Wernic Wiesław - Colorado.pdf - ebooki - joe77joe77

W IESLAW W ERNIC



Tom IV

COLORADO

Księgozbiór DiGG



2012

T AK SIĘ ZACZĘŁO

rzebudziłem się. W pokoju było ciemno. Na tle niewidocznej ściany

polśniewały dwa wąziutkie pasemka szarości. To szpary w okiennicy

przepuszczały pierwszy dzienny brzask.

Siennik zachrzęścił. Podniosłem się ostrożnie, aby nie zbudzić towarzysza

śpiącego po przeciwległej stronie izby. Zbliżyłem się na palcach do okna,

wolno, wolniutko odsunąłem żelazny haczyk przytrzymujący szeroką, ledwie

oheblowaną deskę i lekko ją pchnąłem. Zawiasy zaskrzypiały piskliwie, ktoś

poruszył się i usłyszałem senny głos Karola:

- Co tam robisz, Janie?

- Oddycham świeżym powietrzem. Śpij, jeszcze nie ranek.

Mruknął coś w odpowiedzi, słoma zachrzęściła i znowu zapadła cisza.

Oparłem się o poprzeczną belkę i wyjrzałem. Pode mną rozciągał się czarny

pas ziemi ogrodzonej palisadą z bali, wysoką na półtora chyba człowieka, z

bramą o dwu skrzydłach zamkniętą na głucho, podpartą długimi tykami. Za

bramą w cieniu ustępującej nocy widać było niezmierzoną, pustą przestrzeń.

Na jakichś odległych krańcach, gdzie przeczuwać należało horyzont,

czerniała nieregularna, zamazana linia - dalekie pasmo Gór Skalistych.

Spojrzałem w lewo. Tam toczyła swój płytki nurt niewidoczna rzeka. Za nią

ciągnęła się taka sama płaszczyzna, ograniczona z jednej strony atramentową

ścianą lasu.

Sięgnąłem po lornetkę. Przestrzeń rozrosła się w jej szkłach, góry stały się

bliższe i jeszcze groźniejsze, las posępniej rysował się czarnym konturem.

Tylko wody nadal nie dojrzałem. Musiała płynąć w dolinie, bezgłośna w tej

ciszy. Skierowałem szkła prosto przed siebie i wydało mi się, iż dostrzegam

jakiś ruchomy punkt. Czy była to antylopa biegnąca do wodopoju, czy jakiś

drapieżnik powracający z nocnych łowów - nie mogłem stwierdzić.

Szarzało coraz bardziej, tumany mgieł przewalały się równiną. Wówczas

usłyszałem lekkie skrzypienie piasku w dole. Ktoś podniósł się z ziemi, z

ciemnego kącika utworzonego przez dwie krzyżujące się ściany ogrodzenia.

Przetarłem zaspane oczy: Colorado! Oczywiście on. Dziwny człowiek.

- Ja mam spać pod dachem? O nie, dżentelmeni! To ujdzie w zimie, jak śnieg

zawali ziemię, ale nie teraz...

Colorado! Dostrzegłem, jak wspiął się na półkę biegnącą w połowie

wysokości palisady i wyjrzał za ogrodzenie. Stał nieruchomo przez chwilę,

potem lekko zeskoczył i zniknął w mroku. Pewnie wrócił do swego le-

gowiska.

Spotkaliśmy go przed dwoma dniami w pustej okolicy. Mieliśmy już

wówczas za sobą spory szmat przebytej drogi. Skrajem jałowcowego lasku,

potem poprzez krzaki pachnącej szałwii jechaliśmy prosto, jak strzelił, aż

nagle podniosła się kurtyna lasu, drzewa odbiegły w prawo i lewo odsłaniając

nagi, obły wzgórek. Na jego szczycie stał samotny jeździec z kolbą rusznicy

wspartą na łęku siodła, nieruchomy i wspaniały w swej nieruchomości.

Wyglądał jak pomnik albo jak aktor na scenie uwolnionej z czarnozielonej

zasłony. Mimo woli ściągnąłem cugle. Słońce migotało na lufie broni, a

przejrzyste powietrze pozwalało dostrzec każdy szczegół ubrania

nieznajomego. Było bajecznie kolorowe.

- Jak w teatrze - szepnąłem do Karola. - Albo jak w cyrku... Któż to jest, u

licha?

Pytanie było usprawiedliwione: jeździec mienił się barwami tęczy. Od

błękitu kapelusza, poprzez krwawą czerwień okręcającego szyję szala

(którego końce spadały sztywno i ciężko, jakby zrobione z ołowiu), poprzez

cytrynową kurtę, aż do spodni zielonego koloru.

Staliśmy, dopóki posąg nie ożył nagle. Podniósł broń i zjechał galopem z

pagórka. Zatrzymał się tuż przed nami tak gwałtownie, że koń wyrzucił

kopytami chmurkę kurzu i przysiadł na zadzie.

- Witam podróżnych. - Głos miał nieco chropawy, ale przyjemny dla ucha. -

Witam - powtórzył. - Dokąd to dobre czy złe bogi prowadzą?

Karol w milczeniu wykonał ruch ręką: za i przed siebie. Przez tę krótką

chwilę przyjrzałem się nieznajomemu. Z bliska nie wydawał się już tak

bajecznie kolorowy: błękitny kapelusz jakby poszarzał, czerwień szala

zbladła, cytrynowa kurta świeciła wyblakłymi plackami łysin, zielone

spodnie, pełne łat i cer, przybrały barwę szarozgniłą. Jedynie buty wyglądały

solidnie.

- Jestem Colorado - rzekł jeździec.

Skinąłem głową.

Kiedyśmy przed trzema dniami opuszczali malutkie miasteczko o

hiszpańskiej nazwie Santa Rosa - pamiątka z czasów konkwistadorów -

gospodarz obskurnej tawerny powiedział:

- W tych okolicach łatwo zabłądzić. - Tu popatrzał na nasze aż zbyt

schludnie wyglądające sylwetki (nowicjusze?) i dodał: - Przed wami wyjechał

Colorado. Jak dobrze popędzicie koni, to go dognacie. On się nie spieszy.

- A kto to jest? - zagadnął Karol. - Nie byliśmy nigdy w tych stronach.

Obrzucił nas pogardliwym spojrzeniem:

- Tak właśnie myślałem. Kto to jest? Zapytaj się pan lepiej, kto to nie jest.

Chociaż i na to pytanie nie odpowiem. Colorado jest wszystkim po trochu, a

jednocześnie... niczym.

Po tym niezrozumiałym wyjaśnieniu zebrał puste kufle po piwie i odwrócił

się do nas plecami.

A więc mieliśmy przed sobą Colorado. Nie trzeba było odgadywać, że jest to

po prostu przezwisko. Kolorado - to imię wielkiej rzeki mającej swe źródła w

Górach Skalistych, a ujście w Zatoce Kalifornijskiej.

Na terytorium Nowego Meksyku, na Dzikim Zachodzie - jak określano te

ziemie - przedstawiał się, kto chciał, kiedy chciał i jak chciał, albo nie czynił

tego wcale.

- Ach, Colorado... - powtórzyłem.

- Słyszeliście o mnie?

- W Santa Rosa powiedzieli nam, że jeśli pognamy konie, to dopędzimy

Colorado, bo on się nie spieszy.

Uśmiechnął się.

- To prawda. Życia nie przegonisz. W Santa Rosa siedzi w gospodzie „El

Paso” jakiś niby Hiszpan, niby Metys o strasznie długim nazwisku, ale wielki

cymbał. Na pewno on was tak objaśnił. Zdzierus! Chętnie wskażę gospodę

lepszą niż „El Paso” i znacznie tańszą, bo... bezpłatną.

Zawrócił konia.

- No, dżentelmeni, jeżeli to panom odpowiada, ruszajmy.

Nie wiedziałem, czy śmiechem, żartem, czy też w pełni powagi mamy

przyjąć to niespodziewane zaproszenie.

Karol rozstrzygnął sprawę:

- Bezpłatna gospoda... rzecz nie do pogardzenia. W Santa Rosa zdarto z nas

dziesiątą skórę. Więc jeśli droga wiedzie na południe...

- A wiedzie, wiedzie.

Ruszyliśmy strzemię w strzemię. Jałowy step stanowił najszerszy gościniec

świata.

Colorado okazał się niezwykle rozmowny, ale ile w jego słowach tkwiło

prawdy, a ile fantazji - nie sposób odgadnąć.

- Tak, tak, koledzy - mówił - przyjemna jest konna jazda. Przedkładam ją

ponad inne, chociaż i kolej to dobry wynalazek. Oczywiście, jak się komuś

spieszy. Ale mnie się nie spieszy, wam chyba również? Pierwszy raz tutaj?

A na nasze potwierdzenie rzekł jakby od niechcenia:

- W wagonie pociągu jest znacznie bezpieczniej.

- Napady? - zagadnął Karol.

- Zdarza się. Apacze, Komańcze, Indianie Pueblo, no i oczywiście dobrana

Wernic Wiesław - Colorado.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: