W opisie dzieła stworzenia nadchodzi czas na różnicowanie albo oddzielenie. Ziemie okrywał bezmiar wód i ciemność, i Stwórca oddziela w ciągu 3 pierwszych dni: 1 – światłość od ciemności, dzień od nocy; 2 – wody wyższe od niższych, tworząc sklepienie w środku wód; 3 – wody spod nieba od ziemi.
W pierwszym nastała światłość, w czwartym ciała niebieskie; w drugim sklepienie rozdzieliło jedne wody od drugich, powstało wiec powietrze, a w piątym rybami zaroiły się wody, a nad ziemią zaczęły unosić się ptaki; w trzecim z wód wyłoniła się ziemia, a w szóstym wydała ona różne zwierzęta i zaludnił ją człowiek. Dwa dzieła jawią się w ostatnim dniu pierwszego Triduum: suchy ląd i rośliny; tak samo w ostatnim dniu drugiego Triduum: powstają zwierzęta lądowe i człowiek. Po sześciu dniach pracy Bóg wstrzymuje się od dalszego tworzenia: dnia siódmego odpoczywa.
Egzegeci utrzymują, że jednostką czasu wyznaczającą rytm prac owych sześciu dni był właśnie „dzień”, w znaczeniu potocznym nadawanym temu słowu. Lud hebrajski nie sądził, by Bóg potrzebował na stworzenie świata długiego czasu, skoro wszystko robił w jednej chwili. Zwraca uwagę powtarzanie się symbolicznej liczby „trzy”: trzy rodzaje roślin, trzy odmiany ciał jaśniejących, trzy grupy istot żywych stworzonych piątego dnia, trzy rodzaje zwierząt naziemnych itd.
Zwraca uwagę fakt, iż Bóg tworzy rzeczy, których tak naprawdę nie ma, są optycznym złudzeniem – firmament na przykład. Ale wtedy wyobrażano go sobie, jako cos w rodzaju masywnej płyty, sklepienia umieszczonego nad ziemskim padołem, pomiędzy wodami. Uderza również to, że Stwórca oddziela rzeczy, które nie są realnymi bytami tak jak światło i mrok, gdzie jedno jest niczym innym, jak brakiem drugiego.
Nie widzieli Hebrajczycy sprzeczności w tym, że światło stworzone zostało przed słońcem, księżycem i gwiazdami. Ani w tym, że ziemia wydała trawy i drzewa owocowe przed stworzeniem słońca. Słońce i księżyc nazywane sa w Księdze Rodzaju dwoma dużymi ciałami jaśniejącymi w porównaniu do małych ciał niebieskich – gwiazd.
Księga Rodzaju przedstawia w pierwszych rozdziałach nie jedną, ale dwie bardzo rudne od siebie relacje o początku świata. Należą do różnych epok, a opis z rozdziału pierwszego jest znacznie młodszy później jeden z kompilatorów umieścił je obok siebie i nadał im kolejność taką, jaką dziś znajdujemy w Biblii osiągając tym wyraźną jedność dydaktyczno – literacką.
W rozdziale pierwszym proces tworzenia postępuje etapami, w kolejności od rzeczy mniej do bardziej doskonałych, a jago kulminację stanowi powstanie człowieka. Autor drugiego opisu nie zatrzymuje się na opisie stworzenia niebios i koncentruje się na opisie ziemi, jako miejsca spotkania i kontaktowania się Boga i człowieka. Oba dokumenty biblijne traktują o narodzinach człowieka z religijnego punktu widzenia, bez zagłębiania się w naukowe aspekty zagadnienia. Płynie z nich oczywista nauka, że „mężczyzna i kobieta są tej samej natury, która odróżnia ich od świata zwierzęcego. Mężczyzna i kobieta w zamyśle Boga Stwórcy stanowią jedność. On stworzył człowieka na swoje podobieństwo, mężczyznę i kobietę”.
Wskazywano, że starsze opowiadanie o stworzeniu człowieka, to z rozdziału drugiego, wykorzystuje szereg antropomorfizmów, czyli wyobrażeń Boga pod postacią człowieka i przypisywanie mu ludzkich cech. I tak przedstawia najpierw Boga, który stwarza człowieka niczym garncarz glinianą figurkę.
Antropomorfizm uwidacznia się również we fragmencie, w którym Bóg ożywił człowieka tchnieniem w nozdrza.
STUDENTKA26