Największy przymiot Boga.pdf

Orędzie Miłosierdzia

„NAJWIĘKSZY

PRZYMIOT BOGA”

Objawienie Boże jest autentyczną komuni-

kacją i to komunikacją „najwyższego poziomu”.

Wytłumaczę to, posługując się bardzo trafnym,

znalezionym gdzieś porównaniem. Jeśli geolog

bada skały, to inicjatywa należy w pełni do niego

– skały nie mogą mu w tym ani przeszkodzić, ani

pomóc. Nie ma tu żadnego rodzaju komunika-

cji. Trochę inaczej rzecz ma się z zoologiem: dzi-

kie zwierzęta wprawdzie do niego nie przyjdą, ale

mogą przed nim uciekać, a więc część inicjatywy

leży już po ich stronie. Na wyższym poziomie

jest jeszcze inaczej: jeśli chcę poznać drugiego

człowieka, a on zdecydowanie nie chce, nie mam

wielkich szans. Inicjatywa dzieli się tu po równo:

do przyjaźni trzeba dwóch osób. Z Bogiem, na

poziomie najwyższym, inicjatywa należy już cał-

kowicie do Niego. A więc jeśli Bóg się nie obja-

wia, człowiek błądzi w myśleniu o Nim.

A chodzi właśnie o to, że Bóg się objawił.

Myślę tu zwłaszcza o Słowie Bożym. Przemó-

wił do nas. Przedstawił się nam. Nie możemy

tego zignorować, tym bardziej, że powiedział

o sobie coś bardzo ważnego, coś, na co sami

nigdy byśmy nie wpadli, mając do dyspozycji

tylko własne „doświadczenie”.

Pełnia ludzkiego szczęścia:

bliskość i wierność Boga

Bóg przedstawił się nam na przestrzeni hi-

storii zbawienia jako Bóg miłosierny. To imię

Boga odmalowane jest już na pierwszych kartach

Biblii, ale szczególnie wyraźnie usłyszał je Moj-

żesz, gdy wstawiał się za ludem winnym grzechu

bałwochwalstwa: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny

(el rahum) i litościwy (el hannun), cierpliwy, bo-

gaty w miłość (hesed) i wierność (emet), zacho-

wujący swą łaskę (hesed) w tysiączne pokolenia,

przebaczający niegodziwość, niewierność i grzech

(Wj 34, 6-7) . Niesamowity tekst, zawiera bowiem

prawie wszystkie pojęcia hebrajskie, jakimi posłu-

giwali się Żydzi, by opisać miłosierdzie Boże. Wi-

dzimy, ile ich jest – a i to jeszcze nie wszystkie,

ponieważ miłosierdzie Boga jest rzeczywistością

tak głęboką i obfitą, że trudno ją wyrazić za po-

mocą jednego tylko słowa. Bardzo ważne są

w nim zwłaszcza dwa: rahamim i hesed .

Rahamim to liczba mnoga od łona matki.

To w języku Biblii miłość matczyna, serdeczne

przywiązanie, bliskość łącząca ze sobą dwoje

małżonków lub matkę i ojca z własnym dziec-

kiem. Jak ojciec ma miłosierdzie (ka rahem ab)

nad synami, tak Pan ma miłosierdzie (riham)

nad tymi, co się Go boją (Ps 103, 13) . Jest to szcze-

gólna miłość, darmo dana, niepokonalna dzię-

ki tajemniczej mocy macierzyństwa, ta która ro-

dzi całą gamę pięknych uczuć w Bogu: tkliwoś-

ci, cierpliwości, litości i współczucia, a w czło-

wieku głębokie poczucie bezpieczeństwa i świa-

domość bycia cennym dla drugiego, co jest nie-

porównywalne z żadną inną ludzką potrzebą.

Hesed też mówi o miłości, ale nie o tej,

która rodzi się spontanicznie, na mocy więzów

krwi, lecz o tej, która trwa na mocy dobrowol-

nie przyjętych zobowiązań. Chodzi o wierność.

Ze strony Boga taka miłość wyrażona w przy-

mierzu z człowiekiem jest darem i łaską (bo czym

na nią zasługujemy?). Ale jeszcze większym da-

rem i łaską się staje, gdy trwa mimo zrywania

układu przez człowieka! Tu hesed przestaje być

tylko zobowiązaniem prawnym, ale odsłania swe

głębsze oblicze: oblicze Bożej miłości silniej-

szej niż grzech, mocniejszej niż zdrada.

Bliskość i wierność Boga to dwa dopełnia-

jące się oblicza miłosierdzia Bożego objawione

na kartach Biblii. Obejmują one całą istotę czło-

wieka: jego egzystencjalną zależność od Boga

i fakt jego grzeszności. Dlatego Biblia ukazuje

www.faustyna.pl

kwiecień, maj, czerwiec 2008

miłosierdzie jako gwarant życia człowieka, coś,

czego doświadcza on z Boga najpełniej, bardziej

niż czegokolwiek innego: bardziej niż Bożej

mądrości, potęgi czy świętości. W tym sensie Bib-

lia potwierdza, że miłosierdzie jest dla człowie-

ka „największym z Bożych przymiotów”.

Boża miłość podnosząca

Miłosierdzie jest „największe” także, jeśli

spojrzymy na nie z perspektywy samego Boga.

Zanim jednak to wyjaśnimy, zastanówmy się: co

czyni człowieka wielkim? Konfucjusz odpowia-

da: „Wola czyni człowieka wielkim lub małym”.

Oczywiście, nie wola sama w sobie, ale wola skie-

rowana ku takiemu lub innemu dobru: ku dob-

ru wielkiemu lub małemu. Jeśli dobro, które

miłuje człowiek, jest wielkie, on sam staje się

tak wielki jak przedmiot jego miłości; jeśli to

dobro jest niskie, on sam staje się tak niski jak

ono. Dla człowieka stworzonego przez Boga

i przeznaczonego do wspólnoty z Nim nie ma

większego dobra nad Boga: Ciebie znać – oto

sprawiedliwość doskonała (Mdr 15, 3) , a więc

w człowieku „największa” jest miłość, przez którą

łączy się on z Bogiem. Ale możemy zapytać, czy

istnieje coś wyższego i piękniejszego od Boga,

co mogłoby Go uczynić większym niż jest? Nie.

Dlatego – mówi św. Tomasz z Akwinu – „naj-

większe” jest u Boga miłosierdzie. Dla Niego

bowiem oznaką wielkości jest właśnie podnosić

i dawać. Biblia pełna jest wzruszających obra-

zów tego miłosiernego, „podnoszącego” działa-

nia Boga. To ten Jego wielki przymiot budził

zawsze w człowieku najwyższy podziw, który

wyraża Psalmista: On mieszka na wysokościach,

a zniża się (Ps 113, 5-6) . Podnosi z kurzu nę-

dzarza, wyciąga z gnoju ubogiego i podnosi do

swego policzka jak ojciec niemowlę! (por. Ps 113, 7;

Oz 11, 4) Potrafi w ten sposób wydobyć człowie-

ka spod wszelkich nawarstwień zła , w których ten

zagubił swoją tożsamość, i wynieść go ponad jego

słabość (por. Jan Paweł II) . Znakiem tego przy-

miotu Boga były zwłaszcza wskrzeszenia doko-

nywane przez Jezusa. One obrazowały to, co sta-

ło się zaczątkiem ostatecznego wyniesienia na-

tury ludzkiej: zmartwychwstanie Chrystusa. Trze-

ba przyznać, że jest coś niesamowitego w tym

ruchu w górę, który Bóg nadaje światu mocą swe-

go miłosierdzia.

Ale czyż w Bogu wszystkie przymioty nie

są sobie równe? Oczywiście. Błogosławiona „nie-

równość”, o której tu była mowa, jest obserwo-

walna tylko w jednym przypadku: gdy patrzy się

na Boga z pozycji obdarowywanego stworzenia.

s. M. Małgorzata Kocik ZMBM

POSTANOWIENIE

1. Rozważę słowa:

Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? Moje serce na to się wzdryga

i rozpalają się Moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień Mego gniewu i Efraima

już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem;

pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać (Oz 11, 8-9).

2. Łączę się z Jezusem Miłosiernym

mieszkającym w mojej duszy.

Proszę o głębokie doświadczenie Jego bezinteresownej miłości ku mnie

np. słowami:

Ukaż mi, Panie, swą twarz!

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: