - Tobie, chłopcom i małej włos z głowy nie spadnie.

Mary spojrzała na męża oczami pełnymi łez.

- Nie jestem ranny ~ dodał, przelotnie całując jej usta. - Zejdź teraz do piwnicy i nie wychodź,

póki po ciebie nie przyjdę.

Mary skinęła głową i ruszyła w dół po schodach. W tej samej chwili, zatrważająco blisko dworu,

rozległ się wybuch armatni i Devlin przypadł do ojca.

- Pozwól mi iść z tobą. Mogę być przydatny. Umiem strzelać ...

Gerald obrócił się na pięcie i trzepnął syna po głowie, aż chłopak wylądował na posadzce.

- Rób, co każę! - wrzasnął, przebiegając przez hol.Opiekuj się matką!

Rozległ się trzask zamykanych drzwi.

Devlin przełknął łzy rozpaczy i upokorzenia, po czym spojrzał na Seana. W rozszerzonych ze

strachu, szarych oczach brata, dostrzegł niewypowiedziane pytanie. Poderwał się szybko z

posadzki, drżąc jak mały dzieciuch. Dobrze wiedział, jak powinien postąpić. Do tej pory nigdy

nie sprzeciwił się woli rodzica, ale nie zamierzał dopuścić, by ojciec samotnie stanął twarzą w

twarz z tymi wszystkimi czerwonymi kubrakami, które widział dzisiejszego ranka.

Jeżeli ojciec ma zginąć, on zginie razem z nim. Wciąż bardzo się bał. Ciężko sapiąc, spojrzał na

młodszego brata. Musi się zachowywać jak na mężczyznę przystało.

- Zejdź na dół, do mamy i Meg - nakazał cicho. Schodź w tej chwili.

Nie patrząc, czy Sean wypełnił polecenie, przebiegł przez hol i wpadł do ojcowskiej biblioteki.

- Zamierzasz walczyć, prawda? - wykrzyknął Sean, biegnąc za starszym bratem.

Devlin nie odpowiedział. Dopadł do szafki na broń, stojącej za masywnym biurkiem ojca, i stanął

w osłupieniu. Ani jednej strzelby!

W tym momencie usłyszał żołnierzy.

Dobiegły go krzyki i rżenie koni. Szczęk ścierających się szabel. Ponownie gdzieś w pobliżu

zagrzmiała

armata. Pojedyncze strzały pistoletu przebijały przez salwy muszkietów. Devlin powoli odwrócił

się w stronę brata i chłopcy spojrzeli sobie prosto w oczy. Twarz Seana była ściągnięta strachem

- tym samym strachem, który sprawiał, że Devlinowi serce waliło jak szalone i brakowało tchu

w piersiach.

Sean oblizał nerwowo wargi.

- Oni są już blisko.

Devlin polecił raz jeszcze:

- Schodź natychmiast do piwnicy.

On, Devlin, musiał pomóc ojcu. Stać przy mm w godzinie śmierci.

- Nie zostawię cię samego.

- Musisz zaopiekować się mamą i Meg - perswadował Devlin, rzucając się ku łąwie, która stała

za szafką na broń. Zrzucił poduszki z siedzenia i uniósł w górę wieko. Nie mógł uwierzyć

własnym oczom ... Ojciec zawsze trzymał tu pistolet, ale teraz znajdował się jedynie sztylet.

Jeden głupi, bezużyteczny cienki nóż.

- Idę z tobą - zdecydował Sean, łykając łzy. Devlin chwycił za nóż, po czym otworzył szufladę

biurka i wyjął z niej ostry otwieracz do listów, który podał bratu. Sean uśmiechnął się ponuro,

Devlin jednak nie był w stanie odpowiedzieć uśmiechem.

Jego wzrok padł na zardzewiałą zbroję, stojącą w kącie biblioteki. Ponoć należała do jednego z

przodków, okrytego niesławą, bo bratającego się z Anglikami i cieszącego łaskami ich królowej.

Devlin podbiegł do antycznego eksponatu, wyrwał z ciężkiej, kutej rękawicy miecz,

przewracając przy tym całe to żelastwo.

W Devlina wstąpił nowy duch. Chociaż stary i zardzewiały, miecz był jednak solidną bronią·

Wyciągnął go z pochwy, dotknął ostrza i aż dech mu zaparło z wrażenia, gdy z palca trysnęła

krew. Spojrzał triumfalnie na Seana, podążającego za nim krok w krok, jakby ktoś ich związał

krótkim szpagatem, i wreszcie się uśmiechnął.

Armata odezwała się ponownie. Tym razem zatrzęsły się mury, a z okna holu wypadły szyby.

Chłopcy spojrzeli po sobie z trwogą.

- Sean, musisz zostać z mamą i Meg - wyszeptał Devlin.

- Nie.

Miał ochotę trzepnąć brata po głowie, tak jak niedawno uczynił to ojciec. Jednak w głębi duszy

się ucieszył, że nie będzie musiał samotnie stawić czoła hordom w czerwonych mundurach.

- W takim razie ruszamy.

Za polami, ciągnącymi się ku ruinom zamku Askeaton, toczyła się bitwa. Chłopcy, kryjąc się w

wysokim zbożu, dobiegli do miedzy.

Setki ... nie, tysiące żołnierzy w czerwonych kubrakach górowały liczebnie nad przerzedzonymi

szeregami obdartych Irlandczyków. Anglicy byli uzbrojeni po zęby - mieli muszkiety i szable.

Większość Irlandczyków dysponowała jedynie pikami. Devlin patrzył ze zgrozą na masakrę

swoich rodaków - ścinanych nie pojedynczo, ale całymi falami, po kilku naraz. Serce podeszło

mu do gardła, poczuł mdłości. Był zaledwie dziesięciolatkiem, ale zdawał sobie sprawę, że to

krwawa jatka.

- Ojciec ... - wyszeptał Sean.

Devlin drgnął i powędrował za spojrzeniem brata.

Ujrzał ojca na siwym koniu, wywijającego dziko kordem. Gerald machnął raz i ściął odzianego

na czerwono żołnierza, machnął dmgi - i zginął kolejny.

- Naprzód! - krzyknął Devlin. Wyskoczył ze zboża z uniesionym mieczem i pognał w stronę pola

bitewnego.

Brytyjski żołnierz mierzył z muszkietu do uzbrojonego w pikę i nóż wieśniaka. Wokół się

toczyła zażarta walka. Wszędzie było mnóstwo krwi, w powietrzu unosił się odór śmierci. Devlin

zamachnął się mieczem na mierzącego z muszkietu żołnierza. Kujego zdumieniu, ostrze bez

trudu zanurzyło się w ciało.

Devlin zastygł przerażony, a tymczasem wieśniak szybko dobił Anglika.

- Dzięki, synku! - krzyknął, odrzucając martwe ciało.

W tej samej chwili rozległ się wystrzał. Wieśniak wybałuszył oczy ze zdumienia, a na jego piersi

wykwitła jaskrawa plama k;rwi.

- Dev! - ostrzegająco wykrzyknął Sean.

Devlin odwrócił się gwałtownie i ujrzał wymierzoną w siebie lufę muszkietu. Odruchowo uniósł

miecz. Zapewne czekała go śmierć, bo jego broń nie mogła się równać z muszkietem. I wtedy

Sean trzasnął żołnierza w kolana od tyłu kolbą strzelby, zapewne zabranej jakiemuś poległemu.

Mężczyzna stracił równowagę i nie zdołał wycelować w Devlina. Sean uderzył go raz jeszcze,

tym razem w głowę, i żołnierz padł na ziemię zemdlony.

Devlin, wciąż mając w oczach młodego Anglika,

którego ugodził mieczem, spojrzał szybko na brata. - Musimy przedostać się do ojca -

zdecydował . Sean skinął głową, bliski łez.

Devlin zaczął szukać w chaotycznej masie ludzkiej mężczyzny na siwym koniu, ale nie zdołał go

wypatrzyć. Zdał sobie sprawę, że zaciętość walki znacznie słabnie.

Z szeroko rozwartymi oczami rozglądał się dokoła: ujrzał setki mężczyzn w beżowych i

brązowych kubrakach, leżących bez życia na pobojowisku. Między nimi, równie nieruchomo,

leżeli żołnierze w czerwonych mundurach i kilka koni. Z różnych stron dochodziły jęki lub ciche

wołania o pomoc.

Jakiś Anglik głośno wydawał rozkazy podkomendnym.

Devlin razjeszcze potoczył wokół wzrokiem. Pobojowisko zjednej strony dochodziło aż do rzeki,

z drugiej - do ich dworu. Żołnierze angielscy formowali szyk.

- Biegiem! - zarządził Devlin.

Bracia popędzili skrajem pola, pomiędzy zabitymi.

Sean potknął się o zakrwawione zwłoki, Devlin dźwignął go za kołnierz i pociągnął za sobą.

Dysząc, ponownie przykucnęli na krawędzi zbocza i wówczas zobaczyli, że bitwa rzeczywiście

dobiegła końca.

Wokół leżało nieprawdopodobnie wielu zabitych. Sean przywarł do brata.

Devlin objął go ramieniem, ale wciąż bacznie wpatrywał się w niedawne pole walki. Za łąką, po

prawej stronie, widniał dom z podwórcem usłanym trupami. Devlin spojrzał w lewo i zmartwiał:

w niewielkiej odległości zobaczył szarego wierzchowca ojca.

Konia trzymał za uzdę jakiś żołnierz w czerwonym mundurze, ale nikogo nie było w siodle.

Chwilę później pojawiło się kilku kolejnych żołnierzy, pchających przed sobą Geralda. Ojciec

miał skrępowane powrozem ręce.

- Tata - wyszeptał Sean.

W Devlinie nieśmiało obudziła się nadzieja.

- Gerald O'Neill,jak sądzę? - rozległ się kpiący głos angielskiego dowódcy, siedzącego na

wysokim koniu. - Z kim mam honor? - zapytał Gerald równie kpiąco.

- Harold Hughes, kapitan jazdy i wierny poddany miłościwie nam panującego króla. - Oficer

uśmiechnął się krzywo. Miał przystojną twarz, kruczoczarne włosy i zimne, niebieskie oczy. -

Czy słyszałeś już najnowsze wieści, O'Neil1? Rebelianci zostali roztarci w proch. Generał Lake

zdobył twoją kwaterę główną w Vinegar Hill, zostawiając za sobą piętnaście tysięcy trupów. Ty i

twoi ludzie ponieśliście klęskę·

- Niech diabli porwą Lake'a, a z nim razem Cornwallisa. - Gerald splunął na wspomnienie tego

drugiego, wicekróla Irlandii. - Będziemy walczyć do ostatka, Hughes. Albo wszyscy zginiemy,

albo odzyskamy nasz kraj i wolność.

Devlin wolałby, żeby ojciec nie rozmawiał tak hardo z angielskim kapitanem, ale Hughes tylko

wzruszył ramionami.

- Spalić to gniazdo węży - zarządził lekkim tonem, jakby mówił o pogodzie.

Sean wykrzyknął przerażony. Devlin zamarł z trwogi.

- Panie kapitanie? - odezwał się niepewnie młodszy oficer. - Mamy wszystko puścić z dymem?

Hughes z uśmiechem spojrzał na Geralda, teraz bladego niczym widmo.

- Wszystko, Smith. Pola, pastwiska, stodołę i zagrodę oraz cały żywy inwentarz. No i ten

przeklęty dwór.

Porucznik szybko wydał stosowne rozkazy. Devlin i Sean wymienili pełne zgrozy spojrzenia. Ich

matka i Meg pozostały we dworze! Nie mieli pojęcia, co robić. Devlin z trudem się hamował, by

z wrzaskiem nie rzucić się na Anglików.

- Hughes! - Gerald zwrócił się do kapitana władczym tonem. - W środku są moje dzieci i żona.

- Doprawdy? - Na kapitanie te słowa nie wywarły najmniejszego wrażenia. - Może ich śmierć

sprawi, że inni dwa razy się zastanowią, zanim dopuszczą się zdrady stanu. - Spalić wszystko! -

powtórzył rozkaz. - Absolutnie wszystko!

Gerald rzucił się w stronę siedzącego na koniu kapitana, ale powstrzymało go kilka par rąk.

Devlin zaś dłużej się nie zastanawiał, ruszył biegiem. Jednak stanął jak wryty- w otwartych

drzwiach domu pojawiła się jego matka, Mary, z maleńką Meg w ramionach. Poczuł wielką ulgę.

Chwycił za rękę Seana i po raz pierwszy głębiej odetclmął.

Wyraz twarzy kapitana całkiem się zmienił. Anglik z zainteresowaniem spoglądał na stojącą w

progu kobietę.

- Twoja żona, jak mniemam?

Gerald zaczął wyrywać się trzem trzymającym go mężczyznom.

- Ty sukinsynu, tylko ją tknij, a cię zabiję. Zabiję jak psa. Przysięgam.

Hughes uśmiechnął się pod nosem, nie odrywając oczu od Mary ,jak gdyby w ogóle nie dosłyszał

Geralda.

- Cóż za ciekawy rozwój wypadków - rzekł. Sprowadźcie tę kobietę do mojej kwatery.

- Tak jest, sir. - Porucznik Smith zatoczył koniem i ruszył ku dworowi.

- Hughes, jeśli choć włos spadnie z głowy mojej żony, urżnę ci jaja - warknął Gerald.

- I kto to mówi? Człowiek, któremu pisany stryczek ... albo i coś gorszego.

Kapitan powoli wyciągnął szablę z pochwy, zamachnął się i z beznamiętnym wyrazem twarzy

ściął głowę Geraldowi.

Kompletnie zaszokowany Devlin patrzył, jak ciało ojca osuwa się na ziemię, a głowa - z szarymi,

wciąż przepełnionymi wściekłością oczami - toczy się jeszcze przez moment w kałuży krwi.

Z niedowierzaniem zwrócił się w stronę matki i zobaczył, że śmiertelnie blada, zemdlona; pada

przed progiem. Meg, nadal leżąca przy Mary, zaniosła się głośnym płaczem.

- Zabrać kobietę do mojej kwatery i spalić ten przeklęty dom - powtórzył po raz kolejny Hughes.

Dźgnął konia ostrogami i pogalopował przed siebie.

Kiedy dwóch żołnierzy ruszyło w stronę domu - nieprzytomnej Mary i wrzeszczącej Meg - do

Devlina wreszcie dotarło z całą mocą, że oto był świadkiem brutalnego mordu popełnionego na

jego ojcu.

Ojciec nie żył. Został bestialsko zgładzony. Z zimną krwią. Przez przeklętego angielskiego

kapitana o nazwisku Hughes.

Zardzewiały miecz Devlina został gdzieś na pobojowisku. Teraz miał przy sobie tylko ten głupi,

mały sztylet. Niespodziewanie usłyszał niosący się echem wysoki, rozdzierający krzyk,

przepełniony bólem i wściekłością. Po chwili ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że ów krzyk

wyrwał się z jego własnego gardła. Popędził na oślep przed siebie, zdecydowany zab.ić każdego

Anglika, którego napotka na drodze.

Zołnierz w czerwonym mundurze spojrzał ze zdumieniem na chłopca, szarżującego z uniesionym

sztyletem.

Silne uderzenie w tył głowy zwaliło Devlina z nóg i po momencie przeszywającego bólu zapadł

w przynoszącą wielką ulgę, gęstą ciemność.

Devlin dochodził do siebie powoli. Coraz wyraźniej odczuwał ból głowy, chłód i wilgoć oraz

nieokreślony lęk.

- Dev? - dosłyszał szept Seana. - Budzisz się? Zdał sobie sprawę, że otaczają go wątłe ramiona

młodszego brata, a powietrze wypełnia dziwny, ostro-gorzki zapach. Zastanawiał się, gdzie jest i

co się dzieje, i wówczas ujrzał przed oczami obraz spętanego ojca przytrzymywanego przez

angielskich żołnierzy oraz kapitana, wznoszącego szablę i odcinającego ojcu głowę·

Wspomnienie tego, co się stało, dodało mu sił, dzięki czemu zdołał podnieść się na kolana. Sean

wciąż mocno obejmował go ramionami. Znajdowali się w zagajniku mokrym od deszczu, który

musiał siąpić już od dłuższego czasu, wychładzając znacznie powietrze. Devlina ogarnęły

mdłości. Dławił się jednak bezskutecznie, nie mogąc nic z siebie wykrztusić.

W końcu oprzytomniał i spojrzał uważnie na brata.

Sean rozpalił niewielkie ognisko, lecz wystarczające, by rozproszyć mrok, ale zbyt małe, żeby

dostarczyć ciepła. - Co z mamą? Co z Meg? - zachrypiał Devlin.

- Nie mam pojęcia, gdzie jest l;TIama - odparł Sean

z twarzą ściągniętą strachem. - Zołnierze ją zabrali, zanim odzyskała świadomość. Chciałem biec

po Meg, ale kiedy wpadłeś w szał i ten Anglik ściął cię z nóg, musiałem się tobą zająć. Zaciągnąć

w bezpieczne miejsce. Po chwili wzniecili pożar. - Oczy Seana napełniły się łzami. - Wszystko

sczezło w ogniu - wyszeptał. - Wszystko.

Devlin wpatrywał się w brata z niedowierzaniem i przerażeniem, szybko jednak wróciła mu

jasność myśli. Teraz na niego spadła odpowiedzialność za rodzinę. Nie mógł pogrążyć się w

rozpaczy, musiał działać.

- Przestań mazać się jak dzieciak - nakazał ostro bratu. - Trzeba odbić z niewoli mamę i odnaleźć

Meg.

Sean powstrzymał szloch i z wolna pokiwał głową. Devlin tymczasem poderwał się na nogi. Nie

zawracając sobie głowy otrzepaniem z igliwia spodni, chwycił brata z rękę i pociągnął na skraj

Brenda Joyce - Nagroda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: