Wspomnienia Aldony Jastrzębskiej-Lipszycowej cz. 1..pdf

Orędzie Miłosierdzia 68

ZE WSPOMNIEŃ O ŚW. SIOSTRZE FAUSTYNIE

WSPOMNIENIA Aldony Jastrzębskiej−Lipszycowej (1)

W 1924 roku mieszkaliśmy z mężem i czwor-

giem dzieci w Ostrówku, gmina Klembów, powiat

Radzymin. Mąż mój prosił proboszcza par. Św. Ja-

kuba na Ochocie o kogoś do pomocy w domu dla

mnie. Ksiądz kan. Jakub Dąbrowski był dawniej

proboszczem w Klembowie, przyjaźnił się z moim

mężem. Chrzcił go, dawał nam ślub i chrzcił

wszystkie nasze dzieci. Ksiądz Kanonik przysłał

nam (było to latem 1924 roku) Helenę Kowalską

z kartką, że jej nie zna i że życzy, żeby się nada-

ła. Hela przyszła do nas z malutkim węzełkiem

(w chustkę z głowy zawiązany był cały jej mają-

tek zabrany z domu rodziców). Zrobiła wrażenie

jasnej, zdrowej, pogodnej nawet wesołej. Gład-

kie, rudawe włosy, duży warkocz, miła, jasna, spo-

kojna twarz nieco piegowata.

Pamiętam z jej opowiadań, że opuściła dom

rodzinny, ponieważ chciała wstąpić do klasztoru.

Wstąpiła do pierwszego kościoła, który zobaczyła

po przyjeździe do Warszawy. Był to kościół Św. Ja-

kuba, tam właśnie spotkała ks. proboszcza Dąbrow-

skiego, który ją do nas skierował. Nie pamiętam,

czy przed przyjściem do nas zgłaszała się do klasz-

toru i tam kazano jej przynieść wiano, czy też

Ksiądz Proboszcz uprzedził ją, że to może być po-

trzebne. Przyszła więc do nas z tą kartką Księdza

i z tym, że chce sobie jedynie zarobić na wiano

zakonne i że jak zbierze, to wstąpi do klasztoru.

Pamiętam, że sobie absolutnie nic nie kupowała

i składała pensję na to wiano. Była pogodna, lu-

biła dzieci, bawiła się z nimi. Pamiętam, że kie-

dyś urządziła im „przebieranie się” i sama też

przebrawszy się, bawiła się jak dziecko. Pamię-

tam jej zdrowy, radosny śmiech. Śpiewała dużo

i dla mnie osoba jej związana jest z tą pieśnią,

którą najczęściej śpiewała i której się od niej na-

uczyłam: „Jezusa ukrytego w Eucharystii czcić,

oddać swe życie dla Niego, Jego miłością żyć. On

się nam daje cały, z nami zamieszkał tu, dla Jego

Boskiej chwały życie poświęćmy Mu”. Teraz, kie-

dy się dowiedziałam o jej życiu, zrozumiałam, że

ta pieśń była całą treścią jej życia.

Była pracowita, każdą robotę wykonywała

chętnie, bez przypominania, samodzielnie. W do-

mu nie była obcym człowiekiem; bardzośmy ją

wszyscy lubili i szanowali. Swojej pobożności nie

narzucała nikomu, nie pamiętam jej okazującej

swoją pobożność poza tym, że pracując, śpiewała

pobożne pieśni. Choć wiedziałam od początku, że

odejdzie od nas do klasztoru, to jednak przez ten

rok tak przywiązaliśmy się do niej, że odejście jej

było dla mnie wielkim przeżyciem. Nie pamię-

tam daty odejścia, było to latem 1925 roku.

Odchodząc, Hela prosiła mnie, żebym od-

wiedziła ją i jednocześnie zobaczyła się z przeło-

żoną, która o to prosiła. Wiedziałam, że wstąpiła

do klasztoru na Żytniej, nie wiedziałam do ja-

kiego zgromadzenia. Niedługo po jej odejściu od

nas, szukając jej na tej ulicy, weszłam do domu

jakiegoś zgromadzenia. Zapytałam o przełożoną,

która jakoby chciała się poinformować u mnie co

do osoby Heli. Rozmawiając tam, powiedziałam,

że miałam udzielić informacji o dziewczynie, któ-

ra pracowała u mnie jako służąca przez rok,

a teraz wstąpiła do zgromadzenia. Siostra, która

ze mną rozmawiała, oburzyła się, że kandydatka

przyjęta wprowadziła ich w błąd, nie przyznając

się do tego, że była służącą, bo reguła ich zgro-

madzenia jednochórowego nie pozwala przyjmo-

wać służących. Usiłowałam początkowo tłumaczyć,

że Hela nie była zawodową służącą, a tylko dziew-

czyną ze wsi, która przepracowała ten okres po

to, by zarobić na wiano, gdy jednak usłyszałam

zarzut, że oszukała, wzburzyłam się i gorąco za-

przeczyłam: „Hela nie mogła skłamać. Prawdo-

podobnie źle trafiłam i tu jej nie ma”. (cdn.)

Warszawa, [1952]

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: