Białe noce - Coulter Catherine.pdf - Coulter Catherine - teaw123

CATHERINE

COULTER

BIAŁE

NO CE

ROZDZIAŁ

York, stolica Danelaw

Miała na imię Zarabeth. Była pasierbicą Duńczyka

Olafa Próżnego, bogatego handlarza futer z Jorviku

albo Yorku, jak nazywali go miejscowi Anglosasi.

Znał kobiety piękniejsze od niej. Jego niewolnica Cy-

ra była bardziej powabna, miała wspanialsze kształty

niż ta dziewczyna. Ale w przeciwieństwie do większo

ści kobiet i mężczyzn z jego kraju, a także zamieszku

jących Danelaw, nie miała jasnych włosów, które

w porannym słońcu wydawały się niemal białe. Nie,

jej włosy były płomiennorude, ogniście czerwone,

czerwone jak krew, gdy nie oświetlały ich promienie

słońca. Nosiła je rozpuszczone burzą loków na ple

cach, a gdy dzień stawał się gorący, zaplatała je w dwa

warkocze, które okręcała wokół głowy.

Pomyślał, że te włosy muszą być dziedzictwem

po matce, pochodzącej z tej zachodniej wyspy, zwa

nej Irlandią. Parę lat wcześniej zawitał do garnizonu

w Dublinie, żeby kupić niewolników, handlować ko

ścią słoniową, skórami, rogami, kamiennymi misami

i ozdobami. Powiedziano mu, że Irlandczycy roz

mnażają się jak psy i że ten bezwstydny czerwony ko

lor włosów zdarza się często. Również jej oczy miały

zdumiewający, zielony kolor, jakiego nie widział

w Irlandii, a który kojarzył mu się z wilgotnym

mchem. Wystarczyło, żeby spojrzał na swoje odbicie

w wypolerowanym srebrnym talerzu, aby wiedzieć,

że gdy czuł się spokojny, jego oczy były niebieskie jak

niebo, a gdy wpadał w złość, przybierały odcień

ciemnego błękitu, jak kolor fiordu Oslo. Jego matka,

Helgi, wprawiła go kiedyś w ogromne zakłopotanie,

gdy powiedziała mu, iż błękit jego oczu jest miękki

i ciepły jak jajo rudzika.

Zarabeth była wysoka, może nawet zbyt wysoka

jak na kobietę, ale nie przejmował się tym, sam był

bowiem postawnym mężczyzną i przerastał ją o pół

głowy. Jego pierwsza żona, Dalia, sięgała mu ledwie

do ramienia i wielokrotnie, gdy trzymał ją w obję

ciach, miał wrażenie, że obejmuje dziecko, a nie ko

bietę, nie żonę.

Parę razy udało mu się podejść blisko do Zarabeth

i zobaczyć, że miała nieskalaną żadnymi plamkami,

jasną skórę, niby świeży śnieg na górskim szczycie. Tę

gładkość zakłócały jedynie dwa dołeczki, jakie poja

wiały się na policzkach, gdy zaczynała się uśmiechać

tym uśmiechem, który przyciągnął go do niej, kiedy

tylko go ujrzał. Pomyślał, że dziewczyna jest nie

do pogardzenia i wcale go nie obchodzi, iż nie wywo

dzi się z rodu wikingów.

Nie była najpiękniejszą kobietą, jaką zdarzyło mu

się widzieć, ale pragnął jej silniej niż jakiejkolwiek in

nej. Myślał o pójściu z nią do łoża, o wtargnięciu głę

boko w jej niewieście ciało i zaspokojeniu, ale myślał

też o rozmowie z nią, o dzieleniu się swoimi marze

niami i planami. Myślał o popłynięciu z nią do Hede-

by, handlowego portu położonego na południu,

przy ujściu rzeki Schlei do Bałtyku. A dalej, za drob

nymi wysepkami, znajdował się skalisty czubek skan-

dynawskiego buta, ledwie o dwa dni żeglugi. Myślał

o przepłynięciu przez Wielki Sund, stanowiący połu

dniowe wejście na Morze Bałtyckie, i zawróceniu

w stronę lądu, ku ujściu rzeki Dźwiny, wiodącej

do Dniepru i Kijowa. Może mógłby ją nawet zabrać

za Kijów, do owego złocistego miasta nad Morzem

Czarnym znanego wikingom pod nazwą Miklagard,

innym zaś jako Konstantynopol. A potem nagle, nie

zwykle wyraźnie, pomyślał o dzieciach, jakie z nią

spłodzi, o dziewczynkach z ogniście rudymi włosami

i chłopcach z mocnymi, jasnymi czuprynami, podob

nymi do jego własnej. Dziwne, ale wyobraził sobie

chłopca z oczami zielonymi niby wilgotny mech.

On sam, Magnus Haraldsson, miał dwadzieścia

pięć lat i był drugim synem jarla Haralda. Odziedzi

czył po dziadku majątek, zwany Malek. Ziemia była

tam urodzajna, w przeciwieństwie do większości

ziem w południowej Norwegii, i dawała bogate zbio

ry jęczmienia, pszenicy i żyta. Magnus był także kup

cem, czasami, jak kiedyś powiedział mu z czułością

ojciec, bardzo zręcznym. Miał swój statek, który na

zwał Morski Wiatr. Posiadał też kilkunastu niewolni

ków, przywiezionych z ostatniej wyprawy. Pracowało

dla niego wielu ludzi wolnych, w zamian za niewiel

kie skrawki ziemi zapewniające utrzymanie ich ro

dzinom. W większości byli to jego przyjaciele, którzy

nie tylko pływali z nim na wyprawy handlowe, ale

także zabierali ze sobą na sprzedaż również własne

towary.

Magnus ożenił się w wieku siedemnastu lat. Mał

żeństwo zostało zaaranżowane przez rodziców. Z tego

związku miał syna, Egilla, teraz niemal ośmioletniego

chłopca. Jego żona, Dalia, nieledwie dziecko, umarła

w dwa lata po urodzeniu synka. Magnus opłakiwał ją

jak utraconego towarzysza zabaw, a z upływem czasu,

kiedy wydoroślał i zaznał przyjemności z wieloma ko

bietami, postanowił, że nie potrzebuje następnej żony

i kolejnych dzieci. Począł patrzeć na żonatych męż

czyzn jak na ludzi pozbawionych własnej woli i skrępo

wanych, nawet jeśli ci wyruszali na wielomiesięczne

wyprawy. Teraz nagle zaczął myśleć zupełnie inaczej.

Dotarło do niego, że stracił zainteresowanie swoją ak

tualną kochanką, Cyrą, mimo że potrafiła sprawić, iż

jego ciało wiło się z rozkoszy.

Patrząc teraz na Zarabeth, mówił sobie, że jego

syn potrzebuje matki. Był jednak na tyle uczciwy, że

nie udawał, iż przede wszystkim miał na myśli dobro

Egilla.

Tak, pragnął jej i będzie ją miał.

Słysząc wybuch śmiechu, Magnus podniósł wzrok

i spojrzał na jej twarz. Śmiech był głęboki, słodki

i pełen swobody. Zobaczył dołeczki w policzkach,

białe zęby - to wszystko go oczarowało. Ten śmiech

go rozgrzewał, a falowanie jej piersi sprawiło, że po

czuł się twardy jak kamień. Miał ochotę przerzucić ją

sobie przez ramię, wynieść daleko w las i posiąść

pod zwisającymi gałęziami potężnych jodeł.

Magnus wiedział, że ojczym dziewczyny, Olaf Próż

ny, jest bogatym człowiekiem i na pewno zażąda za nią

wysokiej zapłaty, przekraczającej możliwości większo

ści mężczyzn. Ale zapłaci, chociaż pogardzał Olafem,

przez wielu wikingów zwanym Kłamliwym. Olaf bywał

wspaniałomyślny, oczarowywał ludzi szczodrymi ge

stami, po czym bez żadnego powodu odwracał się

od nich i oszukiwał w drobnych sprawach. Był trudnym

człowiekiem, zachowywał się w sposób męczący, był

arogancki i małostkowy, bogaty, ale skąpy. Magnusa

ciekawiło, jak traktował swoją pasierbicę.

Po namyśle Magnus postanowił, że najpierw musi

spotkać się z tą dziewczyną o trudnym do wymówie-

Białe noce - Coulter Catherine.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: