bp Bernard Fellay
Komunikat w sprawie deklaracji Dominus Iesus
Dnia 6.08.2000 r. Kongregacja ds. Doktryny Wiary opublikowała dokument nt. „jedności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła”. Dokument ten spro-wokował gwałtowną reakcję w środowiskach modernistycznych oraz w wielu wspólnotach zaangażowanych w ekumenizm, a znajdujących się poza Kościołem.
Faktem jest, że wspomniany dokument wyraźnie przypomina i ponownie potwierdza liczne punkty tradycyjnej doktryny katolickiej. Jego skuteczność została jednakże w znacznym stopniu ograniczona przez akceptację idei, mających za źródło II Sobór Watykański.
Zasadnicze tezy Soboru dotyczące stosunku Kościoła katolickiego do innych religii chrześcijańskich oraz niechrześcijańskich zostały zaprezentowane w taki sposób, jakby stanowiły one integralny element wiary katolickiej.
To, co niektórzy powiedzieli o Soborze, można zastosować również do dokumentu Dominus Iesus:
Mamy do czynienia z kolizją dwu tradycji teologicznych, które nie mogą się wzajemnie zrozumieć (bp Henrici La maturation du Concile, w czasopiśmie „Communio”).
Ów problem jest dla katolików tak niecodzienny i niezwykły, iż często bezrefleksyjnie przechodzą oni do porządku dziennego nad faktem, że jest rzeczą niemożliwą pozostawanie wiernym dwóm Soborom, reprezentującym wykluczające się nawzajem stanowiska1.
Sprzeczność ta jest dobrze widoczna w tekście deklaracji, szczególnie we fragmentach traktujących o jedności Kościoła katolickiego. Pozornie wydaje się, że potwierdzona została tożsamość między Kościołem Chrystusowym a Kościołem katolickim przez wspomnienie ciągłości historycznej między Kościołem założonym przez Pana Jezusa, a Kościołem katolickim dzisiaj (nr 16). Jednakże ten sam dokument przeczy tej tożsamości, przypominając sformułowanie „subsistit in” (nr 16–17). Faktem jest, że nie ma równoznaczności między est – ‘jest’ (słowo to stwierdza ową tożsamość Kościoła) a subsistit in (słowo to pozwala zakładać istnienie – obok jedynego prawdziwego Kościoła – jeszcze innych „prawdziwych kościołów” [nr 17]), sam kard. Ratzinger stwierdził to wiosną br.2.
W tekście tym Kardynał podkreślił, że z jednej strony subsistit in jest fundamentem ekumenizmu3, z drugiej zaś, że to właśnie subistit stoi w sprzeczności z tradycyjnym est4.
Ponieważ grzech jest sprzecznością, w ostatniej analizie nie można pogodzić w sposób logiczny owej różnicy między susbistit a est. W paradoksie tym, paradoksie różnicy między jednością a konkretyzacją Kościoła, a istnieniem rzeczywistości kościelnej poza jedynym podmiotem, odbija się sprzeczny charakter ludzkiego grzechu, mianowicie sprzeczność w rozdzieleniu (division).
Stąd nietrudno wnioskować, że jeśli fundament ekumenizmu jest w sprzeczności z tradycyjną doktryną, to sam ekumenizm również jest przeciwny doktrynie tradycyjnej...
W dokumencie Dominus Iesus znajdujemy tragiczne potwierdzenie obecnej sytuacji Rzymu, pogrążonego w nieprzeniknionych ciemnościach. Nigdy dotąd nie nauczano doktryn, stanowiących sprzeczność samą w sobie, uznanych za nie do pogodzenia przez samych nauczycieli.
Mimo chwalebnej intencji potępienia nadużyć, dokument ten, przypominając zdrową naukę jedynie połowicznie, nie jest w stanie dopomóc, co było jego intencją, w przezwyciężeniu doktrynalnego kryzysu. Ω
Menzingen, 29 października 2000, w święto Chrystusa Króla
1. O. Daniel Olivier, Les deux visages du prêtre, Fayard, Paryż 1971, s. 106.
2. Kard. Ratzinger, L’Ecclésiologie de la Constitution conciliaire Lumen Gentium, wykład opublikowany w „L’Osservatore Romano” z 4.03.2000 r.
3. „W różnicy między subistit a est ukrywa się cały problem ekumeniczny”.
4. Tamże.
O. Daniel Olivier, Les deux visages du prêtre, Fayard, Paryż 1971, s. 106.
Kard. Ratzinger, L’Ecclésiologie de la Constitution conciliaire Lumen Gentium, wykład opublikowany w „L’Osservatore Romano” z 4.03.2000 r.
„W różnicy między subistit a est ukrywa się cały problem ekumeniczny”.
Tamże.
ewaik16