Coulter Catherine - Dziedzictwo Nightingale'ów.pdf - Coulter Catherine - teaw123

Catherine Coulter

Dziedzictwo Nigthtingale'w

ROZDZIAý 1

Pþwysep St. Agnes, Kornwalia, kwiecieı 1814 r.

Frederick North Nightingale spojrzaþ na kobietħ leŇĢcĢ u jego stp. Byþa zgiħta wpþ, kolana

przyciskaþa do piersi, a rħkoma okrywaþa gþowħ, jakby prbowaþa jĢ chronię spadajĢc z widocznego

powyŇej klifu. Jej niegdyĻ modna, niebieska muĻlinowa sukienka rozerwaþa siħ pod pachami, a

stanik i spdnica byþy brudne i poplamione. Niebieski pantofel zwisaþ z prawej nogi na

poskrħcanych i porwanych wstĢŇkach.

UklĢkþ przy niej i odciĢgnĢþ zesztywniaþe rħce od gþowy. Szþo mu ciħŇko. Nie Ňyþa juŇ od jakiegoĻ

czasu, przynajmniej osiemnaĻcie godzin, bo miħĻnie znw zaczynaþy wiotczeę, a stħŇenie

ustħpowaþo. Lekko przycisnĢþ palce do brudnej szyi widocznej przez rozerwanĢ sukienkħ. Nie

wiedziaþ dlaczego szukaþ pulsu moŇe oczekiwaþ cudu - ale pulsu oczywiĻcie nie byþo. Znalazþ tylko

zimne ciaþo i Ļmierę.

W niebieskich oczach wpatrujĢcych siħ w niego nie dostrzegþ spokojnego pogodzenia z losem. Byþy

wytrzeszczone z przeraŇenia, Ļwiadome, Ňe nadchodzi Ļmierę i umyka ostatnia chwila Ňycia. Mimo

Ňe widziaþ juŇ wielu mħŇczyzn polegþych w bitwie i ginĢcych od ran, ten widok poruszyþ go do

gþħbi. Nie byþa Ňoþnierzem wymachujĢcym szpadĢ lub muszkietem. Byþa kobietĢ, a wiħc z punktu

widzenia mħŇczyzny istotĢ delikatnĢ i niezdolnĢ przeŇyę takiego upadku. ZamknĢþ jej oczy, a

potem nacisnĢþ szczħkħ, by zamknĢę usta otwarte w ostatnim krzyku. Nie udaþo mu siħ jednak i

pozostaþy tak z widocznym, niemal sþyszalnym przeraŇeniem do czasu, kiedy zostanĢ z niej tylko

biaþe koĻci.

Podnisþ siħ powoli i odsunĢþ, jednak niezbyt daleko, by nie spaĻę z wĢskiej pþki skalnej dziesiħę

metrw powyŇej Morza Irlandzkiego. Czuþ silny zapach sþonej wody i sþyszaþ fale bijĢce o

niepokonane strzeliste skaþy, a ich rytmiczny huk dziwnie go uspokajaþ. Zawsze tak byþo, nawet

kiedy wyruszaþ na eskapady jako mþody chþopiec.

Nie byþa obca. Rozpoznanie jej twarzy zajħþo mu chwilħ, ale wkrtce zdaþ sobie sprawħ, Ňe to

Eleanor Penrose, wdowa po dawno juŇ nieŇyjĢcym rycerzu Penrose z Scrilady Hall, leŇĢcego o trzy

mile na pþnoc, blisko Trevaunance Cove. Znaþ jĢ, od kiedy przybyþa w te strony z okolic Dorset i

poĻlubiþa rycerza. North miaþ wtedy niespeþna dziesiħę lat. Pamiħtaþ jĢ jako rozeĻmianĢ mþodĢ

kobietħ z wielkimi piersiami, zawsze szeroko uĻmiechniħtĢ. PierĻcionki jej brĢzowych wþosw

podskakiwaþy wesoþo, kiedy w Ňartach dawaþa kuksaıca w bok statecznemu rycerzowi,

wydobywajĢc umħczony uĻmiech na jego zaciĻniħte wargi. A teraz leŇaþa nieŇywa, skulona jak

dziecko na wĢskim wystħpie skalnym. PomyĻlaþ, Ňe pewnie spadþa. To z pewnoĻciĢ nic innego, jak

tylko straszliwy wypadek. Jednak coĻ w gþħbi duszy podpowiadaþo mu, Ňe to niemoŇliwe. Eleanor

Penrose znaþa okolicħ rwnie dobrze jak on. Nie spacerowaþaby tu sama, z dala od domu, i nie

spadþaby tak po prostu z klifu. Jak to mogþo siħ staę?

Wdrapaþ siħ z powrotem na klif kilka metrw w grħ. Opieraþ rħce na znajomych skaþach i tylko

dwa razy siħ poĻliznĢþ. Wydostaþ siħ na jaþowy, pofaþdowany szczyt St. Agnes, wstaþ i rozejrzaþ siħ

dookoþa, otrzepujĢc bryczesy. Z tej wysokoĻci znw wyglĢdaþa jak niebieska plamka, ktra

przyciĢgnħþa jego uwagħ i zmusiþa do zejĻcia na dþ. Nagle bryþa ziemi osunħþa siħ spod jego

wysokich

butw. Odskoczyþ, machajĢc rħkoma. Serce þomotaþo mu jak szalone, pki nie znalazþ siħ metr od

krawħdzi klifu. MoŇe to wþaĻnie przydarzyþo siħ Eleanor Penrose. MoŇe podeszþa zbyt blisko

krawħdzi i ziemia osunħþa siħ pod niĢ. Jednak nie spadþa wprost w spienione fale na dole, lecz na

wystajĢcĢ pþkħ skalnĢ, a i to wystarczyþo, by zginħþa. Opadþ na kolana i uwaŇnie przyjrzaþ siħ

ziemi. Wydawaþo mu siħ, Ňe oderwaþa siħ stamtĢd tylko ta gruda, ktra osunħþa siħ spod jego stp.

Popatrzyþ w dþ, na pþkħ skalnĢ prawie niewidocznĢ z tak wysoka. Wstaþ i otrzepaþ rħce.

Szedþ wolno w stronħ swego konia. Gigant, ponad-dwumetrowej wysokoĻci ogier - stĢd jego

imiħ - staþ w bezruchu, wpatrzony w nadchodzĢcego

pana. Nie spojrzaþ nawet na stado czajek latajĢcych nisko nad jego þbem. Giez usiadþ mu na zadzie, a

on tylko lekko machnĢþ ogonem. North postanowiþ pojechaę do sħdziego pokoju, lecz nagle zdaþ

sobie sprawħ, Ňe to on jest sħdziĢ. To nie byþo wojsko, nie byþo sierŇantw, ktrym musiaþ wydaę

rozkazy, ani musztry, ani protokoþw.

- CŇ - powiedziaþ, wskakujĢc bez wysiþku na grzbiet Giganta - jedŅmy do doktora Treatha.

Powinien jĢ obejrzeę, zanim jĢ zabierzemy. SĢdzisz, Ňe spadþa? Gigant nie parsknĢþ, tylko

potrzĢsnĢþ swoim wielkim þbem.

North spojrzaþ na klif, osþaniajĢc oczy przed zachodzĢcym sþoıcem. - Mnie siħ teŇ widzi, Ňe nie -

powiedziaþ. - Zdaje mi siħ, Ňe jakiĻ sukinsyn jĢ zabiþ.

* * *

- Lord Chilton! Dobry BoŇe, chþopcze, kiedy wrciþeĻ? Od dobrego roku nie byþo ciħ w domu.

PrzybyþeĻ ledwie na pogrzeb ojca i zaraz wrciþeĻ na tħ nie koıczĢcĢ siħ wojnħ. SzczħĻciem juŇ siħ

skoıczyþa, Bogu dziħki. Teraz wszyscy angielscy mþodzieıcy mogĢ powrcię do domw. WejdŅ,

proszħ. NiegdyĻ czħsto do mnie zaglĢdaþeĻ.

Doktor Treath w promieniach sþoıca wyglĢdaþ jak wysoki, wyprostowany mþodzieniaszek. Byþ

szczupþy jak osiemnastolatek i niezwykle elegancki. WyciĢgnĢþ rħkħ i szerokim gestem zaprosiþ

Northa do niewielkiego gabinetu, peþnego bþyszczĢcych metalowych narzħdzi i szafek

wypeþnionych rwniutko opisanymi butelkami. Na czystym stole, obok szafek, znajdowaþ siħ

moŅdzierz i tþuczek. Doktor wprowadziþ Northa do pokoju dziennego Perth Cottage, przytulnego,

ciepþego pokoiku z kominkiem, przeþadowanego meblami i peþnego porozrzucanych gazet,

tygodnikw i pustych filiŇanek. W pamiħci Northa herbata w nich zawsze byþa silnie zaprawiana

szmuglowanĢ francuskĢ brandy.

North uĻmiechnĢþ siħ na myĻl, Ňe jako chþopcu zdawaþo mu siħ, Ňe doktor jest wielkim mħŇczyznĢ.

Owszem, byþ wysoki, ale kiedy North ursþ, wzrost doktora nie wydawaþ mu siħ juŇ tak

imponujĢcy. Naturalnie on sam pochodziþ z rodu mħŇczyzn wystarczajĢco wysokich, by

przestraszyę kaŇdego, kto by miaþ na to ochotħ. Doktor uĻmiechaþ siħ ciepþo i zapraszajĢco.

- Dþugo mnie nie byþo, ale teraz wracam na dobre.

- Siadaj, North. Herbaty, a moŇe brandy?

- Dziħkujħ. W gruncie rzeczy przybyþem tu jako sħdzia pokoju, by pana powiadomię, Ňe przed

chwilĢ znalazþem Eleanor Penrose na tej wystajĢcej pþce skalnej pod samym szczytem Sto Agnes.

Nie Ňyje juŇ od jakiegoĻ czasu, bo stħŇenie miħĻni zaczyna ustħpowaę. Doktor Beniamin Treath

zesztywniaþ nagle zupeþnie jak Ňona kata i bladþ powoli, aŇ jego poszarzaþa twarz przybraþa odcieı

skromnego krawata. Postarzaþ siħ nagle niezwykle, a Ňycie jakby w jednej chwili caþkiem z niego

uciekþo. Nagle rwnie szybko potrzĢsnĢþ gþowĢ. - Nie -powiedziaþ - to niemoŇliwe. Nie pamiħtasz

juŇ Eleanor. To jakaĻ inna podobna do niej niewiasta. Przykro mi z powodu tej kobiety, ale to na

pewno nie Eleanor, to niemoŇliwe. MusiaþeĻ siħ pomylię, North.

- Przykro mi, ale to Eleanor Penrose.

Doktor Treath wciĢŇ gwaþtownie potrzĢsaþ gþowĢ, a oczy mu pociemniaþy, podkreĻlajĢc jeszcze

bladoĻę twarzy. - Nie Ňyje, mwisz? Nie, North, z pewnoĻciĢ siħ mylisz. Nie dalej jak dwa dni temu

jadþem z niĢ obiad. Czuþa siħ zupeþnie dobrze i Ļmiaþa siħ jak zwykle. Pamiħtasz przecieŇ jej

Ļmiech, prawda? JedliĻmy ostrygi w Scrilady Hall, przy Ļwiecach, i Ļmiaþa siħ z moich anegdot o

marynarce, zwþaszcza z tej, kiedy ukradliĻmy worek cytryn z holenderskiego statku na Karaibach,

niedaleko St. Thomas, bo mieliĻmy szkorbut. Nie, nie, North, mylisz siħ, z pewnoĻciĢ siħ mylisz.

Nie mogħ pozwolię Eleanor umrzeę.

A niech to diabli, zaklĢþ w myĻlach North. - Przykro mi niezmiernie. Ona naprawdħ nie Ňyje.

Beniamin Treath odwrciþ siħ i wolno zbliŇyþ siħ do drzwi wychodzĢcych na niewielki ogrdek,

kwitnĢcy obficie w poþowie kwietnia, opleciony wiciokrzewem i winoroĻlĢ, lĻniĢcy kwieciem w

kolorach intensywnej czerwieni, rŇu i Ňþci. Jeden z dħbw byþ tak gruby, Ňe jego ciħŇkie od liĻci

gaþħzie zakrywaþy caþy zakĢtek ogrodu, a pieı poroĻniħty byþ bluszczem, lĻniĢcym teraz w leniwym

Ļwietle. North usþyszaþ grajĢce w krzakach Ļwierszcze.

Doktor Treath po prostu staþ. Jego ramiona podnosiþy siħ i opadaþy szybko. North zrozumiaþ, Ňe

walczy z pþaczem. - Przykro mi. Nie wiedziaþem, Ňe pan i pani Penrose byliĻcie sobie bliscy. Musi

pan pojechaę ze mnĢ. Jest rwnieŇ coĻ, co powinien pan wiedzieę.

Doktor odwrciþ siħ powoli w jego stronħ. - Nie Ňyje, jak mi powiedziaþeĻ. Co jeszcze, North? No

co?

- SĢdzħ, Ňe nie spadþa z klifu sama. Chyba ktoĻ jĢ zepchnĢþ. Nie zbadaþem jej i nie dotykaþem,

sprawdziþem tylko puls. Pan to powinien zrobię.

- Tak - powiedziaþ w koıcu doktor Treath. - Tak, pojadħ. Poczekaj, co powiedziaþeĻ? KtoĻ jĢ

zepchnĢþ? Nie, to niemoŇliwe. Wszyscy lubili Eleanor, bez wyjĢtku. O Jezu! Tak, pojadħ. Bess! -

zawoþaþ. - Proszħ, zejdŅ na dþ. Muszħ wyjĻę. Wkrtce bħdzie tu Jack Marley. Bess? PoĻpieszŇe siħ,

kobieto.

Bess Treath pojawiþa siħ nagle w drzwiach pokoju dziennego bez tchu, z rħkĢ przyciĻniħtĢ do piersi.

B y þa wysoka i szczupþa, o wþosach ciemniejszych nawet niŇ North. Podobieıstwo pomiħdzy bratem i

siostrĢ byþo ogromne. Zobaczyþa Northa, szybko siħ ukþoniþa i powiedziaþa z wyraŅnĢ

przyjemnoĻciĢ: - JesteĻ w domu, milordzie. WyglĢdasz caþkiem jak ojciec, ale przecieŇ wszyscy

mħŇczyŅni z rodu Nightingale sĢ do siebie podobni z ojca na syna. Tak zawsze byþo, a przynajmniej

tak mwi pani Freely i tak mwiþa przed niĢ jej matka. O BoŇe, coĻ siħ staþo? Tak? Dlaczego

wychodzisz, Ben? Co siħ staþo? Czy w Mount Hawke ktoĻ zachorowaþ? Doktor Treath tylko na niĢ

spojrzaþ, a wþaĻciwie poza niĢ, poza Perth Cottage, siostrħ i Northa, ktry staþ obok. PotrzĢsnĢþ

gþowĢ, jakby chciaþ siħ obudzię.

- Jack Marley ma czyrak na szyi. Zajmij siħ tym, jeĻli chcesz, a jeĻli nie, powiedz mu, Ňeby

przyszedþ pŅniej. Nie skĢp karbolu do oczyszczenia. Wiesz, Ňe on nigdy nie myje szyi. -

Wiem, Ben. Poradzħ sobie z nim. North powiedziaþ tylko:

- Byþ wypadek, panno Treath. Musimy juŇ iĻę. -

Wypadek? Co siħ staþo? Co siħ dzieje, Ben?

Doktor Treath nic nie odpowiedziaþ. Przeszedþ obok siostry ze spuszczonĢ gþowĢ. North podĢŇyþ za

nim.

ROZDZIAý 2

MajĢtek Honeymead, South Downs, wrzesieı 1814

Trzħsþa siħ. Do domu przenikaþa w rwnym stopniu wilgoę, co przenikliwy ziĢb. Nawet jej

weþniane skarpety byþy zupeþnie wilgotne. Przez ostatnie dwa dni albo laþo jak z cebra, albo siĢpiþ

kapuĻniaczek, ale temperatura wyraŅnie spadþa, co wprowadziþo wszystkich, nawet rudego kota, w

okropny nastrj. Pþaskonosy mops pani Tailstrop nie przestawaþ piszczeę. Pani Tailstrop nosiþa go

wszħdzie ze sobĢ zawiniħtego w weþniany kocyk. Zatrzħsþa siħ znowu. BoŇe, aleŇ zimno. Byþ to

albo wynik dziaþania dwch goszczĢcych

w Honeymead duchw, ktre wchodziþy wszħdzie mroŇĢc dotykiem kaŇdy kĢt, albo skĢpstwa jej

opiekuna, Rolanda Flakesa.

Co do tego nie byþo wĢtpliwoĻci. Z nim duchy nie wytrzymywaþy konkurencji. Im pewnie teŇ byþo

zimno. Nie odzywaþy siħ zupeþnie od trzech dni, kiedy Flakes siħ tu zjawiþ. Nie wystraszyþy nawet

kota, wiħc Jego zwykle napuszony ogon staþ siħ dziesiħciokrotnie mniejszy. Nie Ňeby ostatnio

pokazywaþy siħ specjalnie czħsto, mniej wiħcej dwa razy w roku potrzĢsaþy obrazami na Ļcianach i

pþoszyþy podkuchenne, zrzucajĢc im nieoczekiwanie miskħ z mlekiem na kolana. Chyba tylko po

to, by przypomnieę, Ňe domowe duchy wciĢŇ tu sĢ i Ňe nie wszystko da siħ wyjaĻnię w miejscowej

gazecie. Pan Flakes, zawsze kiedy jĢ odwiedzaþ, zaczynaþ wszystkim rzĢdzię. Doprowadzaþo jĢ to

do szaþu. Dom w majĢtku Honeymead naleŇaþ do jej rodzicw, a wiħc teraz byþ jej wþasnoĻciĢ.

Drewno i kominki teŇ byþy jej wþasnoĻciĢ, a mimo to pan Flakes nie pozwalaþ palię ognia aŇ do

listopada. Ton jego gþosu sugerowaþ, Ňe czuje siħ oszukiwany. Szkoda, Ňe duchy nigdy nie

dokazywaþy w czasie jego pobytu. Niech je diabli!

- Ach! - wzdychaþa zawsze pani Tai1strop, kiedy oĻmieliþa siħ narzekaę. Kiwaþa gþowĢ jak kobieta

doĻwiadczona, prbujĢca bez skutku coĻ wytþumaczyę smarkuli. W jej gþosie nie byþo cienia

wspþczucia. - Tak to juŇ jest z mħŇczyznami. Musimy im dawaę to, czego od nas oczekujĢ. SĢ

panami w swych zamkach. To ich prawo. Trzeba siħ z tym pogodzię. Musisz siħ nauczyę.

Bzdura! To jej zamek, nie jego. Pani Tai1strop tylko klepaþa jĢ po rħku, jasno dajĢc do zrozumienia,

Ňe nie ma pojħcia, jak rzeczy siħ majĢ i mawiaþa:

- Tak, kochanie, pewnego dnia zrozumiesz, kiedy juŇ bħdziesz zamħŇna. JeĻli nie nauczysz siħ

posþuszeıstwa, twj mĢŇ nie bħdzie z ciebie zadowolony, a to moŇe byę bardzo nieprzyjemne,

mogħ ci przysiĢc, jako Ňe mnie samĢ kiedyĻ Bg pobþogosþawiþ mħŇem. MĢŇ. Maþo

prawdopodobne. Dwa lata temu, przed dniem swoich siedemnastych urodzin, zdecydowaþa juŇ

o tym i nie zmieniþa zdania. Zħby szczħkaþy jej z zimna.

Poszþa do pokoju kwiatowego, nazwanego tak z powodu intensywnego rŇanego wzoru na

tapetach, ktre miaþy juŇ przynajmniej szeĻędziesiĢt lat i zaczynaþy siħ odklejaę. W poszukiwaniu

ognia zajrzaþa do kominka, w ktrym nie byþo nawet popioþu, nie mwiĢc juŇ o drewnie. Jej

opiekun kazaþ je zabraę nawet z tego pokoju, gdzie podejmowano goĻci herbatĢ. Dlaczego jest

takim skĢpcem? PrzecieŇ to jej pieniĢdze. Co go obchodzi, ile ona spala drewna? Dlaczego nigdy

nie pozwala jej odnawiaę postarzaþych kanap, krzeseþ i draperii? Dlaczego odmwiþ kupna klaczy,

ktrĢ chciaþ jej sprzedaę sir Roger? Dlaczego pozwoliþ jej tylko na kupno rachitycznej,

dogorywajĢcej, starej szkapy, ktra przegraþaby wyĻcig nawet z Ňþwiem? A dzierŇawcy, mj

BoŇe! Ich chaty wymagaþy gruntownych napraw. Potrzebowali nowych pþugw i ziarna na siew. Od

Ļmierci jej ojca nie zrobiono nic. Czuþa siħ gþħboko winna temu stanowi rzeczy, mimo Ňe nic nie

mogþa na to poradzię.

Jednak, choę prbowaþa temu zaprzeczaę, nawet przed samĢ sobĢ, wiedziaþa, dlaczego Flakes nie

chce wydawaę pieniħdzy. Chciaþ wszystko mieę dla siebie, a wydatki zwiĢzane z niĢ, ziemiĢ i

majĢtkiem traktowaþ jako stratħ. Ale jej pieniĢdze nie wpadnĢ w jego rħce. Pan Flakes wkrtce

zrozumie, Ňe ona nie da sobĢ pomiataę.

Skuliþa siħ, rozcierajĢc ramiona, a potem potrzĢsnħþa gþowĢ. To Ļmieszne, niedorzeczne. Sþoıce

wþaĻnie nieĻmiaþo siħ przebijaþo przez grube, szare chmury. Staþa na wĢskich schodach

prowadzĢcych do domu.

Wziħþa gþħboki oddech i uniosþa twarz w stronħ nieba. Powinna byþa zjeĻę Ļniadanie na zewnĢtrz, na

schodach, zamiast trzĢĻę siħ niemĢdra w ciemnej, zimnej jadalni, ktrej jej opiekun nie pozwoliþ

odnowię, choę naleŇaþo to zrobię juŇ piħędziesiĢt lat temu. Ale jutro to wszystko siħ skoıczy. Jutro

bħdzie mogþa robię, co jej siħ spodoba.

Jutro skoıczy dziewiħtnaĻcie lat. Magiczny wiek, ktry ojciec wybraþ na dzieı jej wolnoĻci.

WolnoĻę lub maþŇeıstwo. Nie byþo miħdzy nimi konkurencji. Och tak, kiedyĻ, kiedy bħdzie

bezzħbnĢ staruszkĢ, poĻlubi przystojnego mþodzieıca, ktry osþodzi jej ostatnie lata Ňycia. A potem

nagrodzi go wedþug zasþug. To dobry interes.

Jutro powie panu Flakesowi, co o nim myĻli. Nazwie go skĢpcem i sknerĢ i rozkaŇe, by rozpalono

natychmiast ogieı w kaŇdym pokoju, nawet w ogromnym kominku w holu, gdzie moŇna by upiec

woþu. A potem go wyrzuci. Od jutra juŇ nigdy nie bħdzie musiaþa oglĢdaę jego ani jego wstrħtnego

syna z odstajĢcymi uszami. Lubiþa nawet tego mþodzieıca, o ile nie miaþa wþaĻnie ochoty uderzyę

go za to, Ňe jest takim sþabeuszem i nigdy nie prbuje przeciwstawię siħ swemu ojcu.

- Droga panno Derwent -Jones ...

Odwrciþa siħ, marszczĢc brwi, jak zawsze kiedy zwracaþ siħ do niej pan Flakes. Byþ tak idiotycznie

oficjalny za kaŇdym razem, kiedy jĢ widziaþ. Udaþo siħ jej wygþadzię czoþo i obdarzyþa go

chþodnym uĻmiechem, ktry wypracowaþa sobie przez ostatnie dwa lata. Minħþy dokþadnie dwa lata

od tego ranka, kiedy przywizþ Owena do Honeymead, by jĢ uwidþ. Znaþa Owena caþe swoje Ňycie

i nawet czasem go lubiþa, ale ta wizyta rozpoczħþa w ich znajomoĻci zupeþnie nowy etap. Ich

dzieciıstwo siħ zakoıczyþo. Teraz odgrywali jakiĻ pokrħtny dramat, a moŇe raczej farsħ.

Coulter Catherine - Dziedzictwo Nightingale'ów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: