45.Du_Val_Nicolette_Czas_pozadania.pdf

Nicolette DuVal

Czas pożądania

(Season of Desire)

Przełożył Krzysztof Górski

Rozdział 1

Słońce grzało mocno na małej, jałowej, skalistej wysepce,

która – zbudowana z nakładających się na siebie warstw

skały osadowej – wyglądała z oddali jak gigantyczne

schody wznoszące się do wysokości około dziesięciu

metrów. Położona około dwustu metrów od brzegu,

kontrastowała przyjemnie z błękitem otaczającego ją

morza, spowita w delikatnym różu – naturalnym kolorze

gliny osadowej. Na jednym z takich olbrzymich stopni,

blisko poziomu wody, bo tam było najchłodniej, opalała się

Susan Ferraro. Leżała nieruchomo na słomkowej macie i

wydawało się jej, że rozpuści się niebawem w promieniach

słońca, tak jak to się stało z poranną mgłą. Czuła się jak

topniejące masło, ale poddawała się z przyjemnością temu

uczuciu, które – po wilgotnej zimie spędzonej w Londynie

– było oczekiwaną odmianą.

Gdyby Susan zechciała pokonać rozleniwienie

spowodowane upałem, mogłaby od razu zanurkować w

chłodnym, spienionym morzu. Czuła się wyśmienicie.

Wakacje w Grecji rozwiały wszelkie troski i kłopoty, a na

ich miejscu pojawiło się obojętne zadowolenie ogarniające

ją jak leniwe fale. Rok nauki w Londynie, przygotowujący

ją do pracy projektantki mody, był wyczerpujący, ale teraz

mogła za to bez reszty oddać się prażącemu słońcu, zimnej

wodzie i podmuchom wiatru. Uwielbiała kąpiel w morzu:

skoki ponad zbliżającymi się falami i nurkowanie do wody

ze skał – a trudno znaleźć na to lepsze miejsce niż wyspa

Korfu z jej niezliczonymi plażami i mnóstwem

otaczających wysepek. Już teraz jej skóra stawała się

powoli czekoladowa. Pływanie, jazda na rowerze i

windsurfing znacznie poprawiły jej kondycję, a ciało

odzyskało dawną giętkość i zwinność utracone przez rok

spędzony w czterech ścianach. Energia, spożytkowana na

ciężką pracę, powoli wracała, a wraz z nią dobry nastrój.

Zdecydowała się w końcu na kolejne zanurzenie.

Podnosząc się powoli, poczuła lekki zawrót głowy, który

jednak szybko minął, kiedy schodziła powoli w dół, na

jeden z tych stopni, który wystając znacznie ponad

powierzchnię wody, tworzył idealną wprost trampolinę. W

pewnym momencie, mimo że poczucie zawrotu głowy już

przeszło, doznała dziwnego wrażenia niepokoju i prawie

natychmiast dostała gęsiej skórki. Zdała sobie sprawę, że

nie była sama, że ktoś obcy jest gdzieś obok i właśnie to

obce spojrzenie, które poczuła na sobie, było przyczyną jej

niepokoju. Zaczęła działać odruchowo. Momentalnie

odwróciła głowę i przebiegła wzrokiem po horyzoncie,

zatrzymując go na mężczyźnie, który stał na najwyższym

stopniu spoglądając w dół.

Zamarła w bezruchu, by zaraz potem, powodowana

świadomością, że jest półnaga, poruszać się jeszcze

szybciej. Cały czas odwrócona tyłem, wróciła na miejsce,

gdzie leżała przed chwilą, i gdzie zostawiła górę od stroju

kąpielowego. Aby poczuć się jeszcze bezpieczniej, owinęła

się dodatkowo ręcznikiem. Spojrzała kolejny raz na

nieruchomą postać obcego mężczyzny i spostrzegła, że się

uśmiecha pobłyskując białymi zębami na ciemnym tle

opalonej twarzy. Oddychała coraz szybciej, jednocześnie

nie chcąc pokazać, że się boi. Przypomniała sobie jak, jako

małej dziewczynce, ojciec opowiadał jej, że nigdy nie

można pozwolić, aby zwierzę poczuło, że wzbudza strach;

jeżeli to wyczuje, jest bardziej prawdopodobne, że

zaatakuje. Obecność tego człowieka odbierała jako

naruszenie prywatności. Sądziła, że istnienie tej wysepki

jest jej wyłącznym sekretem i to przeświadczenie,

aczkolwiek nieracjonalne, dawało jej – uważała – wyłączne

prawa do tego miejsca.

Stała zniewolona stale rosnącym strachem, ponieważ nie

widziała żadnej możliwości ewentualnej ucieczki. Kiedy

zaczął się przybliżać i postać stawała się wyraźniejsza,

zobaczyła, że był to rosły mężczyzna około trzydziestki.

Boso i w krótkich jeansowych spodenkach przylegających

do ud, zbliżał się prezentując muskularną klatkę piersiową i

umięśnione nogi. Ten pokaz siły i sposób poruszania się

miały w sobie coś złowieszczego, coś co spowodowało, że

fala złych przeczuć przemknęła jej przez głowę. Ciągle z

uśmiechem – wrogim, jak sądziła – podszedł spokojnie, ale

jakby z zimnym wyrachowaniem.

– Przepraszam bardzo. Nie miałem zamiaru przeszkadzać –

powiedział prawie zbyt uprzejmie, wyraźnie próbując

rozwiać jej obawy.

W momencie kiedy poczuła się trochę pewniejsza,

zauważyła aparat fotograficzny przewieszony przez jego

ramię i w miejsce strachu, pojawiło się na jej twarzy

zakłopotanie przemieszane ze złością. Mężczyzna odgadł

od razu przyczynę, z której powodu zmarszczki pojawiły

się na jej czole i gniewnie spoglądała na aparat.

– Zapewniam panią, że nie robiłem żadnych zdjęć

powiedział z niegreckim akcentem.

– Jak długo pan tam stał? – zapytała wzburzona.

– Nie długo. Wszedłem na górę w momencie, kiedy miała

pani zamiar wejść do wody. Nie podglądałem, naprawdę, i

jeśli miałoby to pani poprawić humor, to zobaczyłem tylko

– wcale zresztą ładne – plecy.

Pomyślała, że jest Skandynawem – co tłumaczyłoby jego

blond włosy, wybielone jeszcze dodatkowo przez słońce, i

bezładnie pokrywające wysokie czoło. Niewątpliwie, ten

nieproszony gość był atrakcyjny i początkowe obawy Susan

zostały wyparte przez ciekawość.

– Miałem właśnie zejść na dół i przywitać się, kiedy

zobaczyłem, że... że jest pani niekompletnie ubrana – starał

się ukryć rozbawienie spowodowane jej irytacją. – Pani jest

Amerykanką?

– Zgadza się. A pan musi być Szwedem – podchwyciła

rozmowę.

Tłumił dalej śmiech drażniąc tym Susan, której wydawało

się, że ją lekceważy.

– Nie. Nie zgadła pani.

– Norweg?

– Jeszcze raz.

– Jeżeli nie chce pan powiedzieć, to w porządku, ja nie

nalegam – odparła rozgniewana.

– Proszę mi wybaczyć, nie chciałem być nieuprzejmy –

przepraszał, ale jednocześnie można było wyczuć odcień

drwiny w jego głosie. – Naprawdę jestem Duńczykiem.

Nazywam się Lars Flemming i jestem zawodowym

fotografem. Żyję z tej kamery i jeszcze raz zapewniam, że

robię zdjęcia tylko tym kobietom, które pozują dla mnie.

– A czy one pozują topless? – zapytała z udawaną pogardą.

– Te rzeczy są podobno bardzo popularne w Danii.

– Nieczęsto. Zwykle mają na sobie całe warstwy modnych

ciuchów.

Spostrzegła, że kiedy mówił z naciskiem: warstwy, ten sam,

lekceważący uśmiech, znowu przemknął mu po twarzy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: