2.Lumley Brian - Nekroskop 02 -Wampiry.pdf

(1303 KB) Pobierz

SCAN-dal.prv.pl

BRIAN LUMLEY

N EKROSKOP II

P RZEŁOŻYŁ J AROSŁAW I RZYKOWSKI

SCAN- DAL

374620798.267.png

374620798.278.png

374620798.289.png

374620798.300.png

374620798.001.png

374620798.012.png

374620798.023.png

374620798.034.png

374620798.045.png

374620798.056.png

374620798.067.png

374620798.078.png

374620798.089.png

374620798.100.png

374620798.111.png

374620798.122.png

374620798.133.png

374620798.144.png

374620798.155.png

374620798.166.png

374620798.177.png

374620798.188.png

374620798.199.png

374620798.210.png

374620798.221.png

374620798.232.png

374620798.239.png

374620798.240.png

374620798.241.png

374620798.242.png

374620798.243.png

374620798.244.png

374620798.245.png

374620798.246.png

374620798.247.png

374620798.248.png

374620798.249.png

374620798.250.png

374620798.251.png

374620798.252.png

374620798.253.png

374620798.254.png

374620798.255.png

374620798.256.png

374620798.257.png

374620798.258.png

374620798.259.png

374620798.260.png

374620798.261.png

374620798.262.png

374620798.263.png

374620798.264.png

374620798.265.png

374620798.266.png

374620798.268.png

374620798.269.png

374620798.270.png

374620798.271.png

374620798.272.png

374620798.273.png

374620798.274.png

374620798.275.png

WAMPIRY

Nie był nietoperzem ani wilkiem, ale jakimś stadium pośrednim między nimi. Ludzka

postać stanowiła jedynie skorupę, kokon kryjący w sobie poczwarę. I teraz ów kokon pękał.

Zęby wampira stały się stromymi, wykrzywionymi lodowcami ścierającymi się w czerwonym

oceanie dziąseł. Jego paszcza krwawiła, potworne zęby, niczym najostrzejsze z noży, wypychały

się w górę, rozrywając ciało...

374620798.276.png

374620798.277.png

374620798.279.png

374620798.280.png

374620798.281.png

374620798.282.png

374620798.283.png

374620798.284.png

374620798.285.png

374620798.286.png

374620798.287.png

374620798.288.png

374620798.290.png

374620798.291.png

374620798.292.png

374620798.293.png

374620798.294.png

374620798.295.png

374620798.296.png

374620798.297.png

374620798.298.png

374620798.299.png

374620798.301.png

374620798.302.png

374620798.303.png

374620798.304.png

374620798.305.png

374620798.306.png

374620798.307.png

374620798.308.png

374620798.309.png

374620798.310.png

374620798.002.png

374620798.003.png

374620798.004.png

374620798.005.png

374620798.006.png

374620798.007.png

374620798.008.png

374620798.009.png

374620798.010.png

374620798.011.png

374620798.013.png

374620798.014.png

374620798.015.png

374620798.016.png

374620798.017.png

374620798.018.png

374620798.019.png

374620798.020.png

374620798.021.png

374620798.022.png

374620798.024.png

374620798.025.png

374620798.026.png

374620798.027.png

374620798.028.png

374620798.029.png

374620798.030.png

374620798.031.png

374620798.032.png

374620798.033.png

ROZDZIAŁ 1

Popołudnie, ostatni poniedziałek stycznia 1977, godzina czternasta trzydzieści czasu

środkowoeuropejskiego; Zamek Bronnicy w pobliżu szosy sierpuchowskiej, niedaleko od

Moskwy. W Tymczasowym Centrum Badań zadzwonił telefon...

Zamek Bronnicy wznosił się na torfiastej polanie, pośrodku otoczonej gęstym lasem

drogi, białej teraz od śniegu. Dom, czy raczej dwór, odarty ze swego dziedzictwa, łączył w sobie

koncepcje architektoniczne kilku epok. Parę skrzydeł wzniesiono niedawno na starych,

kamiennych fundamentach, używając do tego nowoczesnej cegły. Inne dobudowano z tanich

bloków żużlu, pomalowanych na zielono i szaro - w barwy ochronne. Dawny dziedziniec,

zamknięty skrzydłami pałacu, osłonięto dachem, pomalowanym również tak, by zlewał się z

otoczeniem. Osadzone w masywnych, spadziście zakończonych ścianach szczytowych,

bliźniacze minarety wznosiły wysoko ponad okolicę spękane, baniaste kopuły o zabitych

deskami oknach, przypominających zamknięte oczy. Twierdza miała sprawiać wrażenie

miejsca opustoszałego - górne piętra wieżyczek pozostawiono niszczejące, niczym zepsute kły. Z

lotu ptaka zamek wyglądał na starą, zapadłą ruinę. Mijało się to jednak dalece z prawdą.

Przed zadaszonym dziedzińcem stała dziesięciotonowa ciężarówka z odrzuconymi

połami plandeki. Rura wydechowa wypuszczała w mroźne powietrze ostry, niebieskawy dym.

Agent KGB, w charakterystycznym "mundurze" - znoszonym kapeluszu i ciemnoszarym

płaszczu, spojrzał na załadowaną platformę samochodu i wzdrygnął się. Wpychając dłonie

głęboko w kieszenie, odwrócił się do drugiego mężczyzny, ubranego w biały kitel technika.

- Towarzyszu Krakowicz - mruknął. - Czym oni są, u diabła? I co tutaj robią?

Feliks Krakowicz zerknął na niego.

- Gdybym wam powiedział, nie zrozumielibyście. A gdybyście zrozumieli, nie

uwierzylibyście.

Podobnie jak jego były szef, Grigorij Borowic, Krakowicz uważał wszystkich

funkcjonariuszy KGB za półgłówków. Wolał ograniczać udzielanie im informacji oraz pomocy

do kompletnego minimum -rzecz jasna, w granicach przyzwoitości i bezpieczeństwa osobistego.

KGB nie celowało w wybaczaniu i zapominaniu.

Agent wzruszył ramionami i zapalił krótkiego brązowego papierosa, zaciągając się

głęboko przez kartonową tutkę.

- Jednak mnie sprawdźcie - powiedział. - Zimno tu, ale mnie jest dość ciepło. Widzicie,

kiedy udam się z raportem do towarzysza Andropowa - a zapewne nie muszę przypominać

wam, jaką pozycję zajmuje w Politbiurze - będzie oczekiwał ode mnie pewnych odpowiedzi i

374620798.035.png

374620798.036.png

374620798.037.png

374620798.038.png

374620798.039.png

374620798.040.png

374620798.041.png

374620798.042.png

374620798.043.png

374620798.044.png

374620798.046.png

374620798.047.png

374620798.048.png

374620798.049.png

374620798.050.png

374620798.051.png

374620798.052.png

374620798.053.png

374620798.054.png

374620798.055.png

374620798.057.png

374620798.058.png

374620798.059.png

374620798.060.png

374620798.061.png

374620798.062.png

374620798.063.png

374620798.064.png

374620798.065.png

374620798.066.png

374620798.068.png

374620798.069.png

374620798.070.png

374620798.071.png

374620798.072.png

374620798.073.png

374620798.074.png

374620798.075.png

374620798.076.png

374620798.077.png

374620798.079.png

374620798.080.png

374620798.081.png

374620798.082.png

374620798.083.png

374620798.084.png

374620798.085.png

374620798.086.png

374620798.087.png

374620798.088.png

374620798.090.png

374620798.091.png

374620798.092.png

374620798.093.png

374620798.094.png

374620798.095.png

374620798.096.png

374620798.097.png

374620798.098.png

374620798.099.png

374620798.101.png

374620798.102.png

dlatego ja oczekuję ich od was. Będziemy więc tu stali, aż...

- Zombi! - gwałtownie przerwał mu Krakowicz. - Mumie! Ludzie martwi od setek lat.

Świadczy o tym też ich uzbrojenie i...

Usłyszał natarczywy dzwonek telefonu i odwrócił się ku drzwiom.

- Dokąd idziecie? - Agent KGB drgnął, wyciągając ręce z kieszeni. - Oczekujecie, że

powiem Jurijowi Andropowowi, że tej masakry... dokonały truposze?

Niemal udławił się dwoma ostatnimi słowami, rozkaszlał się głośno, na koniec splunął.

- Skoro staliście tak długo wśród spalin - rzucił przez ramię Krakowicz - paląc ten

siekany sznurek, równie dobrze możecie wleźć do nich, na platformę! - Przeszedł przez drzwi,

zamykając je z trzaskiem.

- Zombi? - Agent zmarszczył brwi i znów spojrzał na ciężarówkę pełną trupów.

Nie wiedział, że byli to Tatarzy krymscy, wyrżnięci w roku 1579 przez rosyjskie posiłki,

śpieszące na odsiecz łupionej Moskwie. Spoczęli w torfie, który zakonserwował ich ciała.

Poginęli i legli we krwi i błocie, by przed dwiema nocami powrócić, wypowiadając wojnę

Zamkowi Bronnicy. Tatarzy i ich młody przywódca, Anglik, Harry Keogh, wygrali ten bój, gdyż

walkę przeżyło zaledwie pięciu obrońców placówki. Krakowicz był jednym z tej piątki. Pięciu z

pięćdziesięciu trzech, a jedyną ofiarą po stronie wroga był sam Harry Keogh. Zdumiewająca

dysproporcja, jeśli nie liczyć Tatarów. A ich liczyć byłoby trudno, skoro nie żyli już przed

rozpoczęciem walki...

O tym właśnie myślał Krakowicz, wchodząc na dawny dziedziniec, będący obecnie

ogromną halą, wyłożoną plastykowymi płytkami i podzieloną na sale, niewielkie apartamenty i

laboratoria. Pracownicy Wydziału E prowadzili badania i doskonalili swe talenty ezoteryczne

we względnym komforcie, czy też w takich warunkach i otoczeniu, jakie najlepiej służyły ich

pracom. Przed czterdziestoma ośmioma godzinami placówka ta wyglądała nieskazitelnie, teraz,

w miejscach, gdzie kule podziurawiły ścianki działowe, a wybuchy porozrywały sufity,

przypominała zgliszcza.

Skutki eksplozji i pożaru były widoczne na każdym kroku. Dziw, że to miejsce nie

spaliło się doszczętnie.

W uporządkowanej z grubsza części hali, nazwanej Tymczasowym Centrum Badań,

ustawiono stół, a na nim telefon. Krakowicz zatrzymał się na moment, żeby odciągnąć na bok

kawał przegrody, tarasujący mu częściowo drogę. Pod spodem zobaczył na wpół zagrzebaną w

pokruszonym gipsie i tłuczonym szkle ludzką rękę, przypominającą wielkiego, szarego ślimaka.

Ciało wyschło na wiór, przybrało barwę starej skóry, a kość stercząca z ramienia była lśniąco

biała. Krakowicz przypomniał sobie, jak ostatniej nocy podobne strzępy, nie wiedzione głową

374620798.103.png

374620798.104.png

374620798.105.png

374620798.106.png

374620798.107.png

374620798.108.png

374620798.109.png

374620798.110.png

374620798.112.png

374620798.113.png

374620798.114.png

374620798.115.png

374620798.116.png

374620798.117.png

374620798.118.png

374620798.119.png

374620798.120.png

374620798.121.png

374620798.123.png

374620798.124.png

374620798.125.png

374620798.126.png

374620798.127.png

374620798.128.png

374620798.129.png

374620798.130.png

374620798.131.png

374620798.132.png

374620798.134.png

374620798.135.png

374620798.136.png

374620798.137.png

374620798.138.png

374620798.139.png

374620798.140.png

374620798.141.png

374620798.142.png

374620798.143.png

374620798.145.png

374620798.146.png

374620798.147.png

374620798.148.png

374620798.149.png

374620798.150.png

374620798.151.png

374620798.152.png

374620798.153.png

374620798.154.png

374620798.156.png

374620798.157.png

374620798.158.png

374620798.159.png

374620798.160.png

374620798.161.png

374620798.162.png

374620798.163.png

374620798.164.png

374620798.165.png

374620798.167.png

374620798.168.png

374620798.169.png

374620798.170.png

ani mózgiem, pełzały, walczyły, zabijały.

Wzdrygnął się, odsunął butem ramię na bok i podszedł do telefonu.

- Halo, tu Krakowicz.

- Kto? - To był kobiecy głos, bardzo pewny swego. - Krakowicz? Wy tu dowodzicie?

- Sądzę, że tak. Ja - odpowiedział. - Czym mogę wam służyć?

- Mnie niczym. Ale towarzysz pierwszy sekretarz mógłby to powiedzieć. Próbuję się z

wami połączyć już od pięciu minut!

Krakowicz padał ze zmęczenia. Nie spał od owej koszmarnej nocy, wątpił, czy

kiedykolwiek zaśnie. Wraz z czterema pozostałymi niedobitkami, z których jeden zwariował,

wydostał się z komory bezpieczeństwa dopiero w niedzielę rano, kiedy wszystko się uspokoiło.

Od tamtej pory jego towarzysze zdążył już złożyć zeznania i zostali odesłani do domów. Zamek

Bronnicy był placówką ściśle tajną, ich opowieści powinny więc pozostać w tajemnicy.

Krakowicz zażądał, by całą sprawę niezwłocznie przekazano Leonidowi Breżniewowi. Tak też

głosił Regulamin: Wydział E podlegał osobiście i bezpośrednio Breżniewowi, mimo iż pierwszy

sekretarz scedował to na Grigorija Borowica. Wydział był ważny dla przewodniczącego partii,

Breżniew zapoznawał się ze wszystkimi efektami jego działania (a przynajmniej z co

ważniejszymi). Borowic musiał także informować go obszernie na temat prac

psychotronicznych wydziału - prawdziwie paranormalnego szpiegostwa - Breżniew powinien

być więc choć w części przygotowany do oceny tego, co wydarzyło się na placówce. Na to

przynajmniej liczył Krakowicz. Tak, czy inaczej, było to lepsze niż próba wyjaśnienia

wszystkiego Jurijowi Andropowowi.

- Krakowicz? - szczeknęło w słuchawce.

- Hm, tak jest, Feliks Krakowicz. Z zespołu towarzysza Borowica,

- Feliks? Po co podajecie mi imię? Sadzicie, że będę zwracał się do was po imieniu? -

Pierwszy sekretarz mówił ostrym tonem. Krakowicz słyszał kilka z nieszczęsnych przemówień

Breżniewa.

- Ja... nie, oczywiście, że nie, towarzyszu pierwszy sekretarzu. - Ale ja...

- Słuchajcie, wy tam dowodzicie?

- Tak, ja, towarzyszu pier...

- Dajcie sobie z tym spokój - zgrzytnął Breżniew. - Potrzebuję wyjaśnień, a nie

przypominania mi, kim jestem. Nie przeżył nikt wyższy od was rangą?

- Nie.

- Ktoś równy wam rangą?

- Czterech, w tym jeden obłąkany.

374620798.171.png

374620798.172.png

374620798.173.png

374620798.174.png

374620798.175.png

374620798.176.png

374620798.178.png

374620798.179.png

374620798.180.png

374620798.181.png

374620798.182.png

374620798.183.png

374620798.184.png

374620798.185.png

374620798.186.png

374620798.187.png

374620798.189.png

374620798.190.png

374620798.191.png

374620798.192.png

374620798.193.png

374620798.194.png

374620798.195.png

374620798.196.png

374620798.197.png

374620798.198.png

374620798.200.png

374620798.201.png

374620798.202.png

374620798.203.png

374620798.204.png

374620798.205.png

374620798.206.png

374620798.207.png

374620798.208.png

374620798.209.png

374620798.211.png

374620798.212.png

374620798.213.png

374620798.214.png

374620798.215.png

374620798.216.png

374620798.217.png

374620798.218.png

374620798.219.png

374620798.220.png

374620798.222.png

374620798.223.png

374620798.224.png

374620798.225.png

374620798.226.png

374620798.227.png

374620798.228.png

374620798.229.png

374620798.230.png

374620798.231.png

374620798.233.png

374620798.234.png

374620798.235.png

374620798.236.png

374620798.237.png

374620798.238.png

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

14.Lumley Brian- Nekroskop 14-Dotyk.pdf (1421 KB)
13.Nekroskop 13 - Obrońcy.pdf (1514 KB)
12.Brian Lumley - Nekroskop 12 - Piętno.pdf (1865 KB)
11.Lumley Brian-Nekroskop 11-Najeźdźcy.pdf (1299 KB)
10.Lumley Brian- Nekroskop 10-Odrodzenie.pdf (1421 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin